Γαβριήλ ἐπισκόπου τό ἀνάγνωσμα

Γράφει ὁ Ἀριστείδης Δασκαλάκης

Καὶ ὁ ξεπεσμὸς τῆς ἱεραρχίας, σπεύδει ἀκάθεκτος νὰ πιστοποιήσει τὴν προφητεία τοῦ ἰσαποστόλου Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ : “οἱ κληρικοὶ τῶν ἐσχάτων καιρῶν θὰ γίνουν οἱ χειρότεροι καὶ ἀσεβέστεροι ὅλων” ἀλλὰ καὶ τὴν ἑπόμενη προφητεία : “Ἐκτὸς ἀπό το Ναὸ τοῦ Σολοµῶντος θὰ κυριαρχήσει (ὁ ἀντίχριστος) καὶ στὶς Ἐκκλησίες, δηλαδὴ καὶ στὶς Μητροπόλεις, Ἀρχιεπισκοπὲς καὶ Πατριαρχεῖα” (Ἅγιος Ἀνδρέας Καισαρείας). Καταφύγιο στὸν ἀντίδικο, προσφέρει ὁ μητροπολίτης Νέας Ἰωνίας Γαβριήλ, μὲ τίς βδελυρές του δηλώσεις περὶ καὶ ὑπὲρ τῆς ὁμοφυλοφιλίας.“Ἐκ τῶν πραγμάτων ὁ Θεὸς ἔχει δώσει σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους νὰ αἰσθάνονται τὴν ἕλξῃ πρὸς τὸ ἴδιο φῦλο, δὲν μπορῶ νὰ ξέρω γιατί, δὲν θὰ κατηγορήσω ἐγὼ τὸν Θεό. Δὲν εἶμαι ἄξιος κἂν ἐγὼ νὰ τὸ σκεφτῶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα. Ὁ Θεὸς γιὰ νὰ ξέρει, κάτι ξέρει περισσότερο ἀπὸ ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους.

Δὲν μπορῶ νὰ δεχθῶ ὅτι εἶναι οἰκογένεια ἡ σχέση ἑνὸς ὁμοφυλόφιλου. Εἶναι μία σχέση. Τὸ σέβομαι. Εἶναι μία σχέση, ἡ ὁποία, ἐὰν ὑπάρχει μέσα ὁ Χριστός, νὰ λειτουργεῖ λίγο πιὸ πνευματικά. Νὰ ὑπάρχει ἀξιοπρέπεια. Νὰ ὑπάρχει ἡ δυνατότητα ὄχι πολλῶν συντρόφων, ἀλλὰ ὅσο τὸ δυνατὸν νὰ ἔχει ἕνα σύντροφο, μὲ τὸν ὁποῖο νὰ περνάει μαζί του τὴ ζωή του καὶ νὰ αἰσθάνεται ὅτι μαζί του μπορεῖ νὰ ἔχει καὶ μία πνευματικὴ πορεία.

Δὲν μπορῶ νὰ πῶ σὲ ἕναν ὁμοφυλόφιλο ὅτι δὲν ἔχει θέσῃ καὶ χῶρο μέσα στὴν Ἐκκλησία. Δὲν μπορῶ νὰ πῶ σὲ ἕναν ὁμοφυλόφιλο ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ μπεῖ στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ. Καὶ θὰ τὸ κάνει, γιατί ὁ Θεός μας δέχεται ὅλους ὅ,τι καὶ νὰ ἔχουμε πράξει, ὅποια ἁμαρτία… Ἕνα παιδὶ ἔχει δικαίωμα νὰ ἔχει πατέρα ἢ μητέρα καὶ νὰ ἐπιλέξει στὴ ζωή του, ἂν θέλει νὰ γίνει ὁμοφυλόφιλος ἢ ἂν θέλει ὁτιδήποτε ἄλλο. Καὶ ὁ γονέας νὰ τὸ ἀγκαλιάσει τὸ παιδὶ αὐτὸ καὶ νὰ σεβασθεῖ τὴν ἐπιλογή του αὐτὴ καὶ νὰ μὴ τὸ διώξει ἀπὸ τὸ σπίτι. Καὶ ἡ Ἐκκλησία νὰ πράξει τὸ ἴδιο…

