Ἡ Ὁσία Ματρώνα ἡ Ἀόμματη τῆς Ρωσσίας (2 Μαΐου † )

Ἡ Ὁσία Ματρώνα γεννήθηκε στίς 22 Νοεμβρίου 1881, στό χωριό Σέμπινο τῆς Ρωσίας. Οἱ γονεῖς της Δημήτριος καί Ναταλία ἦταν φτωχοί χωρικοί ἀλλά πολύ εὐλαβεῖς. Ἡ Ἁγία ἦταν τό μικρότερο παιδί ἀπό τά τέσσερα παιδιά τῆς οἰκογένειας. Ἡ μητέρα της λόγῳ τῆς φτώχειας σκεφτόταν νά ἀφήσει τήν Ὁσία σέ ἕνα ὀρφανοτροφεῖο μιά διπλανῆς πόλης ἀλλά μετά ἀπό θαυματουργική ἐπέμβαση,- εἶδε στό ὄνειρο της ὅτι ἦλθε καί κάθησε στό χέρι τῆς ἕνα ἄσπρο πουλί μέ ἀνθρώπινη φωνή ἀλλά χωρίς μάτια -, τήν κράτησαν ἄνκαι γεννήθηκε ἀόμματη (δηλαδή χωρίς ὀφθαλμούς, μέ κενές τίς κόγχες). Βαπτίστηκε Ματρώνα πρός τιμήν τῆς Ὁσίας Ματρώνας τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει.

Ἡ θεία της ἐκλογή φάνηκε φάνηκε πολύ νωρίς. Κατά τό βάπτισμα τῆς εἶδαν οἱ παρευρισκόμενοι νά ὑπάρχει πάνω της ἕνα σύννεφο πού εὐωδίαζε. Στή ἡλικία τῶν ἕξι χρόνων σχηματίστηκε στό στῆθος της ἕνα ἐξόγκωμα σέ σχῆμα σταυροῦ. Ὅπως ἀφηγεῖτο ἡ μητέρα της Τετάρτη καί Παρασκευή ἡ Ὁσία δέν θήλαζε ἀλλά κοιμόταν συνεχῶς χωρίς νά μπορεῖ κανείς νά τήν ξυπνήσει.

Σέ κάποια πνευματική κόρη της, πού τῆς εἶπε μέ λύπη ὅτι δέν μπορεῖ νά δεί τή φυσική ὀμορφιά τοῦ κόσμου ἀποκάλυψε τά ἑξῆς: « Ὁ Θεός μιά φορά μου ἄνοιξε τά μάτια καί μοῦ ἔδειξε τόν κόσμο καί ὅλα τά δημιουργήματα τοῦ. Εἰδα τόν ἥλιο, τά ἄστρα στόν οὐρανό καί ὅλα ὅσα ὑπάρχουν πάνω στή γῆ, τήν ὀμορφιά της, τά βουνά, τούς ποταμούς, τό πράσινο χορτάρι, τά λουλούδια τά πουλιά».

Ὅταν ἦταν μικρή λόγῳ τῆς κοροϊδίας τῶν ἄλλων παιδιῶν σταμάτησε νά παίζει καί ἔμενε στό σπίτι. Ἀγωνιζόταν στήν προσευχή καί γρήγορα φάνηκε τό διορατικό, προορατικό ἀλλά καί τό θεραπευτικό της χάρισμα. Ἄν καί ἦταν ἀόμματη τῆς δόθηκε, στήν ἡλικία τῶν ἕξι ἐτῶν, ἀπό τόν Θεό τό χάρισμα τῆς διόρασης ἀλλά καί τῆς προόρασης. Μποροῦσε νά βλέπει γεγονότα ἀπό ἑκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, καί σέ ἄγνωστους γι αὐτήν τόπους. Γνώριζε ἁμαρτίες, σκέψεις, προβλήματα καί πράξεις τῶν ἀνθρώπων. Ἔνιωθε καί προγνώριζε συμφορές καί καταστροφές, μέ τίς εὐχές τῆς δέ, θεράπευε πλῆθος ἀρρώστων ποῦ συνέρεαν ὄχι μόνο ἀπό τό χωριό της ἀλλά καί ἀπό τήν εὐρύτερη περιοχή. Δεκάδες ἀσθενεῖς περνοῦσαν καθημερινά ἀπό τό σπίτι της καί οἱ περισσότεροι, ἔχοντας πίστη, γίνονταν καλά... Ὅλοι οἱ ἐπισκέπτες γιά νά τήν εὐχαριστήσουν ἔφερναν μαζί τους πολλά ἀγαθά. Ἔτσι ἡ Ὁσία ἔγινε βοηθός τῆς φτωχῆς οἰκογένειας τῆς.

