ΙΔΟΥ ΜΙΑ ἐκ τῶν ἔσω διάβρωση τῆς Ἐκκλησίας, μελετώντας κάποιες ἄκρως ἀπαράδεκτες δηλώσεις τοῦ Πατρ. Βαρθολομαίου. Στὶς 5-6-1997, εἶπε τὰ ἑξῆς, ὅσον ἀφορᾶ τὴ σχέση Ἐκκλησίας καὶ Ἰσλάμ:
«Ὡς εἶναι φυσικόν, ἡ συνάντησις ἡμῶν δὲν ἔχει σκοπὸν νὰ πείσωμεν ὁ εἷς τὸν ἄλλον περὶ τῆς ἀληθείας τῆς πίστεως ἡμῶν. Σκοπὸν ἔχει νὰ πείσωμεν ἀλλήλους περὶ τῆς δυνατότητος τῆς ταυτοχρόνου παρουσίας ἡμῶν ἐν τῷ κόσμῳ καὶ νὰ εὕρωμεν πρακτικοὺς τρόπους βελτιστοποιήσεως τῆς ἀλληλοκατανοήσεως τῆς ἀνοχῆς καὶ τῆς συνεργασίας ἡμῶν. Διότι, ἀτυχῶς, παρὰ τὰς σαφεῖς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ, τὰς περιλαμβανομένας εἰς τὰ ἱερὰ βιβλία ἀμφοτέρων τῶν θρησκειῶν, δὲν ἐξέλιπον εἰς οὐδεμίαν πλευρὰν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι, θεωροῦντες ἑαυτοὺς σοφωτέρους τῶν ἱερῶν κειμένων, ὑποστηρίζουν καὶ διαδίδουν, ὡς ἐκ Θεοῦ, ἀπόψεις ἀντιθέτους πρὸς αὐτὰ καὶ συμφώνως πρὸς ἀνθρωπίνας βλέψεις καὶ ἐπιδιώξεις»! Σὲ ἄλλο σημεῖο τόνισε: «Ὑπάρχουν ἄπειροι βαθμίδες διεισδύσεως εἰς τὰ πνευματικὰ βάθη τῶν ἱερῶν κειμένων ἀμφοτέρων τῶν πίστεων, διὰ τοῦτο καὶ ἔχουν, ὡς γνωστόν, δημιουργηθῆ πολλαὶ σχολαὶ ἑρμηνείας καὶ πολλαὶ ὁδοὶ προσεγγίσεως τῆς ἐν αὐτοῖς ἐγκειμένης ἀληθείας». «Ἐπιτραπήτω ἡμῖν, ὅπως μεταφέρωμεν ἐνταῦθα δύο κείμενα. Τὸ ἓν γραφὲν ὑπὸ ἀνθρώπου τῆς Μουσουλμανικῆς πίστεως καὶ τὸ ἕτερον ὑπὸ πιστοῦ τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας. Θὰ διαπιστώσητε ὅτι διέπονται ὑπὸ τοῦ αὐτοῦ πνεύματος, τόσον, ὥστε δὲν θὰ ἦτο εὐχερὲς νὰ ἐντοπίσωμεν τὴν προέλευσιν, ἐὰν δὲν ἐγνωρίζομεν τὸν συντάκτην» («Ἐπίσκεψις» 545 (1997) 5 κ.ἑ)! Φρίττουμε ἀκόμα καὶ νὰ σχολιάζουμε τὰ λεγόμενά του!
