Του Γέροντος Δανιήλ Κατουνακιώτου
ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΛΑΤΙΝΟΥ ΜΙΣΣΙΟΝΑΡΙΟΥ
ΜΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΙΕΡΕΑ*
Κάποιος Λατίνος ιερέας, απόφοιτος της Θεολογικής Σχολής της Ρώμης, κάτοχος όμως και άλλων επιστημών και ελληνομαθής στο έπακρο, περνώντας από την Μικρά Ασία με σκοπό να προσηλυτίσει Ορθοδόξους, έφθασε και στην Νέα Έφεσο, την γνωστή ως Κουσάντασι εκεί παρατήρησε πλήθος Χριστιανών να επιβιβάζονται σε ένα τρικάταρτο καράβι, για να ταξιδεύσουν στα Ιεροσόλυμα και να προσκυνήσουν τον Πανάγιο Τάφο.
Θεωρώντας την περίσταση πολύ ευνοϊκή για τον σκοπό του, αποφάσισε
να ταξιδεύσει και αυτός μαζί τους, ευελπιστώντας πως θα προσηλυτίσει
πολλούς και θα επιτύχει τον σκοπό που έθεσε. Αφού επιβιβάστηκε, πρώτο
μέλημα του θεώρησε να κερδίσει με ύπουλα μέσα και κολακείες την καρδιά
των ακροατών του, και ακολούθως να ενσπείρει και να τους μεταδώσει τις
κακοδοξίες του.
Πρώτα λοιπόν, στον πρόλογο του, εξέφρασε τον υποτιθέμενο θαυμασμό του
για τους προσκυνητές εκείνους, οι οποίοι για την αγάπη του Χριστού
εγκατέλειψαν για λίγο τις πατρίδες, τις οικογένειες και κάθε άλλη
εργασία τους, χωρίς να υπολογίζουν τα χρήματα, τα έξοδα, τους κόπους και
τους κινδύνους, και χωρίς να έχουν κανένα κερδοσκοπικό σκοπό,
αποφάσισαν ένα τέτοιο ταξίδι, μόνο και μόνο για την αγάπη του Χριστού
και για μνα προσκυνήσουν τον Πανάγιο Τάφο Του, για το οποίο θα λάβουν τη
υπερκόσμια ανταμοιβή.
Έπειτα δε, αφού προετοίμασε τις καρδιές των ακροατών του στο να τον συμπαθήσουν, εξέφρασε εν συνεχεία και την βαθιά του λύπη, λέγοντας τα εξής: «Εσείς οι Γραικοί, οι λεγόμενοι Ορθόδοξοι, οι τόσο καλοί και θεοφοβούμενοι, επειδή δεν έχετε Κλήρο εγράμματο, αλλά παπάδες αγράμματους και αδαείς, έχετε πέσει σε πολλές πλάνες και κακοδοξίες και είστε ήδη εντελώς αντίθετοι προς το πνεύμα του Ευαγγελίου. Αυτοί οι αδαείς ιερείς σας, σας απέσπασαν από την δική μας Δυτική Εκκλησία όπου δεσπόζει ο πάπας, ο οποίος είναι ο μόνος αρχηγός των λοιπών εκκλησιών και διατηρεί σφικτά τις ευαγγελικές και αποστολικές παραδόσεις, και σεις, δυστυχώς βρίσκεστε στην πλάνη και θα κολασθείτε άδικα. Μακάριοι είστε σεις αν με ακούσετε και αποτινάξετε την φοβερή αυτή πλάνη και ακούσετε όσα σας διδάξω εγώ, ο οποίος μόνο και μόνο για την σωτηρία σας αποφάσισα να συνταξιδεύσω με σας υπομένοντας τόσο κόπο. Αν λοιπόν με ακούσετε, για το οποίο δεν αμφιβάλλω, θα είστε μακάριοι, και όχι μόνο αυτό, αλλά και τα παιδιά σας μπορούμε να τα σπουδάσουμε δωρεάν· για όσους δε από σας είστε φτωχοί και εμπερίστατοι, το ταμείο του πάπα είναι πολύ πλούσιο και θα σας παρέχει άφθονα όσα χρειάζεστε. «Αν εν τούτοις σας φανεί δύσκολο εκ πρώτης όψεως να εγκαταλείψετε τις παλιές συνήθειες, δηλαδή του Βάπτισμα, τα ένζυμα πρόσφορα, την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος από μόνον τον Πατέρα και όσα άλλα διατηρεί ευσεβώς η Ορθόδοξη Εκκλησία, αυτά όλα, χάρη στην επιείκεια του αγιωτάτου πάπα μας, θα τα παραβλέψουμε, αρκεί να μνημονεύετε το όνομα του πάπα, διότι η ευχή της αυτού μακαριότητος είναι αρκετή να σας πάει στον παράδεισο».