Ἡ Ὁσία ἔζησε καί μεγάλωσε μέσα στίς λατρευτικές ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας. Στεκόταν ὄρθια συνήθως ἀριστερά τῆς εἰσόδου.

Στήν ἐφηβική της ἡλικία πῆγε σέ ἀρκετά προσκυνήματα συχνά συνοδευόμενη ἀπό τήν κόρη ἑνός πλούσιου εὐγενοῦς τῆς περιοχῆς. Λέγεται ὅτι σέ μία ἐπίσκεψή της στήν Κρονστάνδη, στόν ναό ὅπου λειτουργοῦσε ὁ Ἅγιος Ἰωάννης, ἐκεῖνος μετά ἀπό τήν Θεία Λειτουργία μέσα στόν κατάμεστο ἀπό κόσμο ναό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα παρεκάλεσε τόν κόσμο νά παραμερίσει γιά νά περάσει ἡ δεκατετράχρονη τότε Ματρώνα, τήν ὁποίαν δέν γνώριζε, λέγοντας: «Ἔλα Ματρώνουσκα, ἔλα σε μένα. Ἰδού ἔρχεται ἡ ἀντικαταστάτριά μου, ὁ ὄγδοος στῦλος τῆς Ρωσίας!», προμηνύοντας τήν ἀποστολή τῆς Ἁγίας γιά τήν ἐκκλησία καί τον πολυπαθῆ Ρωσικό λαό, στά μετέπειτα χρόνια τῶν διωγμῶν ποῦ ἔβλεπε νά ἔρχονται. Λίγα χρόνια ἀργότερα, ὅταν ἦταν δεκαεπτά ἐτῶν, ἡ Ἁγία καθηλώθηκε ἐξαιτίας μόνιμης παράλυσης στά πόδια. Αὐτό τό γνώριζε γιατί τῆς δόθηκε σημεῖο μέ τό πότε θά τῆς συμβεῖ. Ἔζησε παράλυτη πενῆντα χρόνια χωρίς ποτέ νά παραπονεθεῖ, βαστάζοντας τό βαρύ σταυρό της. Παρέμεινε καθιστή σέ ἕνα κρεβάτι πενῆντα χρόνια, ὡς τό τέλος τῆς ὁσιακῆς ζωῆς της, εὐχαριστῶντας καί δοξολογῶντας τόν Θεό . Ἔλεγε ὅτι τήν πνευματική αἰτία γιά ὅσα τῆς συνέβαιναν τήν γνώριζε μόνο Αὐτός.

Σέ μικρή ἀκόμη ἡλικία προεῖπε τήν Ρωσική ἐπανάσταση τοῦ 1917 ποῦ ἔγινε χρόνια ἀργότερα, λέγοντας: «Θά ληστεύουν καί θά ἀφανίζουν τίς Ἐκκλησίες, θά ἁρπάζουν τά ἐδάφη καί θά τά μοιράζουν ἄπληστα μεταξύ τους, καταδιώκοντας ὅλους, χωρίς ἐξαίρεση». Προέβλεψε τόν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καί τήν ἧττα τῶν Γερμανῶν ἀπό τούς Ρώσους.

Προβλέποντας τή δολοφονία τοῦ Τσάρου, ζήτησε μιά φορά ἀπό τήν μητέρα της ἕνα φτερό μεγάλο. Τό μάδησε, καί δείχνοντας το στήν μητέρα της, τῆς εἶπε:

- Βλέπεις μαμά, αὐτό τό φτεράκι;

- Καί τί νά δῶ παιδάκι μου, ἀφοῦ τό χεῖς μαδήσει;

- Ἔτσι μητέρα, θά μαδήσουν σέ λίγο, καί τόν πατερούλη μας τόν Τσάρο...

Ἡ μητέρα της φοβήθηκε, ὅμως σέ λίγο καιρό ἡ προφητεία βγῆκε σωστή.

