Γράφει ὁ Χρῆστος Κελαϊδώνης
Ἀλλὰ κι ἀπὸ θέμα πολιτισμοῦ νὰ τὸ προσεγγίσουμε, ποιά διαφορὰ μποροῦμε νὰ δοῦμε στὴ νοοτροπία μιᾶς ἀπομονωμένης ἀπὸ τὸν ὑπόλοιπο «πολιτισμένο» κόσμο φυλῆς ποὺ βρίσκεται μέσα σὲ μιὰ ζούγκλα, ἡ ὁποία κάνει ἀνθρωποθυσίες καὶ στολίζεται μὲ ἀνθρώπινα ὀστᾶ, πίνει μέσα σὲ ἀνθρώπινα κρανία καὶ χρησιμοποιεῖ ὡς φετὶχ τμήματα ἀπὸ ἀνθρώπινα μέλη κ.ἄ. ἀπὸ αὐτὴν τῆς σύγχρονης «πολιτισμένης» κοινωνίας ποὺ φονεύει τὰ παιδιά της καὶ παίρνει τὰ προϊόντα ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἐκτρώσεις καὶ τὰ κάνει καλλυντικά, φάρμακα ἢ τὰ χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ φτιάξει ἐμβόλια;
Γιατί, ὅπως περπατάει ὁ «ἀπολίτιστος» μὲ καμάρι μέσα στὴ ζούγκλα, στολισμένος μὲ ἀνθρώπινα μέλη, ἔτσι καὶ ὁ «πολιτισμένος» περπατᾷ μὲ καμάρι μέσα στὶς πόλεις καὶ τὰ χωριά, ἀλειμμένος μὲ καλλυντικὰ ἤ/καὶ σκευάσματα διόρθωσης καὶ ἀνόρθωσης τῆς ἐπιδερμίδας του ποὺ προέρχονται ἀπὸ μέλη ἀνθρώπων καὶ μάλιστα ἐμβρύων ἢ ἔχοντας «κάνει» ἐμβόλια, γιὰ τὴν παραγωγὴ ἤ/καὶ τὸν ἔλεγχο τῶν ὁποίων χρησιμοποιήθηκαν κύτταρα ποὺ προέρχονται ἀπὸ ἐκτρωθέντα ἔμβρυα.
Ποιό ἀκούγεται πιὸ μακάβριο καὶ ἀνατριχιαστικό;
Τὸ ἀνεπεξέργαστο «ἀπολίτιστο» ἢ τὸ ἐπεξεργασμένο «πολιτισμένο»;
Γίνεται πολὺ φανερὴ πιὰ ἡ προσπάθεια, μὲ διάφορα προσχήματα, νὰ μὴ θιγοῦν ἄμεσα τὰ συμφέροντα γιατρῶν καὶ ἐκεῖνα τῶν φαρμακοβιομηχανιῶν καὶ τῶν ἑταιρειῶν καλλυντικῶν ποὺ ἔχουν μεγάλα κέρδη ἀπὸ τὴν πώληση τῶν προϊόντων τους ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν ἐπεξεργασία τῆς ἀνθρώπινης σάρκας, τὴν ὁποία λαμβάνουν ὡς πρώτη ὕλη ἀπὸ τὴ «βιομηχανία» τῶν ἐκτρώσεων!
Μποροῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ τελευταῖο γιὰ τὴν «πολιτισμένη» κοινωνίας μας;
Τί διαφορὰ ἔχει αὐτὴ ἡ νοοτροπία ἀπὸ τὴ νοοτροπία τῶν Ναζὶ στὰ κρεματόρια;
Γιὰ ἐκεῖ αἰσθανόμαστε φρίκη καὶ ἀηδία καὶ γιὰ ἐδῶ ποὺ τὸ ζοῦμε καθημερινά, τὸ ἀποδεχόμαστε καὶ σφυρίζουμε ἀδιάφορα;
Μπορεῖ νὰ συνυπάρχει ἡ ποίηση, ἡ τέχνη, ἡ ψυχαγωγία, ἡ παιδεία, ἡ κάθε πρόοδος καὶ δημιουργία ποὺ ἀναδεικνύει τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα, ὁ πολιτισμὸς καί τὸ κάθε ὑψηλὸ ἰδεῶδες, οἱ διακηρύξεις τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ πολλὰ ἄλλα ποὺ συνοδεύονται μὲ τόσες ἐκδηλώσεις καὶ βραβεύσεις μὲ ὅλη αὐτὴ τὴ φρίκη καὶ μὲ ὅλο αὐτὸ τὸ ὄνειδος γιὰ τὸ ἀνθρώπινο γένος;
Δὲ φαίνεται ὅτι εἶναι παράνοια καὶ μέγιστη ντροπή;
Ἀλλὰ καὶ κάτω ἀπὸ μιὰ πολὺ πιὸ αὐστηρὴ πνευματικὴ θεώρηση τῶν πραγμάτων, γι᾿ αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ προσέξουν τὴ φωνὴ τῶν Ἁγίων, μήπως πρέπει νὰ σκεφτοῦμε, ἀκούγοντάς τους νὰ μᾶς λένε ὅτι τὸ σπέρμα ποὺ χύνεται στὴν πορνεία (μὲ τὴ γενικὴ σημασία τοῦ ὅρου ὡς ἀνευλόγητη ἀπὸ τὸν Θεὸ σαρκικὴ πράξη) εἶναι σπονδὴ στὸ διάβολο, τὸ ἐὰν οἱ ἐκτρώσεις λογίζονται στὸν πνευματικὸ κόσμο ὡς ἀνθρωποθυσίες γιὰ τὸ ἴδιο πρόσωπο;
Μήπως, λοιπόν, μοιάζουμε πλέον μὲ τοὺς κατοίκους τῆς Χαναὰν ποὺ ἔκαναν ὀργιαστικὲς εἰδωλολατρικὲς τελετὲς καὶ στὸ τέλος θυσίαζαν καὶ τὰ παιδιά τους στοὺς αἱμοβόρους δαιμονικοὺς θεούς τους;
Μήπως, ἐκεῖνο τότε ἦταν μιὰ προτύπωση τοῦ σήμερα;
Μποροῦμε νὰ φανταστοῦμε κάπου ἐδῶ δίπλα μας νὰ στέκεται καὶ νὰ γελᾷ ὁ διάβολος μὲ ἐμᾶς καὶ νὰ μᾶς χλευάζει στὸ Θεό;
Ἀπὸ τὴν ἄλλη, τὸ νὰ μὴ θεωροῦμε τὴν ἁμαρτία ὡς ἁμαρτία, εἶναι ὄχι ἁπλᾶ ἁμαρτία, ἀλλὰ ἀσέβεια.
Γιατί κάθε τί κακὸ στὰ λόγια, στὶς σκέψεις ἢ στὶς πράξεις ποὺ προσβάλλει ἄμεσα τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καλεῖται ἀσέβεια.
Αὐτὴ συμβαίνει, ὄχι ἁπλῶς ὅταν ἁμαρτάνουμε, ἀλλὰ ὅταν προκαλοῦμε, κοροϊδεύουμε καὶ βλασφημοῦμε τὸ Θεό, ἐπιδεικνύοντας ἐσκεμμένα τὴν ἁμαρτία μας.
Κι ἐκεῖ ὁ Θεὸς ἐπεμβαίνει δραστικά, παραχωρῶντας συμφορὲς καὶ μεγάλες θλίψεις, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τόσα παραδείγματα μέσα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή.
Ὅταν μιὰ κοινωνία ἀποδέχεται ἢ ἀδιαφορεῖ καὶ δὲ μιλᾷ ὅταν βλέπει νὰ κουνοῦν κάποιοι μὲ ἀσέβεια καὶ προκλητικότητα τὸ δάχτυλο στὸ Θεό, χλευάζοντας καὶ περιφρονῶντας τὸ θέλημά Του ἐπιδεικτικά, κινδυνεύει ἀνὰ πᾶσα στιγμὴ νὰ καταστραφεῖ μὲ ἐπιδεικτικὸ τρόπο κι αὐτὴ γιὰ νὰ γίνει ὑπόδειγμα γιὰ τίς ἑπόμενες γενιές.
