Δέν εἶμαι ἄξιος, Χριστέ, τό θεῖο Ὄνομά Σου
νά πιάσω μέ τήν γλῶσσα μου, τήν ὄντως μολυσμένη.
Δέν εἶμαι ἄξιος νά ᾿ δῶ τήν ἄχραντη Μορφή Σου
γιατί πολλάκις ἔβλεπα τά σκάνδαλα τοῦ κόσμου.
Δέν εἶμαι ἄξιος ποτέ γιά νά σταθῶ μπροστά σου
γιατί προσκύνησα κακῶς τοῦ σατανᾶ τά ἔργα.
Δέν εἶμαι ἄξιος νά δῶ τῆς φύσεως τά κάλλη,
τούς ποταμούς τίς θάλασσες καί ὅλα τά πελάγη,
τά δένδρα καί τά λούλουδα, τό πράσινο χορτάρι,
τά ζῶα, τά πετούμενα κι ὅλα τά κτίσματά Σου,
γιατί μέ τίς κακίες μου, τ᾿ ἀνθρώπινά μου πάθη
ἐμόλυνα, ἐρρύπωσα παντοῦ τήν φύσι ὅλη.
Κανένα ζῶο ἤ πτηνό δέν πάτησε τούς Νόμους,
οὔτε σέ κατεπλήγωσε ὅπως ἐγώ, Χριστέ μου.
Ὅλα ὑμνοῦν καί τραγουδοῦν τήν ἄπειρή Σου δόξα
τήν πρόνοια πού χορηγεῖς καί κάθε ἁρμονία.
Δέν εἶμαι ἄξιος ποτέ τά χέρια νά ὑψώσω
πρός Σένα τόν Παράκλητον, τοῦ κόσμου τόν Δοτῆρα,
γιατί κι αὐτά ἐμόλυνα μέ κάθε ἁμαρτία.
Δέν εἶμαι ἄξιος ποτέ κάτι νά σοῦ ζητήσω
εἴτε τό χάρισμα εὐχῆς, εἴτε τό φῶς Σου, Πάτερ,
διότι κατηνάλωσα ὡς ἄσωτος στόν κόσμο
ὅλα τοῦ πλούτου τ᾿ ἀγαθά, πού μοὔδωσες, Οἰκτῖρμον,
ὅταν μέ περιέβαλες στό θεῖο Βάπτισμά μου
μ᾿ ἐκείνη τήν φεγγόφωτη στολή τῆς ἀφθαρσίας.
Δέν εἶμαι ἄξιος νά μπῶ στόν ἅγιο ναό Σου
γιατί δέν ἔχω δυστυχῶς μετάνοια τοῦ Τελώνου.
Ἐφόρεσα καί περπατῶ μέ τόση ἀλαζονεία
τό ἔνδυμα πού μοὔδωσε ὁ δράκων τῆς κακίας.
Δέν εἶμαι ἄξιος, Χριστέ, νά ζῶ σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο
νά βλέπω ἅγιες μορφές ἀγγελικά πλασμένες
νά γονατίζω νοερά, μετάνοια νά τούς βάζω
καί νά ζητῶ συγχώρησι ὅλων τῶν πεπραγμένων.
ὅταν ἀκούω τούς χορούς τῶν μοναχῶν νά ψάλλουν
συντρίβεται τό πνεῦμα μου καί ἀπορῶ ποῦ εἶμαι;
Δέν ἤμουν ἄξιος ἐδῶ νά ζῶ μετά ἀγγέλων
πού τόσο σέ ἀγάπησαν, Χριστέ μου, καί σέ ψάλλουν.
ὅλοι τους μέ ξεπέρασαν στίς ἀρετές, στήν Χάρι,
στίς προσευχές καί στίς δουλειές καί στήν πρός Σέ ἀγάπη.
Καμάρωσε, ὦ Δέσποτα, τοῦτα τά πλάσματά Σου
πού ἀρνήθηκαν καί μίσησαν ὅλα γιά τ᾿ Ὄνομά Σου.
Κοντά τους ἴσως καί ἐγώ, χάρις στίς προσευχές τους
θά εὕρω ἀνάπαυσι, τί λέγεις, ὦ Χριστέ μου;
Μέ δέχεσαι καί μ᾿ εὐλογεῖς ἤ θά μέ ἀποδιώξης;
ὅμως Σοῦ λέγω εἰλικρινά, σκέψου πρίν ἐλεήσης
ἐμένα τόν παμπόνηρο, ὅπως πολλοί μέ εἶπαν.
