Συμπεριληπτικότητα - Ἀνθεκτικότητα - Βιωσιμότητα: Νεοταξίτικες καραμέλες μιᾶς παγκόσμιας ἰδιολέκτου
Γράφει ὁ Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Ὁ Γάλλος συγγραφέας καὶ κριτικὸς λογοτεχνίας Σαίντ-Μπὲβ (Charles-Augustin Sainte-Beuve, 1804-1869) ἔγραφε:
Ὅποιος, μὲ τρεμάμενα χέρια, ἀνοίξει τὸν φουσκωμένο λογαριασμὸ τῆς ΔΕΗ θὰ βρεῖ ἕνα ἔνθετο φυλλάδιο στὸ ὁποῖο θὰ διαβάσει τὴν ἑξῆς φράση:
Ὁ Γάλλος συγγραφέας καὶ κριτικὸς λογοτεχνίας Σαίντ-Μπὲβ (Charles-Augustin Sainte-Beuve, 1804-1869) ἔγραφε:
«Ὑπάρχουν λέξεις κυρίαρχοι. Λέξεις ἰσχυρότεραι ἀπὸ μονάρχας, τρομερώτεραι ἀπὸ στρατιᾶς. Λέξεις ζωνταναὶ ὡς ἄνθρωποι, ἐπίφοβοι ὡς κατακτηταί, ἀπόλυτοι ὡς τύραννοι, ἄσπλαγχνοι ὡς δήμιοι» (βλ. Δημ. Δημόπουλο, Ἡ Νέα Τάξις, ἐκδ. Ἐπτάλοφος, Ἀθῆναι 1979, σελ. 123).Εἶναι ἐντυπωσιακὸ ἀλλὰ καὶ ἄκρως ἀνησυχητικὸ πόσο ὁρολογικὰ εὐθυγραμμισμένοι (ὁ ὅρος παραπέμπει στὴν χιτλερικῆς ἐμπνεύσεως εὐθυγράμμιση, τὴν Gleichschaltung) εἶναι οἱ ἐγχώριοι ἀλλὰ καὶ παγκόσμιοι βραχίονες τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, οἱ ὁποῖοι ἀναμασοῦν τίς ἴδιες λέξεις-κλειδιὰ (buzzwords) ποὺ ἔπλασε τὰ τελευταῖα χρόνια τὸ σύστημα, γιὰ νὰ προσηλυτίσει τοὺς ἀνυποψίαστους καὶ εὐκολόπιστους πολῖτες: Ὁ κόσμος μας, διακηρύττουν οἱ Νεοταξῖτες, πρέπει νὰ εἶναι «συμπεριληπτικός, ἀνθεκτικὸς καὶ βιώσιμος».
Ὅποιος, μὲ τρεμάμενα χέρια, ἀνοίξει τὸν φουσκωμένο λογαριασμὸ τῆς ΔΕΗ θὰ βρεῖ ἕνα ἔνθετο φυλλάδιο στὸ ὁποῖο θὰ διαβάσει τὴν ἑξῆς φράση:
«ΔΕΗ καὶ ΙΚΕΑ μαζὶ γιὰ ἕνα πιὸ βιώσιμο μέλλον».
Ἐπίσης, ὅποιος ὁδηγήσει στὴν λεωφόρο Βουλιαγμένης στὸ ὕψος τῆς Γλυφάδας θὰ δεῖ στὸ δεξί του χέρι ἕνα ἀγγλικὸ σύνθημα τῆς ADIDAS ἀναρτημένο σὲ κατάστημα τῆς Ἐθνικῆς Τράπεζας: Where some see sustainability, we see responsibility, ἑλληνιστί:
«ἐκεῖ ποὺ κάποιοι βλέπουν τὴν βιωσιμότητα, ἐμεῖς βλέπουμε τὴν ὑπευθυνότητα!».
