Γράφει ὁ κ. Παῦλος Τρακάδας, θεολόγος
Μετὰ τὸν σάλον, τὸν ὁποῖον προεκάλεσεν ἡ δημοσίευσις εἰς τὸ ἐπίσημον περιοδικὸν τῆς Ἱ. Μ. Λαρίσης ἄρθρου τοπικοῦ ραββίνου, διὰ τοῦ ὁποίου ὑποσκάπτεται ὁλόκληρος ἡ Ἐκκλησία, ὁ Σεβ. Λαρίσης ἐπεχείρησε δι’ ἀναρτήσεως εἰς τὸν ἱστότοπον τῆς Μητροπόλεως νὰ «κατακεραυνώση» τοὺς ἐπικριτάς του. Ἀντὶ ἀπολογίας, παραδέχεται ὅτι συμφωνεῖ σχεδὸν μὲ ὅλα ὅσα γράφει ὁ ραββῖνος! Ἰδοὺ ἡ νέα ἀνάρτησις τῆς 31ης Μαΐου 2022 καὶ τὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ἐκδοτικὸν σημείωμα τοῦ περιοδικοῦ:
«Ἐπειδὴ κάποιοι διαβάζουν ὅ,τι θέλουν καὶ ὄχι ὅ,τι γράφουμε, ἀναγκαζόμαστε νὰ ὑπενθυμίσουμε τὴν ξεκάθαρη θέση τοῦ περιοδικοῦ μας. Πιὸ ἁπλὰ δὲν μποροῦμε νὰ τὰ κάνουμε τὰ πράγματα. Λυπούμαστε γιὰ τὴν κατάντια ὁρισμένων ποὺ δηλώνουν Ὀρθόδοξοι, ἐνῶ κάνουν τὰ πάντα, γιὰ νὰ καταργήσουν τὸν Χριστὸ καὶ τὸ Εὐαγγέλιό Του, ἰδίως πολεμώντας τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποία προσπαθοῦν νὰ συρρικνώσουν στὴ μικρόνοια τοῦ παραλογισμοῦ τους.
Διαβάστε ξανὰ τὸ editorial:…
Εἶναι αὐτονόητο ὅτι τὸ περιοδικὸ ὑπάρχει ὡς βῆμα διαλόγου καὶ ὡς ἀφορμὴ γόνιμης σκέψεως. Εἶναι ἐπίσης, αὐτονόητο ὅτι εἴμαστε προσηλωμένοι στὴν ἀρχὴ ποὺ διακηρύξαμε ἤδη μὲ τὸ πρῶτο τεῦχος: «Φιλοδοξοῦμε νὰ γίνουμε τὸ βῆμα ἔκφρασης ὅλων τους, ἀκόμη κι ἂν ἀποτυπωθοῦν διαφωνίες. Ἀλλοίμονό μας, ἂν κυριαρχεῖ ἡ μονοφωνία. Ὁ Χριστός μας δὲν κήρυττε μόνο, διαλεγόταν κιόλας ἢ μᾶλλον προκαλοῦσε μὲ τὰ ὅσα ἔλεγε καὶ ἔπραττε, ὥστε ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀπεκδυθεῖ στὴν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας καὶ ἔτσι νὰ τοῦ ἀποκαλυφθεῖ ὁ Θεός». Τούτου δοθέντος, ὀφείλουμε νὰ ἐπαναλάβουμε καὶ μιὰ ἄλλη παραδοχή, τὴν ὁποία πραγματοποιήσαμε, ὅταν ἡ Ἰσραηλιτικὴ Κοινότητα Λάρισας μᾶς τίμησε, ὁρίζοντάς μας κεντρικὸ ὁμιλητὴ στὶς ἐκδηλώσεις γιὰ τὴν ἐπέτειο τοῦ Ὁλοκαυτώματος τὴν 30.01.2020: «Εἶναι εὐτύχημα γιὰ τὴν πόλη μας ὅτι ἔχουμε τὸν συγκεκριμένο ραββῖνο! Ἕναν ἄνθρωπο μορφωμένο, ἕναν ἄνθρωπο ἤθους, ὁ ὁποῖος ξέρει νὰ ἀπορροφᾶ φρονήματα καὶ συναισθήματα ἀρνητικὰ καὶ νὰ ἐνισχύει τὴ συναδέλφωση καὶ τὴν ἀλληλεγγύη. Πρέπει νὰ τὸν