Αυτές και άλλες πολλές παραδοξολογίες κήρυττε με παρόμοιο τρόπο ο πεφυσιωμένος εκείνος φλίαρος και μολονότι όλοι οι εκεί ευρισκόμενοι Χριστιανοί ήταν αγράμματοι και αδαείς, όμως η χάρη του Ορθοδόξου Πνεύματος δεν τους άφηνε να παραδεχθούν τα κούφια λόγια του πανούργου Λατίνου. Γνωρίζοντας δε ότι αυτός είναι αποδεδειγμένος φραγκόπαπας, πονούσαν ψυχικά και δυσφορούσαν υπέρμετρα, διότι κανείς από τους δικούς μας θεολόγους δεν βρισκόταν εκεί για να αποστομώσει, ει δυνατόν την απεριόριστη πολυλογία του, και αυτό γιατί μερικοί ασθενείς στην πίστη είχαν αρχίσει να κλονίζονται.
Συνέβη όμως μεταξύ αυτών να ταξιδεύει και ένας απλούστατος ιερέας, γέρων στην ηλικία, αφρόντιστος στην συμπεριφορά και στην ενδυμασία· φαινόταν να είναι ο πιο αγροίκος από όλους, και ένας από τους ιερείς εκείνους τους οποίους κατηγορούσε αθλίως ο καυχώμενος για την πολυμάθεια του καπουτσίνος.
Όταν τον είδε ο διάσημος εκείνος Λατίνος, είπεν ενώπιον όλων: «Ιδού ο ιερέας σας! Από αυτόν τον ξυλοκόπο και αστοιχείωτο, τι εκκλησιαστικό ή τι υγιές μπορείτε να αποκομίσετε; Ωστόσο, ας έλθει εδώ κοντά μου για να του πλέξω ταιριαστή κωμωδία» και, αφού έτεινε το χέρι του προς τον απλούστατο μας ιερέα, τον προσκάλεσε κοντά του, λέγοντας με πολύ στόμφο: «Έλα εδώ κοντά μου, παπά σχισματικέ, να συνομιλήσουμε!».
Βλέποντας όμως το πλήθος ότι ο ιερέας ερχόταν άφοβα προς αυτόν,
πληγώθηκε πολύ και είπε: «Τι δυστυχία! Πως θα μπορέσει αυτός ο αγροίκος
ιερέας να αντιμιλήσει σε ένα τέτοιον δεινό ρήτορα;».
Ο ιερέας, αφού πλησίασε με τόλμη και σταθερό παράστημα λέγει στον σπουδαίο Λατίνο.
«Εγώ από πολλή ώρα άκουγα τις διαστρεβλώσεις και τις παράλογες
σοφιστείες σου, και πήρα πολλές φορές την απόφαση να διακόψω τις
φλυαρίες που ξεστόμιζες, αλλά περίμενα να ακούσω όλες τις λανθασμένες
δοξασίες σου και έπειτα, με λογικές και Γραφικές αποδείξεις να δείξω που
βρίσκεται το δίκαιο. Στην Δυτική Εκκλησία ή στην δική μας; Επειδή
λοιπόν σήμερα με προσκάλεσες με την προσφώνηση “σχισματικέ” θα σε ρωτήσω
πρώτα να μου πεις, η λέξη “σχισματικός” είναι ελληνική λέξη ή λατινική;
«Εκείνος απάντησε: «Είναι λέξη ελληνική». Του λέγει λοιπόν ο ιερέας:
«Καλά είπες. Ιδού, λοιπόν, που εσύ ο ίδιος αποκαλείς τον εαυτό σου
σχισματικό· διότι, εάν εμείς οι Έλληνες αποχωριζόμασταν από σας λόγω των
καινοτομιών στις οποίες εσείς υποπέσατε, έπρεπε με λατινική λέξη να μας
αποκαλείτε σχισματικούς. Ενώ, κατά κοινή ομολογία, εσείς ήσασταν που
πέσατε τον ένατο αιώνα σε διάφορες αιρέσεις και γι’ αυτό αναγκάστηκε η
του Χριστού Ανατολική Εκκλησία να σας αποσχίσει για να μην μεταδοθεί και
σε μας ο όλεθρος της αιρέσεως. Γιατί ανέκαθεν η δική μας Ανατολική
Εκκλησία φύλαξε και φυλάττει το κύρος της Ορθοδοξίας, την οποία κήρυξαν
οι ιεροί Απόστολοι και ενδυνάμωσαν οι έπτα Οικουμενικές Σύνοδοι, όπως
και οι τοπικές, τις οποίες ακολούθησαν ευσεβώς μέχρι τον ένατο αιώνα και
οι δικοί σας πάπες, οι οποίοι τότε συμφωνούσαν με μας σε όλα. Γι’ αυτό,
λοιπόν, όπως ήταν δίκαιο, σας αποκαλέσαμε με την ελληνική λέξη
σχισματικούς, και βέβαια αιρετικούς.
