«Καί ἄν ἀκόμη δέν ὑπῆρχε Θεός,
οἱ ἄνθρωποι θά ἔπρεπε νά τόν ἐφεύρουν»
(Βολταῖρος)
Ο Ρωμαίος σατυρικός Πετρώνιος, είχε πει εκείνο το πολυθρύλητο· «κρεῖσον θεούς ἤ ἀνθρώπους εὑρεῖν ἐν Ἀθήναις».
Ο Απόστολος Παύλος όμως, προσπάθησε να διαχωρίσει αυτούς τους θεούς, από τον ΘΕΟ! Τα κτίσματα, από τον αρχιτέκτονα. Την φαντασία από την πραγματικότητα. Το ψέμα, από την αλήθεια. Έτσι στην ομιλία του στον Άρειο Πάγο των Αθηνών λέει: «Καθώς περιδιάβαζα την πόλη σας και έβλεπα τους ιερούς σας τόπους, «τα σεβάσματα», βρήκα ανάμεσα σε αυτούς και ένα βωμό, με την επιγραφή: «ἀγνώστω Θεῶ». Αυτόν λοιπόν, που εσείς λατρεύετε χωρίς να τον γνωρίζετε, αυτόν εγώ τώρα σας τον κάνω γνωστό».
Αλλά και στις μέρες μας, ο Θεός κατ’ ουσία παραμένει άγνωστος για το μείζον μέρος της κοινωνίας. Οι πλείστοι των ανθρώπων, άθεοι και μηδενιστές, οπότε αρνούνται την ύπαρξη του αληθινού Θεού, ενώ την ίδια ώρα ζουν μέσα σε μία κατείδωλη πραγματικότητα. Μέσα σε πάμπολλους ειδωλολατρικούς ναούς, προσφέροντας καθημερινώς θυσίες ποικίλοις τρόποις. Μάλλον οι ίδιοι οι άνθρωποι προσφέρονται εκουσίως ως σφάγια, για την επιτέλεση της εν λόγω θυσίας, στους ιδιόρρυθμους βωμούς.
Όλοι όμως αυτοί, οι αρνητές, οι θύτες και αυτοθύτες, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να εκφέρουν γνώμη περί πίστεως, καθότι άπιστοι, ούτε περί δυνάμεως και σοφίας, καθότι αδύναμοι και άσοφοι. Γιατί όπως λέγει ο Πυθαγόρας, κανείς δεν είναι σοφός, παρά μόνο ο Θεός. Όσοι πάλι δέχονται την ύπαρξη του Θεού, πρέπει να αποδεχθούν και το ότι ο άνθρωπος είναι πλάσμα αυτού του Θεού. Άρα το πλασθέν, δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει τον πλάσαντα. Το περιεχόμενο, δεν είναι δυνατόν να περιλάβει το περιέχον. Το αρχόμενο, αδυνατεί να κηδεμονεύσει τον άρχοντα. Και το κατώτερο, να κυριαρχήσει στο ανώτερο. Ως εκ τούτου, τα πάντα τα ρυθμίζει μόνο ο ΘΕΟΣ! «Αυτός μεταβάλλει εποχάς και χρόνους· εγκαθιστά βασιλείς εις τους θρόνους των και εκθρονίζει αυτούς· δίδει θεωρητικήν σοφίαν εις τους σοφούς και σύνεσιν πρακτικήν εις τους συνετούς» (Δαν. 2,21).
Τα πάντα λοιπόν εξαρτώνται από την απόφαση του Θεού, οπότε οι θνητοί άνθρωποι δεν μπορούν να προβλέψουν, ούτε να αποτρέψουν τα περισσότερα των πραγμάτων, υποστηρίζει ο Όμηρος.
Επομένως όλοι μας, έχουμε ανάγκη από την βοήθεια του Θεού. Είτε πιστεύουμε, είτε όχι. Και φυσικά ο Θεός σαν γνήσιος πατέρας, βοηθάει όλα τα παιδιά του. Και τα φρόνιμα και τα απείθαρχα, χωρίς να ενοχλείται καθόλου από τις πτώσεις και αναιρέσεις των προτέρων. Ποθεί όμως διακαώς την τελική ανόρθωση, αλλά και την σύνεση μέσω του «εἰς ἑαυτόν ἐλθών».
Το λυπηρό όμως στις μέρες μας είναι ότι η ύπαρξη του Θεού, η δύναμη του Θεού και η εν γένει μαρτυρία περί της σοφίας του Θεού, τίθενται όλα αυτά υπό την κρίση, τον έλεγχο και την κηδεμονία της «σοφίας» του ανθρώπου.
