Μία φορά, ὅταν ἤμουν στρατιώτης, μὲ ἔστειλε ὁ Διοικητής νὰ ἐκπληρώσω ἕνα τάμα σὲ ἕνα ἐξωκκλήσι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, γιατί τότε μὲ τὸν πόλεμο μᾶς εἶχε βοηθήσει ὁ Ἅγιος. Θὰ πήγαινα νὰ πάρω δύο μανουάλια γιὰ τὸ ἐκκλησάκι καὶ παράλληλα θὰ συνόδευα καὶ κάποιον ποὺ ἦταν νὰ περάση ἀπὸ Στρατοδικεῖο στὴν Ναύπακτο. Οἱ ἄλλοι εἶπαν στὸν Διοικητή:
«Βρῆκες ἄνθρωπο νὰ τὸν παραδώση!». Ἦταν ἀπὸ τὴν Ἤπειρο ὁ καημένος, ὀργανοπαίκτης, φτωχός, παντρεμένος, μὲ παιδιά, καὶ εἶχε κατηγορηθῆ ὅτι αὐτοτραυματίσθηκε, γιὰ νὰ γλυτώση τὸν πόλεμο. Σοῦ λέει: «Καλύτερα νὰ εἶμαι μὲ ἕνα πόδι παρά νὰ σκοτωθώ». Κατεβήκαμε στὸ Ἀγρίνιο, εἶχε κάποιους γνωστούς ἐκεῖ. «Νὰ πᾶμε νὰ τούς δώ», μοῦ λέει. «Νὰ πάμε», τοῦ λέω. «Νὰ πᾶμε ἐδῶ, νὰ πᾶμε ἐκεί», τί νὰ κάνω, πήγαινα καὶ ἐγώ μαζί του. Μεγάλη ταλαιπωρία! Καὶ δὲν ἤθελε νὰ πάω νὰ τὸν παραδώσω. Τὸν λυπόμουν καὶ ἐγώ, τὸν καημένο. Τὸν πόνεσα πάρα πολύ καὶ τοῦ λέω: «Θὰ δῆς, ἐσύ θὰ περάσης καλύτερα ἀπὸ ὅλους! Καὶ ὁ Διοικητής θὰ στείλη καμμιά ἐπιστολή καὶ θὰ σὲ βάλουν σὲ καμμιά ὑπηρεσία, θὰ οἰκονομήσης καὶ τὰ παιδιά σου καὶ θάχης ἐξασφαλισμένη καὶ τὴν ζωή σου».
Τελικά, ὅταν φθάσαμε στὴν Ναύπακτο, μαθαίνουμε ὅτι εἶχε στείλει ὁ Διοικητής ἐπιστολή καὶ ἀπαλλάχθηκε, ἀλλιῶς εἶχε ντουφέκισμα. Ἐν καιρῶ πολέμου εἶναι αὐστηρά τὰ πράγματα. Τὸν λυπήθηκε ὁ Διοικητής, ἐπειδή ἦταν οἰκογενειάρχης, καὶ τὸν ἔβαλαν μάγειρα στὸ Κέντρο Διερχομένων. Ἔφερε καὶ τὴν οἰκογένειά του κοντά καὶ πέρασε τὴν καλύτερη ζωή ἀπὸ ὅλους. Καὶ ἐπειδή οἱ στρατιῶτες δὲν πήγαιναν πάντοτε ἐκεῖ νὰ φᾶνε, περίσσευε φαγητό, καὶ τάιζε καὶ τὰ παιδιά του. Ὅλοι μετά τοῦ ἔλεγαν: «Ἐσύ πέρασες καλύτερα ἀπὸ ὅλους μας». Γιατί ἐμεῖς οἱ ἄλλοι ἤμασταν πάνω στὰ βουνά, στὰ χιόνια. Ἦταν εὐάρεστο στὸν Θεό αὐτὸ ποὺ τοῦ εἶχα εὐχηθῆ, γιατί τὸ εἶπα μὲ πόνο, μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μου, καὶ γιʹ αὐτὸ τὸ ἔκανε ὁ Θεός.
Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη»