Νὰ ἀκούσω καὶ ἐγὼ τὴν ἄλλη ἄποψη, τὴν ὁποία δὲν τὴν μέμφομαι οὔτε τὴν ἀποστρέφομαι, ἀλλὰ θέλω νὰ καταλάβει καὶ ἐκεῖνος τὸ πῶς ἡ κοινωνία αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἔχει διαμορφωθεῖ…. Δὲν μπορῶ νὰ τοῦ δώσω τὴν αἴσθηση ὅτι εἶναι ἀποκομμένος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν μπορῶ ἐπίσης νὰ τὸν κρίνω, γιατί ποιός εἶμαι ἐγώ, γιὰ νὰ κρίνω;

Ὅταν αὐτὸ τὸ ὁποῖο κάνω εἶναι νὰ μεταφέρω στοὺς ἀνθρώπους αὐτὸ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς εἶπε, ὅτι “ἐγὼ ἦλθα νὰ σώσω ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀνεξαρτήτως τί εἶναι ὁ καθένας…” Τὸ νὰ ἀκοῦμε μερικὲς μεμονωμένες φωνὲς ποὺ ὑπάρχουν στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας βοηθοῦν. Ἡ Ἐκκλησία ἐπίσημα δὲν ἔχει τοποθετηθεῖ γιὰ τὸ θέμα αὐτό. Καὶ εἶναι καλό, γιατί ἡ Ἐκκλησία περιμένει…, ἀλλὰ πρέπει νὰ προκληθεῖ γιὰ τὸ κομμάτι αὐτό…

Δὲν εἶμαι ἐγὼ σὲ θέση νὰ ξέρω, γιατί ὁ Θεὸς τὸ ἐπιτρέπει. Ἡ ὁρμὴ τοῦ ἀνθρώπου γιὰ τὸ ἴδιο φῦλο ὑπάρχει. Δὲν ξέρω γιατί ὑπάρχει. Ὅταν τὴν δίνει ὁ Θεός, θὰ πολεμήσω αὐτήν;… Ἔχουμε γνωρίσει ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν αὐτὴ τὴ ροπὴ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς τους. Ἐγὼ λοιπὸν τί θὰ τοὺς πῶ; Ὅτι ὁ Θεὸς δὲ σὲ θέλει ἔτσι. Καὶ θὰ μοῦ ἀπαντήσει: γιατί, στὸ εἶπε; Καὶ τί θὰ τοῦ ἀπαντήσω ἐγώ; Ὅτι μου τὸ ᾿πε;»Προσπαθεῖς νὰ βρεῖς λίγο φῶς, μέσα στὸ ζόφο αὐτῶν τῶν δηλώσεων. Μία λέξη σωστή. Κάτι,  ποὺ ἔστω καὶ λασπωμένο θυμίζει στραπατσαρισμένη Ὀρθοδοξία. Μάταιος κόπος.

Καταλαβαίνουμε λοιπὸν κατὰ τὴν ἄποψη τοῦ ἐπισκόπου πὼς τὴν ὁμοφυλοφιλία τὴν ἔδωσε ὁ Θεός. Δὲν θέλει νὰ Τὸν κρίνει. Δὲν θὰ Τὸν κατηγορήσει. Θεωρεῖ  τὸν ἑαυτό του ἀνάξιο νὰ κρίνει τὸν Θεό. Εἶναι ὅμως ἄξιος νὰ τοῦ ἀποδώσει τὴν ἰδιότητα τοῦ δωρητῆ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς διαστροφῆς.

Ἀποδίδει στὸν Θεὸ ξεκάθαρα, τὸ ἔργο τοῦ διαβόλου.  Τὰ τῆς ἁμαρτίας καί τὰ τοῦ κατὰ παραχώρησιν,  τὰ ἀποδίδει στὸ κατ᾿ εὐδοκίαν.

Κάτι ξέρει ὁ Θεός -μᾶς λέει- ποὺ “δώρισε” στὴν ἀνθρωπότητα  τὴν ὁμοφυλοφιλία. Παρακάτω, παρότι ὀρθῶς  δὲν θεωρεῖ τὴν σχέση αὐτὴ οἰκογένεια -πρὸς τὸ παρὸν βέβαια, μέχρι τὴν κύρια τάση νὰ ἀποτελέσει ἡ υἱοθεσία ὁμόφυλων “ζευγαριῶν”, νομιμοποιεῖ τὴ σχέση αὐτὴ θεωρῶντας ὅτι ὁ Χριστὸς μπορεῖ νὰ εἶναι παρόν -εὐλογῶντας φαντάζομαι τὴ διαστροφὴ αὐτή- καὶ νὰ λειτουργήσει ἡ σχέση αὐτὴ  “ὀλίγον” πνευματικά.