Οι πλείστοι των ανθρώπων, ενώ έχουν γεννηθεί εκ φύσεως άνθρωποι, δεν σκέπτονται σαν άνθρωποι αλλά κομπάζουν υπεροπτικά και προκλητικά, αγνοώντας τον Θεό και προτάσσοντας το υπερφίαλο αλλά και απύθμενο βάθος της ύπαρξής τους. Όλοι αυτοί έχουν εξορίσει τον Θεό από την ζωή και ρυθμίζουν τα της οικουμένης οι ίδιοι. Τουλάχιστον έτσι νομίζουν. Νομίζουν ότι είναι κυρίαρχοι του παιχνιδιού, αλλά κατ’ ουσίαν αποτελούν μέρος του σχεδίου του Θεού.
Ειδικά στην πατρίδα μας, την κατείδωλη χώρα, όλοι οι άθεοι, οι «προοδευτικοί», οι κουλτουριάρηδες, έχουν αποθρασυνθεί. Ειρωνεύονται όσια και ιερά και το βασικώτερο επεμβαίνουν στον χώρο της πίστεως, λογοκρίνοντας τον ίδιο τον Θεό και ρυθμίζοντας τις θρησκευτικές υποχρεώσεις και τα καθήκοντα των πιστών, επιβουλευόμενοι βλασφήμως και αυτό το σώμα και το αίμα του Χριστού.
Όλοι όμως αυτοί, απαρτίζουν την άρχουσα τάξη, που διαφεντεύει τον τόπο μας ιδεολογικά. Ειδικά τα «έσχατα» χρόνια, αντιλαμβανόμαστε τα έσχατα όρια της προδοτικής συμπεριφοράς των ανωτέρω και της υποχθόνιας δράσης και από θρησκευτικής πλευράς και από εθνικής πλευράς.
Στις εθνικές επετείους έπαυσαν οι λόγοι, έστω και οι τυπικοί, περί πατρίδος, ηρώων, θυσίας, ιδανικών. Τα μόνα που ακούγονται πληθωρικά, είναι η καταβιασμένη και άκρως μεταλλαγμένη και όμως επιτακτικά προβαλλομένη έννοια της δημοκρατίας, όπως και άλλες ανούσιες, απρόσωπες, ασυνάρτητες και άκρως εμετικές εκφράσεις ή έννοιες, που συνθέτουν αυτήν την πολυλάλητη «πρόοδο» των λαών. Όλα αυτά κατά την γνώμη των παπαγαλιζόντων λαλούντων. Των «παπατζήδων», κατά την λαϊκή ρήση.
Των ισχυρών ινστρουχτούρων κατά τα άλλα, αυτού του ελεεινού και άκρως διαβρωμένου συστήματος. Άσχετα αν η υγιής θεώρηση του πνεύματος αποκαλύπτει την οπισθοδρόμηση και την επανεμφάνιση μεσαιωνικών μεθόδων καθώς και την βίωση προχριστιανικής σκλαβιάς του ανθρωπίνου γένους.
Όσον αφορά ό,τι σχετίζεται με το θείον, εκεί εκδηλώνεται μία προκλητική περιφρόνηση και μία καθολική απαξίωση του Θεού. Οι σύγχρονοι Ιουλιανοί, παραβαίνουν ανερυθρίαστα καθημερινά όλα τα άρθρα της θεϊκής νομοθεσίας, θρυμματίζοντας τις πλάκες των θεϊκών εντολών και στη θέση των προτέρων, εγείρουν βλάσφημους πύργους, επιδιώκοντας να «ξύσουν» τον ουρανό, και ιδρύουν Σοδομικές πόλεις, εκπειράζοντας αισχρά τον Θεό.
Ας παρακολουθήσουμε μερικές σκηνές από το πρωθυπουργικό παραλήρημα, για την «γιορτή» του σοδομισμού 17 Μαΐου.
«Ως πρωθυπουργός δεσμεύομαι, ότι δεν θα αφήσω κανένα μόνο του σε αυτόν τον αγώνα ελευθερίας και ισότητος. Θα είμαι δίπλα στον έφηβο, που δέχεται bulling στο σχολείο, επειδή είναι gay. Θα είμαι δίπλα στο διεμφυλικό άτομο που δεν βρίσκει δουλειά, λόγω της ταυτότητος φύλου του. Θα είμαι δίπλα και στη γυναίκα που στιγματίζεται ως λεσβία» (Ιστ. Katageeilte) !
Ο πρωθυπουργός λοιπόν, αφού έχει λύσει επιτυχώς όλα τα υπόλοιπα φλέγοντα θέματα της πατρίδος μας, τώρα προελαύνει ακάθεκτος προ των πυλών «των Σοδόμων και της Γομόρρας». Όχι όμως να καταστρέψει τις εν λόγω «πόλεις». Αντιθέτως να τις προασπίσει. Ως εκ τούτου λοιπόν, θα βρίσκεται μονομερώς, δίπλα σε όλους όσους «ποθεί» και «αγαπά» ο ίδιος, δίπλα στην αμαρτία και στην προσβολή της ανθρώπινης φύσης, ξέμακρα όμως και εχθρικά διακείμενος προς την πολύτεκνη οικογένεια, που κρατάει ηρωικά και ανεπηρέαστα Θερμοπύλες μοναδικές, μέσα στα στενά της ανωμαλίας και την κήρυξη πολέμου κατά του Θεού. Κι’ όμως ο πρότερος, χρειάζεται παιδιά για να διαθέσει στους προστατευόμενους φίλους του, με τις μοναδικές οικογένειές τους. Πού θα τα βρει; Μέσα στις αποχετεύσεις των νοσοκομείων, όπου «συνωστίζονται» 350.000 έμβρυα ετησίως; Αλλά αυτά επειδή τα θανάτωσε ο ίδιος ο νόμος εγκληματικά, δεν εξυπηρετούν επί του παρόντος, πέρα από την μη καταφρονητέα προσφορά, στην παραγωγή εξεζητημένων καλλυντικών προς αισθητικό ευπρεπισμό της πρόωρα γηρασμένης κοινωνίας. Της γηρασμένης λόγω ανάλωσης της νεότητος, μέσα στην κραιπάλη.
