Ο ΟΣΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

23 Αὐγούστου

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Φιλιπ. β΄ 5-11

    5 Τοῦτο γὰρ φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὃ καὶ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, 6 ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, 7 ἀλλ᾿ ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος, 8 καὶ σχήματι εὑρεθεὶς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ. 9 διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, 10 ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, 11 καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός.

 

 

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Λκ. ι΄ 38-42, ια΄ 27-28

    38 Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ πορεύεσθαι αὐτοὺς καὶ αὐτὸς εἰσῆλθεν εἰς κώμην τινά. γυνὴ δέ τις ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς. 39 καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαρία, ἣ καὶ παρακαθίσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἤκουε τὸν λόγον αὐτοῦ. 40 ἡ δὲ Μάρθα περιεσπᾶτο περὶ πολλὴν διακονίαν· ἐπιστᾶσα δὲ εἶπε· Κύριε, οὐ μέλει σοι ὅτι ἡ ἀδελφή μου μόνην με κατέλιπε διακονεῖν; εἰπὲ οὖν αὐτῇ ἵνα μοι συναντιλάβηται. 41 ἀποκριθεὶς δὲ εἶπεν αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· 42 ἑνὸς δέ ἐστι χρεία· Μαρία δὲ τὴν ἀγαθὴν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ᾿ αὐτῆς.
ια΄ 27 Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ λέγειν αὐτὸν ταῦτα ἐπάρασά τις γυνὴ φωνὴν ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπεν αὐτῷ· μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασά σε καὶ μαστοὶ οὓς ἐθήλασας. 28 αὐτὸς δὲ εἶπε· μενοῦνγε μακάριοι οἱ ἀκούοντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ φυλάσσοντες αὐτόν.

 

 

ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ

Ο ΟΣΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ

   Στίς 23 Αὐγούστου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν μνήμη τοὺ ὁσίου πατρός ἡμῶν Καλλινίκου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως. Ἦταν Πρεσβύτερος καί Σκευοφύλαξ τοῦ ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῶν Βλαχερνῶν. Χάρις στίς ἀρετές του χειροτονήθηκε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κατά τούς χρόνους τοῦ Ἰουστινιανοῦ τοῦ νέου, τοῦ ρινοτμήτου (685), ὁ ὁποῖος ζήτησε ἀπό τόν ἅγιο νά δώσει εὐχή γιά νά γκρεμίσουν τόν Ναό τῆς Θεοτόκου, τόν ἐπονομαζόμενο τῶν Μητροπόλεων. Ὁ ἅγιος ὅμως ἀπάντησε ὅτι εὐχή δίνεται μόνο γιά οἰκοδομή καί στερέωση ναῶν, διότι ὁ Θεός ἔπλασε τόν κόσμο γιά νά μένει καί ὄχι γιά νά ἀφανισθεῖ. Οἱ ἀπεσταλμένοι ὅμως τοῦ βασιλιᾶ ἐπέμεναν νά ἐκτελέσει ὁ ἅγιος τήν διαταγή του. Τότε ἀναφώνησε ὁ ἅγιος “Ἄς εἶναι δόξα εἰς σέ, Χριστέ μου, ὅτι πάντοτε ἀνέχεσαι καί ὑπομένεις” καί τότε γκρεμίσθηκε ἀμέσως ὁ ναός. Ὁ βασιλιάς γιά τίς πολλές του ἁμαρτίες ἔχασε τό ἀξίωμά του, τοῦ ἔκοψαν τήν μύτη, τήν γλῶσσα καί τόν ἐξόρισαν στήν Χερσῶνα τῆς Κριμαίας. Μετά πῆγε στούς Βουλγάρους καί ἐπέστρεψε γιά νά πολεμήσει στά τείχη τῆς βασιλεύουσας.

   Μέ πονηριά κατέπεισε τόν Πατριάρχη καί τήν Σύγκλητο, ὁρκιζόμενος στόν τίμιο Σταυρό, στό Εὐαγγέλιο και στό τίμιο Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου, ὅτι δέν θά ἐνοχλήσει κανέναν, ἐάν βγοῦν ἀπό τήν πόλη καί τόν ὑποδεχθοῦν, ἀλλά παρέβη τούς ὅρκους του καί ἀποδείχθηκε ψεύτης. Μπαίνοντας στήν πόλη προκάλεσε φόνους καί αἱματοχυσίες, τόν δέ ἅγιο Καλλίνικο τόν ἐξόρισαν στήν Ρώμη, διότι ὁ βασιλιάς τόν κατηγόρησε ἀδίκως ὡς συνωμότη. Ἐπιπλέον πρόσταξε καί τόν ἔβαλαν στά θεμέλια ἑνός τοίχου καί τόν ἔχρισαν ἀπό ἔξω. Μετά ἀπό σαράντα ἡμέρες ἄνοιξαν τόν ναό καί ὁ ἅγιος βρέθηκε ζωντανός, μετά ὅμως ἀπό τέσσερις ἡμέρες ἐξεδήμησε πρός Κύριον καί ἐνταφιάσθηκε στόν ναό τῶν ἁγίων Πέτρου καί Παύλου, διότι οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι ἐμφανίσθηκαν στόν Πάπα καί τόν πρόσταξαν νά βάλει τόν ἅγιο στόν ναό τους.