Εἶναι αὐτὸ ποὺ λέμε, λίγο χριστιανός, λίγο πνευματοφόρος, λίγο ἅγιος, λίγο ἀξιοπρεπής , ὀλίγον ἔγκυος κ.ὅ.κ. Καὶ τὸ ἀποκορύφωμα  τῆς τραγελαφικότητας εἶναι ὅτι, ἐὰν ὑπάρχει ἡ δυνατότητα ὄχι πολλῶν συντρόφων- δύο, τριῶν , τεσσάρων , ποιό εἶναι τὸ πνευματικὸ ὅριο κανεὶς δὲν εἶπε- ἴσως ἕνας τελικὰ (ἐπιτέλους τὸ βρίσκει), ἔ,  τότε ἡ πνευματικὴ πορεία εἶναι ἐξασφαλισμένη.

Μᾶς λέει πὼς ὁ  ὁμοφυλόφιλος   μπορεῖ νὰ μπεῖ στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν Ἐκκλησία. Ὀρθῶς.  Ὄχι ὅμως διάγοντας βίο διεστραμμένο ἀλλὰ μετανοῶν.
Τοὺς ἁμαρτωλοὺς καλεῖ ὁ Κύριος. Ἀλλὰ σὲ μετάνοια καὶ ὄχι  σὲ διαιώνιση τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς διαστροφῆς.
«Οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλοὺς εἰς μετάνοιαν».

Γιὰ μετάνοια πουθενὰ λόγος. Συμφωνοῦμε ὅτι τὸ παιδὶ ἔχει δικαίωμα νὰ ἐπιλέξει ὡς ἐλεύθερος ἄνθρωπος ἂν θὰ ζεῖ στὴν πλάνη καὶ στὴν ἁμαρτία (εἴμαστε ἐλεύθεροι ἄνθρωποι , ἴσοι ἀπέναντι στοὺς νόμους καὶ στὸν Θεό) – “Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι “-   ἀλλὰ ἔχει δικαίωμα νὰ ξέρει καὶ τὸν Λόγο τοῦ Κυρίου.

Τίς ἐντολὲς τοῦ πανταχοῦ παρὼν Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ. Αὐτὲς ποὺ δὲν τηρεῖτε καὶ ἀποκρύπτετε, ἀπ’ τὴν ἀκατήχητη κοινωνία μας, δέσποτα.

Ὄντως ἦρθε ὁ Κύριος νὰ σώσει τοὺς ἀνθρώπους. Ὄχι ἐν ἁμαρτίᾳ, ἀλλὰ ἐν μετανοίᾳ. Ἐσεῖς δέσποτα δὲν ἀφήνετε νὰ σωθοῦν μὲ τίς πλάνες ποὺ σπέρνετε.

Μιλᾶτε γιὰ τὴν ὁρμὴ ποὺ ὑπάρχει στὸν ἄνθρωπο γιὰ τὸ ἴδιο φῦλο (ὁρμὴ ποὺ καλλιεργεῖται ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση, τοὺς φιλελεύθερους γονεῖς, τὴν τηλεόραση καὶ τὸν κινηματογράφο, τὴ μόδα γενικῶς, τώρα καὶ ἀπὸ ἐκκλησιαστικοὺς παράγοντες), ὡσὰν νὰ εἶναι δῶρο Θεοῦ, χαρακτηριστικὸ τῆς προπτωτικὴς κατάστασης τοῦ ἀνθρώπου.

Μὲ τὴν ἴδια λογικὴ ἂν ἀποδώσουν οἱ προσπάθειες νομιμοποίησης παιδοφιλίας καὶ κτηνοβασίας, στὴν “πολιτισμένη” ἑσπερία τοῦ σκοταδοδιαφωτισμοῦ, τότε σὲ αὐτὸ τὸ ἄθλιο παραλήρημα, τὴ θέση τοῦ ὁμοφυλόφιλου θὰ πάρουν οἱ παιδόφιλοι,  οἱ κτηνοβάτες …οἱ σατανιστές.”Θού, Κύριε, φυλακὴν τὼ στόματί μου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη μου”

“Φρῖξον ἥλιε, στέναξον γῆ… ἑάλω ἡ Ὀρθοδοξία;”

Ἐδῶ μέσα στὸ νεοταξικὸ παραλήρημα, μέσα στὸν πνευματικὸ σκοταδισμό του ὁ ἔρμος ἐπίσκοπος, μιλάει γιὰ μιὰ ὁμοφυλοφιλικὴ σχέση μὲ πνευματικὴ πορεία καὶ σωτηρία (ἂν ὑπάρχει Χριστός ; ).
Ἄρα μαθαίνουμε κάτι πού μας τὸ ἔκρυβαν οἱ Πατέρες ἐδῶ καὶ καιρό.

