«Τό Μοναστήρι πάντα πρέπει νά εἶναι ἀνοιχτό πατέρες μου. Διότι οἱ προσκυνητές μπορεῖ νά ἔχουν ἔλθει ἀπό πολύ μακριά καί δέν εἶναι σωστό νά περιμένουν ἔξω στήν παγωνιά καί τή βροχή ἤ τό λιοπύρι. Αὐτή εἶναι ἡ ἀγάπη.
Πρέπει ὁ Μοναχός νά κάνει θυσία. Γιατί τό Μοναστήρι δέν εἶναι δικό μας. Ἐμεῖς ἐδῶ εἴμαστε φιλοξενούμενοι στο Moναστήρι τοῦ ῾Αγίου Δαβίδ. Εἴμαστε ἐνοικιαστές καί διαχειριστές. ῞Ολα εἶναι τοῦ ῾Αγίου. Καί τά ροῦχα πού φοράω καί τό φαγητό πού τρώω τοῦ ῾Αγίου Δαβίδ είναι. Τό μόνο πού ἔφερα, ὅταν ἦλθα στο Μοναστήρι, ήταν οἱ ἁμαρτίες μου. Καί γι᾿ αὐτές κλαίω μέχρι τώρα. ῞Ολα τα ἄλλα εἶναι τοῦ ῾Αγίου Δαβίδ»