Ὅποιος ἄκουσε ἢ διάβασε τὴν φετινὴ ὁμιλία τῆς Προέδρου τῆς Δημοκρατίας στὴν 48η ἐπέτειο γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς δημοκρατίας,
ἡ ὁποία συμπίπτει μὲ τὸν 3ο χρόνο ἑορτασμοῦ τῆς ἐγκαθίδρυσης τῆς
ὑγειονομικῆς δικτατορίας, σίγουρα θὰ ἐντυπωσιάστηκε ἰδίως ἀπὸ τίς
νεοταξίτικες λέξεις «ἀνθεκτικότητα» καὶ «συμπερίληψη» ποὺ περιεῖχε ὁ προεδρικὸς λόγος:
Ὁ Πάπας στηρίζει τὴ «Μεγάλη Ἐπανεκκίνηση» μέσῳ τοῦ «Συμβουλίου γιὰ τὸν Συμπεριληπτικὸ Καπιταλισμό» (Council for Inclusive Capitalism), τὸ ὁποῖο ἱδρύθηκε ἀπὸ τὴν Lynn Forester de Rothschild. Στόχος του εἶναι -ὑποτίθεται- ἡ δημιουργία ἑνὸς κόσμου περισσότερο δίκαιου, συμμετοχικοῦ-συμπεριληπτικοῦ (inclusive), ἀνθεκτικοῦ (resilient) καὶ βιώσιμου (sustainable).
«Ἡ κοινωνική μας συνοχὴ καὶ ἀνθεκτικότητα», τόνισε ἡ κυρία Πρόεδρος, προϋποθέτουν παρεμβάσεις ἀναδιανομῆς καὶ ἀνάπτυξης, ἰδίως γιὰ τοὺς νέους, ποὺ πλήττονται ἀπὸ τὴν ἀνεργία, καὶ τίς εὐάλωτες ὁμάδες».Σὲ ἄλλο σημεῖο τοῦ λόγου της εἶπε:
«Ζοῦμε σὲ ἕναν κόσμο γεμᾶτο δυνατότητες καὶ ἀντιθέσεις, μεγάλες ἐλευθερίες καὶ ἰσχυροὺς καταναγκασμούς. Ἡ συνύπαρξή μας ἑδραιώνεται στὴν ἀνεκτικότητα καὶ τὴ συμπερίληψη, τὴν εὐχέρεια ὅλων μας νὰ διαμορφώνουμε καὶ νὰ πετυχαίνουμε τὰ σχέδιά μας».Τώρα, λοιπόν, γνωρίζουμε ἄριστα ὅτι ἡ ΔΕΗ, ἡ ΙΚΕΑ, ἡ Ἐθνικὴ Τράπεζα τῆς Ἑλλάδος, ἡ ADIDAS καὶ ἡ Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας (καὶ φυσικὰ ὁ πρωθυπουργός, τὰ μέλη τῆς κυβέρνησης, τὰ κόμματα τῆς ἀντιπολίτευσης, καθὼς καὶ ἑταιρεῖες, ὀργανισμοί, ἱδρύματα ὧν οὐκ ἐστιν ἀριθμὸς) μιλοῦν τὴν ἴδια ἀκριβῶς γλῶσσα μὲ τὸν Πάπα Φραγκίσκο καὶ τὸν Κλάους Σβάμπ:
Ὁ Πάπας στηρίζει τὴ «Μεγάλη Ἐπανεκκίνηση» μέσῳ τοῦ «Συμβουλίου γιὰ τὸν Συμπεριληπτικὸ Καπιταλισμό» (Council for Inclusive Capitalism), τὸ ὁποῖο ἱδρύθηκε ἀπὸ τὴν Lynn Forester de Rothschild. Στόχος του εἶναι -ὑποτίθεται- ἡ δημιουργία ἑνὸς κόσμου περισσότερο δίκαιου, συμμετοχικοῦ-συμπεριληπτικοῦ (inclusive), ἀνθεκτικοῦ (resilient) καὶ βιώσιμου (sustainable).
[Παρατηρῆστε στὴν φωτογραφία αὐτὴ τίς ἀνεμογεννήτριες ποὺ φιγουράρουν πίσω ἀπὸ τὸ νεοταξίτικο σύνθημα «Δημιουργῶντας ἕναν κόσμο περισσότερο συμπεριληπτικὸ καὶ βιώσιμο». Εἶναι οἱ ἴδιες ἀνεμογεννήτριες μὲ τίς ὁποῖες ἡ παροῦσα κυβέρνηση ἔχει γεμίσει τὴν Ἑλλάδα, καταστρέφοντας τὸ φυσικό της περιβάλλον]Ἀντιστοίχως, ὁ Σβὰμπ στὸ τελευταῖο βιβλίο του μὲ τίτλο «Συμμετοχικὸς Καπιταλισμός. Καπιταλισμὸς τῶν ἐνδιαφερόμενων μερῶν» μιλᾷ γιὰ «συστημικὲς ἀλλαγὲς ποὺ θὰ ἦταν ἀναγκαῖες γιὰ τὰ ἑπόμενα 50 ἢ 75 χρόνια, ὥστε νὰ ὑπάρξει ἡ ἐγγύηση ἑνὸς κόσμου πιὸ δίκαιου, βιώσιμου καὶ ἀνθεκτικοῦ γιὰ τίς μελλοντικὲς γενιές».
