«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Προερχόταν ἀπό γειτονικό χωριό τοῦ Κολουέζι τοῦ Κογκό. Ὠνομαζόταν Γλυκερία, μαθήτρια τῆς ἕκτης γυμνασίου, 19 ἐτῶν. Τό 1995 εἰσήχθη στό οἰκοτροφεῖο Θηλέων τῆς ἱεραποστολῆς, στόν Ἅγιο Νεκτάριο μέ σκοπό νά κάνει περαιτέρω σπουδές καί νά μορφωθεῖ κατά Χριστόν. Ὅπως γράφει ἡ γερόντισσα Θέκλα: «Εἶχε καλό χαρακτῆρα, ἦταν πάντοτε χαμογελαστή καί πήγαινε μέ εὐχαρίστησι, ὅπου τήν στέλναμε...». Τήν εἰκόνα της τήν συμπληρώνει ἕνας ἀπό τούς ἱεραποστόλους πατέρας, ὁ ὁποῖος συμμετεῖχε ἔμπρακτα σέ ὅλη τήν ἐπιχείρησι διασώσεώς της: «Ἦταν τό καμάρι τοῦ οἰκοτροφείου καί τοῦ Μοναστηριοῦ. Ἡ ἀγνότης τοῦ προσώπου της ἀντανακλοῦσε τήν Χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού κατέκλυζε τήν ψυχή της. Φρόνιμη στήν συμπεριφορά της, ὀλιγόλογη, εὐγενική, ταπεινή...Ποτέ δέν διαμαρτυρήθηκε, ἄν καί πολλές Κυριακές, δέν μποροῦσε νά πάει στήν ἐκκλησία, διότι ἔπρεπε νά μαγειρέψει, νά πλύνει, νά σκουπίσει, νά βοηθήσει, νά φυλάξει τό οἰκοτροφεῖο ἀπό τούς κλέφτες...».
Ἦταν ἡ 26η Μαρτίου τοῦ τρέχοντος ἔτους 2002. Ἔγιναν ἐξετάσεις καί ἀπεδείχθη ὅτι πάσχει ἀπό σκωληκοδήτιδα. Τήν ἑπομένη, ἡμέρα Τετάρτη, ἔγινε ἡ ἐγχείρησις. Δέν ἦταν ὅμως ἁπλῆ σκωληκοειδῖτις. Ὁ γιατρός δυσκολεύθηκε καί ἀναγκάσθηκε νά παλαίψει, τρεῖς ὁλόκληρες ὧρες γιά νά κάνει τό καλλίτερο δυνατόν. Εἶχε ἄμεσες ἐπιφυλάξεις γιά τήν μετεγχειρητική πορεία της! Αὐτό μᾶς δηλητηρίασε, ἀλλά δέν χάσαμε τήν ἐλπίδα μας. Τίς τρεῖς πρῶτες ἡμέρες πού γιά ἐμᾶς «πήγαινε καλά», οἱ γιατροί ἦταν σέ ἐναγώνια προσμονή. Μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες ἡ Γλυκερία σηκώθηκε κανονικά καί ἄρχισε νά τρώγει κανονικά, γράφει ἡ γερόντισσα Θέκλα. Οἱ ἐλπίδες ἔφτασαν στό κατακόρυφο. Πολύ σύντομα, ὅμως ἡ κατάστασίς της ἐπιδεινώθηκε. Ἀντί νά τήν πάρουμε τήν πέμπτη ἡμέρα, ὅπως ἐλπίζαμε, χρειάσθηκε νά γίνει καί δεύτερη χειρουργική ἐπέμβασι. Μεταφέρθηκε ἐσπευσμένα στήν μονάδα ἐντατικῆς παρακολουθήσεως στό νοσοκομεῖο Τζεκαμίν, μέ τήν ἐλπίδα ἀποτελεσματικώτερης ἀντιμετωπίσεως. Εἴκοσι αἱμοδότες, ὅλοι εὐλαβεῖς Χριστιανοί μας, νέα παλληκάρια καί κορίτσια πού ἀγαποῦσαν την Γλυκερία, ἔτρεξαν νά δώσουν τό αἷμα τους γιά τήν σωτηρία της. Ἦταν Σάββατο 6η Ἀπριλίου. Ὅλη τήν νύκτα ἀναζητούσαμε κάποια φάρμακα γιά νά ἀναστείλουμε τήν πορεία πρός τό «μοιραῖο». Δέν βρέθηκαν, γιατί δέν ὑπῆρχαν σέ κανένα φαρμακεῖο! Τήν ἴδια ὥρα, ἡ Γλυκερία ὑπέφερε φρικτά, ἀπό δύσπνοια καί δίψα καί ζητοῦσε ἀπό τόν Θεό νά συντομεύσει τό μαρτύριό της. Ὁ Κύριος τήν ἄκουσε. Τήν Κυριακή τό πρωΐ, Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, τήν ὥρα πού ὁ τέταρτος κατά σειράν αἱμοδότης, ἔδινε τό αἷμα του, στό αἱματολογικό ἐργαστήριο τοῦ νοσοκομείου, ὁ Γλυκύς Ἰησοῦς ἐκάλεσε τήν Γλυκερία κοντά του. Τό θλιβερό μήνυμα τοῦ θανάτου τῆς Γλυκερίας ἦλθε τήν ὥρα πού ἡ νεανική χορωδία ἔψαλλε τά θρησκευτικά ἄσματα, μετά τήν ἀπόλυσι τῆς θείας Λειτουργίας καί οἱ πιστοί ξεκινοῦσαν γιά τά σπίτια τους.