Κι αὐτὸ τὸ λέμε γιὰ νὰ κατανοήσουμε ὅτι, ὅταν λέμε καὶ διαφημίζουμε τὸ «δικαίωμα» στὴν ἔκτρωση, αὐτὸ δὲν τὸ κάνουμε μόνο μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, ἀλλὰ καὶ μπροστὰ στὸν Κύριο τῆς ζωῆς ποὺ δίνει στὸ ἔμβρυο τὸ δικαίωμα νὰ ζήσει, Τὸν ὁποῖο προκαλοῦμε μὲ πολὺ ἄσχημο τρόπο.
Παρ᾿ ὅλο ποὺ ξέρουμε μέσα μας τὴν ἀλήθεια, ἐπειδὴ ἔχει πληθυνθεῖ ἡ ἐπιστημονικὴ γνώση πλέον πάνω στὸ ζήτημα.
Ὅλο αὐτὸ μπορεῖ νὰ μᾶς κάνει αἰτίους γιὰ τίς συμφορὲς ποὺ θὰ ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς νὰ ἔλθουν στὸν κόσμο.
Συνειδητοποιοῦμε ἄραγε τὸν κίνδυνο καὶ τὴν εὐθύνη μας;
Καὶ νομίζω ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμᾶς ἔχουμε καταλάβει πιὰ ὅτι, ὄχι μόνο δὲ βρισκόμαστε στὸ ὅριο τῆς ἀνοχῆς τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ὅτι τὸ ἔχουμε ξεπεράσει κιόλας κατὰ πολύ, φέρνοντας ἀρκετὰ κοντά σὲ μᾶς πολὺ δυσάρεστα γεγονότα, σὲ ἐπίπεδο κοινωνίας, ἔθνους καὶ πολιτισμοῦ, κάτι ποὺ μόνο ἡ ἔμπρακτη μετάνοιά μας μπορεῖ νὰ σταματήσει.
Ἀλλὰ καὶ σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο, τότε «ἀναγκάζουμε» τὸ Θεὸ νὰ ἐπιτρέψει παιδαγωγικὰ μιὰ συμφορὰ μέσα στὴ ζωή μας καὶ τὴν οἰκογένειά μας γιὰ νὰ καταλάβουμε στὴν πράξη ὅτι δὲν πρέπει νὰ σεβόμαστε καὶ νὰ ἀγαπᾶμε μόνο ἀνάλογα μὲ τὸ τί βολεύει τὰ πάθη μας κάθε φορά.