Λόγῳ ἀχαριστίας μου καί τῆς ἀναισθησίας
ἴσως πετάξω μακριά τά ἀκριβά Σου δῶρα,
νικώμενος κι ἑλκόμενος ἀπό τό κοσμικό μου πνεῦμα.
Καί τότε σύ ἀπ᾿ τήν ἀρχή ἔχεις νά κοπιάσης
μέ στεναγμούς τήν ἄθλια ψυχήν μου ν᾿ ἀναπαύσης.
Δέν εἶμαι ἄξιος ποτέ τόν ἥλιο νά βλέπω,
γιατί θυμᾶμαι Ἐσένα ναί, τό Φῶς τῆς ἀφθαρσίας,
π᾿ ἀκόμη δέν ἐφώτισε τά σκότει τῆς ψυχῆς μου.
Δέν εἶμαι ἄξιος νά ζῶ σέ τούτη τήν καλύβα
π᾿ ἁγίασαν προκάτοχοι μέ καθαρά καρδία
καί πότισαν τό πάτωμα μέ δάκρυα μετανοίας,
εὐγνωμοσύνης καί στοργῆς, ἀγάπης οὐρανίας.
Δέν εἶμαι ἄξιος, Χριστέ, νά συναντῶ ἀνθρώπους,
νομίζω ὅτι ἔνοχος εἶμαι γιά τήν ζωήν τους.
Ἀλλοίμονο τήν Χάριν Σου ἐμπόδισα νά ἔλθη
καί ἐξαγνίση τήν ψυχή ἐμοῦ τοῦ παναθλίου.
Γι᾿ αὐτό δέν ἔχω, Δέσποτα, δέν ἔχω παρρησία
ἁμαρτωλήν μου προσευχή πρός Σένα νά ὑψώσω
ὑπέρ ἀνθρώπων εὐσεβῶν, ἀρρώστων καί πενήτων
ζητώντας τήν βοήθειαν, τήν σκέπην Σου τήν θείαν.
Πολλοί μοῦ λέγουν "πέστε μας, Γέροντα, κάποιο λόγο"
καί ἀπαντῶ ὁ δυστυχής μέσα εἰς τήν καρδιά μου:
"Χάσου βρωμιάρη, ἄχρηστε, πόρνε καί κολασμένε,
δέν βρέθηκαν οἱ Ἅγιοι αὐτούς νά συμβουλεύσουν;
Τό ὄφελος ἀπέκτησες μέ τόση ραθυμία
πού ἔζησες σ᾿ αὐτήν ἐδῶ τήν γῆ τῆς Παρθενίας;
Ντρέπομαι γιά τοῦ λόγου σου πού ἔχεις παρρησία;
νά κάμης τόν διδάσκαλο σ᾿ ἀνθρώπους μορφωμένους.
Ἔννοια σου καί φρικτότατα ἔχεις νά μετανοιώσης
τό βράδυ πού θά κάτσουμε μαζί γιά νά τά ποῦμε!
Δἐν εἶμαι ἄξιος ἐγώ νά τρώγω τό φαΐ μου
κι ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σ᾿ ὅλο μας τόν πλανήτη
νά πάσχουν ἀπ᾿ ἀρρώστειες, πεῖνες, δοκιμασίες
καί κακουχίες πολλαπλές χωρίς καμμιά ἐλπίδα.
Βουρκώνουνε τά μάτια μου σάν νἄχω ᾿ γώ μπροστά μου
χόρτα καί φροῦτα καί γλυκά καί γεμιστά καί ψάρια,
ἐνῶ ἀλλοῦ στήν ξενητειά παιδάκια πεινασμένα
ξυπνοῦν κοιμοῦνται νηστικά καί στή κοιλιά πρησμένα.
Αὐτά θά μέ δικάσουνε στήν Μέλλουσα τήν Κρίσι
πού μέ κυττοῦν προσμένοντας κάτι νά ἐπιζήσουν.
Πῶς νά βοηθήσω ὁ δυστυχής, ὁ ἔσχατος τῶν πάντων
δέν ἔχω δύναμι ψυχῆς, δέν ἔχω παρρησία
νά μεταβάλλω τίς βουλές τοῦ Παναγάθου Κτίστου
ἤ νά ἀλλάξω τά μυαλά τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου.