Ὅτι οἱ δρόμοι γιὰ τὴ σωτηρία εἶναι τρεῖς καὶ ὄχι δύο. Ὁ δρόμος τῆς ἀγαμίας καὶ τοῦ μοναχισμοῦ, ὁ γάμος,  ἀλλὰ καὶ ἡ ὁμόφυλη σχέση κατὰ τὴν διατυπωθεῖσα ἑωσφορικὴ πλάνη.
Ἀκυρώνεται σὲ λίγες γραμμὲς Παλαιὰ Διαθήκη, Καινὴ Διαθήκη, Πατερικὴ Παράδοση.
Διαγράφονται σὲ λίγες ἀράδες ἀνοημάτιστες, πολλὲς σελίδες τοῦ Εὐαγγελίου.

Τελειώνοντας ὁ ταλαίπωρος λέει:
“Ἔχουμε γνωρίσει ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν αὐτὴ τὴ ροπὴ ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ζωῆς τους. Ἐγὼ λοιπὸν τί θὰ τοὺς πῶ; Ὅτι ὁ Θεὸς δὲ σὲ θέλει ἔτσι. Καὶ θὰ μοῦ ἀπαντήσει: γιατί, στὸ εἶπε; Καὶ τί θὰ τοῦ ἀπαντήσω ἐγώ; Ὅτι μοῦ τὸ ᾿πε;”
Ἄν διάβαζε ὁ δέσποτας Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, θὰ ἄκουγε τον Μέγα Βασίλειο νὰ τοῦ λέει :
” ὁ τὴν ἀσχημοσύνην ἐν τοῖς ἄρρεσιν ἐπιδεικνύμενος, τῷ χρόνῳ τοῦ ἐν τῇ μοιχείᾳ παρανομοῦντος οἰκονομηθήσεται”
(ΚΑΝΩΝ Ξβ΄   Ὅποιος ἀσχημονεῖ ἐρωτικὰ μὲ ἄνδρες πρέπει νὰ δεχθεῖ τὸ ἐπιτίμιο αὐτοῦ ὁ ὁποῖος μοιχεύει.)

Μὰ μήπως καὶ ἡ μοιχεία ἂν εἶναι “σταθερή”, κατὰ τὴν διατυπωθεῖσα  θέση, ἂν διαπράττεται   πάντα μὲ τὸ ἴδιο ἄτομο, νὰ μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει ἄλλον πνευματικὸ δρόμο σωτηρίας; Τάση τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι καὶ αὐτή;

Καὶ ὁ μέγας ἱεράρχης Βασίλειος συνεχίζει: “Ἐν δ΄ μὲν ἔτεσι προσκλαίων ἔσται, ἐν ἐ΄ δὲ ἀκροώμενος, ἐν τέσσαρσιν ὑποπίπτων, ἐν δυσὶ συνεστὼς ἄνευ Κοινωνίας”
(Γιὰ τέσσερα χρόνια [ὁ μοιχὸς καὶ ὁ ἀρσενοκοίτης] θὰ προσκλαίει, πέντε χρόνια θὰ ἀκροᾷται τὴ Θ. Λειτουργία, τέσσερα θὰ μένει γονατιστὸς καὶ ἄλλα δύο χρόνια θὰ στέκεται μαζὶ μὲ τοὺς πιστοὺς χωρὶς ὅμως νὰ μετέχει στὴ Θ. Κοινωνία.-σύνολο 15 χρόνια)

Αὐτὰ εἶναι τὰ στάδια   τῆς μετανοίας, ὅπως τὰ ζητεῖ ὁ Μ. Βασίλειος

Μὲ πόση ἀκρίβεια, μὲ πόση ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ αἴσθημα εὐθύνης, οἱ Ἅγιοι Πατέρες «φροντίζουν» τοὺς μετανοοῦντες, ὥστε νὰ ἐπανέλθουν χωρὶς πισωγυρίσματα στὴν κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας.