ἐκμεταλλευτοῦμε!». Στὸ παρὸν τεῦχος φιλοξενεῖται ἕνα κείμενο τοῦ Ραββίνου τῆς πόλεώς μας Ἠλία Σαμπετάι περὶ ἀντισημιτισμοῦ, τὸ ὁποῖο παρουσίασε σὲ Συνέδριο κατὰ τῶν διακρίσεων, ὅπου συμμετεῖχε, μαζὶ μὲ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸν εἰσηγητικό του χαιρετισμό. Ἔχουμε τὴν αὐτοσυνειδησία ὅτι εἴμαστε φορεῖς διαφορετικῶν παραδόσεων. Ἔχουμε συμφωνήσει ὅτι διαφωνοῦμε. Ἔχουμε ἀποδείξει ὅτι μποροῦμε νὰ συνυπάρχουμε ἀγαπητικὰ καὶ νὰ συμπορευόμαστε εἰρηνικὰ μὲ ἐπίγνωση τῶν διαφορετικῶν θεωρήσεών μας. Δημοσιεύουμε τὸ κείμενό του, γιατί εἶναι ἡ συμβολὴ τῆς Λάρισας στὸ Συνέδριο, ὅπου συμμετεῖχε. Γιατί εἶναι ἐπιστημονικὰ καὶ μεθοδολογικὰ τεκμηριωμένο. Γιατί στὴ βασική του φιλοσοφία συμφωνοῦμε. Διαφωνοῦμε μὲ ἕνα χαρακτηρισμὸ γιὰ πρόσωπο ποὺ γιὰ ἐμᾶς ἀποτελεῖ Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι ὅμως, ὁ τρόπος νὰ ἀναδειχθοῦν οἱ διαφορετικὲς θεωρήσεις καὶ τεκμηριώσεις, νὰ ἀποδείξουμε ὅτι δὲν φοβόμαστε τὴν διαφωνία, πολλῷ δὲ μᾶλλον ὅτι δὲν λογοκρίνουμε κείμενα».
Ὁ Σεβ. Λαρίσης φαίνεται ὅτι εἶναι ὀπαδὸς τῆς νεοπαπιστικῆς κακοδοξίας, συμφώνως πρὸς τὴν ὁποίαν ὁ ἴδιος, ὡς Ἐπίσκοπος, ταυτίζεται μὲ τὴν «Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ». Εἶναι ἕνα πολὺ ἄτεχνον τέχνασμα προκειμένου κάποιος νὰ ἀποφύγη τὴν κριτικήν. Δρᾶ αὐθαιρέτως καὶ ἔπειτα τὰ ἰδικά του λάθη τὰ «φορτώνει» εἰς τὸν Δομήτορα τῆς Ἐκκλησίας, ἰσχυριζόμενος ὅτι ἡ κριτικὴ πρὸς τὸ πρόσωπόν του διαβαίνει πρὸς τό… «πρωτότυπον», ὡς τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἄτομό του νὰ εἶναι τὸ αὐτό. Μὲ τὴν ἰδίαν λογικὴν αὐτοὺς ποὺ ἀπεριφράστως ὑβρίζει, φανερώνων πραγματικὰ τὸν «κρυπτὸν τῆς καρδίας ἄνθρωπον»…, γράφων «κατάντια», «μικρόνοια τοῦ παραλογισμοῦ τους», εἶναι καὶ αὐτοὶ «Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ». Ὁ Δεσπότης ἔχει δικαίωμα νὰ ὑβρίζη τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ; Ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι ἡ ΚΕΝΟ-φανὴς ποιμαντική: αἱ εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ νὰ λαμβάνουν ἀντὶ πατρικῆς στοργῆς τὸν ὀνειδισμὸν ὡς αὐταὶ νὰ εἶναι τὰ «περικαθάρματα τοῦ κόσμου».