Πέραν αὐτῶν, καὶ τὸ Ἵδρυμα Ροκφέλερ,
στὸ πλαίσιο μιᾶς μελέτης σχετικὰ μὲ τὴν ἀνάλυση τεσσάρων σεναρίων γιὰ
τὸ μέλλον τῆς Τεχνολογίας καὶ τῆς Διεθνοῦς Ἀνάπτυξης (Scenarios for the
Future of Technology and International Development) αὐτοδιαφημίζεται ὡς
ἕνα ἵδρυμα τὸ ὁποῖο:
Ἀπὸ τὴν ὁμάδα τῶν θιασωτῶν τῆς νεοταξίτικης Νεομιλίας δὲν λείπουν δυστυχῶς καὶ κάποιοι διακεκριμένοι καθηγητὲς Νομικῶν Σχολῶν. Ἐπὶ παραδείγματι, ὁ Ἀντώνης Καταμπατζός, καθηγητὴς Ἀστικοῦ Δικαίου στὴν Νομικὴ Σχολὴ ΕΚΠΑ, σὲ ἕνα ἀφιέρωμα μὲ τίτλο «Ἐπανεκκίνηση ἢ Νέα Ἐποχή;» (Συνήγορος, τ. 142/2020, σελ. 17 ἐπ.), εἶχε διατυπώσει τὴν ἑξῆς θέση (τίτλος τοῦ κειμένου του: «Πρὸς μία νέα συμπεριληπτικὴ ἐποχή»):
«ἐνισχύει τὴν ἀνθεκτικότητα σὲ κοινωνικές, οἰκονομικές, ὑγειονομικὲς καὶ περιβαλλοντικὲς προκλήσεις, ἐπιβεβαιώνοντας τὴν πρωτοπόρο φιλάνθρωπη [sic] ἀποστολή του γιὰ τὴν "προώθηση τῆς εὐημερίας" [sic] τῆς ἀνθρωπότητας, ἡ ὁποία ξεκίνησε τὸ 1913» (strengthens resilience to social, economic, health, and environmental challenges — affirming its pioneering philanthropic mission, since 1913, to "promote the well-being" of humanity).Εἶναι ἐντυπωσιακὸ μὲ τί συχνότητα καὶ συντονισμὸ χρησιμοποιεῖται παγκοσμίως ὁ ὅρος ἀνθεκτικότητα -εἴτε μόνος του εἴτε σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν βιωσιμότητα ἤ/καὶ τὴν συμπεριληπτικότητα- ἀπὸ ὅσους ὑπηρετοῦν τὸ ἐξαιρετικὰ ἐπικίνδυνο σχέδιο μεταμόρφωσης τῆς κοινωνίας μας καὶ ἐν ταυτῷ ἐγκαθίδρυσης μιᾶς Νέας Τάξης Πραγμάτων μὲ κολοβωμένα ἢ καὶ ἐξαφανισμένα τὰ πάλαι ποτὲ θεμελιώδη δικαιώματα τοῦ πολίτη (πρβλ. καὶ τὰ «συμπεράσματα τοῦ Συμβουλίου [τῆς Εὐρώπης] σχετικὰ μὲ τὴν πρόσβαση σὲ φάρμακα καὶ ἰατροτεχνολογικὰ προϊόντα γιὰ μιὰ ἰσχυρότερη καὶ ἀνθεκτικὴ ΕΕ 2021/C 269 I/02»: https://eur-lex.europa.eu/legal-content/EL/TXT/?uri=uriserv%3aoj.ci.2021.269.01.0003.01.ell&toc=oj%3ac%3a2021%3a269i%3afull). Τὰ γλωσσικὰ φετὶχ δείχνουν, ἂν μὴ τί ἄλλο, ρητορικὴ συστράτευση γιὰ τὴν ἐπίτευξη ἑνὸς κοινοῦ σκοποῦ.
