και διατί καλείται «απάτωρ», «αμήτωρ» και «αγενεαλόγητος»;
Ο Μελχισεδέκ ήτο βασιλεύς της Σαλήμ (η οποία ταυτίζεται πιθανώτατα προς την Ιερουσαλήμ) και «ιερεύς του Θεού του Υψίστου», αναφέρεται δε άπαξ μόνον στη Αγία Γραφή (Γενεσ. 14,18 · 20), ως προϋπαντήσας τον Αβραάμ, όταν επέστρεψε από την νικηφόρον εκστρατεία του εναντίον του Χοδολλογόμορ, βασιλέως της Ελάμ. Ο Μελχισεδέκ ευλόγησε τότε τον Αβραάμ, και πρόσφερε εις αυτόν «άρτον» και «οίνον», ούτος δε έδωκεν εις αυτόν «δεκάτην» από όλα τα λάφυρα του πολέμου.
Επειδή ο Μελχισεδέκ είναι ο πρώτος εν τη Αγία Γραφή αναφερόμενος «ιερεύς του Θεού του Υψίστου», ο ιερός ψαλμωδός ομιλών προφητικούς περί του ιερατικού αξιώματος του υπ’ αυτού προφητευομένου Μεσοίου λέγει προς αυτόν : «Συ ει ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Ψαλμ. 109,4).
Επειδή δε ουδαμού αναφέρεται τι περί των γονέων και της γενεαλογίας εν γένει του τόσον μυστηριωδώς εμφανιζομένου εν τη ιστορία Μελχισεδέκ, καλείται ούτος εν τη Αγία Γραφή «απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος», εν τη εννοία ότι είναι άγνωστοι οι γεννήτορες και το γενεαλογικόν του δένδρον (και όχι, βεβαίως, ότι δεν είχε πατέρα και μητέρα και λοιπούς προγόνους), θεωρούμενος ως τύπος του Μεσαίου Ιησού Χριστού («αφομοιωμένος τω υιώ του Θεού») ως «μήτε αρχήν ημερών μήτε ζωής τέλος έχων» (Εβρ. 7,3). Και τούτο, βεβαίως, εν τη έννοια ότι εν τη ιστορία δεν αναγράφεται η αρχή και τα τέλος της ζωής του Μελχισεδέκ.
ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ 10/1952
ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: Ι.Ν.ΑΓΙΩΝ ΤΑΞΙΑΡΧΩΝ ΙΣΤΙΑΙΑΣ