Ότι την αλήθεια την επιβεβαιώνουν τα ίδια τα πράγματα, ας το διασαφηνίσουμε με τα καταλληλότερα χρώματα. Δεν μπορείς να αρνηθείς, σοφώτατε άνδρα, ότι η δική σας Δυτική Εκκλησία και όλοι οι κατά καιρούς πάπες, από τους αποστολικούς χρόνους, μέχρι τον ένατο αιώνα, ήταν σε όλα σύμφωνοι με μας τους Ανατολικούς και ότι οι καινοτομίες και κακοδοξίες που παρεισέφρησαν στην Δυτική Εκκλησία, δηλαδή η αντιευαγγελική και παράνομη προσθήκη της εκπορεύσεως από τον Υιό, η αποδοχή του ραντίσματος αντί του βαπτίσματος, η χρήση των αζύμων, η αποδοχή του καθαρτηρίου πυρός, η άσπιλη σύλληψη της Παρθένου, η κοσμική εξουσία και το αλάθητο και το απολυταρχικό του πάπα, η στέρηση της μεταλήψεως του Αγίου Αίματος του Χριστού από τους λαϊκούς (λόγω παρεμβολής της όστιας) και όλα τα σχετικά, παρεισέφρησαν στην δική σας Δυτική Εκκλησία μετά τον ένατο και δέκατο αιώνα. Αντιθέτως προηγουμένως η Δυτική Εκκλησία, ως ενωμένη με την δική μας Ανατολική, φύλαττε απαρεγκλίτως όσα εμείς διατηρούμε ευσεβώς και ορθοδόξως. Τότε όλοι οι αγιώτατοι πάπες της Ρώμης και οι υπόλοιποι αρχιερείς, ομόφωνα μαζί με την Ανατολική Εκκλησία, συγκεντρώθηκαν και συνεργάστηκαν στις άγιες και Οικουμενικές Επτά Συνόδους και στις τοπικές, είτε με τους αντιπροσώπους τους είτε με την επικύρωση των υπογραφών τους· γι’ αυτό και μέχρι τον ένατο αιώνα δεν υπήρχε καμμία καινοτομία στους Λατίνους και ήμασταν μεταξύ μας αδιάσπαστοι.
Απόδειξη της αλήθειας είναι ότι η δική μας Εκκλησία κάθε χρόνο εορτάζει και πανηγυρίζει τους Αγίους εκείνους Πάπες και τους υπόλοιπους ιεράρχες της Δύσεως, εφόσον αποδείχθηκαν τέτοιοι, τους Κλήμεντα πάπα Ρώμης, Σίλβεστρο, Ιννοκέντιο, Κελεστίνο, Λέοντα, Αγάθωνα και Γρηγόριο τον Διάλογο, από τον οποίο παραλάβαμε και την προηγιασμένη Λειτουργία, και πολλούς Αγίους Αρχιερείς, όπως τον Λέοντα επίσκοπο Κατάνης, τον Ιερώνυμο, τον Αμβρόσιο και τον Αυγουστίνο. Αυτοί, όπως γνωρίζεις φίλτατε, δεν υπέπεσαν σε καμμία αντιευαγγελική καινοτομία, όπως δυστυχώς συμβαίνει με εσάς σήμερα.
Εάν μάλιστα εξετάσετε χωρίς πάθος και με προσοχή όλα τα Πρακτικά των Θεοσυλλέκτων επτά Οικουμενικών Συνόδων, όπως και των τοπικών, εσείς οι Λατίνοι θα δείτε ότι μέχρι τον ένατο αιώνα κανείς πάπας της Δυτικής Εκκλησίας και ιεράρχης δεν αποδεχόνταν τις προαναφερόμενες καινοτομίες. Καθόλου μάλιστα δεν αγνοείτε ότι ο Λεών ο Γ’ το 809 απεκήρυξε συνοδικώς την αντιευαγγελική και παντελώς παράνομη προσθήκη «και εκ του Υιού» και ότι ο ίδιος χάραξε ακέραιο και χωρίς καμία προσθήκη το ιερό Σύμβολο της Α’ και της Β’ Οικουμενικής Συνόδου επί αργυρών πλακών ελληνιστί και λατινιστί, μην δι’ αγάπην και επί προφυλακή της Ορθοδόξου Πίστεως». Σε αυτά τι θα απαντήσετε, φίλτατε;
Αυτός απάντησε: «Εσείς οι Έλληνες, οι Ανατολικοί, και οι δικοί μας παλαιοί Δυτικοί παρεξηγήσατε την αληθινή σημασία του ευαγγελικού αυτού χωρίου, την οποίαν ανακάλυψαν οι δικοί μας Λατίνοι διδάσκαλοι που έζησαν μετά τον ένατο αιώνα· διότι, αφού λέτε ότι το Άγιο Πνεύμα λέγεται του Υιού και δια του Υιού, γιατί αποφεύγετε να πείτε και εκ του Υιού, το οποίο σαφώς, δηλώνει την ομοουσιότητα;»
Τότε ο Ορθόδοξος είπε: «Τι οικτρή πλάνη! Εμείς οι Γραικοί λέγοντας και εννοώντας και διακηρύττοντας ότι το Άγιο Πνεύμα αποστέλλεται δια του Υιού, καταδεικνύουμε την ομοουσιότητα και την ισοτιμία του όχι όμως «και εκ του Υιού», όπως λέτε εσείς ασεβώντας , διότι αν παραδεχθούμε για μια στιγμή, μη γένοιτο, ότι το Πνεύμα το Άγιο εκπορεύεται και εκ του Υιού, τότε αποδίδουμε στη ενιαία θεότητα δύο αρχές και δυο αιτίες, και σμικρύνεται η ισοτιμία του Αγίου Πνεύματος· αυτό το δίδαγμα είναι βλασφημία ασυγχώρητη.