Δὲν παύουν ὅμως νὰ εἶναι μεγάλα τὰ ἐπιτίμια προπάντων γιὰ τοὺς ἀδυνάτους καὶ ὀλιγοπίστους.  Γι᾿ αὐτὸ “συντέμνει” ἡ Ἐκκλησία μας τὰ ἐπιτίμια. Ἔτσι ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Νηστευτὴς ζητεῖ 3 χρόνια αὐστηρῆς ἀσκήσεως καὶ νηστείας, γιὰ νὰ ἀξιωθεῖ ὁ μετανοῶν ὁμοφυλόφιλος τῆς Θ. Κοινωνίας.

Τὰ πολὺ αὐστηρὰ ἐπιτίμια τοῦ Μ. Βασιλείου καὶ τοῦ ἁγ. Γρηγορίου Νύσσης εἶναι ἕνας δείκτης τῆς φοβερῆς ζημιᾶς ποὺ γίνεται στὴν ψυχὴ ἀπὸ τίς βαριὲς  σαρκικὲς ἁμαρτίες. Πάντοτε ὅμως τὰ ἐπιτίμια στὴν ποιμαντικὴ πράξη μικραίνουν καὶ συρρικνώνονται σύμφωνα μὲ τὸν ΡΒ΄(102) Κανόνα τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμ. Συνόδου, ὁ ὁποῖος προβλέπει τὴ χρήση οἰκονομίας ἀπὸ τὸν Πνευματικό, σύμφωνα μὲ τὴ μετάνοια ποὺ ἐπιδεικνύει ὁ ἁμαρτάνων, σύμφωνα μὲ τίς ἀντοχές του, μὲ τίς συνθῆκες ποὺ διαπράχθηκε ἡ ἁμαρτία κλπ. Σκοπὸς τῶν ἐπιτιμίων εἶναι ἡ θεραπεία, ἡ ἀποκατάσταση τῆς πνευματικῆς ὑγείας τοῦ Χριστιανοῦ, ὄχι ἡ ἐξουθένωση ἢ ἐξόντωσή του.  Ἡ ὑπερβολικὴ καὶ ἀφιλάνθρωπη αὐστηρότητα καὶ τὸ ἀντίθετό της, ἡ χαλαρὴ ἀντιμετώπιση τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ ἀμνήστευσή της, ἀφήνει ἀθεράπευτο τὸν ἁμαρτάνοντα καὶ τοῦ στερεῖ τὴ Χάρη τοῦ Χριστοῦ.

Ἀλλὰ ἂς ὑποθέσουμε πὼς ὁ δέσποτας δὲν εἶναι γνώστης τῆς Πατερικῆς Παράδοσης. Οὔτε τὴν τιμᾷ κατὰ τίς ἐπιταγὲς τοῦ Οἰκουμενικοῦ θρόνου, κατὰ τὸν ὁποῖο, αὐτοὶ ποὺ ὕψωσαν τὰ “τείχη τοῦ μίσους” δὲν εἶναι ἄξιοι ὑπακοῆς.
Ἔτσι “οἰκουμενιστικῷ” τῷ τρόπῳ  ἀποκλείουμε τὴν Πατερικὴ Παράδοση.
“Ὀρθοδοξία” μὲ ἄρωμα προτεσταντισμοῦ καὶ “χτένισμα”  νεοταξικό.

Ἄς ἀκούσει τοὐλάχιστον ὁ δέσποτας τίς ἀρχαῖες φωνὲς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ποὺ μέσα ἀπ᾿ τὸ βάθος τῶν αἰώνων βοοῦν ἐκκωφαντικά.
“καὶ μετὰ ἄρσενος οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην γυναικείαν, βδέλυγμα γὰρ ἐστι.”
(Λευ. 18,22 Δὲν θὰ κοιμηθῇς μὲ ἄρρενα, ὅπως κοιμᾶσαι μὲ γυναῖκα, διότι ἡ Πρᾶξις αὐτὴ εἶναι μυσαρά.)

“καὶ ὃς ἂν κοιμηθῇ μετὰ ἄρσενος κοίτην γυναικός, βδέλυγμα ἐποίησαν ἀμφότεροι· θανάτῳ θανατούσθωσαν, ἔνοχοι εἰσιν.”
(Λευ. 20,13  Καὶ ἐκεῖνος ποὺ ἐκοιμήθῃ μὲ ἄρρενα, ὡς μὲ γυναῖκα, καὶ οἱ δύο διέπραξαν μιαρὰν  ἁμαρτίαν. Εἶναι ἔνοχοι καὶ πρέπει νὰ τιμωρηθοῦν μὲ θάνατον.)

