Ξημέρωμα Σαββάτου ἀρχὲς τοῦ Μάρτη τοῦ 2010. Στὴν καρδιὰ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἡ αὐριανὴ ἡμέρα, Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, εἶναι ἀφιερωμένη στὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ. Ἔχουν ἤδη οἱ πιστοὶ διανύσει τὸ μισό τῆς νηστείας καὶ προβάλλεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὁ Σταυρός, γιὰ νὰ ἐνισχυθοῦν, γιὰ νὰ ἀγωνιστοῦν μὲ ὑπομονὴ μέχρι τὸ τέλος αὐτοῦ τοῦ εὐλογημένου δρόμου, ποὺ εἶναι ὁ Γολγοθὰς καὶ ἡ Ἀνάσταση.
Μιά ὁμάδα πιστῶν τοῦτο τὸ Σάββατο ἔχουν μιά ξεχωριστὴ εὐλογία. Θὰ προσκυνήσουν τὰ Πάθη καὶ τὴν Ἀνάσταση μέσα στὴν καρδιὰ τῆς Σαρακοστῆς καὶ μάλιστα στὰ ἁγιασμένα χώματα, ὅπου διαδραματίστηκαν τὰ ἱερὰ γεγονότα! Ξεκινοῦν ἀπὸ τὸν Διόνυσο γιὰ προσκυνηματικὴ ἐκδρομή, (ποὺ ὀργάνωσε ἡ ΠΟΕ μαζὶ μὲ τὴν ἐνορία τοῦ ἁγίου Γεωργίου), στοὺς Ἁγίους Τόπους. Μαζί τους καὶ ὁ πνευματικός τους, ὁ παπα– Μᾶρκος. Ἡ σωματικὴ κόπωση, ἡ καθημερινὴ ἀνάλωση, ἡ θυσία στὸ βωμὸ τοῦ Θεοῦ ἔχει καταπονήσει πολὺ τὸ σῶμα του. Ἀλλὰ ἡ ψυχὴ του – τί παράξενο! – ἀνάλαφρη σὰν τὸ πουλί, ἀκμαία σὰν λουλούδι τῆς ἄνοιξης, ζωογονεῖ τὸ ταλαίπωρο σῶμα του, γιατί ἀντλεῖ δύναμη ἀπὸ τὴ μοναδικὴ Πηγή. Καὶ κεῖνο τὸ ἀμάραντο χαμόγελο δὲ φεύγει ἀπὸ τὰ χείλη του. Καὶ κείνη ἡ παιδικὴ λαμπράδα δὲ φεύγει ἀπὸ τὰ μάτια του.
Ἀξιώθηκε γιὰ πολλοστὴ φορά νὰ πατήσει τὴν Ἁγία Γῆ, νὰ ξαναζήσει μὲ τὶς αἰσθήσεις καὶ μὲ τὴν καρδιὰ ὁλόκληρη τὴ ζωή τοῦ Κυρίου του ἀπὸ τὸν Εὐαγγελισμὸ καὶ τὴ Γέννηση ὡς τὴν Ἀνάσταση, νὰ προσκυνήσει τὰ Ἅγια Πάθη Του, νὰ τιμήσει τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς ἀσκητὲς ποὺ ἔλαμψαν σὲ τοῦτα τὰ ἱερὰ μέρη. Πῆρε τὴν εὐλογία τοῦ Πατριάρχη, ἄκουσε τὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετωπίζουν οἱ ἀκρίτες μοναχοί, ἔδειξε μὲ κάθε τρόπο τὴ συμπαράστασή του. Ἡ παρουσία του ἦταν μιά ἀνάσα γιὰ τοὺς Ἁγιοταφίτες ἀδελφούς. Νιώθουν πὼς τὰ ἀδέρφια τους στὴν Ἑλλάδα δὲν τοὺς ξεχνοῦν, πὼς βρίσκονται δίπλα τους, ἕτοιμα νὰ τοὺς ἐνισχύσουν στὴν ἱερή τους ἀποστολή.
Πέντε μέρες κράτησε τὸ προσκύνημα. Πραιτώριο, Φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, μονὴ Λαζάρου, Θαβώρ, Ναζαρέτ, Κανᾶ, Ἰορδάνης, Γεννησαρέτ, ἅγιος Γεράσιμος Ἰορδανίτης, ἅγιος Θεοδόσιος Κοινοβιάρχης, ἅγιος Σάββας, ἅγιοι Ποιμένες, Βηθλεέμ, ἅγιος Συμεὼν ὁ Θεοδόχος, Τίμιος Σταυρός, Γεθσημανή, ἅγιος Στέφανος. Μοναδικὲς ἐμπειρίες, ποὺ ὅσες φορὲς κι ἂν τὶς γευτεῖς, νιώθεις τὴν ἴδια συγκίνηση, ὅπως τὴν πρώτη φορά! Καὶ ἀποκορύφωμα ὅλων αὐτῶν τῶν εὐλογιῶν ὁ Γολγοθὰς καὶ ὁ Πανάγιος Τάφος μέσα στὸν ναὸ τῆς Ἀναστάσεως. Νιώθεις ἐλάχιστος μπροστὰ στὴν ἀπεραντοσύνη τῆς θείας συγκατάβασης.
Κι ἐκεῖνος, ὁ λειτουργός τοῦ Ὑψίστου, ποὺ ἔκανε πράξη, βίωμα, ζωή ὅσα διδάσκουν τὰ ἱερὰ προσκυνήματα καὶ προτρέπει τὸ Εὐαγγέλιο, ἔνιωσε τὴν ἀγαλλίαση αὐτῆς τῆς προσκυνηματικῆς ἐμπειρίας. Ἀξιώθηκε γιὰ πολλοστὴ φορά νὰ πατήσει τὴν Ἁγία Γῆ, νὰ ξαναζήσει μὲ τὶς αἰσθήσεις καὶ τὴν καρδιὰ ὁλόκληρη τὴ ζωή τοῦ Κυρίου του ἀπὸ τὸν Εὐαγγελισμὸ καὶ τὴ Γέννηση μέχρι τὸ Πάθος καὶ τὴν Ἀνάσταση. Μόνο ποὺ αὐτὸ τὸ προσκύνημα, σὲ σχέση μὲ τὰ προηγούμενα, ἔχει κάτι τὸ ξεχωριστό. Εἶναι τὸ τελευταῖο!
ΕΛΕΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ – ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ, «ΕΝΑΣ ΟΣΙΟΣ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ», Ὁ
πατὴρ Μᾶρκος Μανώλης μὲ τὸ βλέμμα μιᾶς ἐνορίτισσας, τοῦ ἁγίου Γεωργίου
Διονύσου, ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» ΚΑΝΙΓΓΟΣ 10, 10677 ΑΘΗΝΑ 2019
