Ο άγιος Ιωακείμ και η αγία Άννα, οι γονείς της Παναγίας, έχουν αυτό το όνειδος (την καταισχύνη) της ατεκνίας. Δεν έχουν απλώς μια στενοχώρια, μια δυσκολία. Ήταν όνειδος στην Παλαιά Διαθήκη να μένει χωρίς παιδί ένα ανδρόγυνο. Θα λέγαμε ότι ίσως δεν υπήρχε χειρότερο πράγμα για έναν άνδρα και μία γυναίκα που ήταν ανδρόγυνο από το να μην έχουν παιδί. Οι γονείς της Παναγίας σηκώνουν αυτόν τον σταυρό, σηκώνουν αυτό το όνειδος. Δεν οργίζονται, δεν τρέχουν εδώ κι εκεί. Πού να πάνε; Στον Θεό τρέχουν και αυτόν παρακαλούν.
Ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι το όνειδος αυτό, το ασήκωτο αυτό πράγμα, τους κάνει πιο πολύ να καταφύγουν στον Θεό, πιο πολύ να εμπιστευθούν στον Θεό, να προστρέξουν σ’ αυτόν και να προσευχηθούν. Όπως και έκαναν. Ο άγιος Ιωακείμ πήγε να προσευχηθεί σ’ ένα σπήλαιο στον χείμαρρο Χορράθ, εκεί που είναι τώρα το μοναστήρι του αγίου Γεωργίου του Χοζεβίτου. Η αγία Άννα, η μητέρα της Παναγίας, προσευχήθηκε στον κήπο της, απέναντι από τον ναό του Σολομώντος, εκεί που είναι τώρα η μονή των αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, όπου αξιωθήκαμε να κάνουμε αγρυπνία.
Ύστερα από το όνειδος, ύστερα από το ασήκωτο αυτό βάρος, ύστερα απ’ αυτόν τον σταυρό, ύστερα απ’ αυτό που ίσως δεν υπήρχε χειρότερο, έρχεται η μεγάλη δωρεά. Αξιώνονται να φέρουν στον κόσμο αυτήν η οποία θα γινόταν μητέρα του Θεού, αυτήν η οποία θα γεννούσε τον Χριστό.
Πολλά μπορούμε να πούμε εδώ, αλλά θέλω μόνο να τονίσω αυτό: μπορούμε να βεβαιώσουμε την καρδιά μας τώρα, αυτή την ώρα, ότι όσο πιο βαριά πράγματα έχουμε να περάσουμε σ’ αυτόν τον κόσμο, όσο πιο ασήκωτα πράγματα έχουμε να σηκώσουμε, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ευλογία από τον Θεό, άμα δεν γογγύσουμε, άμα δεν απελπισθούμε, αλλά ακριβώς αυτό το βαρύ, που είναι ασήκωτο και ώρες-ώρες νομίζει κανείς ότι δεν μπορεί να το υποφέρει, να το θεωρήσουμε σαν μια ιδιαίτερη χάρη από τον Θεό. Πράγματι έτσι είναι. Αλλά και η ευλογία που θα έλθει από τον Θεό θα είναι τόσο μεγάλη, που ο άνθρωπος θα πει: «Πήγαινε το μυαλό μου, Θεέ μου, ότι θα με ευλογήσεις πολύ, αλλά δεν μπορούσε να φθάσει το μυαλό μου ότι θα με ευλογούσες τόσο-τόσο πολύ, όσο με ευλόγησες».
Αλλά για να φθάσει κανείς σ’ αυτό το σημείο, δεν πρέπει να γογγύσει. Ίσα-ίσα ο ασήκωτος αυτός σταυρός, το ασήκωτο όνειδος, που έχει ο καθένας μας, να γίνει αφορμή όχι απλώς να μη γογγύσουμε, αλλά πιο πολύ να μάθουμε να ευγνωμονούμε τον Θεό, πιο πολύ να κράξουμε σ’ αυτόν, πιο πολύ να εμπιστευθούμε σ’ αυτόν και να περιμένουμε απ’ αυτόν όντως την ευλογία του, τη Χάρι Του, την αγάπη του.
Από το βιβλίο: π. Συμεών Κραγιοπούλου, “Θέλεις να αγιάσεις;”, Πανόραμα Θεσσαλονίκης, 1999, σελ. 41
