Ἔστι δὲ καὶ ἄλλα πολλὰ ὅσα ἐποίησεν ὁ Ἰησοῦς (διὰ τοῦ δούλου Του Μάρκου ἱερομονάχου). Καὶ ἄλλα πολλά….. Ναί, εἶναι πολλὰ τὰ γεγονότα, τὰ περιστατικὰ ποὺ δείχνουν τὴν καθάρια ζωή, τὴ γνήσια ἀγάπη τοῦ παπα– Μάρκου. Ἀκόμη καὶ κάποια γεγονότα, ποὺ δείχνουν τὰ χαρίσματά του, ὅπως τὸ διορατικὸ καὶ τὸ προορατικό. Ὅμως δὲν προχωροῦμε σὲ αὐτὰ τὰ μονοπάτια, ποὺ ὁδηγοῦν σὲ ἀποκαλύψεις τῆς ἰδιωτικῆς ζωῆς κάποιων πνευματικῶν του παιδιῶν. Θὰ ἀναφέρουμε μόνο ἕνα ποὺ τὸ ἄκουσαν πολλοί:
Τὸ 2002 γινόταν ἕνα ἀπὸ τὰ τακτικὰ Ἐκκλησιαστικὰ Συμβούλια τῆς Ἐνορίας. Καὶ βέβαια ἦταν παρόντα καὶ τὰ μέλη τοῦ Συλλόγου Ἀνεγέρσεως τοῦ νέου Ναοῦ (δηλαδὴ τοῦ ἁγίου Διονυσίου). Ἀναφέρθηκαν ὅλα τὰ σχετικὰ μὲ τὴν οἰκοδομικὴ δραστηριότητα καὶ τὴν οἰκονομικὴ δαπάνη, ὅταν ἀκούστηκε προφητικὴ ἡ ἤρεμη φωνὴ τοῦ παπα– Μάρκου:
«Νὰ ἐπισπεύσουμε τὶς ἐργασίες ἀποπεράτωσης τοῦ Ναοῦ, γιατί ἐγὼ σὲ ὀκτὼ χρόνια θὰ φύγω!».
«Θὰ φύγει;», ἀναρωτήθηκαν οἱ παρευρισκόμενοι.
Κι ἔδωσαν τὴν πιθανότερη ἐξήγηση: «Μᾶλλον ἔχει πρόγραμμα νὰ πάει στὸ Ἅγιο Ὄρος ὁ Γέροντας».
Ἤξεραν τὴν ἀσκητικὴ ζωή του καὶ τὸν πόθο του γιὰ τὴ «χαριτωμένη ἐρημιά». Κανενὸς τὸ μυαλὸ δὲν πῆγε πὼς ἐννοοῦσε τὸ τέλος τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, ποὺ πράγματι ἔγινε ἀκριβῶς σὲ ὀκτὼ χρόνια!
Ἴσως κάποτε θὰ ἀποκαλυφθοῦν παρόμοια περιστατικά, γιὰ νὰ φανοῦν οἱ πραγματικὲς διαστάσεις τῆς προσωπικότητάς του. Πρὸς τὸ παρὸν ἂς ἀρκεστοῦμε σὲ αὐτὴ τὴ φράση:
«Καὶ ἄλλα πολλά….». Γιατί σὲ ἕνα βιβλίο πῶς νὰ περιλάβεις τόση προσφορὰ καὶ τόση δράση; Ὅσα καὶ νὰ ἀναφέρεις δὲν τελειώνουν. Τί νὰ πρωτογράψεις; Ἂν ἀνοίξεις τυχαῖα τὰ «Ἐνοριακὰ Νέα», θὰ σκοντάψεις σὲ καταιγισμὸ εἰδήσεων.