Ἀπὸ τὴν ὁμάδα τῶν θιασωτῶν τῆς νεοταξίτικης Νεομιλίας δὲν λείπουν δυστυχῶς καὶ κάποιοι διακεκριμένοι καθηγητὲς Νομικῶν Σχολῶν. Ἐπὶ παραδείγματι, ὁ Ἀντώνης Καταμπατζός, καθηγητὴς Ἀστικοῦ Δικαίου στὴν Νομικὴ Σχολὴ ΕΚΠΑ, σὲ ἕνα ἀφιέρωμα μὲ τίτλο «Ἐπανεκκίνηση ἢ Νέα Ἐποχή;» (Συνήγορος, τ. 142/2020, σελ. 17 ἐπ.), εἶχε διατυπώσει τὴν ἑξῆς θέση (τίτλος τοῦ κειμένου του: «Πρὸς μία νέα συμπεριληπτικὴ ἐποχή»):
«Στὴ χώρα μας, μετὰ τὸ πέρας τῆς πανδημίας, ἡ ἀποτελεσματικὴ ἀντιμετώπιση τῶν νέων -ἀλλὰ καὶ τῶν παλαιῶν- ἀνισοτήτων θὰ πρέπει νὰ διέλθει μέσα ἀπὸ ἕνα νέο ἀναπτυξιακὸ μοντέλο, ποὺ θὰ βασιστεῖ στοὺς πόρους τοῦ νέου ΕΣΠΑ καὶ τοῦ Ταμείου Ἀνάκαμψης. Τὸ μοντέλο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ὅσο πιὸ συμπεριληπτικὸ (inclusive) γίνεται, νὰ καταλαμβάνει δηλαδὴ ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερες πληθυσμιακὲς ὁμάδες καὶ προφανῶς νὰ μὴν ὑπηρετεῖ ἀντιλήψεις κλειστῆς διανομῆς τοῦ πλούτου. Μόνον ἔτσι θὰ μπορέσουμε νὰ ἐπιτύχουμε μία ταχεῖα, βιώσιμη καί, προπάντων, δίκαιη ἀνάπτυξη».
«Ἡ νέα συμπεριληπτικὴ ἐποχὴ θὰ πρέπει νὰ ξεκινήσει μέσα στὸ 2021, μὲ τὴν ἄμεση ἐφαρμογὴ μιᾶς σειρᾶς μεταρρυθμίσεων εὐρέος φάσματος στὸ πλαίσιο τοῦ νέου ἀναπτυξιακοῦ μοντέλου (μὲ ἄμεσες παρεμβάσεις λ.χ. στὸν πολύπαθο χῶρο τῆς δικαιοσύνης κ.ὅ.κ.). Ἡ χώρα μας ἔχει μιὰ μεγάλη εὐκαιρία ἀλλαγῆς νοοτροπιῶν δεκαετιῶν. Ἄς ἐλπίσουμε ὅτι αὐτὴ τὴ φορὰ δὲν θὰ τὴν ἀφήσουμε νὰ πάει χαμένη, τόσο ὡς πολιτικὸ σύστημα ὅσο καὶ ὡς κοινωνία».Εἶναι κάτι παραπάνω ἀπὸ προφανὲς ὅτι ὅλοι ὅσοι παπαγαλίζουν τὴν «φετιχιστικὴ γλῶσσα» πού, μεταξὺ ἄλλων, ἐμπεριέχει τοὺς ὅρους «ἀνθεκτικότητα», «βιωσιμότητα» καὶ «συμπεριληπτικότητα» ἔχουν καθίσει στὰ θρανία τοῦ ἴδιου ταχύρρυθμου φροντιστηρίου, ὅπου διδάχθηκαν τὴν φιλοσοφία τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, τὴν ὁποία τώρα ἐφαρμόζουν μὲ θαυμαστὴ προσήλωση στὴν πάλαι ποτὲ Ψωροκώσταινα.
Εὔλογα θὰ ἀναρωτηθοῦν οἱ ἀναλυτὲς τῶν ξύλινων λόγων τῆς κυρίας Προέδρου:
- Ὅταν χρησιμοποιεῖ τὸ λεξιλόγιο ποὺ τῆς ἐμβολίασαν οἱ νοσηροὶ ἐγκέφαλοι τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων ἀπευθύνεται σὲ ὅλους τοὺς Ἕλληνες, ἀκόμη καὶ σὲ ἡλικιωμένους ποὺ δὲν γνωρίζουν ἀγγλικά, ὥστε νὰ συσχετίσουν τὸν νεολογισμὸ «συμπερίληψη» μὲ τὴν ἀντίστοιχη ἀγγλικὴ λέξη «inclusion»; (πρβλ. τὴν ἐννοιολογικὴ ἐξοικείωση ποὺ ἐπιχειρεῖται ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν μὲ φράσεις τοῦ τύπου «πακέτα διακοπῶν all inclusive»).