Μετά τήν κομμουνιστική ἐπανάσταση, ὅταν καί τά ἀδέλφια της ἔγιναν μέλη τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος ἡ κατάσταση γι' αὐτήν ἔγινε ἀφόρητη γι' αὐτό καί μετακόμισε στή Μόσχα τό 1925, χωρίς μάλιστα διαβατήριο καί ἄδεια παραμονῆς, στήν ὁποίαν ἔζησε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς τῆς βοήθώντας πλήθη δυστυχισμένων καί πονεμένων ἀνθρώπων χωρίς πίστη στό Θεό. Στή Μόσχα δέν εἶχε μόνιμη στέγη διαμονῆς ἀλλά πήγαινε ἀπό τό ἕνα σπίτι στό ἄλλο. Τό Σοβιετικό καθεστώς ἐπανειλημμένως προσπάθησε νά τήν συλλάβει. Παρ' ὅλο πού ἦταν τυφλή, τούς ξέφευγε τήν τελευταία στιγμή εἰδοποιημένη ἀπό τόν Θεό μέ διάφορους περίεργους τρόπους.

Ἡ Ἀννα Βιμπορνόβα θυμᾶται τό παρακάτω περιστατικό.

«Ἦρθε μιά φορά ἕνας ἀστυνομικός νά συλλάβει τήν Ματρώνα καί ἐκείνη τοῦ λέει,

«Φύγε, φύγε γρήγορα, ἔχεις συμφορά στό σπίτι σου. Ἡ τυφλή δέν φεύγει ἀπό σένα, ἐδῶ στό κρεβάτι κάθομαι, δέν πάω πουθενά...»

Τήν ἄκουσε ὁ ἀστυνομικός, πῆγε σπίτι του καί βρῆκε τήν γυναῖκα τοῦ καμένη ἀπό τήν γκαζιέρα. Πρόλαβε καί τήν μετέφερε στό Νοσοκομεῖο. Ὅταν τήν ἄλλη μέρα ἦρθε στήν ὑπηρεσία, τόν ρώτησαν,

- Τήν συνέλαβες τήν τυφλή;

- Τήν τυφλή, τούς εἶπε, δέν θά τήν συλλάβω ποτέ. Χάρη στήν τυφλή πρόλαβα νά πάω τήν γυναῖκα μου στό Νοσοκομεῖο. Ἅμα δέν μου τό λεγε θά τήν ἔχανα...

Ὅπου καί ἄν πήγαινε, σέ ὅποιο σπίτι καί ἄν φιλοξενοῦνταν ἔφερνε τήν εἰρήνη καί τήν ἠρεμία στίς ψυχές. Ἀλλοτε χαριτολογοῦσε μέ τούς ἀνθρώπους καί ἄλλοτε τούς ἔλεγχε μέ δριμύτητα, καί τούς νουθετοῦσε. Ἦταν ἐπιεικής, θερμή καί εὐσπλαχνική, δέν ἔκανε κηρύγματα καί διδασκαλίες μά ἦταν ὀλιγόλογη, λακωνική. Δίδασκε τόν κόσμο νά ἀποφεύγει τήν κατάκριση καί νά ἐμπιστεύεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Νά κάνουν θερμή προσευχή καί συχνά τό σταυρό τους θωρακίζοντας ἔτσι τόν ἑαυτό τους. Νά ἀγάπούν τους ἀσθενεῖς καί ἡλικιωμένους. Ἔλεγε: « ἅμα ἄνθρωποι γέροι, ἄρρωστοι ἤ ἐκεῖνοι πού ἔχασαν τά μυαλά τους σᾶς λένε κάτι δυσάρεστο ἤ προσβλητικό, μήν τους ἀκοῦτε, ἀλλά ἁπλά νά τούς βοηθᾶτε. Μέ ὅλη τήν ἐπιμέλεια πρέπει νά βοηθᾶ κανείς τούς ἀρρώστους καί νά τούς συγχωρεῖ ὅ,τι καί νά ποῦν, ὅ,τι καί νά κάνουν» .