«20–2–2000 ἔγινε τράπεζα ἀγάπης, ὅπου συμμετεῖχαν ἀδελφοὶ Ὀρθόδοξοι ἀπὸ τὴ Βουλγαρία, τὴ Ρουμανία, τὴν Ἀλβανία καὶ τὸ Κουρδιστάν. Μίλησε ὁ Νικόλαος Παπαδογιαννάκης, καθηγητὴς τῆς ἰατρικῆς, γιὰ τὸν προσηλυτισμὸ τῶν Ἀλβανῶν ἀπὸ τὸν Πάπα καὶ γιὰ τὸ ἔργο τοῦ ἀρχιεπισκόπου Ἀναστασίου. Ἔπειτα ὁ Ἀθανάσιος Δεσπότης, διδάκτωρ Θεολογίας, λαμπαδάριος τοῦ Ναοῦ μας μίλησε σχετικὰ μὲ τὸν Ἑλληνισμὸ τῆς Κάτω Ἰταλίας. Ἕνας Βούλγαρος φοιτητὴς ἔψαλε στὴ γλώσσα του τὸ “Φῶς ἱλαρόν…...”».
Τίνος ἰδέα ἦταν νὰ γίνουν ὅλα αὐτὰ καὶ ἄλλα παρόμοια; Μὲ τίνος προσευχὲς καὶ ἐνέργειες ὑλοποιοῦνται; Κέντρο Ὀρθοδοξίας, φάρος φωτεινὸς γιὰ τὰ Βαλκάνια (καὶ ὄχι μόνο) ὁ ἅγιος Γιώργης. Χωρὶς τυμπανοκρουσίες, χωρὶς προβολή, ἀθόρυβα προωθεῖ τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας μὲ τὴν ἐξωτερικὴ ἱεραποστολή, μὲ τὴ διάδοση τῆς ὀρθῆς πίστης σὲ ὅλους τοὺς λαούς, ποὺ διψοῦν γιὰ τὴν ἀλήθεια.
* * *
«Στὴν ἐνορία μας τελέστηκε μνημόσυνο τοῦ Φώτη Κόντογλου, λογοτέχνη, ζωγράφου, ἁγιογράφου καὶ ὑπέρμαχου τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τῶν παραδόσεών μας γιὰ τὴ συμπλήρωση τριάντα πέντε χρόνων ἀπὸ τὴν κοίμησή του (13 Ἰουλίου 1965)».
Δὲν ξεχνοῦσε κανένα. Καὶ τὴν ψυχὴ τοῦ Κόντογλου εἶχε στὴ φροντίδα του. Πολλὲς ψυχές! Ἀκόμη καὶ ἐκεῖνες «τῶν πεσόντων μαχητῶν» καὶ τῶν «ἀναιρεθέντων ἀμάχων» τὴν ἀποφράδα ἡμέρα τῆς Ἅλωσης τὸ 1453. Δὲν παρέλειπε στὶς 29 τοῦ Μάη κάθε χρόνο νὰ κάνει συγκινητικὸ μνημόσυνο μαζὶ μὲ σύντομο κήρυγμα ποὺ ἔδειχναν τὸ σεβασμὸ ἀλλὰ καὶ τὸν πόνο του. Μνημόσυνο ἔκανε καὶ γιὰ ἄλλους ἐθνομάρτυρες, ὅπως γιὰ παράδειγμα στὴ μνήμη τοῦ ἀπαγχονισμοῦ τοῦ Πατριάρχη Γρη
γορίου τοῦ Ε΄.