Άκουσε, λοιπόν, φίλε, τι διακηρύσσουν σχετικά με αυτό όλοι οι φωστήρες
και διδάσκαλοι της Εκκλησίας από τα αποστολικά χρόνια μέχρι τα δικά μας,
οι τριαδικοί και σχολαστικοί θεολόγοι.
Η Tριάδα, λένε, των θεαρχικών προσώπων, είναι μονάδα κατά την ουσία και
την φύση· γι’ αυτό, επειδή είναι μονάδα, έχει μια ουσία και φύση και
σύμφωνα με αυτό της αρμόζει μια τιμή και μία προσκύνηση, μία δόξα και
κράτος, δηλαδή μία μοναρχία και εξουσία. Και τα τρία αυτά πρόσωπα της
ζωαρχικής και μακαρίας Τριάδος έχουν τα πάντα κοινά, εκτός μόνο από τα
υποστατικά και προσωπικά ιδιώματα, δηλαδή: την αγεννησία του Πατρός, την
γέννηση του Υιού και την εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος, εφ’ όσον μόνον ο
Πατήρ ως πηγαία θεότητα, σύμφωνα με τον Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη,
γεννά αχρόνως τον Υίο και εκπορεύει αϊδίως το Πανάγιο Πνεύμα.
Αυτή είναι η αλάνθαστη πίστη της του Χριστού Εκκλησίας, την οποία παραλάβαμε από τους Αγίους Αποστόλους, και τις Οικουμενικές Συνόδους, και την οποία πρέσβευσαν μέχρι τον ένατο αιώνα και οι δικοί σας Λατίνοι.
Παραλείποντας τις αλάνθαστες μαρτυρίες των πολλών, μόνη της η μαρτυρία που ανεφωνήθηκε από το στόμα του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού μπορεί να φιμώσει και τον πιο εριστικό, εφ’ όσον ρητά και εκπεφρασμένα είπε το: «Όταν δε έλθη ο Παράκλητος ον εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός, το Πνεύμα της αληθείας ο παρά του Πατρός εκπορεύεται, εκείνος μαρτυρήσει περί εμού».
Ακούς φίλτατε, πόσο εκπεφρασμένα και με πόση σαφήνεια καταδεικνύει ο Θεάνθρωπος Ιησούς την εκπόρευση από μόνον τον Πατέρα; Είδες τι λέει; «ον εγώ πέμψω», το οποίο σημαίνει την ομοουσιότητα του Υιού με το Άγιο Πνεύμα, όπως και τη ομοουσιότητα του Πατρός, το οποίο δηλώνει ότι το Πανάγιο Πνεύμα συναποστέλεται και δια του Υιού λόγω της ομοουσιότητας, εκπορεύεται όμως μόνον από τον Πατέρα· γι’ αυτό πρόσθεσε το «ον εγώ πέμψω παρά του Πατρός». Τι σημαίνει λοιπόν το «παρά του Πατρός»; Είναι φανερό ακόμη και στους τυφλούς ότι σημαίνει την εκπόρευση από τον Πατέρα, όπως ξεκάθαρα δείχνει παρακάτω λέγοντας «το Πνεύμα της αληθείας, ο παρά του Πατρός, εκπορεύεται», διότι, αν εκπορευόταν και από τον Υιό, τι τον εμπόδιζε να προσθέσει και το «εξ εμού»;
Εμείς ερευνώντας το Ευαγγέλιο, βλέπουμε ότι ο Θεάνθρωπος Ιησούς μιλούσε με παραβολές για όσα απέβλεπαν στην ηθική και ψυχική ωφέλεια και πολλές φορές απέφευγε το «ο Υιός του θεού» και έλεγε «ο Υιός του ανθρώπου» και αυτό, όπως γνωρίζουμε πολύ καλά, το έκανε διαβλέποντας την κακεντρέχεια των Φαρισαίων· αλλά στο ζήτημα των τριών θεαρχικών υποστάσεων και της μία φύσεως και ουσίας του μοναδικού Θεού και της υπερουσίου θεότητας μιλούσε με παρρησία λέγοντας πως Αυτός είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, και άλλοτε μεν έλεγε «εγώ και ο Πατήρ εν έσμεν και εγώ εν των Πατρί και ο Πατήρ εν εμοί» και «Πάτερ.. δόξασον σου τον Υιον, ίνα και ο Υιός σου δοξάση σε» και πάλι «εγώ σε εδόξασα επί της γης, το έργον ετελείωσα ο δέδωκάς μοι ίνα ποιήσω. Και νυν δόξασον με συ Πάτερ παρά σεαυτώ τη δόξη η είχον προ του τον κόσμον είναι παρά σοι», Αυτά τα εδίδασκε ολοφάνερα, για να μη βρίσκουν εκεί οι αιρετικοί αφορμή για την κακοδοξία τους· προβλέποντας δε και την εν λόγω δική σας κακοδοξία, των Λατίνων, φανερά εκδήλωσε την εκπόρευση από μόνο τον Πατέρα.