- Ἢ μήπως ἡ κυρία Πρόεδρος ἀπευθύνεται μόνο στοὺς ὁμοϊδεάτες-«συμμαθητές» της, καθὼς καὶ στὰ κέντρα τῆς διεθνοῦς ἐλὶτ ποὺ ὑπηρετεῖ μὲ ἀπαράμιλλο ζῆλο;
- Ἄραγε, ἡ κυρία Κατερίνα εἶναι Πρόεδρος ὅλων τῶν Ἑλλήνων ἢ μόνο ἐκείνων ποὺ μιλοῦν εὐθυγραμμισμένα τὴν ἴδια ξύλινη γλῶσσα, συμμετέχοντας στὴν ἐπιχείρηση κατεδάφισης τοῦ παλιοῦ-παραδοσιακοῦ κόσμου καὶ στὴν ἀνέγερση ἑνὸς νέου-ψηφιακοῦ κόσμου, διαρκῶς καὶ καθολικῶς ἐπιτηρούμενου;
Μιλᾷ γιὰ ἀντιθέσεις, γιὰ μεγάλες ἐλευθερίες, γιὰ ἀνεκτικότητα καὶ γιὰ συμπερίληψη, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ δέχεται νὰ ἀποκλείονται ἀπὸ τὸν ἐργασιακό τους χῶρο καὶ νὰ περιθωριοποιοῦνται κοινωνικὰ οἱ ἀνεμβολίαστοι ὑγειονομικοί, ἐκεῖνοι δηλαδὴ ποὺ στὴν ἀρχὴ τῆς πανδημίας εἶχαν λατρευθεῖ ὡς ἥρωες, ἀλλὰ τώρα ἐξέπεσαν σὲ ἐξοβελιστέους παρίες.
Συμπερίληψη à la carte ἢ Θαυμαστὸς Ἀνάποδος Κόσμος!
Μήπως, ὅμως, ἐκτὸς ἀπὸ ἀνάποδος, ὁ κόσμος μας εἶναι καὶ καμπαλιστικός; Διότι ἡ συμπεριληπτικότητα (πρβλ. τὸν ὅρο «συμπεριληπτικὸ σχολεῖο» τῆς Ν. Κεραμέως) ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ ἰδανικὰ τῆς ἑβραϊκῆς στοᾶς Μπένε Μπερὶτ (B'nei B'reith): νὰ χωρᾶμε ὅλοι μαζὶ σὲ μιὰ ἑνότητα.
Τοὐλάχιστον, μιλῶντας γιὰ «ἰσχυροὺς καταναγκασμούς»,
ἡ κ. Σακελλαροπούλου ὁμολόγησε μιὰ πικρὴ ἀλήθεια, μόνο ποὺ τὴν ἔκρυψε
ἀνάμεσα στὶς πομφόλυγες περὶ «ἀν(θ)εκτικότητος» καὶ «συμπεριλήψεως». Ἀλήθεια, πῶς γίνεται νὰ συνυπάρχουν οἱ «μεγάλες ἐλευθερίες» καὶ οἱ «ἰσχυροὶ καταναγκασμοί»;
Σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ τὴν πολυχρησιμοποιημένη ἔννοια τῆς ἀνθεκτικότητας, οἱ Eileen Derolf καὶ Jan van Helsing στὸ βιβλίο τους μὲ τίτλο «Θὰ ἀφανίσουμε τὴ μισὴ ἀνθρωπότητα - καὶ θὰ τὸ κάνουμε γρήγορα» (Wir töten die halbe Menschheit - und es wird schnell gehen, Amadeus Verlag, Fichtenau 2020, σελ. 59 ἐπ.) ἐπισημαίνουν ὅτι ἡ «ἀνθεκτικότητα» διαφημίζεται ὡς ὑλοποιήσιμη μόνο μέσῳ τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, ἡ ὁποία προϋποθέτει νὰ παραχωρηθεῖ ἀπὸ τοὺς πλούσιους καὶ τοὺς εὔρωστους μέρος τοῦ πλούτου ἢ τοῦ πλεονάσματός τους στοὺς φτωχοὺς καὶ εὐάλωτους. Μὲ ἄλλα λόγια, ἐπιδιώκεται ἡ ἐπιβολὴ μιᾶς μορφῆς σοσιαλισμοῦ, ὁ ὁποῖος, ὅμως, ὅπως διδάσκει ἡ ἱστορία, ποτὲ δὲν καρποφόρησε. Ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρίσμα, ἡ «ἀνθεκτικότητα» καὶ ἡ «συμπεριληπτικότητα» ἀποτελοῦν συγκοινωνοῦντα δοχεῖα.
Σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ τὴν πολυχρησιμοποιημένη ἔννοια τῆς ἀνθεκτικότητας, οἱ Eileen Derolf καὶ Jan van Helsing στὸ βιβλίο τους μὲ τίτλο «Θὰ ἀφανίσουμε τὴ μισὴ ἀνθρωπότητα - καὶ θὰ τὸ κάνουμε γρήγορα» (Wir töten die halbe Menschheit - und es wird schnell gehen, Amadeus Verlag, Fichtenau 2020, σελ. 59 ἐπ.) ἐπισημαίνουν ὅτι ἡ «ἀνθεκτικότητα» διαφημίζεται ὡς ὑλοποιήσιμη μόνο μέσῳ τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης, ἡ ὁποία προϋποθέτει νὰ παραχωρηθεῖ ἀπὸ τοὺς πλούσιους καὶ τοὺς εὔρωστους μέρος τοῦ πλούτου ἢ τοῦ πλεονάσματός τους στοὺς φτωχοὺς καὶ εὐάλωτους. Μὲ ἄλλα λόγια, ἐπιδιώκεται ἡ ἐπιβολὴ μιᾶς μορφῆς σοσιαλισμοῦ, ὁ ὁποῖος, ὅμως, ὅπως διδάσκει ἡ ἱστορία, ποτὲ δὲν καρποφόρησε. Ὑπὸ αὐτὸ τὸ πρίσμα, ἡ «ἀνθεκτικότητα» καὶ ἡ «συμπεριληπτικότητα» ἀποτελοῦν συγκοινωνοῦντα δοχεῖα.
Οἱ
δύο ὡς ἄνω συγγραφεῖς δικαίως καταλήγουν στὸ συμπέρασμα ὅτι ἡ
συγκεκριμένη ἀντίληψη εἶναι ἰδιαιτέρως ἀνησυχητική, διότι ὑπὸ τὸ
πρόσχημα τῆς βοήθειας τῶν φτωχῶν καὶ τῶν εὐάλωτων θὰ ἐπιχειρηθεῖ ἡ ἀνάληψη τοῦ ἀπόλυτου ἐλέγχου ὅλων τῶν πολιτῶν.
Ταυτοχρόνως, τὸ σοσιαλιστικὸ πνεῦμα διαχείρισης ὁλόκληρου τοῦ πλανήτη ἔχει καὶ μιὰ ἄλλη, πολὺ ἐπικίνδυνη διάσταση, τὴν ὁποία ἤδη γευτήκαμε ἀπὸ τὸν τρόπο ἀντιμετώπισης τῆς παρούσας ὑγειονομικῆς κρίσης:
Ἐπὶ δύο χρόνια, ὁ στόχος τῆς ἀνθεκτικότητας ὑπηρετήθηκε μονόπλευρα ὑπὲρ τοῦ κοινωνικοῦ ἀγαθοῦ τῆς δημόσιας ὑγείας. Ἀντιθέτως, τὰ θεμελιώδη δικαιώματα τοῦ πολίτη, καθὼς καὶ ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, θυσιάσθηκαν ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ στὸν βωμὸ τοῦ «κοινοῦ καλοῦ». Ἔτσι, ἡ «ἀνθεκτικότητα» ποὺ εὐαγγελίζονται μονότονα οἱ «σωτῆρες» μας δὲν συμπεριλαμβάνει ὅ,τι ἀποτελεῖ πυλῶνα ἑνὸς Συντάγματος.
Μὲ τὴν ἴδια λογικὴ ἀναμένεται ὅτι θὰ ἐπιχειρηθεῖ ἡ καταπολέμηση καὶ τῶν λοιπῶν κρίσεων. Ὅπως, λοιπόν, ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ σοσιαλιστικοῦ-κολλεκτιβιστικοῦ σχεδιασμοῦ, κάθε πολίτης ὀφείλει νὰ παραδίδει τὸ μπράτσο του γιὰ τρύπημα, προκειμένου νὰ χτισθεῖ τὸ τεῖχος ἀνοσίας (ὀρθότερα: ἀνοησίας), ἔτσι θὰ ἀξιωθεῖ ἀπὸ αὐτὸν νὰ σταματήσει νὰ χρησιμοποιεῖ τὸ αὐτοκίνητό του ἢ νὰ τρώει κρέας, ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ συνήθειες ποὺ σωρευτικὰ ἐπιβαρύνουν τὸ περιβάλλον καί, ἐν τέλει, τὸν πλανήτη.