* * *
Μήπως δὲ νοιαζόταν γιὰ τοὺς ζωντανούς; Ποιὸς δὲ θυμᾶται τὶς Λειτουργίες καὶ τὶς παρακλήσεις ποὺ ἔκανε γιὰ τὰ παιδιὰ ποὺ ἔδιναν ἐξετάσεις κυρίως Πανελλήνιες, ἀλλὰ καὶ προαγωγικὲς καὶ ἀπολυτήριες;
Ποιοὶ ξέφευγαν ἀπὸ τὴν πατρικὴ φροντίδα του; Καὶ τοὺς λατόμους σκεφτόταν, ποὺ δούλευαν σκληρὰ στὰ Λατομεῖα τοῦ Διονύσου. Δὲν ὑπῆρχε γιορτὴ Χριστουγέννων, Πάσχα ἢ Δεκαπενταύγουστου, ποὺ νὰ μὴ νοιαστεῖ γιὰ τὸ δῶρο τῶν λατόμων, δείχνοντας τὸ σεβασμὸ καὶ τὴν ἐκτίμησή του στοὺς ἀνθρώπους τοῦ μόχθου. Προσπαθοῦσε νὰ καλύπτει κάθε ἀνάγκη, ἀκόμη καὶ τὴν ἀνάγκη ἔνδυσης. Ἔτσι δημιούργησε «τὸ σπιτάκι», ὅπου κάποιες κυρίες συγκέντρωναν (καὶ συγκεντρώνουν) ἐνδύματα γιὰ τοὺς ἀπόρους.
* * *
Τί νὰ πρωτογράψεις; Εἶναι πολλά. Εἶχε διαίσθηση, διάκριση, λεπτὸ αἰσθητήριο, ἀκεραιότητα. Καὶ δὲν παρασυρόταν ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια καὶ τὰ φαινόμενα, οὔτε ἀπὸ τὰ ἀξιώματα καὶ τὰ ὀφφίκια. Γι’ αὐτὸ εἶχε ὑποστεῖ διώξεις. Διώχτηκε, γιατί ὑπηρετοῦσε τὴν Ἀλήθεια. Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ μποῦμε σὲ γεγονότα καὶ λεπτομέρειες. Ὅσοι ἦταν κοντά του, ἤξεραν. Δεχόταν ὅμως τὰ κτυπήματα μὲ γενναῖο φρόνημα, χωρὶς νὰ ὑποστέλλει τὴ σημαία καὶ χωρὶς νὰ κρατάει κακία σὲ κανένα. Ἀλλὰ «οὐδὲν κακὸν ἀμιγὲς καλοῦ». Μέσα στὴν ταλαιπωρία του ἀναδείχτηκε, ὅπως τὸ χρυσάφι στὴ φωτιά, ἡ ὑπομονή του.
Ἀλλὰ καὶ κάτι ἄλλο, ἡ ἀγάπη τοῦ κόσμου, ποὺ τὸν ἀκολουθοῦσε, ὅπου ἱερουργοῦσε. Καὶ τί νὰ πεῖ κανεὶς γιὰ τὴν ὑποδειγματικὴ συνεργασία μὲ τοὺς συνεφημέριούς του; Πολλὰ ὁλοφάνερα περιστατικὰ προκαλοῦν ὄχι μόνο τὸν θαυμασμὸ ἀλλὰ καὶ τὴν κατάπληξη γιὰ τὴν πλήρη αὐταπάρνηση, τὴ συγκατάβαση καὶ τὴ νέκρωση κάθε ἴχνους ἐγωισμοῦ.
Ποῦ νὰ χωρέσουν ὅλα αὐτὰ κι ἄλλα πολλὰ σὲ ἕνα βιβλίο; Ὁ καθένας ὅμως ποὺ γνώρισε τὸν Γέροντα καὶ ἔχει δεχτεῖ τὴ φροντίδα του γιὰ τὰ προβλήματα, ποὺ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ δημοσιευτοῦν, ἔχει γράψει στὸ βιβλίο τῆς ψυχῆς του μὲ ἀνεξίτηλα γράμματα τὴ μυστικὴ εὐεργεσία τοῦ παπα– Μάρκου μαζὶ μὲ ἕνα μεγάλο καὶ γεμάτο συγκίνηση «εὐχαριστῶ».
ΕΛΕΝΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ – ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ, «ΕΝΑΣ ΟΣΙΟΣ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ», Ὁ πατὴρ Μᾶρκος Μανώλης μὲ τὸ βλέμμα μιᾶς ἐνορίτισσας, τοῦ ἁγίου Γεωργίου Διονύσου, ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ» ΚΑΝΙΓΓΟΣ 10, 10677 ΑΘΗΝΑ 2019