“Οὐκ ἔσται σκεύη ἀνδρὸς ἐπὶ γυναικί, οὐδὲ μὴ ἐνδύσηται ἀνὴρ στολὴν γυναικείαν, ὅτι βδέλυγμα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σοῦ ἐστι πᾶς ποιῶν ταῦτα.”
(Δευτ. 22,5 Δὲν ἐπιτρέπεται εἰς γυναῖκα νὰ φορῇ ἀνδρικὰ ἐνδύματα, οὔτε στόν ἄνδρα νὰ φορῇ γυναικεῖα ἐνδύματα, διότι καθένας ποὺ κάμνει αὐτά, εἶναι ἀποκρουστικὸς καὶ ἀηδιαστικὸς ἐνώπιον Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου.)

“καὶ μετὰ ἄρσενος οὐ κοιμηθήσῃ κοίτην γυναικείαν, βδέλυγμα γὰρ ἐστι. καὶ πρὸς πᾶν τετράπουν οὐ δώσεις τὴν κοίτην σου εἰς σπερματισμόν, ἐκμιανθῆναι πρὸς αὐτό. καὶ γυνὴ οὐ στήσεται πρὸς πᾶν τετράπουν βιβασθῆναι, μυσαρὸν γὰρ ἐστι.
Μὴ μιαίνεσθε ἐν πᾶσι τούτοις· ἐν πᾶσι γὰρ τούτοις ἐμιάνθησαν τὰ ἔθνη, ἃ ἐγὼ ἐξαποστέλλω πρὸ προσώπου ὑμῶν,
καὶ ἐξεμιάνθη ἡ γῆ, καὶ ἀνταπέδωκα ἀδικίαν αὐτοῖς δι᾿ αὐτήν, καὶ προσώχθισεν ἡ γῆ τοῖς ἐγκαθημένοις ἐπ᾿ αὐτῆς.
καὶ φυλάξεσθε πάντα τὰ νόμιμά μου καὶ πάντα τὰ προστάγματά μου, καὶ οὐ ποιήσετε ἀπὸ πάντων τῶν βδελυγμάτων τούτων, ὁ ἐγχώριος καὶ ὁ προσγενόμενος προσήλυτος ἐν ὑμῖν·
πάντα γὰρ τὰ βδελύγματα ταῦτα ἐποίησαν οἱ ἄνθρωποι τῆς γῆς οἱ ὄντες πρότερον ὑμῶν, καὶ ἐμιάνθη ἡ γῆ.
καὶ ἵνα μὴ προσοχθίσῃ ὑμῖν ἡ γῆ ἐν τῷ μιαίνειν ὑμᾶς αὐτήν, ὃν τρόπον προσώχθισε τοῖς ἔθνεσι τοῖς πρὸ ὑμῶν.
ὅτι πᾶς, ὃς ἐὰν ποιήσῃ ἀπὸ πάντων τῶν βδελυγμάτων τούτων, ἐξολοθρευθήσονται αἱ ψυχαὶ αἱ ποιοῦσαι ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτῶν.
καὶ φυλάξετε τὰ προστάγματά μου, ὅπως μὴ ποιήσητε ἀπὸ πάντων τῶν νομίμων τῶν ἐβδελυγμένων, ἃ γέγονε πρὸ τοῦ ὑμᾶς, καὶ οὐ μιανθήσεσθε ἐν αὐτοῖς, ὅτι ἐγὼ Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν.“