Μάλιστα, ἂν κριθεῖ ὅτι ἡ μὴ χρήση γραβάτας συμβάλλει στὴν ἐξοικονόμηση ἐνέργειας, τότε δὲν ἀποκλείεται νὰ μετατραπεῖ σὲ ἀπαγόρευση ἡ πρόσφατη σύσταση τοῦ Ἱσπανοῦ πρωθυπουργοῦ πρὸς τοὺς δημόσιους λειτουργοὺς τῆς χώρας του νὰ μὴ φοροῦν γραβάτα (διότι ἔτσι μειώνεται ἡ χρήση τῶν κλιματιστικῶν).
Ἡ παραπάνω ἀναφορὰ στὴν ἔννοια τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης καθιστὰ ἐξαιρετικὰ ἐπίκαιρο ἕναν στοχασμὸ ποὺ εἶχε συμπεριλάβει ὁ Κωνσταντῖνος Τσάτσος στὸ βιβλίο του «Ἡ ζωὴ σὲ ἀπόσταση» (Οἱ ἐκδόσεις τῶν φίλων, Ἀθήνα 1986, σελ. 77):
Ταυτοχρόνως, τὸ σοσιαλιστικὸ πνεῦμα διαχείρισης ὁλόκληρου τοῦ πλανήτη ἔχει καὶ μιὰ ἄλλη, πολὺ ἐπικίνδυνη διάσταση, τὴν ὁποία ἤδη γευτήκαμε ἀπὸ τὸν τρόπο ἀντιμετώπισης τῆς παρούσας ὑγειονομικῆς κρίσης:
Ἐπὶ δύο χρόνια, ὁ στόχος τῆς ἀνθεκτικότητας ὑπηρετήθηκε μονόπλευρα ὑπὲρ τοῦ κοινωνικοῦ ἀγαθοῦ τῆς δημόσιας ὑγείας. Ἀντιθέτως, τὰ θεμελιώδη δικαιώματα τοῦ πολίτη, καθὼς καὶ ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου, θυσιάσθηκαν ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ στὸν βωμὸ τοῦ «κοινοῦ καλοῦ». Ἔτσι, ἡ «ἀνθεκτικότητα» ποὺ εὐαγγελίζονται μονότονα οἱ «σωτῆρες» μας δὲν συμπεριλαμβάνει ὅ,τι ἀποτελεῖ πυλῶνα ἑνὸς Συντάγματος.
Μὲ τὴν ἴδια λογικὴ ἀναμένεται ὅτι θὰ ἐπιχειρηθεῖ ἡ καταπολέμηση καὶ τῶν λοιπῶν κρίσεων. Ὅπως, λοιπόν, ἐπὶ τῇ βάσει τοῦ σοσιαλιστικοῦ-κολλεκτιβιστικοῦ σχεδιασμοῦ, κάθε πολίτης ὀφείλει νὰ παραδίδει τὸ μπράτσο του γιὰ τρύπημα, προκειμένου νὰ χτισθεῖ τὸ τεῖχος ἀνοσίας (ὀρθότερα: ἀνοησίας), ἔτσι θὰ ἀξιωθεῖ ἀπὸ αὐτὸν νὰ σταματήσει νὰ χρησιμοποιεῖ τὸ αὐτοκίνητό του ἢ νὰ τρώει κρέας, ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ συνήθειες ποὺ σωρευτικὰ ἐπιβαρύνουν τὸ περιβάλλον καί, ἐν τέλει, τὸν πλανήτη.
Μάλιστα, ἂν κριθεῖ ὅτι ἡ μὴ χρήση γραβάτας συμβάλλει στὴν ἐξοικονόμηση ἐνέργειας, τότε δὲν ἀποκλείεται νὰ μετατραπεῖ σὲ ἀπαγόρευση ἡ πρόσφατη σύσταση τοῦ Ἱσπανοῦ πρωθυπουργοῦ πρὸς τοὺς δημόσιους λειτουργοὺς τῆς χώρας του νὰ μὴ φοροῦν γραβάτα (διότι ἔτσι μειώνεται ἡ χρήση τῶν κλιματιστικῶν).