Ἄς ἴδη ὁ Φιλάνθρωπος τόν πόνον τῆς ψυχῆς μου,
τά πονεμένα δάκρυα πού τρέχουν ἀπ᾿ τά μάτια
καί ἄς φροντίση, ὡς Δυνατός, τόν πόνον ν᾿ ἀπαλύνη
καί στῶν ἀνθρώπων τίς καρδιές νά φέρη τήν γαλήνη.
Δέν εἶμαι ἄξιος ποτέ τό στόμα μου ν᾿ ἀνοίξω
καί νά ὑμνήσω εὐκλεῶς τά πλήθη τῶν Ἁγίων
καί τῶν Ἀγγέλων τούς χορούς καί Ἀποστόλων δήμους.
Ἐλέγχομαι, πικραίνομαι, κινῶ τήν κεφαλήν μου
κι ἀναρρωτιέμαι πῶς αὐτοί ἁγίασαν στόν κόσμο;
Δέν ἦταν ἄνθρωποι αὐτοί, δέν εἶχαν ἁμαρτίες,
ἴσως καί περισσότερες κι ἀπό τίς ἰδικές μου;
Ἐσεῖς, Πατέρες ὅσιοι, πτηνά τά τῆς Ἐρήμου,
ὄντως θά κατακρίνετε τήν δόλια τήν ψυχή μου.
Θά μ᾿ ἐρωτήσετε λοιπόν, μέ αὐστηρόν τό ὕφος:
"Γέροντα, τί σ᾿ ἐμπόδισε νά μᾶς ἀκολουθήσης;
Ἐσύ δέν ἐβαπτίσθηκες, δέν πῆρες τ᾿ Ἅγιο Μῦρο,
δέν πῆρες τό Ἀγγελικό Σχῆμα τῆς Μετανοίας;
Ἡ φιλαυτία, Ἅγιοι, μ᾿ ἐνίκησε τελείως
κι ἀρνήθηκα νά ἐκτελῶ Κανόνες ἐπαξίως.
Χριστέ μου, εἶμαι ἄξιος μόνο ν᾿ ἁμαρτάνω,
ἀλλά βοήθει μοι, θαρρῶ, τήν ἔναρξι νά κάμω
καί μετανοίας τούς καρπούς νά δρέψω πρίν πεθάνω. Ἀμήν.
Δ.Μ.Γ.
νά πιάσω μέ τήν γλῶσσα μου, τήν ὄντως μολυσμένη.
Δέν εἶμαι ἄξιος νά ᾿ δῶ τήν ἄχραντη Μορφή Σου
γιατί πολλάκις ἔβλεπα τά σκάνδαλα τοῦ κόσμου.
Δέν εἶμαι ἄξιος ποτέ γιά νά σταθῶ μπροστά σου
γιατί προσκύνησα κακῶς τοῦ σατανᾶ τά ἔργα.
Δέν εἶμαι ἄξιος νά δῶ τῆς φύσεως τά κάλλη,
τούς ποταμούς τίς θάλασσες καί ὅλα τά πελάγη,
τά δένδρα καί τά λούλουδα, τό πράσινο χορτάρι,
τά ζῶα, τά πετούμενα κι ὅλα τά κτίσματά Σου,
γιατί μέ τίς κακίες μου, τ᾿ ἀνθρώπινά μου πάθη
ἐμόλυνα, ἐρρύπωσα παντοῦ τήν φύσι ὅλη.
Κανένα ζῶο ἤ πτηνό δέν πάτησε τούς Νόμους,
οὔτε σέ κατεπλήγωσε ὅπως ἐγώ, Χριστέ μου.
Ὅλα ὑμνοῦν καί τραγουδοῦν τήν ἄπειρή Σου δόξα
τήν πρόνοια πού χορηγεῖς καί κάθε ἁρμονία.
Δέν εἶμαι ἄξιος ποτέ τά χέρια νά ὑψώσω
πρός Σένα τόν Παράκλητον, τοῦ κόσμου τόν Δοτῆρα,
γιατί κι αὐτά ἐμόλυνα μέ κάθε ἁμαρτία.
Δέν εἶμαι ἄξιος ποτέ κάτι νά σοῦ ζητήσω
εἴτε τό χάρισμα εὐχῆς, εἴτε τό φῶς Σου, Πάτερ,
διότι κατηνάλωσα ὡς ἄσωτος στόν κόσμο
ὅλα τοῦ πλούτου τ᾿ ἀγαθά, πού μοὔδωσες, Οἰκτῖρμον,
ὅταν μέ περιέβαλες στό θεῖο Βάπτισμά μου
μ᾿ ἐκείνη τήν φεγγόφωτη στολή τῆς ἀφθαρσίας.
