Eκδοτικό Σημείωμα ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ Ε.ΡΩ. ΤΕΥΧΟΣ 4
Θεόδωρου Κολοκοτρώνη Λόγος στὴν Πνύκα
“Εἰς τὸν πρῶτον χρόνον τῆς Ἐπαναστάσεως εἴχαμε μεγάλη ὁμόνοια, καὶ ὅλοι ἐτρέχαμε σύμφωνοι. Ὁ ἕνας ἐπῆγεν εἰς τὸν πόλεμο, ὁ ἀδελφός του ἔφερνε ξύλα, ἡ γυναῖκα του ἐζύμωνε, τὸ παιδὶ του ἐκουβαλοῦσε ψωμὶ καὶ μπαρουτόβολα εἰς τὸ στρατόπεδον καὶ ἐὰν αὐτὴ ἡ ὁμόνοια ἐβαστοῦσε ἀκόμη δύο χρόνους, ἠθέλαμε κυριεύσει καὶ τὴν Θεσσαλία καὶ τὴν Μακεδονία, καὶ ἴσως ἐφθάναμε καὶ ἕως τὴν Κωνσταντινούπολι. Τόσον τρομάξαμε τοὺς Τούρκους, ὁπού ἄκουγαν Ἕλληνα καὶ ἔφευγαν χίλια μίλια μακρά. Ὕστερα ἤρχισεν ἡ διχόνοια, καὶ ἐχάθη ἡ πρώτη προθυμία καὶ ὁμόνοια, ἐπειδὴ δὲν εἴχαμε ἕναν ἀρχηγὸ καὶ μίαν κεφαλή. Ὅλοι ἠθέλαμε τὸ καλὸ πλὴν καθένας κατὰ τὴ γνώμη του. Ὅταν προστάζουν πολλοί, ποτέ τὸ σπίτι δὲν χτίζεται, οὔτε τελειώνει. Ἐξ αἰτίας τῆς διχονοίας, μᾶς ἔπεσε ἡ Τουρκιά ἐπάνω μας καὶ κοντέψαμε νὰ χαθοῦμε καὶ εἰς τοὺς στερινοὺς ἑπτὰ χρόνους δὲν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα”.
Στὸ σημείωμα τοῦ προηγούμενου τεύχους μας εἴχαμε ξεκινήσει μιὰ ἀναφορὰ στοὺς λόγους ποὺ μᾶς ὁδήγησαν στὸ νὰ ὀνομαστεῖ τὸ Σωματεῖο μας «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη» καὶ εἴχαμε σταθεῖ στὴ λέξη «Ρωμηοσύνη» ἐπισημαίνοντας, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, ὅτι ἡ κατανόηση τοῦ νοήματος τῆς λέξης αὐτῆς ἀποτελεῖ συγχρόνως καὶ μιὰ μορφὴ δράσης καὶ ἀντιμετώπισης τῶν προβλημάτων τοῦ Γένους. Πρὸς τὴν αὐτὴ κατεύθυνση, καθόλου τυχαῖα δὲν εἶναι καὶ ἡ λέξη «Ἑνωμένη» στὴν ὀνομασία μας. Καὶ τοῦτο γιατί ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς ἂν καὶ ἔχει τὴ μεγαλύτερη προσφορὰ στὸν πολιτισμὸ τῆς ἀνθρωπότητος καὶ εἶναι αὐτὸς ποὺ δούλευσε περισσότερο ἀπὸ ὅλους στὸ Εὐαγγέλιο τῆς σωτηριώδους Πίστεως, δυστυχῶς, πολλάκις ἔπαθε ἀπὸ τὴν ἔλλειψη Ἑνότητας στὴν πορεία του μέσα στὸ χρόνο. Τὸ Γένος μας συνδυάζει τὸ μεγαλεῖο τῆς δημιουργίας καὶ τὴν τραγικότητα τῆς αὐτοκαταστροφῆς. Πολεμᾶ γενναία καὶ νικᾶ στὰ πεδία τῶν μαχῶν καὶ στὴν περίοδο τῆς εἰρήνης δὲν μπορεῖ νὰ μονιάσει. Δημιουργεῖ πολιτισμὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ τὸν διαφυλάξει. Ἡ ἱστορία τοῦ λαοῦ μας εἶναι λοιπὸν πολὺ διδακτικὴ ἀπὸ τὰ παθήματά του λόγω τῆς διχόνοιας. Σήμερα, μὲ τὶς πολλὲς δυσκολίες ποὺ ἀντιμετωπίζουμε, πολλὰ θὰ μπορούσαμε νὰ διδαχθοῦμε ἐνθυμούμενοι τὸ παρελθόν μας. Ἡ προσπάθεια γιὰ Ἑνότητα λοιπὸν ἀποτελεῖ ἄλλη μιὰ πρότασή μας στὰ προβλήματα τοῦ Γένους μας. Καὶ ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴν εὐόδωση τῆς προσπάθειάς μας γιὰ Ἑνότητα εἶναι ἡ μεταξὺ μας Ἀγάπη, ἡ Συγχώρεση, ἡ Μετάνοια καὶ ἡ Αὐτεπίγνωση. Αὐτὸς ὁ σωτήριος προσωπικὸς ἀγώνας γιὰ τὴ βελτίωση τῆς πνευματικῆς κατάστασης τοῦ καθενὸς μας νοηματοδοτεῖται καὶ εὐοδώνεται μόνο μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ Πίστη μας. Ὅσο λοιπὸν θὰ παραμένουμε ὡς πρόσωπα ἐντὸς της Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ θὰ διασώζεται καὶ τὸ Γένος μας. Γιὰ νὰ συμβάλουμε στὰ παραπάνω καὶ στὴ δημιουργικὴ συνέχεια τοῦ Γένους μας ἀφιερώνουμε τὸ τέταρτο τεῦχος τοῦ «ΕΡΩ» στὴν Ἑνότητα, μὲ τὴν εὐχὴ νὰ ἐπιστρέψουμε στὶς ἀξίες μας. Μὲ τὸ τεῦχος αὐτὸ κλείνει ἕνας χρόνος κυκλοφορίας τοῦ περιοδικοῦ καὶ ὁ μεγάλος ἀριθμὸς τῶν συνδρομητῶν του ἀλλὰ καὶ τὰ θετικὰ σχόλια ποὺ συνόδεψαν τὰ τέσσερα ὡς τώρα τεύχη του μᾶς δίνουν θάρρος καὶ ἐλπίδα γιὰ πολλὰ ἀκόμη τεύχη, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ.