Τώρα, όμως ας δούμε για την καινοτομία του ραντίσματος ποια μαρτυρία φέρεται πραγματικά από το Ι. Ευαγγέλιο ή τους Αγίους Αποστόλους και τους υπόλοιπους Αγίους Πατέρες, Λατίνους και Έλληνες; Γιατί πουθενά δεν βρίσκεται το ρήμα «ραντίζω» αλλά το ρήμα «βαπτίζω» το οποίο κηρύσσεται κατ’ επανάληψη στα Ευαγγέλια και σε άλλα χωρία των Αποστόλων· αυτό επιβάλλεται από τον Ιησού Χριστό και τους Αγίους Αποστόλους και τις επτά Οικουμενικές Συνόδους, και συνιστάται ως το μόνο θεραπευτικό για το προπατορικό αμάρτημα. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει αντιθέτως ή καινοτομία του ραντίσματος είναι εσφαλμένη, κακόδοξη, προέρχεται από τον 13ο αιώνα έπειτα από υπαγόρευση του δολερού Σατανά και αυτό, ενώ σαφώς κηρύττει ο Σωτήρας μας λέγοντας στους μαθητές Του: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός του Υιού και του Αγίου Πνεύματος», και ενώ με πολλούς τρόπους καταδεικνύει την ανάγκη του Θείου Βαπτίσματος, και ενώ οι θείοι μαθητές βάπτιζαν τα έθνη, και ενώ ο θείος Απόστολος Παύλος, το ίδιο το στόμα του Χριστού, λέει γράφοντας προς τους Ρωμαίους: «Όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν…συνετάφημεν ουν αυτώ δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον» και στην επιστολή προς τους Κολαδδαείς λέει: «Συνταφέντες αυτώ εν τω βαπτίσματι, εν ω και συνηγέρθητι δια της πίστεως της ενεργείας του Θεού του εγείροντος αυτόν εκ των νεκρών».
Σχετικά με τις τρεις καταδύσεις, οι οποίες σημαίνουν την τριήμερη ταφή και την ανάσταση του Χριστού, την οποίαν παράδοση παραλάβαμε από τους Αγίους Αποστόλους, ο Διόνυσος ο Αρεοπαγίτης ο οποίος είναι ο άμεσος διάδοχός τους, στο σύγγραμμά του Περί Εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, στο οποίο πάρα πολύ σαφώς δηλώνει την τριπλή κατάδυση, την οποία παρέλαβε από τους Αγίους Αποστόλους, λέγει τα εξής: «Τον ουν ιερώς βαπιζόμενον η συμβολική διδασκαλία μυσταγωγεί ταις εν τω ύδατι τρισι καταδύσεσι και αναδύσεσι τον θεαρχικόν της τριημερονύκτου ταφής Ιησού του Ζωοδότου μιμείσθαι θάνατον». Το Βάπτισμα με τρεις καταδύσεις διετηρείτο στην Δύση ως τον 13ο αιών και διαπρύσιοι κήρυκες του γεγονότος αυτού είναι οι ιερές κολυμβήθρες που σώζονται στους αρχαιοτάτους ναούς της Ιταλίας.
Ορίστε, φίλτατε Καπουτσίνε, αποδείχθηκε και απ’ αυτό ποιο είναι το υγιές φρόνημα της Ανατολικής Εκκλησίας και πόσο μακριά είστε εσείς από το Ορθόδοξο φρόνημα.
Πολύ περισσότερο η δική μας Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, κατά το παράδειγμα του Σωτήρος ημών Ιησού, τελούσε την Ευχαριστία για περισσότερο από χίλια χρόνια τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση με ένζυμο άρτο, όπως μαρτυρούν και οι πιο ειλικρινείς από τους παπικούς θεολόγους αλλά η Παπική Εκκλησία από το ενδέκατο αιώνα καινοτόμησε και στο Μυστήριο της Ευχαριστίας εισάγοντας τα άζυμα.
Επίσης η Δυτική Εκκλησία, ακολουθώντας τις Επτά Οικουμενικές Συνόδους, παραδεχόταν ότι τα τίμια δώρα καθαγιάζονται μετά τη ευχή της επικλήσεως του Αγίου Πνεύματος, με την ευλογία του ιερέα, όπως μαρτυρούν τα ίδια τα αρχαία τυπικά της Ρώμης και της Γαλλίας. Ύστερα όμως, μετά την παρεκτροπή των παραπάνω ανεπίτρεπτων καινοτομιών, εισαγάγατε ως καινοτομία και την αυθαίρετη καθαγίαση των τιμίων δώρων η οποία τάχα γίνεται με την εκφώνηση των Κυριακών Λογίων, πράγμα που αντίκειται στην Θεία Παράδοση.