(Λευ. 18,22-30 Δὲν θὰ κοιμηθῇς μὲ ἄρρενα, ὅπως κοιμᾶσαι μὲ γυναῖκα, διότι ἡ πρᾶξις αὐτὴ εἶναι μυσαρά.
Μὲ κανένα ζῶον δὲν θὰ ἔλθῃς εἰς σαρκικὴν συνάφειαν, ὥστε νὰ μολυνθῇς μαζί του. Οὔτε ἡ γυνὴ θὰ σταθῇ, ὥστε νὰ βιασθῇ ἀπὸ τετράποδον, διότι ἡ πρᾶξις αὐτὴ εἶναι μυσαρά.
Μὴ μολύνεσθε μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ βρωμερὰ παραπτώματα. Μὲ ὅλα αὐτὰ ἐμολύνθησαν τὰ ἔθνη, τὰ ὁποῖα ἐγὼ ἐκδιώκω ἀπὸ ἐμπρός σας.
Ἐμολύνθῃ ἡ γῆ καὶ ἐγὼ ἀνταπέδωσα τὴν πρέπουσαν τιμωρίαν διὰ τὴν ἁμαρτίαν των αὐτήν. Ἡ γῆ ἐμίσησε τοὺς κατοίκους τῆς διὰ τὰ φοβερὰ ἁμαρτήματά των!
Θὰ φυλάξετε ὅλους τοὺς νόμους μου καὶ ὅλας τὰς ἐντολάς μου καὶ δὲν θὰ πράξετε τίποτε ἀπὸ ὅλα τὰ μυσαρὰ ἁμαρτήματα τῶν εἰδωλολατρῶν, τόσον ὁ ἐντόπιος ὅσον καὶ ὁ ἐκ τῆς ἀλλοδαπῆς ξένος, ποὺ διαμένει μαζί σας διότι ὅλα αὐτὰ τὰ σιχαμερὰ ἁμαρτήματα ἔκαμαν οἱ ἄνθρωποι τῆς χώρας, οἱ ὁποῖοι ἦσαν εἰς αὐτὴν ἐνωρίτερα ἀπό σᾶς, καὶ ἐμολύνθῃ ἐξ αἰτίας των ἡ γῆ.
Ἀποφύγετε τὰ διεφθαρμένα ἔργα ἐκείνων, διὰ νὰ μὴ ἀγανακτήσῃ ἐναντίον σας ἡ γῆ, τὴν ὁποίαν θὰ μιάνετε, ὅπως ἠγανάκτησεν ἐναντίον τῶν εἰδωλολατρικῶν ἐθνῶν, ποὺ ἦσαν ἐκεῖ ἐνωρίτερα ἀπὸ σᾶς.
Διότι οἱοσδήποτε θὰ διαπράξῃ τὰ μυσαρὰ αὐτὰ ἁμαρτήματα, θὰ ἐξολοθρευθῇ ἐκ μέσου τοῦ λαοῦ του.
Φυλάξατε τὰς ἐντολάς μου, διὰ νὰ προφυλαχθῆτε ἔτσι οἱ ἴδιοι καὶ μὴ παρασυρθῆτε εἰς τὰς μυσαρὰς συνηθείας τῶν εἰδωλολατρῶν, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν εἰς τὴν περιοχὴν αὐτὴν ἐνωρίτερα ἀπὸ σᾶς. Δὲν θὰ μολυνθῆτε μαζὶ μὲ αὐτούς. Ἐγὼ εἶμαι Κύριος ὁ Θεός σας, ὁ ὁποῖος δίδω τὰς ἐντολὰς αὐτάς).Ἐδῶ δέσποτα οἱ προφῆτες ὁμιλοῦν γιὰ τίς ροπὲς καὶ τίς τάσεις τῆς ἐποχῆς. Δέν τίς βαφτίζουν δωρεὲς τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ μιαρὰ παραπτώματα. Ἐγκλήματα κατά τῆς ψυχῆς.
Ἐὰν ὅμως δέσποτα, σᾶς πέφτει δύσπεπτη ἡ Παλαιά, ἂς ἀναφερθοῦμε στήν Καινὴ Διαθήκη:

“ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι; μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται”
(Α’ Κορ. 6,9   Ἢ δὲν γνωρίζετε, ὅτι ὅσοι διαπράττουν ἀδικίας, δὲν θά κληρονομήσουν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ; Μὴ πλανᾶσθε, οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι, οὔτε μοιχοί, οὔτε θηλυπρεπεῖς, οὔτε ἀρσενοκοῖται)

“πόρνοις, ἀρσενοκοίταις, ἀνδραποδισταῖς, ψεῦσταις, ἐπιόρκοις, καὶ εἴ τι ἕτερον τῇ ὑγιαινούσῃ διδασκαλίᾳ ἀντίκειται”
(Α’ Τιμ. 1,10 διὰ τοὺς πόρνους, τοὺς ἀρσενοκοίτας, δι᾿ αὐτούς, ποὺ πωλοῦν ὡς ἀνδράποδα τοὺς ἀνθρώπους, διὰ τοὺς ψεύστας καὶ τοὺς ἐπιόρκους καὶ δι᾿ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι διαπράττουν καὶ ὅ,τι ἄλλο ἀντιστρατεύεται εἰς τὴν ὀρθήν καὶ ἀληθινὴν διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ)