Ἡ θλιβερή εἴδησι μετέτρεψε τόν χῶρο τῆς Ἱεραποστολῆς μας σέ «κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος». Θρῆνοι, ὀδυρμοί, κοπετοί, σπαραγμοί καρδίας, μοιρολογήματα, μαλλιοτραβήγματα καί ἄφθονα δάκρυα ξέσπασαν μέ μιᾶς σέ ὅλο τό ἐκκλησίασμα, πού βρισκόταν ἀκόμη στό προαύλιο τοῦ Ναοῦ καί στόν εὐρύτερο χῶρο. Ἰδιαίτερα σπαραξικάρδιες ἦταν οἱ θρηνητικές ἐκδηλώσεις τῶν Δοκίμων Ἀδελφῶν τοῦ Μοναστηριοῦ καί τῶν κοριτσιῶν τοῦ Οἰκοτροφείου, πού γιά δέκα ὁλόκληρες ἡμέρες δέν εἶχαν φύγει καθόλου ἀπό κοντά της, πρώτης καί καλλίτερης τῆς μητέρας Θέκλας.
Ὁ Ἅγιος Θεός ὅμως, μέσα στήν πάνσοφη καί πανάγαθη Πρόνοιά Του, θέλησε νά γλυκάνει τόν πόνο μας καί νά μᾶς πληροφορήσει γιά τήν μετά θάνατο πορεία τῆς κοιμηθείσης ἀδελφῆς μας. Καί ἀκούσατε τό πῶς!
Μᾶς τό διηγεῖται ἡ Ἀδελφή Θέκλα: «Ἡ Γλυκερία εἶχε πάρει δανεικό ἀπό τό σχολεῖο τό βιβλίο τῆς Λογιστικῆς. Μετά τόν θάνατό της, ζητοῦσαν ἀπό τό σχολεῖο της τό βιβλίο. Ρωτήσαμε τούς γονεῖς της στό χωριό Γκαρκαζέμπε, μήπως τό εἶχε πάει ἐκεῖ μέ τά πράγματά της, πού τά εἴχαμε δώσει, ἀλλά καί αὐτοί δέν μπόρεσαν νά βροῦν τίποτε. Ὁ διευθυντής τοῦ σχολείου, μέ τήν εἴδησι ὅτι τό βιβλίο δέν βρέθηκε, στενοχωρήθηκε πολύ καί εἶπε στόν ὑπεύθυνο γιά τήν δανειστική βιβλιοθήκη καθηγητή ὅτι θ᾿ ἀγοράσει μέ δικά του χρήματα ἄλλο βιβλίο γιά νά τό βάλει στήν θέσι τοῦ χαμένου. Ὁ καθηγητής στενοχωρήθηκε πολύ, γιατί ἔπρεπε νά δώσει χρήματα ἀπό τόν πενιχρό μισθό του καί νά τά στερήσει ἀπό τήν οἰκογένειά του. Γύρισε τό βράδυ στενοχωρημένος στό σπίτι του καί ἀποκοιμήθηκε περίλυπος.
Στίς τέσσερεις τό πρωΐ, βλέπει στόν ὕπνο του τήν Γλυκερία στά ἄσπρα ντυμένη καί τοῦ λέγει: «Κύριε, παρηκολούθησα τήν συνομιλία σας μέ τόν διευθυντή γιά τό βιβλίο πού εἶχα πάρει. Μή στενοχωρεῖσθε. Αὔριο τό πρωΐ θά τό στείλω μέ κάποιον ἤ θά τό φέρω ἡ ἴδια».
Ὁ καθηγητής ξύπνησε τρομαγμένος. Τήν ὥρα πού ἑτοιμαζόταν νά πάει στό σχολεῖο, βλέπει κάποιο μικρό ἀγόρι. Τόν φθάνει καί δίνοντάς του τό βιβλίο τῆς Λογιστικῆς, τοῦ λέγει: «Πάρε, κύριε, τό βιβλίο, μοῦ τό ἔδωσαν νά σᾶς τό φέρω».
Ὁ καθηγητής τά ἔχασε καί, ὥσπου νά συνέλθει ἀπό τήν ἔκπληξι, ὁ μικρός πού τοῦ εἶχε δώσει τό βιβλίο στό χέρι, ἐξαφανίσθηκε ἀμέσως, χωρίς νά καταλάβει ὁ ἴδιος πῶς καί πρός τά ποῦ πῆγε. Ὅμως, καί πρίν ἀπό αὐτό τό ἀξιοθαύμαστο γεγονός, εἴχαμε τήν αἴσθησι ὅτι ἀπό κοντά μας «ἔφυγε μιά παραδεισένια κόρη». Μήπως ἔχετε ἀντίρρησι;
Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