Τί θὰ ποῦμε τότε, ἐὰν κάνει καὶ ὁ Θεὸς χρήση τοῦ δικαιώματός Του στὸ θάνατο καὶ τὴ ζωή, ἐφόσον Αὐτὸς μᾶς δωρίζει τὴ ζωή, ὅπως κι ἐμεῖς τοῦ δικαιώματος στὴν αὐτοδιάθεση τοῦ σώματός μας, καὶ πάρει κοντά Του τὸ παιδί μας, τὸν ἢ τὴν σύζυγό μας, τὸν πατέρα μας, τὴ μητέρα μας, τὸν φίλο ἢ τὴν φίλη μας ἢ κάνει Αὐτὸς «διακοπὴ στὴν κύηση» τοῦ παιδιοῦ ποὺ περιμένουμε μὲ λαχτάρα, χαλῶντας τὸν «οἰκογενειακό μας προγραμματισμό»;
Θὰ τὸ δεχτοῦμε αὐτὸ μὲ τὴν ἴδια ἀπάθεια καὶ κυνικότητα, μὲ τὴν ὁποία ἀποφασίζουμε ἤ/καὶ προτείνουμε καὶ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς ἔκτρωσης;
Ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι διαχειριζόμαστε τὸν θάνατο μὲ ψυχρότητα, δείχνοντας καὶ καλὰ ὅτι δὲ μᾶς ἀγγίζει καὶ ὅτι ἔχουμε ξεπεράσει τὸν φόβο του, σὲ σημεῖο ποὺ νὰ χρησιμοποιοῦμε ἀκόμα καὶ τὰ θανατωμένα ἔμβρυα γιὰ νὰ δημιουργήσουμε διάφορα σκευάσματα, σημαίνει ὅτι τὸν νικήσαμε κιόλας;
Δὲν εἶναι, ὅμως, ἡ ἄμβλωση προκλητικὴ ὕβρις γιὰ ὅλους αὐτοὺς ποὺ προσπαθοῦν νὰ κάνουν παιδιὰ καὶ δὲν μποροῦν;
Τὸ θέμα δὲν εἶναι τὸ ἂν εἶναι ἢ ὄχι τὸ ἔμβρυο ζωντανὸς ὀργανισμὸς ἢ τέλειος ἄνθρωπος, γιατί τὸ ὅτι εἶναι καὶ ζωντανὸς ὀργανισμὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἀποδειχθεῖ ἀπὸ τὰ ἐπιστημονικὰ δεδομένα καὶ τὴν ἁπλὴ λογική, ἐφόσον δὲν ἐθελοτυφλοῦμε ἐπιστημονικὰ καὶ δὲν ἀλλάζουμε τίς ἀπόψεις μας, ἀνάλογα μὲ τὸ συμφέρον καὶ τίς ἐπιθυμίες μας.
Τὸ θέμα εἶναι κυρίως τὸ ἐὰν μποροῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ βάρος τῆς εὐθύνης ἑνὸς ἄλλου ἀνθρώπου τὴ στιγμὴ ποὺ ἐμεῖς δὲ θέλουμε.
Ἐὰν μποροῦμε νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὰ πάθη μας καὶ νὰ ἀναλάβουμε τίς εὐθύνες μας μὲ σοβαρότητα.
Ἀλλὰ καὶ τὸ ἐὰν ἔχουμε σὰν κοινωνία τὸν τρόπο καὶ τὴν προθυμία νὰ βροῦμε λύσεις γιὰ νὰ βοηθήσουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ὑποστηρίζοντάς τον μὲ κάθε τρόπο, ὅταν μᾶς παρουσιάζεται ἕνα τόσο δύσκολο δίλημμα, χωρὶς νὰ καταφεύγουμε στὴ λύση τῆς θανάτωσης τοῦ ἐμβρύου.
Δυστυχῶς, πίσω ἀπὸ τὸ δικαίωμα στὴν αὐτοδιάθεση τοῦ σώματος καὶ πέρα ἀπὸ τὰ διάφορα οἰκονομικὰ συμφέροντα, κρύβεται ἡ ἀπαίτησή μας καὶ ἡ ἐμμονή μας στὸ νὰ ζήσουμε τὸν χωρὶς εὐθύνες «ἐλεύθερο» τρόπο ζωῆς ποὺ μᾶς προβάλλει ὁ ἔξω ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ κόσμος καὶ μαζὶ μὲ αὐτὸ νὰ σβήσουμε καὶ τὴ σημασία καὶ τὴ βαρύτητα τῶν συνεπειῶν τῶν πράξεών μας, θανατώνοντας τὴ συνείδηση καὶ τίς ἐνοχές μας μαζὶ μὲ τὸ ἔμβρυο.
Γιὰ νὰ μείνουμε γαντζωμένοι σὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ζωῆς πάσῃ θυσίᾳ, συμπεριλαμβανομένης καὶ αὐτῆς τοῦ ἐμβρύου!