Επίσης, η Ανατολική Εκκλησία, ακολουθώντας την εντολή του Κυρίου «Πίετε εξ αυτού πάντες» μεταδίδει σε όλους από το Ιερό ποτήριο· αλλά η Παπική Εκκλησία από τον 9ο αιώνα και εξής πέφτοντας , αλλοίμονο, σε πολλές παρεκτροπές, όπως είπαμε παραπάνω χωρίς προκαταλήψεις, καινοτόμησε και σε αυτό αποστερώντας τους λαϊκούς από το Ιερό Ποτήριο, παρά την διαταγή του Κυρίου μας και την ρητή απαγόρευση πολλών αρχαίων Ορθοδόξων επισκόπων της Ρώμης.
Τι να πούμε, όμως, και για την υπερφίαλη αξίωση του παπα σχετικά με το πρωτείο κα το αλάθητο; Ανατρέχοντας στους Πατέρες και στις Οικουμενικές Συνόδους της Εκκλησίας των πρώτων εννέα αιώνων πληροφορούμαστε ότι ποτέ δεν θεωρήθηκε ο επίσκοπος Ρώμης ως ανώτατη αρχή και αλάνθαστη κεφαλή της Εκκλησίας, αλλά ότι κάθε επίσκοπος είναι πρόεδρος και κεφαλή της δικής του τοπικής Εκκλησίας και υπόκειται μόνο στις συνοδικές αποφάσεις και διατάξεις της απανταχού εκκλησίας, επειδή αυτές είναι οι μόνες αλάνθαστες, χωρίς να εξαιρείται και ο επίσκοπος Ρώμης, όπως φαίνεται και από την εκκλησιαστική ιστορία, η οποία λέγει ρητώς: «Ο Αρχιεπίσκοπος Ρώμης ίσος εστί με τον Κωνσταντινουπόλεως, τη τάξει μόνη πρωτεύων και ουχί ότι κέκτηται υψηλοτέραν υπεροχήν».
Ιδού και τι διακηρύσσει ο 28ος Κανόνας της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου:”Και γαρ τω θρόνω της Πρεσβυτέρας Ρώμης, δια το βασιλεύειν την πόλιν εκείνην, οι Πατέρες εικότως αποδιδώκασι τα πρεσβεία. Και τω αυτώ σκοπώ κινούμενοι οι εκατόν πεντήκοντα θεοφιλέστατοι επίσκοποι, τα ίσα πρεσβεία απένειμαν τω της Νέας Ρώμης αγιωτάτω θρόνω, ευλόγως κρίνανε την βασιλεία και συγκλήτω τιμηθείσαν πόλιν και των ίσων απολαύουσαν πρεσβείων τη πρεσβυτέρα Ρώμη”.
Από όλα αυτά είναι πασιφανές ότι και ο Ρώμης και ο Κωνσταντινουπόλεως έχουν τα πρεσβεία μόνο στην τάξη και όχι ότι έχουν έστω και την ελάχιστη κυριαρχία πάνω στους άλλους Πατριάρχες.
Η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία του Χριστού εκτός από τον αφράστως ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού δεν αναγνωρίζει κανένα ο οποίος να υπήρξε αλάθητος πάνω στην γη. Και ο ίδιος ο Απόστολος Πέτρος, διάδοχος του οποίου καυχάται ότι είναι ο πολύς πάπας, αρνήθηκε τον Κύριο τρεις φορές και ελέγχθηκε από τον Απόστολο Παύλο δύο φορές επειδή δεν ορθοποδούσε προς την αλήθεια του Ευαγγελίου.
Επίσης ο πάπας Λιβέριος τον 4ο αιώνα, ο οποίος υπέγραψε ομολογία αρειανική, ο Ζώσιμος κατά τον 5ο αιώνα, ο οποίος ηρνείτο την προπατορική αμαρτία, ο Βιγίλιος κατά τον 6ο αιώνα ο οποίος καταδικάσθηκε από την Ιερά Σύνοδο, και ο Ονώριος, που έπεσε στην αίρεση των Μονοθελητών κατά τον 7ο αιώνα, όλοι αυτοί ήταν πάπες και καταδικάσθηκαν από τις προαναφερθείσες συνόδους, οι δε διάδοχοι τους παραδέχθηκαν και αποδέχθηκαν τη καταδίκη τους.