Ἡ παραπάνω ἀναφορὰ στὴν ἔννοια τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης καθιστὰ ἐξαιρετικὰ ἐπίκαιρο ἕναν στοχασμὸ ποὺ εἶχε συμπεριλάβει ὁ Κωνσταντῖνος Τσάτσος στὸ βιβλίο του «Ἡ ζωὴ σὲ ἀπόσταση» (Οἱ ἐκδόσεις τῶν φίλων, Ἀθήνα 1986, σελ. 77):
«Γιὰ νὰ κυβερνήσει ἄνετα ἕνας δικτάτορας πρέπει νὰ καταστήσει, στὸν κοινωνικοπολιτικὸ τομέα, τοὺς ὑπηκόους του ὁμοειδεῖς κουτούς. Τὸ ὁμοειδὲς αὐτὸ δὲν θίγεται ἀπὸ τὸ ἂν ἕνας τυχαίνει νὰ εἶναι ἀκαδημαϊκὸς καὶ ὁ ἄλλος χειρώνακτας. Ἡ ἰσοπέδωση σὲ αὐτόν τον εὐρὺ χῶρο -ἡ ἰσοπέδωση πρὸς τὰ κάτω- εἶναι ὅρος γιὰ νὰ στριμωχθοῦν τὰ ἄτομα ἔτσι ποὺ νὰ γίνουν μᾶζα, ἑκουσίως ἢ ἀκουσίως, ὁμοειδῶς κουτοί, καὶ γιὰ νὰ γίνει ἡ ἀποβλάκωση πιὸ εὔκολα παραδεκτή. Ὅλοι αὐτοὶ γίνονται μιὰ πίττα πασπαλισμένη μὲ μιὰ αἰθέρια ζάχαρη ποὺ τὴν ὀνομάζουν κοινωνικὴ δικαιοσύνη».Βομβαρδιζόμενοι οἱ μαζάνθρωποι καθημερινῶς ἀπὸ τὴν καμπαλιστικὴ τριάδα «συμπεριληπτικότητα - ἀνθεκτικότητα - βιωσιμότητα», ἀδυνατοῦν νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι ἔχουν παγιδευθεῖ στὸν ἱστὸ μιᾶς ἔξυπνης, παγκόσμιας δικτατορίας, ποὺ ἀποσκοπεῖ στὸν ἐγκλεισμὸ τοῦ πολίτη μέσα σὲ ἕνα ψηφιακὸ πανοπτικό, ὅπου κάθε δράση του ἀλλὰ καὶ κάθε σκέψη του θὰ εἶναι διάτρητη. Οἱ βαρύγδουπες λέξεις-κλειδιὰ ποὺ κωδικοποιοῦν τοὺς ωραιοποιημένους παγκόσμιους στόχους εἶναι τὸ καμουφλὰζ τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, ἡ ὁποία ἔχει σχεδιάσει ἕναν κόσμο μὲ ἐντελῶς ἀνάποδα χαρακτηριστικά: γεμᾶτο ἀποκλεισμούς, ἐξουθενωτικὸ καὶ ἐν τέλει ἀβίωτο!
Ἡ παγκόσμια αὐτὴ δικτατορία, γιὰ νὰ λειτουργήσει ἀπρόσκοπτα, χρειάζεται μεταξὺ τῶν ἄλλων (π.χ. παγκόσμιο νόμισμα, παγκόσμια θρησκεία κ.λπ.) καὶ μιὰ παγκόσμια ἰδιόλεκτο. Σὲ αὐτὴν ἀνήκει ὁπωσδήποτε ἡ τριάδα Σ.Α.Β.: «Συμπεριληπτικότητα - Ἀνθεκτικότητα - Βιωσιμότητα». Ἄλλοι ὅροι ποὺ ἐντάσσονται στὴν νέα παγκόσμια ἰδιόλεκτο, τὴν ὁποία ἀναπαράγουν τὰ εὐθυγραμμισμένα μέλη τῆς παγκόσμιας ἐλὶτ εἶναι, φέρ᾿ εἰπεῖν, ἡ «ἀλλαγὴ συμπεριφορᾶς», ἡ «ἀτομικὴ εὐθύνη» καὶ ὁ ἑκάστοτε «φονικὸς ἀόρατος ἐχθρός» (βλ. ἤδη Βαθιώτη, Ἀπὸ τὴν πανδημία στὴν κλιματικὴ ἀλλαγή. Συντονισμένα τρομο-κράτη σὲ φόντο παγκόσμιας διακυβέρνησης, ἐκδ. Ἀλφειός, Ἀθήνα 2021, σελ. 17).
ΣΗΜΕΙΩΣΗ:
Τὸ ἀνωτέρῳ κείμενο ἀποτελεῖ ἐλαφρῶς ἐμπλουτισμένη ἐκδοχὴ τοῦ ὁμότιτλου
ἄρθρου ποὺ δημοσιεύθηκε στὴν ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 7.8.2022, σελ.
08β/24.
___________________________________
Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ
«Πᾶνος»