Δέν εἶμαι ἄξιος νά μπῶ στόν ἅγιο ναό Σου
γιατί δέν ἔχω δυστυχῶς μετάνοια τοῦ Τελώνου.
Ἐφόρεσα καί περπατῶ μέ τόση ἀλαζονεία
τό ἔνδυμα πού μοὔδωσε ὁ δράκων τῆς κακίας.
Δέν εἶμαι ἄξιος, Χριστέ, νά ζῶ σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο
νά βλέπω ἅγιες μορφές ἀγγελικά πλασμένες
νά γονατίζω νοερά, μετάνοια νά τούς βάζω
καί νά ζητῶ συγχώρησι ὅλων τῶν πεπραγμένων.
ὅταν ἀκούω τούς χορούς τῶν μοναχῶν νά ψάλλουν
συντρίβεται τό πνεῦμα μου καί ἀπορῶ ποῦ εἶμαι;
Δέν ἤμουν ἄξιος ἐδῶ νά ζῶ μετά ἀγγέλων
πού τόσο σέ ἀγάπησαν, Χριστέ μου, καί σέ ψάλλουν.
ὅλοι τους μέ ξεπέρασαν στίς ἀρετές, στήν Χάρι,
στίς προσευχές καί στίς δουλειές καί στήν πρός Σέ ἀγάπη.
Καμάρωσε, ὦ Δέσποτα, τοῦτα τά πλάσματά Σου
πού ἀρνήθηκαν καί μίσησαν ὅλα γιά τ᾿ Ὄνομά Σου.
Κοντά τους ἴσως καί ἐγώ, χάρις στίς προσευχές τους
θά εὕρω ἀνάπαυσι, τί λέγεις, ὦ Χριστέ μου;
Μέ δέχεσαι καί μ᾿ εὐλογεῖς ἤ θά μέ ἀποδιώξης;
ὅμως Σοῦ λέγω εἰλικρινά, σκέψου πρίν ἐλεήσης
ἐμένα τόν παμπόνηρο, ὅπως πολλοί μέ εἶπαν.
Λόγῳ ἀχαριστίας μου καί τῆς ἀναισθησίας
ἴσως πετάξω μακριά τά ἀκριβά Σου δῶρα,
νικώμενος κι ἑλκόμενος ἀπό τό κοσμικό μου πνεῦμα.
Καί τότε σύ ἀπ᾿ τήν ἀρχή ἔχεις νά κοπιάσης
μέ στεναγμούς τήν ἄθλια ψυχήν μου ν᾿ ἀναπαύσης.
Δέν εἶμαι ἄξιος ποτέ τόν ἥλιο νά βλέπω,
γιατί θυμᾶμαι Ἐσένα ναί, τό Φῶς τῆς ἀφθαρσίας,
π᾿ ἀκόμη δέν ἐφώτισε τά σκότει τῆς ψυχῆς μου.
Δέν εἶμαι ἄξιος νά ζῶ σέ τούτη τήν καλύβα
π᾿ ἁγίασαν προκάτοχοι μέ καθαρά καρδία
καί πότισαν τό πάτωμα μέ δάκρυα μετανοίας,
εὐγνωμοσύνης καί στοργῆς, ἀγάπης οὐρανίας.
Δέν εἶμαι ἄξιος, Χριστέ, νά συναντῶ ἀνθρώπους,
νομίζω ὅτι ἔνοχος εἶμαι γιά τήν ζωήν τους.
Ἀλλοίμονο τήν Χάριν Σου ἐμπόδισα νά ἔλθη
καί ἐξαγνίση τήν ψυχή ἐμοῦ τοῦ παναθλίου.
Γι᾿ αὐτό δέν ἔχω, Δέσποτα, δέν ἔχω παρρησία
ἁμαρτωλήν μου προσευχή πρός Σένα νά ὑψώσω
ὑπέρ ἀνθρώπων εὐσεβῶν, ἀρρώστων καί πενήτων
ζητώντας τήν βοήθειαν, τήν σκέπην Σου τήν θείαν.