Ποῖος ὅμως «καταργεῖ τὸν Χριστὸν καὶ τὸ Εὐαγγέλιον», ὅπως κάπως ἄκομψα γράφει; Κατ’ ἀρχάς, ἂς πληροφορηθῆ ὁ Σεβασμιώτατος, ὥστε νὰ μὴ εὑρίσκεται εἰς πλάνην, ὅτι ὁ «Χριστὸς καὶ τὸ Εὐαγγέλιον», δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ καταργηθοῦν. Ποῖος ὅμως πραγματικὰ πασχίζει ματαίως διὰ τὴν κατάργησιν; Ὅσοι προωθοῦν μὲ τὴν σφραγῖδα τῆς ἐγκυρότητος τοῦ Ἐπισκοπικοῦ λειτουργήματος ἀπόψεις ἑτεροθρήσκων, αἱ ὁποῖαι «ξεθεμελιώνουν» τὴν Ἐκκλησίαν εἰς τὰς καρδίας τῶν ἀναγνωστῶν ἢ μήπως ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἀντιστέκονται εἰς τὴν ἰσοπέδωσιν τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία τίθεται εἰς τὸ ἴδιον βάθρον μὲ τὸν Σιωνισμόν; Θὰ ἀπαντηθῆ ἀπὸ τὰ ἀκόλουθα.
Ὁ Σεβασμιώτατος ἀποπειρᾶται νὰ ἐκτρέψη τὸν σκοπὸν τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως, ἰσχυριζόμενος ὅτι ὀφείλει αὐτὸ νὰ εἶναι βῆμα διαλόγου. Τὰ περιοδικὰ τῶν Ἱ. Μητροπόλεων ὅμως εἶναι ἐκκλησιαστικὰ καὶ ὡς ἐκ τούτου ὑποχρεοῦνται νὰ ἔχουν ποιμαντικὸν-κατηχητικὸν χαρακτῆρα καὶ ὄχι νὰ εἶναι ὀλετήρια διὰ τὰς ψυχὰς τῶν πιστῶν. Τὸ ἐπιχείρημα ὅμως τοῦ Σεβασμιωτάτου ἀφήνει ὅλους ἐμβρόντητους «Ἀλλοίμονό μας, ἂν κυριαρχεῖ ἡ μονοφωνία. Ὁ Χριστός μας δὲν κήρυττε μόνο, διαλεγόταν κιόλας…»! Προτίθεται νὰ προβάλη καὶ ἄρθρα βουδιστῶν, ἰνδουιστῶν, ἀθέων κ.ἄ., διὰ νὰ μὴ πληγῆ ἡ… πολυφωνία; Ἡ Ἀλήθεια εἶναι μονοφωνική, Σεβασμιώτατε, εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποίαν ἀναγνωρίζουν τὰ πρόβατα, εἰδάλλως μὲ πολλοὺς «τσοπάνηδες» κάποια θὰ ἀποπλανηθοῦν! Δὲν ὑπάρχει ἐπίσης μεγαλυτέρα παρανόησις ἀπὸ τὴν θέσιν ὅτι ὁ Χριστὸς «διαλεγόταν». Ὁ Χριστὸς δὲν ἦτο ὁ Σωκράτης, διὰ νὰ ὁδηγήση κάποιον νὰ «ἀποδυθῆ» (καὶ ὄχι «ἀπεκδυθεῖ», ὅπως ἐσφαλμένα γράφει ὁ Σεβασμιώτατος) εἰς ἀναζήτησιν τῆς ἀληθείας, ἀλλὰ ἀποκαλύπτων τὴν ἀλήθειαν εἵλκυε πρὸς Αὐτόν. Ἀσχέτως ὅμως μὲ αὐτό, τί σχέσιν ἔχει ὁ Χριστὸς μὲ τὸ περιοδικὸν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως; 2022 ἔτη μετά, ἡ «σκιὰ παρέδραμε» καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπενέρχεται διὰ τῆς πλαγίας ὁδοῦ! Ἄλλωστε, διὰ ποῖον διάλογον ὁμιλεῖ ὁ Σεβασμιώτατος ἐφ’ ὅσον διὰ τὸ κείμενον τοῦ ραββίνου ὄχι μόνον δὲν ὑπάρχει ἕνα ἕτερον κείμενον, διὰ νὰ ἀπαντᾶ, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ ὅτι υἱοθετεῖ τὰς ἀπόψεις του!
