Ὁ
Ἅγιος γέροντας Παϊσιος μιλᾶ σὲ πνευματικό του τέκνο γιὰ τοὺς νόμους τῆς
φύσης ἀλλὰ καὶ τοὺς πνευματικοὺς νόμους ποὺ διέπουν τὴ σχέση τῶν
ἀνθρώπων καὶ τοῦ Θεοῦ.
– Γέροντα, ποιοὶ νόμοι λέγονται πνευματικοί;
–
Θὰ σοὺ ἐξηγήσω: Ὅπως στὴν φύση ὑπάρχουν οἱ φυσικοὶ νόμοι, ἔτσι καὶ στὴν
πνευματικὴ ζωὴ ὑπάρχουν οἱ πνευματικοὶ νόμοι. Ἂς ποῦμε,ὅταν πετάει
κανεὶς ἕνα βαρὺ ἀντικείμενο ψηλά, μὲ ὅσο περισσότερη ὁρμὴ καὶ ὅσο πιὸ
ψηλὰ τὸ πετάξει, μὲ τόσο μεγαλύτερη δύναμη θὰ πέσει κάτω καὶ θὰ
συντριβεῖ. Αὐτὸς εἶναι φυσικὸς νόμος.
Στὴν
πνευματικὴ ζωή, ὅσο περισσότερο ὑψώνεται κανεὶς μὲ τὴν ὑπερηφάνειά του,
τόσο μεγαλύτερη θὰ εἶναι καὶ ἡ πνευματική του πτώση καὶ ἀνάλογα μὲ τὸ
ὕψος τῆς ὑπερηφάνειάς του θὰ συντριβεῖ.
Γιατί ὁ ὑπερήφανος ἀνεβαίνει, φθάνει σὲ ἕνα σημεῖο καὶ μετὰ πέφτει καὶ σπάζει τὰ μοῦτρα τοῦ – «ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται». Αὐτὸς εἶναι πνευματικὸς νόμος.
Ὑπάρχει ὅμως μία σημαντικὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στοὺς φυσικούς, καὶ στοὺς πνευματικοὺς νόμους:
Ἐνῶ
οἱ φυσικοὶ νόμοι δὲν ἔχουν σπλάχνα καὶ ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ τοὺς
ἀλλάξει, οἱ πνευματικοὶ νόμοι ἔχουν σπλάχνα καὶ ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ
τοὺς ἀλλάξει, γιατί ἔχει νὰ κάνει μὲ τὸν Δημιουργὸ καὶ Πλάστη του, τὸν
Πολυεύσπλαχνο Θεό…
Ἂν
δηλαδὴ καταλάβει ἀμέσως τὸ ἀνέβασμα τῆς ὑπερηφανείας του καὶ πεῖ: «Θεέ
μου, ἐγὼ δὲν ἔχω τίποτε δικό μου καὶ ὑπερηφανεύομαι, συγχώρεσε μέ!»,
ἀμέσως τὰ σπλαχνικὰ χέρια τοῦ Θεοῦ τὸν ἁρπάζουν καὶ τὸν κατεβάζουν ἁπαλὰ
κάτω, χωρὶς νὰ γίνη ἀντιληπτὴ ἡ πτώση του.
Ἔτσι
δὲν συντρίβεται, ἀφοῦ προηγήθηκε ἡ καρδιακὴ συντριβὴ μὲ τὴν μετάνοια
ποὺ ἔδειξε. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ «μάχαιραν ἔδωκας, μάχαιραν θὰ
λάβης», ποὺ λέει τὸ Εὐαγγέλιο. Ἂν δηλαδὴ «ἔδωσα μάχαιρα», κανονικὰ
πρέπει νὰ ξοφλήσω μὲ μάχαιρα.
Ὅταν
ὅμως συναισθάνομαι τὸ σφάλμα μου, μὲ μαχαιρώνει ἡ συνείδησή μου καὶ
ζητάω συγχώρηση ἀπὸ τὸν Θεό, τότε πλέον παύουν νὰ λειτουργοῦν οἱ
πνευματικοὶ νόμοι καὶ δέχομαι ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν ἀγάπη Του σὰν βάλσαμο.
Μέσα δηλαδὴ στὰ κρίματα τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἄβυσσος, βλέπουμε νὰ ἀλλάζει
ὁ Θεός, ὅταν ἀλλάζουν οἱ ἄνθρωποι.
Ὅταν
τὸ ἄτακτο παιδὶ συνέρχεται, μετανοεῖ καὶ δέρνεται ἀπὸ τὴν συνείδησή
του, τότε ὁ Πατέρας τοῦ τὸ χαϊδεύει μὲ ἀγάπη καὶ τὸ παρηγορεῖ.
Δὲν εἶναι μικρὸ πράγμα νὰ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀλλάξει τὴν ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ! Κάνεις κακό; Ὁ Θεός σου δίνει σκαμπιλάκι…
Λὲς «ἥμαρτον»; Σοὺ δίνει εὐλογίες…