Βλέπετε δέσποτα πὼς ὁ Θεός σᾶς τὸ εἶπε. Ἡ φωνή του εἶναι μαγνητοφωνημένη στὴν Ἁγία Γραφή. Ἐσεῖς δὲν ἀκοῦτε, γιατί προσηλώνεται τὴν ἀκοή σας στίς σειρῆνες τῆς δύσης καὶ τῆς νέας τάξης πραγμάτων.
Καὶ ὅποιος χάνει το χρόνο του διαβάζοντας βιβλία ὅπως τὸ “Ἕλξῃ καὶ πάθος” (π. Βασιλείου Θερμοῦ),  ὅπου  γίνεται προσπάθεια νὰ ἀμνηστευθεῖ τὸ πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας, ποῦ μετὰ χρόνος γιὰ Ἁγία Γραφὴ καὶ Πατερικὰ συγγράμματα.

Βλέπουμε τελικὰ αὐτὸ ποὺ εἰπώθηκε καιρὸ πρίν, ἀπ᾿ τὸν μητροπολίτη Ἀλεξανδρουπόλεως Ἄνθιμο, παίρνει διαστάσεις νέου δόγματος:
“Ἐγὼ θὰ πῶ αὐτὸ ποὺ λέει ἡ Ἐκκλησία, δηλ. τὸ πλήρωμα τῶν πιστῶν. Θά ἀφουγκραστῶ τοὺς χριστιανοὺς τί λένε, ποιό θεωροῦν σωστό. Ἀκόμα καὶ ἄν αὐτὸ ποὺ οἱ χριστιανοὶ μᾶς θεωροῦν σωστό, ἀκόμα καὶ ἂν εἶναι ἀντίθετο μὲ τό Εὐαγγέλιο, ἐγὼ θὰ ὑπερασπιστῶ αὐτὸ ποὺ λένε οἱ χριστιανοί μας, γιατί οἱ Χριστιανοί μας ἔφτιαξαν τὸ Εὐαγγέλιο, δὲν ἔφτιαξε τὸ Εὐαγγέλιο τὴν Ἐκκλησία“.Οὔτε σκέψῃ γιὰ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα.
«Ὁ δὲ Παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ὸ πέμψει ὁ Πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καὶ ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἅ εἶπον ὑμῖν» (Ἰωάν. 14,26).

«Καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν Πατέρα καὶ ἄλλον Παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἶνα μένη μεθ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰωάν. 14,16)

«Ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰωάν. 16,13)

«Ὅταν ἔλθῃ ὸ Παράκλητος, ὄν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ Πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ὁ παρὰ τοῦ Πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ» (Ἰωάν. 15,26).
Τελικὰ δὲν εἶναι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ ὁδήγησε-φώτισε τοὺς Ἀποστόλους νά γράψουν τίς ἐπιστολὲς καὶ τὰ τέσσερα Εὐαγγέλια;  Δὲν εἶναι Αὐτὸ πού καθοδηγοῦσε τὴ γλῶσσα καὶ τὴν πένα τῶν Πατέρων;Ὅπου πνέει ὁ ἄνεμος. Οἱ τάσεις καὶ ροπὲς τῆς κοινωνίας, οἱ μεθοδεῖες τοῦ ἀντιδίκου, ἡ ἁμαρτία καὶ ὁ ἀποχριστιανισμός, ὁ οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ πανθρησκεία, ἡ νεοταξικὴ θεώρηση τῶν πραγμάτων, θὰ ἀποτελέσουν τὸ ἐφαλτήριο γιὰ μιὰ νέα διασκευασμένη Ὀρθοδοξία, τὴν πανθρησκειακή, κλάδο καὶ ὑποσύνολο ἑνὸς εὐρύτερου συνόλου ψευδοεκκλησιῶν ποὺ  θὰ εἶναι τὸ ἀσφαλὲς μονοπάτι πρὸς τὴν ἀπώλεια. Ὅτι θέλει ὁ ἐκπεσὼν λαὸς καὶ ὄχι ὁ Θεὸς δημιουργός.
Πόσο περαιτέρω νὰ σκανδαλίσετε τὸν λαό;
«πλὴν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι᾿ οὗ τὸ σκάνδαλον  ἔρχεται.» (Ματθ.18,7)

agonasax.blogspot.com

https://orthodoxostypos.gr