«Ἔπρεπε εἰς τὸν Θεὸν... νὰ δοξάσῃ τὸν ἀρχηγὸ καὶ αἴτιο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, Ἰησοῦ Χριστό, διὰ παθημάτων μὲ τὰ ὁποῖα καὶ ἐτελείωσε (ὁλοκλήρωσε) τὸ ἔργο του».
(Ἑβρ. β΄10)
Καὶ παθόντα. Πραγματικὰ καὶ ὄχι φανταστικά, ὅπως λένε κάποιοι ἀσεβεῖς, σταυρώθηκε, μαστιγώθηκε καὶ πληγώθηκε, διότι εἶχε ἀληθινὰ σῶμα. Δέθηκε μὲ δεσμὰ καὶ ἀνέβηκε ἐπάνω στὸν Σταυρὸ καὶ στήθηκε ἐπάνω στὴ βάση καὶ ἄνοιξε τὰ χέρια Του καὶ τὰ καρφιὰ τρύπησαν στὴν μέση τῆς παλάμης καὶ τὰ πόδια Του, καὶ πικράθηκε ὅταν γεύθηκε τὸ ξίδι, καὶ πόνεσε. Ἐπειδὴ φανερώθηκε στὸν κόσμο καὶ τέλειος ἄνθρωπος, συνέβαιναν σ΄ Αὐτὸν ὅλα τὰ ἀνθρώπινα ἄμεμπτα παθήματα.
Ἁγίου Συμεὼν Θεσσαλονίκης