Πολλοί μοῦ λέγουν "πέστε μας, Γέροντα, κάποιο λόγο"
καί ἀπαντῶ ὁ δυστυχής μέσα εἰς τήν καρδιά μου:
"Χάσου βρωμιάρη, ἄχρηστε, πόρνε καί κολασμένε,
δέν βρέθηκαν οἱ Ἅγιοι αὐτούς νά συμβουλεύσουν;
Τό ὄφελος ἀπέκτησες μέ τόση ραθυμία
πού ἔζησες σ᾿ αὐτήν ἐδῶ τήν γῆ τῆς Παρθενίας;
Ντρέπομαι γιά τοῦ λόγου σου πού ἔχεις παρρησία;
νά κάμης τόν διδάσκαλο σ᾿ ἀνθρώπους μορφωμένους.
Ἔννοια σου καί φρικτότατα ἔχεις νά μετανοιώσης
τό βράδυ πού θά κάτσουμε μαζί γιά νά τά ποῦμε!
Δἐν εἶμαι ἄξιος ἐγώ νά τρώγω τό φαΐ μου
κι ἑκατομμύρια ἄνθρωποι σ᾿ ὅλο μας τόν πλανήτη
νά πάσχουν ἀπ᾿ ἀρρώστειες, πεῖνες, δοκιμασίες
καί κακουχίες πολλαπλές χωρίς καμμιά ἐλπίδα.
Βουρκώνουνε τά μάτια μου σάν νἄχω ᾿ γώ μπροστά μου
χόρτα καί φροῦτα καί γλυκά καί γεμιστά καί ψάρια,
ἐνῶ ἀλλοῦ στήν ξενητειά παιδάκια πεινασμένα
ξυπνοῦν κοιμοῦνται νηστικά καί στή κοιλιά πρησμένα.
Αὐτά θά μέ δικάσουνε στήν Μέλλουσα τήν Κρίσι
πού μέ κυττοῦν προσμένοντας κάτι νά ἐπιζήσουν.
Πῶς νά βοηθήσω ὁ δυστυχής, ὁ ἔσχατος τῶν πάντων
δέν ἔχω δύναμι ψυχῆς, δέν ἔχω παρρησία
νά μεταβάλλω τίς βουλές τοῦ Παναγάθου Κτίστου
ἤ νά ἀλλάξω τά μυαλά τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου.
Ἄς ἴδη ὁ Φιλάνθρωπος τόν πόνον τῆς ψυχῆς μου,
τά πονεμένα δάκρυα πού τρέχουν ἀπ᾿ τά μάτια
καί ἄς φροντίση, ὡς Δυνατός, τόν πόνον ν᾿ ἀπαλύνη
καί στῶν ἀνθρώπων τίς καρδιές νά φέρη τήν γαλήνη.
Δέν εἶμαι ἄξιος ποτέ τό στόμα μου ν᾿ ἀνοίξω
καί νά ὑμνήσω εὐκλεῶς τά πλήθη τῶν Ἁγίων
καί τῶν Ἀγγέλων τούς χορούς καί Ἀποστόλων δήμους.
Ἐλέγχομαι, πικραίνομαι, κινῶ τήν κεφαλήν μου
κι ἀναρρωτιέμαι πῶς αὐτοί ἁγίασαν στόν κόσμο;
Δέν ἦταν ἄνθρωποι αὐτοί, δέν εἶχαν ἁμαρτίες,
ἴσως καί περισσότερες κι ἀπό τίς ἰδικές μου;
Ἐσεῖς, Πατέρες ὅσιοι, πτηνά τά τῆς Ἐρήμου,
ὄντως θά κατακρίνετε τήν δόλια τήν ψυχή μου.
Θά μ᾿ ἐρωτήσετε λοιπόν, μέ αὐστηρόν τό ὕφος:
"Γέροντα, τί σ᾿ ἐμπόδισε νά μᾶς ἀκολουθήσης;
Ἐσύ δέν ἐβαπτίσθηκες, δέν πῆρες τ᾿ Ἅγιο Μῦρο,
δέν πῆρες τό Ἀγγελικό Σχῆμα τῆς Μετανοίας;
Ἡ φιλαυτία, Ἅγιοι, μ᾿ ἐνίκησε τελείως
κι ἀρνήθηκα νά ἐκτελῶ Κανόνες ἐπαξίως.
Χριστέ μου, εἶμαι ἄξιος μόνο ν᾿ ἁμαρτάνω,
ἀλλά βοήθει μοι, θαρρῶ, τήν ἔναρξι νά κάμω
καί μετανοίας τούς καρπούς νά δρέψω πρίν πεθάνω. Ἀμήν.
Δ.Μ.Γ.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
