Ἅγ. Εὐμένιος Σαριδάκης:
«Μεγάλος ὁ Σταυρὸς, μεγάλη ἡ Ἀνάσταση»
«Ἔσεσθε οὖν ὑµεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑµῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν» (Ματθ. ε΄, 48). (: Πρέπει λοιπὸν νὰ γίνετε τέλειοι διὰ τῆς ἀγάπης πρὸς ὅλους, καθὼς εἶναι τέλειος καὶ ὁ οὐράνιος Πατέρας σας, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀγάπη).
Ποιοὶ εἶναι οἱ τέλειοι; Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μᾶς περιγράφει τὸν ἀγώνα, ποὺ ἔκαναν στὴν ζωή τους, γιὰ νὰ γίνουν τέλειοι.
«Φοροῦσαν», λέγει, «δέρματα προβάτων καὶ δέρματα γιδιῶν, γεμᾶτοι στερήσεις, θλίψεις καὶ κακοπαθήματα, κι ὅλων αὐτῶν δὲν ἦταν ἄξιος ὁ κόσμος αὐτός». Οὔτε ἐνδύματα εἶχαν, λέγει, νὰ ντυθοῦν, ἐξ αἰτίας τῶν ὑπερβολικῶν θλίψεων, οὔτε πόλη, οὔτε σπίτι, οὔτε κατάλυμα, αὐτὸ ἀκριβῶς ποὺ ὁ Χριστὸς ἔλεγε: «Ὁ Υἱὸς ὅμως τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἔχει ποῦ νὰ γείρη τὸ κεφάλι του» (Ματθ. 8, 20).
Ἕνας σύγχρονος Ἅγιος εἶναι καὶ ὁ νεο-αγιοκαταταχθεὶς Εὐμένιος Σαριδάκης (23 Μαΐου). Πράγματι ἡ ζωή του ἦταν ἕνας συνεχόμενος ἀγώνας τελειότητας.
* * *
- Ἀπὸ τὸ βιβλίο «π. Εὐμένιος, ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς καὶ θαυματουργός», Σίμωνος Μοναχοῦ, σταχυολογοῦμε τὰ ἑξῆς ἀντιπροσωπευτικά:
«Ἐρώτησι: Ὁ Θεός τὰ δίνει μὲ κόπο, γιὰ νὰ μὴ χάνωνται κιόλας.
π. Εὐμένιος: Ἅμα δὲν τὰ δώσει μὲ κόπο, δὲν τὰ ἐκτιμοῦμε. Γι’ αὐτὸ λένε «αὐτὸ τὸ ἀπέκτησα μὲ κόπο, μὲ ἱδρῶτα, μὲ πόνο μεγάλο… Πῶς θὰ τὰ παρατήσω τώρα; Μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ βέβαια». Λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες: «Δῶσε αἷμα, νὰ πάρεις πνεῦμα». Πρέπει νὰ χύσουμε αἷμα, γιὰ νὰ λάβουμε τὴ Χάρη. Κανεὶς δὲν ἀνέβηκε στὸν οὐρανὸ μὲ ἄνεση. Δὲν μπορεῖ κανεὶς μὲ ἄνεση νὰ ἀνέβει στὸν οὐρανό. Πρέπει νὰ κοπιάσει. Κι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐκοπίασε. Νήστεψε ὁ Κύριος ἡμέρας τεσσαράκοντα. Κι ὅλα γενικὰ τὰ παθήματά Του, ἡ Σταύρωσή Του, ἡ Ἀνάστασή Του, ὅλα γενικὰ τὰ παθήματα.
- Μᾶς περιέγραφε κάποτε τοὺς φοβεροὺς πόνους τῆς λέπρας: «Ἦταν σὰν νὰ σὲ ξεσκίζουν μὲ μιὰ σιδεροχτενιά, νὰ σοῦ τὴν βάζουν ἐδῶ πίσω στὴν πλάτη καὶ νὰ σοῦ τραβᾶνε τὶς σάρκες. Αὐτὸ τὸ πρᾶγμα δὲν θὰ ἤθελα νὰ τὸ ζήση κανείς. Νὰ σοῦ τραβᾶνε τὶς σάρκες κάτω, κάτω, κάτω, νὰ μπαίνη ἡ σιδεροχτενιὰ μέσα στὶς σάρκες καὶ νὰ λές: Ρῖξε τις νὰ τελειώνουμε: Ἀφόρητος πόνος. Αὐτὸ ἦταν σωστὸ μαρτύριο». Καὶ ὅταν τὸν ρωτούσαμε, «Κι ἐσὺ τί ἔκανες, Παπούλη;» μᾶς ἀπαντοῦσε: «Ἔκανα προσευχὴ καὶ μετὰ ἄρχιζα νὰ σκέπτωμαι μὲ τὸν καλὸ λογισμό: Μεγάλος ὁ Σταυρός, μεγάλη ἡ Ἀνάστασι, μεγάλη ἡ συμμετοχὴ στὰ Πάθη τοῦ Κυρίου. Καὶ μετὰ ἀπὸ τὸν καλὸ αὐτὸ λογισμὸ ἦρθε ἡ δρόσος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ μὲ δρόσισε».
Σὲ κάποιο ἄλλο πνευματικό του παιδί ἔλεγε κάποτε ὅτι χάρηκε πολύ, ὅταν ἔμαθε ὅτι πάσχει ἀπὸ λέπρα. «Χάρηκες;» ἀπόρησε ἐκεῖνο. «Ναί, μέ γέμισε ἀπέραντη χαρά, γιατί, ὅσο πιὸ μεγάλη ἡ ἀσθένεια, τόσο πιὸ μεγάλος Σταυρός, τόσο πιὸ μεγάλη Ἀνάστασι. Καί εἶπα: Πώ, πώ, Θεέ μου, μεγάλο δῶρο μοῦ ἔδωσες. Σὲ εὐχαριστῶ, Χριστέ μου, ποὺ μοῦ ἔδωσες τόσο μεγάλο Σταυρό. Θὰ ἔχω μαζί Σου μεγαλύτερη συμμετοχὴ στὰ Πάθη Σου, ἀλλὰ καὶ πιὸ μεγάλη συμμετοχὴ στὴν Ἀνάστασί Σου». Καὶ νὰ σκεφθοῦμε ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ ἔλεγε νέος μόλις 23 ἐτῶν!».