Πρὶν φθάσωμεν, εἰς αὐτό, ἐκπλήσσει τὸν ἀναγνώστην τὸ ἐγκώμιον, τὸ ὁποῖον πλέκει διὰ τὸν ραβῖνον. Ὁ Σεβασμιώτατος θεωρεῖ εὐτύχημα τόσον, ὅτι τὸν «ἐτίμησεν» ἡ τοπικὴ ἰσραηλιτικὴ κοινότης, ὅσον καὶ διὰ τὴν ὕπαρξιν τοῦ συγκεκριμένου ραββίνου. Διερωτώμεθα: Θὰ κατέβαινεν ὁ Μέγας Βασίλειος νὰ ἀνάψη τὴν ἑπτάφωτον λυχνίαν; Θὰ ἐνεκωμίαζεν ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος τὸν ραββῖνον τῆς Ἀντιοχείας; Θὰ προέβαλεν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τὴν ἰουδαϊκὴν διδασκαλίαν; Ἀντιλαμβάνεται τώρα οἱοσδήποτε διατί ὁ Σεβασμιώτατος ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν ἐπέλεξε συνειδητὰ ἀντὶ νὰ παραστῆ εἰς ἐκδήλωσιν διὰ τοὺς «μεγίστους φωστῆρας» καὶ «οἰκουμενικοὺς διδασκάλους» νὰ εὑρεθῆ μὲ ἐκείνους, τοὺς ὁποίους ἀναγνωρίζει ὡς πρόσωπα ἀπὸ τὰ ὁποῖα λαμβάνει τιμήν. Τοσοῦτον μάλιστα ὥστε νὰ γράφη «Πρέπει νὰ τὸν ἐκμεταλλευτοῦμε!» καὶ πάλι ἐσφαλμένως ἀντὶ τοῦ «ἀξιοποιήσουμε»… Ἀποροῦμε ὄχι μόνον διὰ τὴν θεολογικὴν κατάρτισιν τοῦ Σεβασμιωτάτου, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν φιλολογικὴν ὡσαύτως…
Πῶς τὸν «ἐκμεταλλεύτηκε»; Ἀναδημοσιεύων κείμενόν του ἀπὸ κάποιο συνέδριον. Σπουδαία ἐπιτυχία τοῦ περιοδικοῦ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως! Ἀναδημοσίευσις καὶ μάλιστα ἀπὸ συνέδριον! Τουλάχιστον εἰς τὸ συνέδριον θὰ ἠδύνατο κάποιος νὰ ἀντείπη τι, ἀλλὰ εἰς τὸ περιοδικὸν ποῖος ἀντίλογος νὰ ὑπάρξη, ὅταν ἐπικρατῆ μονοφωνία; Διότι πολυφωνία θὰ ἦτο ἔστω (ὡς ἔσχατον προπέτασμα) νὰ ὑπάρξη κείμενον, τὸ ὁποῖον νὰ ἀντικρούη τὰς ταλμουδικὰς δοξασίας. Προτίθεται ἔστω τώρα ὁ Σεβασμιώτατος νὰ δημοσιεύση ἀναίρεσιν αὐτῶν τῶν ἀντιεκκλησιαστικῶν θέσεων; Ὄχι, βέβαια, διότι ὁ ἴδιος γράφει ὅτι «εἴμαστε φορεῖς διαφορετικῶν παραδόσεων»! Ὁ Σεβασμιώτατος ἀντιμετωπίζει τὸν ἰουδαϊσμὸν ὡς μίαν ἑτέραν «θεώρηση» μὲ τὴν ὁποίαν πιστεύει ὅτι δύναται νὰ «συμπορεύεται». Τὰ λόγια αὐτὰ χρήζουν ἰδιαιτέρας προσοχῆς, διότι ἀπηχοῦν εἰς τὴν οὐσίαν τους τὴν κακοδοξίαν τῶν «παράλληλων παραδόσεων». Ἐξηγούμεθα:
Κατ’ ἀρχὰς ὀφείλει κανεὶς κατηγορηματικὰ καὶ εὐθαρσῶς νὰ διακηρύξη ὅτι ἡ εἰρηνικὴ συνύπαρξις μὲ οἱονδήποτε ἄνθρωπον δὲν εἶναι ἁπλὰ καθῆκον, ἀλλὰ ἀκράδαντος πίστις τῶν χριστιανῶν, ὡς ἐδιδάχθησαν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Θεοφόρους Πατέρας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Κύριον, ὁ ὁποῖος ἐδιώχθη ἀπὸ Ἑβραίους καὶ Ρωμαίους, ἀλλὰ δὲν ἐδίωξε κανένα. Κατὰ δεύτερον ὅμως αὐτὸ δὲν ἔχει σχέσιν μὲ τὴν θέασιν τῶν ζητημάτων ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατον. Εἰς τὸ ἐπίπεδον τῆς πίστεως ὑπάρχει ἀλήθεια ἢ ψεῦδος, ἀπλανὴς πορεία ἢ πλάνη, ὀρθοδοξία ἢ κακοδοξία, Ἐκκλησία ἢ εἰδωλολατρία. Ὁ ταλμουδικὸς ἰουδαϊσμὸς καὶ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία δὲν τίθενται εἰς τὸ ἴδιον «ζύγι» καὶ διὰ τοῦτο δὲν πρόκειται ἁπλῶς περὶ «παραδόσεων» καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ τίθεται ζήτημα «συμπορεύσεως». Ἰδιαιτέρως αὐτὸ εἶναι ἀπαράδεκτον ἀπὸ Ἀρχιερέα! Μήπως δὲν ἦτο ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς, ὁ ὁποῖος διεχώρισε πλήρως τὰ «παλαιὰ ἀσκιὰ ἀπὸ τὰ νέα»; Μήπως δὲν εἶναι ἡ Ἀποστολικὴ Διδασκαλία, ἡ ὁποία ὡς κόλαφος πρὸς τὴν ἑβραϊκὴν θρησκείαν μᾶς διδάσκει ὅτι εἰς τοὺς Ἑβραίους «παραμένει τὸ κάλυμμα τῆς ἀναγνώσεως τῶν γραφῶν»; Μήπως ὁ Κύριος καὶ οἱ Ἀπόστολοι ἠγάπων ὀλιγώτερον τοὺς ὁμοεθνεῖς των ἢ μήπως ἦσαν ἀντισημῖται καὶ τώρα ὁ Σεβασμιώτατος ἀντὶ νὰ κηρύσση αὐτὴν τὴν ἀγάπην γίνεται διαπρύσιος κήρυξ τοῦ «πολιτικὰ ὀρθοῦ» περὶ συμπορεύσεως τῶν θρησκειῶν;
Ἀκόμη ὅμως καὶ ἂν διαγράψωμεν ὅλα ὅσα παρεθέσαμεν ἕως ἐδῶ τρεῖς μόνον γραμμαὶ ἐπαρκοῦν, διὰ νὰ στείλουν τὸν Σεβασμιώτατον εἰς ἀπολογίαν ἐνώπιον τοῦ Δικαιοκρίτου ἂν ὄχι τῆς Ἱ. Συνόδου, ἡ ὁποία ἀσχολεῖται μόνον μὲ καθαιρέσεις ἱερέων, ἀλλὰ ὄχι Ἀρχιερέων:
«Γιατί στὴ βασική του φιλοσοφία συμφωνοῦμε. Διαφωνοῦμε μὲ ἕνα χαρακτηρισμὸ γιὰ πρόσωπο ποὺ γιὰ ἐμᾶς ἀποτελεῖ Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι ὅμως, ὁ τρόπος νὰ ἀναδειχθοῦν οἱ διαφορετικὲς θεωρήσεις καὶ τεκμηριώσεις, νὰ ἀποδείξουμε ὅτι δὲν φοβόμαστε τὴν διαφωνία, πολλῷ δὲ μᾶλλον ὅτι δὲν λογοκρίνουμε κείμενα»
Ὁμολογεῖ ὅτι συμφωνεῖ μὲ τὸ κείμενον τοῦ ραββίνου, τὸ ὁποῖον ἀνατρέπει τὸ πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοὺς Ἁγίους Πατέρας καὶ ὁλόκληρον τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας! Θέτει τὴν «ὑπογραφήν» του εἰς τὴν ψευδώνυμον γνῶσιν, τὴν ὁποίαν μάλιστα θεωρεῖ «τεκμηριωμένην»! Ὅσον διὰ τὸν ὑποτιθέμενον διαχωρισμὸν τῆς θέσεώς του διὰ τὸν Ἅγιον Κοσμᾶν τὸν Αἰτωλόν, τοῦ ὁποίου οὔτε τὸ ὄνομα δὲν παραθέτει(!), ὄχι μόνον δὲν τὸν ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὴν ὕβριν κατὰ τοῦ Ἐθναποστόλου καὶ Διδασκάλου τοῦ Γένους, ἀλλὰ συνιστᾶ τὴν ἀπόδειξιν ὅτι τὸ ἔγκλημα ἔγινε συνειδητὰ καὶ ὄχι ἐκ παραδρομῆς! Ἂς ἀναλογισθῆ ὁ ἀναγνώστης: Ἂν ὑβρίζετο εἰς ἄρθρον ὁ πατήρ του, ἡ μήτηρ του (διότι αὐτὸ εἶναι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς δι’ ἡμᾶς), θὰ τὸ ἐδημοσίευε, λέγων ὅτι πρόκειται περὶ «διαφορετικῆς θεωρήσεως»; Μήπως εἰς τὸ πρόσωπον τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ δὲν ὑβρίζεται ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, καθὼς «ὁ ἁγιάζων καὶ οἱ ἁγιαζόμενοι ἐξ ἑνὸς πάντες»; Μήπως δὲν εὐτελίζεται ἡ (Διοικοῦσα) Ἐκκλησία, ἡ ὁποία διεκήρυξε τὴν ἁγιότητα τοῦ Πατροκοσμᾶ; Αὐτὰ ποὺ γράφει ὁ Σεβασμιώτατος εἶναι πέραν κάθε ἀμφιβολίας βλάσφημα! Τὸν καλοῦμεν νὰ ἀνασκευάση, ὄχι διὰ νὰ ἀποφύγη τὴν κατακραυγὴν τῶν πιστῶν, ἀλλὰ τὴν αἰώνιον καταδίκην.
Εἶναι ὄνειδος διὰ τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν, τὴν ΔΙΣ καὶ τὴν Ἱεραρχίαν νὰ ὑβρίζεται ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς καὶ ἐκεῖνοι νὰ προτιμοῦν τὴν σιωπήν, ὅπως ἔπραξαν καὶ διὰ τὸν Ἀρχιμ. Χρ. Ταμπακόπουλον, ὁ ὁποῖος ὕβριζε τὸν Ἅγιον Γρηγόριον Παλαμᾶν. Τόση ἀλαζονεία εἰς τοὺς Ἱεράρχας, ὥστε νὰ θέτουν ἑαυτοὺς ὑπεράνω τῶν Ἁγίων; Ὑβρίζουν τοὺς Ἁγίους καὶ ζητοῦν ὑπακοὴν ἀπὸ τὸ ποίμνιον; Δηλαδὴ νὰ ὑβρίζη καὶ τὸ ποίμνιον τοὺς Ἁγίους; Αὐτὸ θέλουν;
Τέλος, δὲν σὲ ἐκπλήσσει, ἀναγνῶστα, ὅτι ὁ Σεβ. Λαρίσης οὐδὲν ἀπήντησε περὶ σιωνισμοῦ (καὶ μασονίας), τὸν ὁποῖον προπαγανδίζει σφόδρα τὸ ἄρθρον;…