Τελικά ποια είναι η «λογική» αυτών που κυβερνούν τον τόπο; Από τη μια διατάζουν αποφυγή τεκνογονίας και «επιβάλλουν» εκτρώσεις, από την άλλη όμως ψάχνουν να ανεύρουν παιδιά για να τα θυσιάσουν στον βωμό της ανωμαλίας. Υπάρχει περίπτωση να απαγορεύσουν τις εκτρώσεις, λόγω χρείας παιδιών; Όλα δυνατά… Αυτοί όμως είναι οι πολιτικοί ηγέτες μας και το ακόλουθο δουλικό επιτελείο. Άθεοι, υλιστές και προπάντων δεινοί αργυρώνητοι.
Άνθρωποι χωρίς Θεό, ή λίαν επιεικώς, άνθρωποι που δεν τολμούν να μιλήσουν για τον Θεό και την πίστη τους. Την ίδια όμως ώρα, ο πρόεδρος Αμερικής σταυροκοπιέται ορθόδοξα μπρος στις κάμερες. Έστω και για τα μάτια του κόσμου. Οι δικοί μας όμως, φοβούνται αυτά τα μάτια, καθότι η βασκανία στην πατρίδα μας διατηρεί ακόμη τα πρωτεία.
Αλλά το μόνο που γνωρίζουν καλά να εξαίρουν, είναι η αξία του ανθρώπου. Του ευρωπαίου ανθρώπου. Της ενωμένης Ευρώπης στον βωμό του χρήματος, του συμφέροντος και της εκμετάλλευσης. Την ενωμένη, που οδεύει τάχιστα προς διάλυση, λόγω αποσύνθεσης. Λόγω γενικότερης σαπίλας. Λόγω Βαβελικής πολυγλωσσίας.
Αυτά συμβαίνουν, όταν ο άνθρωπος ανακηρύσσεται Θεός και αναλαμβάνει τον ρόλο του υψίστου δημιουργού και του δοτήρος των αξιών. Για ποιες αξίες όμως μιλάμε; Αυτές που συνθέτουν την ύλη; Αυτές που προσκυνάει ο εν λόγω «Θεός» άνθρωπος; Ένας Θεός όμως δεν υπόκειται σε γονυκλισίες και ταπεινές οσφυοκάμψεις. Άρα ο άνθρωπος είναι ένας ψευτοθεός, ένας ονειροπαρμένος ειδωλολάτρης. Ένας γελοίος νάρκισσος που καθρεφτίζεται μέσα στον γυάλινο κόσμο που σχεδίασε. Κάτι όμως αναφέρει ένα λαϊκό άσμα επί του παρόντος: «Να σου δώσω μια να σπάσεις αχ βρε κόσμε γυάλινε…».
Αυτή είναι η κατάντια του, αφού αντικατέστησε τον ουρανό, την ψυχή, την αθανασία, την αιωνιότητα, τον αληθινό Θεό με τον ψευτοπολιτισμό του. Με το εργοστάσιο ειδώλων. Όλα τριγύρω μας πλέον συνθέτουν μία κατείδωλη πόλη. Όλα έλκουν προς την αρχαία Αθήνα. Το μόνο που απουσιάζει είναι ο άγνωστος Θεός. Γιατί; Γιατί ο άγνωστος Θεός τελικά, είναι ο μόνος αληθινός Θεός, ο οποίος όμως ελέγχει τον πολυθεϊστή άνθρωπο μέσα στην διακηρυσσόμενη αθεΐα του. Μέσα στην υποκρισία του. Γιατί τελικά ο άνθρωπος μπορεί να έδιωξε τον αληθινό Θεό, αλλά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς Θεό. Οπότε σύμφωνα με την προτροπή του Βολταίρου, μέσα στην αθεΐα του, εφεύρε δικούς του, πανομοιότυπους με τα πάθη του, Θεούς για να μην αισθάνεται μοναξιά.
Καιρός λοιπόν να πορευθεί μέσα στο χάος που δημιούργησε, με την βοήθεια των δικών του Θεών.
Όμως Ή ΧΡΙΣΤΟΣ! Ή ΧΑΟΣ!