Και έπειτα είναι παρατηρημένο, όπως εξιστορεί η εκκλησιαστική ιστορία, ότι όσοι θέλησαν να φανούν εφευρέτες καινούργιων δογμάτων για να δοξασθούν, αυτοί έπεσαν σε διάφορες κακοδοξίες και παραλογισμούς. Έτσι οι νεωτεριστές Λατίνοι, επειδή καινοτόμησαν υπέπεσαν αθλίως στην απολυταρχική αξίωση του πάπα Νικολάου, ο οποίος καλλιέργησε τα ψευδοκλημέντια για να εμπεδώσει την υπερφίαλη φιλοδοξία τους. Από τότε η εωσφορική του αξίωση έσπειρε και τις αλλόκοτες και κακόδοξες καινοτομίες, όπως και το καθαρτήριο πυρ, τελείως ξένο και άγνωστο στην Εκκλησία, το περίσσευμα των αρετών των Αγίων και την διανομή των αρετών αυτών στους έχοντες ανάγκη, την τέλεια ανταπόδοση στους δικαίους πριν από την κοινή Ανάσταση και Κρίση, και άλλα παραπλήσια καινοτομήματα. Και, τελικώς, το πρωτάκουστο δόγμα περί άσπιλης συλλήψεως της Θεοτόκου, άγνωστο στην αρχαία Εκκλησία, διότι η απανταχού Ορθόδοξος Εκκλησία ευσεβώς πιστεύει και διδάσκει ότι μόνο ο Θεάνθρωπος Σωτήρ Ιησούς γεννήθηκε άνευ προπατορικού ρύπου, όμως η Κυρία Θεοτόκος, υποκείμενη στο νόμο της φύσεως γεννήθηκε όπως όλοι οι άνθρωποι.
Εκτός από τις παραπάνω καινοτομίες, οι οποίες αποδείχθηκαν αποκυήματα του παλαιού απατεώνος διαβόλου, προδίδεσθε και χωρίς να θέλετε, πως είστε επιτρέψτε μου να σας το πω, οι πλέον πρόστυχοι από τους ψευδοδιδασκάλους, διότι προσπαθείτε να δελεάσετε τους πιο απλούς με ποικίλες ύπουλες υποσχέσεις, θεωρώντας τα πάντα νόμιμα και κατάλληλα για ένωση, αρκεί να αναγνωρισθεί ο πάπας Ρώμης ως υπέρτατος και αλάθητος άρχοντας και κυρίαρχος της απανταχού Εκκλησίας, μόνος αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στην γη και πηγή κάθε χάριτος!
Ποιος, παρακαλώ, απόστολος και διδάσκαλος της Εκκλησίας ή ιεράρχης, μέγας ή μικρός, τόλμησε να εκφωνήσει ποτέ τέτοιες, όχι μόνο αντιευαγγελικές αλλά κα για την λογική απαράδεκτες, φλυαρίες;
Αφού εσείς οι λάτρεις του πάπα αποκαλείτε εμάς τους ανατολικούς αιρετικούς και κακόδοξους, γιατί συγχωρείτε και παραβλέπετε όλες τις κακοδοξίες μας, με τον όρο να θελήσουμέ να αποκαλέσουμε τον πάπα σας υπέρτατο και αλάθητο κυρίαρχο της απανταχού Εκκλησίας;
Εάν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός δεν δίνει την παραμικρή συγχώρηση σε όσους βλασφημούν το Πνεύμα το Άγιο ούτε στον παρόντα ούτε στον μέλλοντα αιώνα, και όποιος λύει μία από τις πιο μικρές εντολές Του θα είναι ελάχιστος στην Βασιλεία του, εάν όποιος δεν έχει το ένδυμα του γάμου και της ορθής πίστεως διώχνεται από τον νυμφώνα και εάν οι Θεοσυλλέκτες Οικουμενικές Σύνοδοι παραπέμπουν σε ανάθεμα τους αιρετικούς, πως εσείς ασεβείτε παραβλέποντας όλες τις κακοδοξίες μας νομίζοντας ότι από μόνη της η προσκύνηση του πάπα και η παραδοχή του ως αλαθήτου αρκεί για να σωθεί κανείς;
Ότι αυτό αποδεικνύει την Λατινική Εκκλησία τελείως αντιευαγγελική και άκρως ξένη ακόμη και από την ίδια τη λογική, δεν χρειάζεται να ειπωθεί· όμως εμείς οι Ανατολικοί οι οποίοι φυλάττουμε σφικτά αναλλοίωτη την πανάρχαια διδασκαλία της Εκκλησίας, εάν σεις θελήσετε να ενωθείτε με μας, όπως επιθυμούμε διακαώς και ευχόμαστε για την ένωση των Εκκλησιών, θα σας δείξουμε την αρμόζουσα αγάπη σε όλα όσα νομίζουμε ότι μπορεί να εφαρμοσθεί οικονομία, σύμφωνα με την διάκριση. Σε όσα όμως θίγουν το δογματικό μέρος είναι αδύνατο να υποκύψουμε, διότι θα ανατρέψουμε το καθεστώς όλων των Οικουμενικών Συνόδων. Και τότε δεν θα γίνει Ένωση, αλλά σκοτεινή ανατροπή σε βάρος της Ορθοδοξίας. Γι’ αυτό εσείς οι Δυτικοί για να προσέλθετε σε μας πρέπει να ασπασθείτε τη πρώτη και πρεσβυγενή Εκκλησία μας αποβάλλοντας με λίβελο την βλάσφημη προσθήκη «και εκ του Υιού», να ασπασθείτε ακόμη την αποβολή του ραντίσματος, να αποδεχθείτε το Άγιο Βάπτισμα και μαζί τις τρεις καταδύσεις, τον ένζυμο άρτο, να εξοβελίσετε το καθαρτήριο πυρ, την αναμαρτησία και απολυταρχία του πάπα, την άσπιλη σύλληψη της παρθένου Μαρίας και όλα τα σχετικά· τότε θα γίνει η ευαγγελική εν Χριστώ ένωση, την οποία επιζητεί και η ίδια η ευαγγελική ειλικρίνεια και το κατ’ ευδοκίαν πανάγαθο θέλημα του Σωτήρος Χριστού!