Δυστυχῶς, κι ἐδῶ φαίνεται ὅτι χτίζεται ἐδῶ καὶ πάρα πολλὰ χρόνια σιγὰ σιγὰ καὶ μεθοδικὰ μιὰ γενικὴ «καλὴ» ἠθικὴ καὶ μιὰ «κοινὴ» λογικὴ ἑνὸς συστήματος ἐξουσίας, ποὺ δικαιολογοῦν τὸ διωγμό, τὴν ἀπομόνωση ἢ ἀκόμα καί τὸν φόνο ἀθώων ἀνθρώπων, στὴν περίπτωση ποὺ χαλοῦν τὴν «ἁρμονία» τοῦ τρόπου ζωῆς ποὺ αὐτὸ δημιουργεῖ καὶ προωθεῖ γιὰ νὰ ἀποχαυνώνει καὶ νὰ ἐλέγχει τοὺς ὑπηκόους του σὲ ἐκεῖνον τὸ «γενναῖο νέο κόσμο» ποὺ μᾶς ὑπόσχεται ὅτι θὰ ζήσουμε.
Φαίνεται πλέον ὅτι αὐτὸ τὸ σύστημα δὲν παλεύει νὰ ἐξαλείψει το ρατσισμὸ καὶ τὸ ἔγκλημα, ὅπως διακηρύσσει μὲ μεγάλα λόγια, ἀλλὰ ὅτι προσπαθεῖ νὰ τὰ κρύψει μέσα μας γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ τὰ βγάζει καὶ νὰ τὰ ἀξιοποιεῖ σὲ κάθε περίπτωση ποὺ ἀμφισβητοῦνται ἡ ἐξουσία του, ἡ αὐθεντία του καὶ τὰ «ἀγαθὰ» ποὺ αὐτὸ προσφέρει.
Ὅταν θὰ πέφτει ἡ ἐντολή του, θὰ κατεβαίνει ἕνας διακόπτης στὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ τῶν ἀνθρώπων καὶ θὰ ἠχεῖ μέσα μας ἕνας μαγικὸς αὐλὸς «καλῆς» ἠθικῆς καὶ «κοινῆς» λογικῆς ποὺ θὰ μᾶς ὠθεῖ στὸ νὰ κυνηγήσουμε μὲ μανία σὰν μαγεμένοι ὅλους ἐκείνους ποὺ θὰ χαλοῦν τὴν «ὀμορφιὰ» τοῦ «παραμυθιοῦ» ποὺ μᾶς ἔφτιαξαν καὶ ποὺ μᾶς ἔμαθαν νὰ ζοῦμε.
Γιατί ἔτσι εἶναι το ἠθικὰ «σωστὸ» καὶ «λογικὸ» σὲ ἕναν κόσμο ποὺ μάθαμε νὰ βάζουμε τὴν ἠθικὴ καὶ τὴ λογικὴ πάνω ἀπὸ τὸ θέλημα καί τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ.
Κι αὐτὸ μὲ ἀποκορύφωμα στὰ ἔσχατα...
Θὰ ποῦν κάποιοι ὅτι ὑπάρχουν πολὺ δύσκολες ἰατρικὲς περιπτώσεις ποὺ πρέπει νὰ πάρουμε ἄμεσα ἀπόφαση, ὅπως γιὰ παράδειγμα, ὅταν σοῦ λένε οἱ γιατροὶ ὅτι πρέπει νὰ ἐπιλέξεις ἀνάμεσα στὴ ζωὴ τοῦ παιδιοῦ καὶ στὴ ζωὴ τῆς μητέρας.
Πράγματι ὑπάρχουν, ἀλλὰ ἐκεῖ εἶναι ποὺ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε μὲ ἔνταση καὶ ταπείνωση τὸ θέλημα καὶ τὴ λύση τοῦ Θεοῦ.
Ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, βέβαια, ἀνέφερε κάποτε πάνω σὲ αὐτὸ ὅτι καλὸ εἶναι τὸ νὰ μὴν ποῦμε μὲ σιγουριὰ πὼς ἐμεῖς δὲ θὰ κάνουμε ποτὲ ἔκτρωση, γιατί μπορεῖ νὰ βρεθοῦμε στὴν παραπάνω δύσκολη περίπτωση.
Καὶ αὐτὸ τὸ ἔλεγε, ὄχι γιὰ νὰ δικαιολογήσει τίς ἐκτρώσεις, ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ λέμε ἐμεῖς μεγάλες κουβέντες, διότι δὲν ξέρουμε πόσο ἀληθινὴ ἐμπιστοσύνη στὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ θὰ ἐπιδείξουμε τότε γιὰ νὰ τὸ ἀντιμετωπίσουμε ὅλο αὐτὸ κατὰ Θεόν.
Πρέπει, ὅμως, νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι κι ἐκεῖ πάλι τὸ δίλημμα βρίσκεται ἀνάμεσα στὸ θάνατο τοῦ ἑνὸς προσώπου καὶ στὸ θάνατο τοῦ ἄλλου προσώπου κι ὄχι ἀνάμεσα στὸ θάνατο τοῦ ἑνὸς προσώπου καὶ στὴν ἀφαίρεση κάποιου πράγματος ποὺ δὲν ἔχει ζωή, σημασία καὶ ἀξία.
Ὅλα αὐτὰ τὰ εἴπαμε, ὄχι γιὰ νὰ κατακρίνουμε ὅλους αὐτοὺς ποὺ ἔχουν κάνει εἴτε ἕν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοίᾳ τους, λόγῳ ἀνωριμότητας τῆς τότε ἡλικίας τους ἢ ἔλλειψης καλῆς πληροφόρησης ἢ φόβου καὶ δειλίας ἢ ἔντονης πίεσης ἢ βίας καὶ τρομοκράτησης ἢ ὁποιουδήποτε ἄλλου λόγου κάποια στιγμὴ στὴ ζωή τους ἔκτρωση (γιατί ἐξάλλου ὅλοι μας, καὶ εἰδικὰ ὅσοι λέμε μεγάλες καὶ ἀπόλυτες κουβέντες, μποροῦμε νὰ βρεθοῦμε σὲ μιὰ τέτοια κατάσταση εἴτε αὐτὴ ἀφορᾷ ἄμεσα ἐμᾶς εἴτε κάποιο ἄλλο συγγενικὸ πρόσωπο, ὅπως εἶναι, γιὰ παράδειγμα, τὰ παιδιά μας), ἀλλὰ γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ μέγεθος τοῦ κακοῦ καὶ τοὺς κινδύνους ποὺ ὑπάρχουν, νὰ δοῦμε τίς συμφορὲς ποὺ ἔρχονται, νὰ ἐξετάσουμε πολὺ πιὸ σοβαρὰ τὸ φαινόμενο καὶ τὴν εὐθύνη μας, νὰ ἐνημερωθοῦμε καὶ νὰ ἐνημερώσουμε, νὰ προσπαθήσουμε νὰ προλάβουμε, κι ἂν γίνεται, νὰ διορθώσουμε καταστάσεις.
Γιὰ νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ πράξουμε ἀνάλογα μὲ ἀποφασιστικότητα γιὰ νὰ λυτρωθοῦμε πραγματικὰ ἀπὸ τὸ βάρος τῆς ἐνοχῆς, ἀνακουφίζοντας τὴν ψυχή μας καὶ θεραπεύοντάς την ἀπὸ τὰ τραύματα τῆς ἁμαρτίας, μὲ τὸ νὰ ἀναζητήσουμε τὸ θέλημα καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ κι ὄχι μὲ τὸ νὰ ἀναπαυθοῦμε σὲ μιὰ γενικὴ «καλὴ» ἠθικὴ ἑνὸς συστήματος, ἡ ὁποία ἐξυπηρετεῖ ἄλλους σκοποὺς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐκεῖνο διαφημίζει, «μπαζώνοντας» τὴν ἁμαρτία, τίς ἐνοχὲς καὶ τὴ συνείδηση τῶν ἀνθρώπων.
