«Ὅταν κάνετε ὅλα ὅσα σᾶς διέταξε ὁ Θεὸς νὰ λέτε "εἴμαστε δοῦλοι ἀνάξιοι γιατί κάναμε ἐκεῖνα ποὺ ὀφείλαμε νὰ κάνουμε"».
(Λουκ. ιζ΄10)
Ἀποβλέποντας ἡ πιστή καὶ φιλαλήθης ψυχὴ στὰ αἰώνια ἀγαθὰ καὶ στὴ συμμετοχὴ τῶν ἀνέκφραστων δωρεῶν τῆς θείας χάριτος ποὺ θὰ δοθῇ στὸ μέλλον, θεωρεῖ τὸν ἑαυτό της, παρὰ τὴ φροντίδα, τοὺς κόπους καὶ τὴν κούραση ποὺ καταβάλλει, ὅτι δὲν ἀξίζει ν΄ ἀπολαύσῃ τὶς ἀνέκφραστες ἐπαγγελίες τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τέτοιος, λοιπόν, εἶναι ἐκεῖνος ποὺ συναισθάνεται τὴν πνευματική του φτώχεια, τὸν ὁποῖο ὁ Κύριος μακαρίζει· αὐτὸς εἶναι ποὺ πεινάει καὶ διψάει γιὰ νὰ ἐπικρατήσῃ στὸν κόσμο ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ· αὐτὸς εἶναι ποὺ ἔχει ταπεινώσει τὴν καρδία του.
Ἁγίου Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου
