Εὐτυχῶς πού ἔχω… λευχαιμία

  Ζωηρό καί ἀεικίνητο παιδί σέ μία ἐ­παρχιακή πόλη τῆς Μακεδονίας ὁ Σπύρος. Ζωηρός ἀλλά καί ὑπάκουος, ὀργα­νωτικός ἀλλά καί ὑποχωρητικός. Ὅ­ποιον μαθητή τῆς Δ΄ τάξης κι ἄν ρωτοῦ­σες ποιός εἶναι ὁ καλύτερός του φίλος, θά σοῦ ἀπαντοῦσε δίχως σκέψη: «Ὁ Σπύρος!». Καί δέν εἶχαν ἄδικο, ἀφοῦ σέ ὅ­λους σκορποῦσε τήν ἀγάπη του μέ ποι­κίλους τρόπους αὐθόρμητα καί αὐ­θε­ντικά.

  Κάποτε ὅμως χώρισε ἡ ἀχώριστη παιδική συντροφιά… Δέν ἦταν μόνο ὁ κορωνοϊός πού ἄδειασε τίς γειτονιές ἀπό τίς φωνές τῶν παιδιῶν. Τόν Σπύρο δέν τόν ἔβλεπαν πιά οὔτε στήν τηλεδιάσκεψη τῆς τάξης τους. Ἐρωτηματικά ἀ­ναδεύ­ονταν στό μυαλό τῶν μαθητῶν τῆς Δ´ γιά τήν ξαφνική ἀπουσία τοῦ φί­λου τους. Μερικές ἐξηγήσεις προσπάθησε νά τούς δώσει ἡ δασκάλα, λέ­γοντας πώς «ὁ Σπύρος θά χρειαστεῖ νά λεί­ψει λίγο καιρό ἀπό τό σχολεῖο», ἀλλά δέν κάλυψε τήν ἀνήσυχη περιέργειά τους.

  Μέσα σέ λίγες μέρες βρέθηκε ὁ Σπύρος νοσηλευόμενος στό Παιδογκολογικό Τμῆμα νοσοκομείου τῆς Θεσσαλονίκης. Ἕνας πυρετός πού ἐπέμενε, ἕνα αἴσθη­μα κόπωσης πού ἐμφανίστη­κε, τό ροδα­λό του χρῶμα πού ξεθώριασε, τόν ὁδή­γησαν στούς γιατρούς. Ἀκολούθησε μία σειρά ἐξετάσεων καί πολύ γρήγορα ἀ­κού­στηκε σάν κεραυνός στούς γονεῖς του ἡ ἀνακοίνωση τῆς διάγνωσης: Ὀξεία λευχαιμία.
  Τό πλάνο ἦταν σαφές καί καθόλου εὐχάριστο γιά ἕνα παιδί: «μετακόμιση» στό νοσοκομεῖο γιά μερικούς μῆνες μέ σειρά χημειοθεραπευτικῶν σχημάτων, μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται. Καί τό χειρότερο: καμία δυνατότητα ἐπαφῆς καί ἐπικοινωνίας μέ τούς φίλους του λόγῳ τῆς ἐπακόλουθης ἀνοσοκαταστολῆς.
  - Δέν πειράζει, μαμά, θά γνωρίσω ἄλλα παιδιά, πού ἔχουν τό ἴδιο πρόβλη­μα μέ μένα καί θά τούς κάνω φίλους μου. Φαντάσου πόσα θά ἔχω νά διηγη­θῶ στήν κυρία καί στά παιδιά τῆς τάξης μου, ὅταν ἐπιστρέψω στό σχολεῖο…
  Οἱ μέρες στό νοσοκομεῖο κυλοῦσαν ἀργά καί τά παιδιά μέ τά γυμνά κεφαλάκια μοιράζονταν τίς κοινές τους ἀγωνίες:
  -Πόσα λευκά εἶχες σήμερα;
  -3.000. Ἐσύ;
  -Ἐγώ μόνο 100 εἶχα, Σπύρο, καί ὁ γιατρός μοῦ εἶπε ὅτι γιά λίγες μέρες δέν θά μπορῶ νά βγαίνω ἀπό τόν θάλαμό μου.
  -Καί γιατί στενοχωρέθηκες; Εὐκαιρία νά ἀξιοποιήσεις τό ταλέντο σου καί νά ἑτοιμάσεις τόν πίνακα πού ὑποσχέθηκες στούς γιατρούς! Ἐμεῖς ἐδῶ θά εἴμαστε καί θά σέ περιμένουμε τήν ἄλλη ἑβδομάδα, πού θά εἶσαι καλύτερα, νά συνεχίσουμε τό μεγάλο πάζλ!
  Ὅλα τά ἔβλεπε σάν μία εὐκαιρία! Ἀγαποῦσε τή μουσική καί δέν ἔπαυε νά τραγουδᾶ ἀκόμη καί στίς δύσκολες στιγμές. Μέ τό χιοῦμορ πού τόν διέκρινε μοίραζε σέ ὅλα τά παιδιά θάρρος καί ἐλπίδα! Τό προσωπικό τῆς Κλινικῆς ξεκουραζόταν κάθε φορά πού ἔμπαινε γιά νοσηλεία στόν θάλαμό του, ἀκούγοντας τά μελωδικά «εὐχαριστῶ» τοῦ ἀγαπημένου Σπυράκου!
  Ποιός περίμενε νά ἀκούσει ἀπό τά χείλη ἑνός 10χρονου παιδιοῦ:
  - Μαμά, ξέρεις τί σκέφτηκα; Εὐ­τυ­χῶς πού ἔχω λευχαιμία, γιατί ἀλλιῶς δέν θά ἤξερα πῶς εἶναι νά κάνεις ὑπομονή καί δέν θά μποροῦσα νά καταλάβω τά παιδιά πού βρίσκονται στά νοσοκομεῖα.
  Ἡ λευχαιμία φάνηκε πώς ἀπαντοῦ­σε καλά στά σχήματα τῆς χημειοθεραπείας. Τελευταῖο σχῆμα καί …δέν πρό­λαβε νά σχεδιάσει τήν πολυπόθητη ἐπιστροφή στό σπίτι, γιατί μία λοίμωξη τόν ὁδήγησε μέ σηπτική καταπληξία στή Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας. Καί πά­λι μέ χαμόγελο καί πάλι μέ αἰσιοδοξία καί ἐλπίδα.
  - Ἐδῶ παλέψαμε τόν καρκίνο, τή λοίμωξη δέν θά παλέψουμε; Κάτι καλό θά βγεῖ καί ἀπό αὐτό, μανούλα, εἶπε μέ βεβαιότητα, λίγο πρίν διασωληνωθεῖ.
  Ὅμως ἡ λοίμωξη δέν νικιέται εὔκο­λα σέ ἕναν ἀνοσοκατεσταλμένο ἀσθε­νῆ. Νικημένος ἀπό τήν ἀσθένεια, βρέ­θηκε νικητής στόν οὐρανό ὁ πρόσχαρος ἀγωνιστής τοῦ Παιδογκολογικοῦ.
  - Θά τόν ἔχετε μέσα σας τώρα καί θά θυμάστε τόν ἀγώνα καί τό θάρρος του γιά νά παίρνετε δύναμη, ψέλλισε ὁ γιατρός πού βρέθηκε δίπλα στούς γονεῖς τή δύσκολη ὥρα τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ.
  - Αὐτό μοῦ εἶπε καί ὁ πνευματικός μου, γιατρέ, συμφώνησε ἡ μητέρα. Πρώτη φορά στή ζωή μου ἐξομολογήθηκα τή μέρα πού ὁ Σπυράκος μας μπῆ­κε στήν Ἐντατική… Νιώθω γαλήνη μέσα μου. Ἤξερα ὅτι θά φύ­γει σήμερα… Τόν εἶδα στόν ὕπνο μου ντυμένο στά λευκά νά μοῦ λέει: «Ἐγώ θά φύγω, μαμά, θά πάω κο­ντά στόν Χριστό μας καί στόν ἅγιο Σπυρίδωνα. Ἐσεῖς νά μήν κλαῖ­τε...». Κι ἦταν ὁλοφώτεινος, γιατρέ, ναί σᾶς λέω ὁλοφώτεινος.
  «Ὁ νικῶν οὕτως περιβαλεῖται ἐν ἱματίοις λευκοῖς...» (Ἀπ 3,3).

B.A.

"Ἀπολύτρωσις", Ἰούν.-Ἰούλ. 2022