Γράφει,
διεστραμμένως, ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς («Ἀχιλλίου
Πόλις» τ. 07, Μάϊος 2022, σελ. 37-38): «Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ
αὐτονομεῖται ἀπὸ τὴν ΄΄ἐλέῳ Θεοῦ΄΄ ἐκλεγμένη καὶ ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
ἐπιλεγμένη Συνοδικὴ ἐξουσία΄΄.
Σεβασμιώτατε,
ἡ Συνοδικὴ ἐξουσία δὲν εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ «΄΄ἐλέῳ Θεοῦ΄΄ ἐκλεγμένη καὶ
ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπιλεγμένη». Ἄν ἦταν ἔτσι, δὲν θὰ ὑπῆρχαν στὴν
ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία ληστρικὲς σύνοδοι, τὶς ὁποῖες ἡ ὑπὸ
τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἱεροκρυφίως ἐμπνεομένη συνείδηση τοῦ Χρισθέντος Λαοῦ
τοῦ Θεοῦ ἤ/καὶ οἱ ὄντως ἐμφορούμενες ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα Ἀγίες
Οἰκουμενικὲς καὶ Τοπικὲς Σύνοδοι καταδίκασαν.
Ἄν
ἦταν ἔτσι, δὲν θὰ εἶχε φτάσει κάποτε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στὸ
σημεῖο νὰ πεῖ -ἀναφερόμενος στὴν ὑποπέσασα στὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου
συντριπτικὴ πλειονοψηφία τῶν Ἐπισκόπων καὶ τοῦ Κλήρου ἐν γένει, σὲ πλήρη
σύμπνοια μὲ τὴν «πολιτικὴ ὀρθότητα» τῆς ἐποχῆς καὶ (γι’ αὐτὸ)
αὐτοπροσδιοριζόμενη σὰν ἐπίσημη Διοικοῦσα Ἐκκλησία: «ἔχουσιν οὗτοι τοὺς
οἴκους, ἡμεῖς τὸν ἔνοικον».
Μπορεῖ
οἱ Ἐπίσκοποι, κατ’ ἄκρα συγκατάβαση, οἰκονομία καὶ ἀνοχὴ Θεοῦ, «διὰ τὸ
σωθῆναι τὸν Λαόν», νὰ ἐνεργοῦν σὲ σχέση μὲ τὰ Μυστήρια ἀκόμη κι ὅταν
εἶναι δυνάμει καθῃρημένοι καὶ ἀναθεματισμένοι. Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει,
ὡστόσο, ἡ ὑπακοὴ τοῦ ποιμνίου θὰ πρέπει νὰ γίνεται ἁγία ἀνυπακοὴ ἔναντι
ὅσων ἀντιθέτων ἢ διαφόρων τῆς γραμμῆς ποὺ μᾶς κληροδότησαν ὁ Χριστός, οἱ
Ἀπόστολοι, οἱ Ἀγίες Σύνοδοι καὶ οἱ Ἅγιοι καὶ Θεοφόροι Πατέρες διδάσκει ἡ
ἑκάστοτε Σύνοδος ἢ μεμονωμένοι Ἐπίσκοποι -καὶ ἐν γένει Ἱερωμένοι. Πάντα
τὰ λοιπὰ ἀποτελοῦν ἐκ μέρους σας «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» αἱρετικὲς
διδασκαλίες καὶ προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις καὶ ἡ ἐκ μέρους μας ὑπακοὴ σ’
αὐτὰ ἐφάμαρτη ὑπακοή, ἡ ὁποία μᾶς χωρίζει ἀπὸ τοῦ Θεοῦ. Ἔχετε κάθε
δικαίωμα οἱ ἴδιοι νὰ χωρισθεῖτε ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, ὅμως δὲν θὰ χωρίσετε κι
ἐμᾶς!
Ἐπιτέλους,
χωνέψτε το: Πνευματικὴ ἐξουσία ἔχετε καὶ ὄχι κοσμική. Ἡ ὁποία
πνευματικὴ ἐξουσία παύει νὰ ἰσχύει, τόσο γιὰ τὸν Λαὸ τοῦ Θεοῦ ὅσο καὶ
γιὰ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, ὁσάκις παύει νὰ συνάδει μἐ τὸν λόγο τοῦ Σωτῆρος
Χριστοῦ: «... ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος,
καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος· ὥσπερ ὁ υἱὸς
τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν
αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν» [Μτ. Κ΄, 26-28]. Ὅπως ἐπίσης παύει νὰ ἰσχύει
ὁσάκις «εὐαγγελίζεσθε ἡμῖν παρ’ ὃ οἱ Ἀπόστολοι καὶ οἱ Ἅγιοι καὶ Θεοφόροι
Πατέρες ἡμῶν εὐηγγελίσαντο ἡμῖν» [Γλ. Α΄, 8].
Ἐπιτέλους,
χωνέψτε το: Δὲν ἔγινε ὁ Λαὸς γιὰ χάρη τοῦ Κλήρου, ἀλλὰ ὁ Κλῆρος γιὰ
χάρη τοῦ Λαοῦ. Τουλάχιστον, γιὰ τὸν Θεὸ αὐτὰ ἰσχύουν καὶ ὄχι τὰ
φληναφήματα, οἱ πομφόλυγες καὶ οἱ μεθοδεύσεις ποὺ γεννᾶ ὁ σκοτισμένος,
καισαροπαπικὸς νοῦς σας, ὡς συνέπεια τῶν πολλῶν δικαιωμάτων ποὺ δώσατε
στὸν πονηρό!