Για να επισφραγίσω όμως όσα λέχθηκαν μέχρι τώρα και με ένα φυσικό παράδειγμα και να αποδείξω σε ποιον ανήκει το σχίσμα, θα σας δείξω το εξής παράδειγμα» και αμέσως προσέταξε και του έφεραν μία κόλλα χαρτί. Παίρνοντάς την στα χέρια του ο ιερέας είπε ενώπιον όλων και του ιδίου του αγαπητού Λατίνου»: «Βλέπετε αυτό το χαρτί; αυτό το χαρτί όπως το βλέπετε τώρα ενωμένο είναι σαν την Εκκλησία του Χριστού, της Ανατολής και της Δύσεως μέχρι το ένατο αιώνα μετά Χριστόν. Όπως είμασταν ενωμένοι μεταξύ μας, ήμασταν αδιάσπαστοι και αχώριστοι. Όταν όμως από το φθόνο του πανούργου Σατανά παρεισέφρησαν στην Δυτική Εκκλησία οι καινοτομίες που προαναφέραμε, τότε αναγκάσθηκε η Ανατολική του Χριστού Εκκλησία να αποσχίσει την Δυτική, για να διασώσει το χριστεπώνυμο πλήρωμα» και αμέσως έσχισε στα δύο το χαρτί λέγοντας: «Να που το χαρτί διαιρέθηκε στα δύο· η μεν μισή κόλλα είναι η Ανατολική του Χριστού Εκκλησία που έμεινε η ίδια, διατηρώντας την πανάρχαια Παράδοση και την Ορθοδοξία, την οποία θα διατηρεί εις τον αιώνα τον άπαντα, στερεωμένη στο αρραγές θεμέλιο της πίστεως· η άλλη μισή κόλλα, η οποία σημαίνει την δυτική Εκκλησία, δεν έμεινε η ίδια όταν αποσχίσθηκε, αλλά εξακολούθησε να καταξεσχίζεται σε μυριάδες άλλες αιρέσεις και να που απ’ αυτήν αποσχίσθηκαν οι Λουθηριανοί» και αμέσως ο γέροντας ιερέας έσχισε μία λωρίδα από το χαρτί. «Επίσης οι Καλβινιστές» και έσχισε άλλη μία λωρίδα, όμοια και πάρα πολλές άλλες, δηλαδή για τους Καθαρούς, τους Ψιλιαστές, τους Ορθολογικούς, τους Κουάκερους, τους Μεθοδιστές, τους Μορμόνους, και όλους τους υπολοίπους, οι οποίοι καταξεσχίσθηκαν από τον χάρτη της Δυτικής Εκκλησίας Και επειδή δε κάθε μία από τις ανωτέρω αιρέσεις ξεσκιζόταν και το χαρτί, απέδειξε ο σοφός χωρικός ιερέας ποιοι είναι πράγματι οι σχισματικοί.
Ο πολύς Λατίνος, γνωρίζοντας τα όλα αυτά και μη μπορώντας να προβάλλει κάτι απέναντι στην αλήθεια, σπαρταρώντας από τον θυμό και την πολύ μεγάλη προσβολή τράπηκε σε φυγή. Οι Χριστιανοί εκείνοι, χάρηκαν χαρά μεγάλη και, δοξολογώντας τον Θεό και καταφιλώντας το χέρι του καλού μας ιερέα, τον εγκωμίαζαν μεγαλόφωνων και κορόιδευαν τον ηττημένο. Όμως αυτός, πραγματικός ιερέας του Υψίστου, τους συμβούλευσε όλους σύμφωνα με το Ευαγγέλιο πως ο έπαινος ανήκει μόνο στον Θεό, από τον οποίο δίδεται κάθε δώρο αγαθό, και όχι σ’ αυτόν. Ακόμη παρότρυνε όλο το πλήρωμα να μην τολμήσει στο εξής να προσβάλλει τον Λατίνο για το παραμικρό, αλλά να τον εξυπηρετούν σε ό,τι σωματικό και ηθικό έχει ανάγκη, και, όταν η Πανοσιολογιότητα του θελήσει σαν φρόνημος να δεχθεί την ορθόδοξη ομολογία να του παράσχουμε, όπως οφείλουμε, όλα τα σωτήρια μέσα.
* Από το βιβλίο του Γέροντος ΔΑΝΙΗΛ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΟΥ, Εξ, ερήμου διατυπώσεις, τομ. Ε’, εκδ. Μοναστικής Αδελφότητος Δανιηλαίων, Άγιον Όρος 1985, σελ 73- 89.