Καὶ αὐτὴν τὴν εὐθύνη (καὶ ἴσως καὶ μεγαλύτερη) τὴν ἔχουν κι αὐτοὶ ποὺ παρακινοῦν τὸν κόσμο νὰ προβοῦν σὲ ἐκτρώσεις ἀπὸ ἄποψη καὶ μόνο, χωρὶς νὰ ἔχουν σφαιρικὴ γνώση τῶν πραγμάτων ἢ χωρὶς αὐτὸ νὰ τοὺς ἀφορᾷ ἄμεσα, βάφοντας καὶ οἱ ἴδιοι ἔτσι τὰ χέρια τους μὲ αἷμα ἀθώων παιδιῶν καὶ ἐνεργοποιῶντας κι αὐτοὶ τοὺς πνευματικοὺς νόμους γιὰ νὰ λειτουργήσουν ἐναντίον τους καὶ ἐναντίον ὅλης τῆς κοινωνίας.
Κι ἂν δὲν πιστεύουν κάποιοι τίποτα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ εἴπαμε, ἀλλὰ ἔχουν ὅμως ὄντως εἰλικρινῆ διάθεση γιὰ νὰ μάθουν τὴν ἀλήθεια, ἂς σταθοῦν μπροστὰ σὲ μιὰ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, ἂς Τὸν κοιτάξουν κατάματα, ἂς Τοῦ ποῦν τὴν ἄποψή τους, ἂς Τοῦ ζητήσουν νά τοὺς ἀποκαλύψει τὴν ἀλήθεια καὶ ἂς περιμένουν τὴν ἀπάντησή Του κάποια στιγμὴ μέσα στὴ ζωή τους.
Καὶ νὰ εἶναι βέβαιοι ὅτι ὁ Χριστὸς κάποτε θὰ ἀπαντήσει μὲ ἕναν τρόπο ποὺ μπορεῖ νὰ μὴ φαντάζονται καὶ νὰ μὴν περιμένουν.
Αὐτὸ ὅμως γιὰ νὰ τὸ κάνουν θέλει πραγματικὴ τόλμη καὶ ἀληθινὴ ἀνδρεία...
Ἄς δοῦμε, λοιπόν, αὐτὴ τὴν εὐθύνη μᾶς ὡς κοινωνία, ὡς ἔθνος, ὡς πολιτισμός, ὡς ἄνθρωποι, ὡς ἔλλογες εἰκόνες τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε καταστάσεις καὶ νὰ βροῦμε στὴν πράξη λύσεις ποὺ νὰ ἔχουν σίγουρα μέσα τους κάτι ἀπὸ τὴ θυσία τοῦ ἐγώ μας κι ὄχι τοῦ ἄλλου, ποὺ χαρακτηρίζει τὴν πραγματικὴ ἀγάπη.
Εὔχομαι ὁ Ἅγιος Τριαδικὸς Θεός, τοῦ Ὁποίου τὸ ὄνομα νὰ εἶναι πάντα εὐλογημένο, νὰ μᾶς δώσει τὴ Χάρη Του καὶ νὰ μᾶς βοηθήσει γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε ἀληθινὴ μετάνοια, νὰ μᾶς συγχωρήσει γιὰ τὰ σφάλματά μας καὶ νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὸ βάρος τους, νὰ μᾶς δίνει τὴ δύναμη νὰ ἐφαρμόζουμε στὴν πράξη τὸ θέλημά Του καὶ νὰ μᾶς φωτίζει γιὰ νὰ βρίσκουμε λύσεις ἢ νὰ μᾶς δίνει Αὐτὸς τὴ λύση γι᾿ αὐτὰ τὰ πάρα πολὺ δύσκολα ζητήματα, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλα τὰ πάρα πολὺ λυπηρὰ καὶ δυσεπίλυτα προβλήματα ποὺ αὐτὰ συνοδεύουν, τὰ ὁποῖα μπορεῖ νὰ κληθεῖ ὁ ὁποιοσδήποτε ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἀντιμετωπίσει.
______________________________________
