Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Στὴν ἐποχή μας ὅλοι συσκέπτονται, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἀλλὰ χωρὶς ἀποτέλεσμα, ἀφοῦ οἱ διαφωνίες καὶ οἱ ἀναταραχὲς παραμένουν καὶ συχνὰ ἐπιδεινώνονται οἱ καταστάσεις. Μέσα σὲ αὐτὸ τὸ χῶρο παρουσία ἔχει καὶ ὁ οἰκουμενισμός, ὅπου ὀρθόδοξοι θεολόγοι διαλέγονται μὲ ἑτερόδοξους θεολόγους, παπικοὺς καὶ προτεστάντες, γιὰ νὰ πετύχουν τὴν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν, ἀδιαφορώντας ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καὶ ὄχι πολλές. Οἱ ἐκπρόσωποι συγκεντρώνονται σὲ διάφορα μέρη τῆς γῆς, συσκέπτονται, περισσεύουν οἱ τυπικὲς προσφωνήσεις, σκορπίζονται ἀφειδῶς τὰ χαμόγελα καὶ οἱ εὐχὲς διατυπώνονται ἀπὸ τοὺς ἐπίσημους ὁμιλητές. Ἡ ὅλη διαδικασία εἶναι «μιὰ τρύπα στὸ νερὸ» καὶ ἂς πρωτοστατοῦν μεγαλόσχημοι κληρικοὶ καὶ σοφοὶ θεολόγοι!
Ἡ τακτικὴ αὐτὴ δὲν εἶναι νέα. Ὑπάρχει ἐδῶ καὶ πολλὲς δεκαετίες. Οἱ οἰκουμενιστὲς ἔρχονται καὶ παρέρχονται, χωρὶς νὰ προκύπτει κάτι οὐσιαστικό. Πληθωρικές, ὡστόσο, εἶναι οἱ συμπροσευχές, οἱ σκανδαλώδεις ἐκδηλώσεις μὲ ἀσπασμούς, ἀνταλλαγὲς δώρων, οἱ προσφωνήσεις σὲ ὑπερθετικὸ βαθμὸ καὶ οἱ ἀμοιβαῖες ὑποσχέσεις ὅτι ἐπίκειται ἡ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν καὶ ἄλλα παρόμοια φληναφήματα, γιὰ νὰ δικαιολογηθοῦν οἱ πολυδάπανες συναντήσεις καὶ νὰ ἐμφανιστοῦν ὡς καρποφόρες καὶ ἐπιτυχεῖς, οἱ ὁποῖες θὰ ἀποτελέσουν τὶς βάσεις γιὰ προσεχεῖς παρόμοιες οἰκουμενιστικὲς ἐκδηλώσεις.
Οἱ ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ ξεκαθαρίζουν ὅτι ὅταν λέμε Ἐκκλησία, ἐννοοῦμε τὴν Ὀρθόδοξη. Οἱ ἑτερόδοξοι δὲν ἀποτελοῦν Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία «εἶναι τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ· μόνον αὐτὴ σῴζει, ἀφοῦ μοναδικὸς σωτήρας εἶναι ὁ Χριστός. Οἱ ἄλλες χριστιανικὲς ὁμολογίες καὶ τὰ ἄλλα χριστιανικὰ συστήματα, ὅσο ποσοστὸ ἀλήθειας κι ἂν διατηροῦν, ἐφόσον ἀποκόπηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ὀρθοδοξίας, εἶναι πλάνες. Γιὰ νὰ γίνει κατανοητὸ αὐτὸ ἀναφέρω δύο πρακτικὰ παραδείγματα. Ἂν ρίξεις σ’ ἕνα ποτήρι γεμάτο γάλα ἔστω καὶ μία σταγόνα δηλητήριο, δηλητηριάζεται ὅλο καὶ δὲν εἶναι πλέον γάλα, ἀλλὰ δηλητήριο. Ὅταν κάποιος εἶναι πνιγμένος δὲν ἔχει σημασία, ἂν βρίσκεται σὲ μικρὸ ἢ σὲ μεγάλο βάθος κάτω ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας· εἶναι νεκρός! Παρόμοια καὶ ἡ παραμικρὴ παρέκκλιση ἀπὸ τὸ ὀρθόδοξο δόγμα σημαίνει αἵρεση, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ἂν εἶναι λίγες ἢ πολλές, μικρὲς ἢ μεγάλες οἱ διαφορὲς ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία. «Οὐδέποτε διὰ μεσότητος τὰ ἐκκλησιαστικὰ διωρθώθη· μέσον ἀληθείας καὶ ψεύδους οὐδέν ἐστι», διακηρύττει ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός. Δὲν μποροῦμε νὰ βάζουμε τὸν μέσο ὅρο στὰ θέματα τῆς πίστεως, δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ νὰ συνδέει τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα!», τονίζει ἕνας πανεπιστημιακὸς δάσκαλος.
Οἱ οἰκουμενιστὲς θεωροῦν τοὺς ἑτερόδοξους τμήματα τῆς Ἐκκλησίας, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ἑνωθοῦν, ἀδιαφορώντας γιὰ τὶς μεγάλες διαφορὲς καὶ τὶς φοβερὲς αἱρετικὲς διδασκαλίες τους. Αὐτὸ εἶναι βλάσφημο, γι’ αὐτὸ χρειάζεται νὰ εἴμαστε ἐπιφυλακτικοὶ καὶ νὰ τονίζουμε ὅτι πρέπει νὰ μετανοήσουν καὶ νὰ ἐπιστρέψουν στὴ μία Ἐκκλησία. Κάτι τέτοιο ὅμως δὲν φαίνεται πουθενά, γιατί ὅλοι οἱ ἑτερόδοξοι, ὡς αἱρετικοί, ἐμμένουν στὶς ἀπόψεις τους καὶ ὅσο περνοῦν τὰ χρόνια αὐξάνονται καὶ ἡ μετάνοιά τους παραμένει νὰ εἶναι μιὰ ἁπλὴ εὐχή, ἡ ὁποία ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ γίνει πραγματικότητα. Οἱ εὐχὲς πρέπει νὰ στηρίζονται στὴν ἀλήθεια καὶ τὴν καλὴ προαίρεση. Διαφορετικὰ εἶναι κοσμικές, ποὺ κανένας δὲν τὶς προσέχει οὔτε καὶ τὶς ἐμπιστεύεται.
Τὸ καθῆκον ποὺ προβάλλει εἶναι ἡ ὁμολογία τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, χωρὶς οἰκουμενιστικὲς ἀναστολὲς καὶ σκοπιμότητες. Πρέπει πάντα νὰ μιλᾶμε γιὰ τὴν πίστη καὶ νὰ ἀρνούμαστε ὅλες, μὰ ὅλες, τὶς μεθοδεύσεις τῶν οἰκουμενιστῶν. Οἱ ὀρθόδοξοι πρέπει νὰ εἶναι ἐλεύθεροι, καθαροὶ καὶ τολμηροί, τὶς ἀντιδράσεις τῶν κατ’ ὄνομα μόνο χριστιανῶν νὰ τὶς ἀπορρίπτουν καὶ πάντα νὰ βλέπουν τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν καὶ ὄχι τὴ βασιλεία τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου.