Ἡ ἴδια ἔκανε συνεχῶς πολλούς σταυρούς ὥστε στό μέτωπο τῆς σχηματίστηκε μιά μικρή οὐλή ἀπό τά δάκτυλα τῆς. Μισοκοιμόταν ἀκουμπῶντας πάνω στή γρονθιά τοῦ χεριοῦ της. Συμβούλευε ὅσους τήν πλησίαζαν νά ἔχουν πίστη στόν Θεό, νά ἀφήσουν τήν ἁμαρτωλή ζωή τους, νά ἐξομολογοῦνται, καί νά ζοῦν τήν μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Τόνιζε σέ ὅλους ὅτι ἡ βοήθεια πού δίνει δέν εἶναι δική της, οὔτε ἔχει ἀπό μόνη της τέτοια δύναμη. Ὅλα προέρχονται ἀπό τόν Θεό.

Σέ ὅλους ἔλεγε νά φοροῦν πάντοτε τό σταυρό τους καί νά κάνουν προσευχή. « Ἀδικοχαμένος γίνεται κανείς, ὅταν ζεί χωρίς προσευχή» ἔλεγε.

Φοιτητές ἀποκλεισμένοι πολιτικά ἀπό τό τότε καθεστώς διηγοῦνται πῶς μέ τίς προσευχές αὐτῆς τῆς τυφλῆς γυναίκας ξεπέρναγαν τά ἐμπόδια γιά τήν ἀπόκτηση ἑνός πτυχίου. Ἀκόμη καί ἀξιωματοῦχοι τοῦ καθεστῶτος, κατά παράδοξο τρόπο, βοηθοῦσαν αὐτούς γιά τούς ὁποίους ἡ Ἁγία Ματρώνα προσηύχετο.

Τήν ρώτησε κάποτε ἡ Ζηναΐδα Ζδάνοβα:

- Γιατί ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά κλείσουν καί νά γκρεμίσουν τόσες Ἐκκλησίες; καί ἀπάντησε μέ τά παρακάτω λόγια,

- Αὐτό ἦταν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὁ λαός εἶναι σάν ὑπνωτισμένος καί μιά φοβερή δαιμονική δύναμη ἔχει μπεί σέ δράση. Βρίσκεται στόν ἀέρα, καί διεισδύει παντοῦ. Παλιά, ἡ δαιμονική αὐτή δύναμη κατοικοῦσε στά ἕλη καί στά πυκνά δάση, ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι πήγαιναν τακτικά στήν ἐκκλησία, φοροῦσαν καί τιμοῦσαν τόν σταυρό. Τά σπίτια τους ἦταν προστατευμένα ἀπό τίς εἰκόνες, τά κανδήλια ποῦ ἔκαιγαν, τόν ἁγιασμό ποῦ ἔκαναν... Τά δαιμόνια πετοῦσαν μακριά καί φοβόντουσαν νά πλησιάσουν... Σήμερα ὅμως, τά σπίτια αὐτά ἀλλά καί οἱ ἴδιοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουνε γίνει κατοικητήριο δαιμόνων γιά τήν ἀπιστία τους, καί τήν ἀπομάκρυνσή τους ἀπό τόν Χριστό...

Ἡ ἀρετή της συνίστατο στήν μεγάλη της ὑπομονή καί καρτερία, καί τήν ἀπόλυτη ἀγάπη της καί ἐμπιστοσύνη στό Θεό. Τρεῖς ἡμέρες πρίν τήν κοίμησή της ὁ Κύριος τῆς ἀπεκάλυψε τήν τελείωσή της ὥστε ἐκείνη νά προετοιμαστεῖ. Προεῖπε καί τά ἑξῆς: «ὅταν πεθάνω, στόν τάφο μου θά ἔρχονται λίγοι, μόνο οἱ οἰκεῖοι μου, καί ὅταν θά πεθάνουν καί ἐκεῖνοι θά ἐρημώσει ὁ τάφος μου, σπάνια θά ἔρχεται κανείς. Μά μετά ἀπό χρόνια ὁ κόσμος θά μέ γνωρίσει καί θά ἔρχονται σάν κοπάδια γιά νά βοηθηθοῦν. Καί ἐγώ θά τούς ἀκούω καί ὅλους θά τούς βοηθῶ. Εἶπε ἀκόμη: «ὅλους ποῦ ζητᾶνε βοήθεια ἀπό μένα θά τούς συναντῶ μετά τόν θάνατό τους».

Πλῆθος εἶναι τά θαύματα τῆς Ὁσίας Ματρώνας. Καί ὅταν ζοῦσε θαυματουργοῦσε ἀλλά καί μετά τήν κοίμηση τῆς μέχρι σήμερα

Κοιμήθηκε στίς 2 Μαΐου 1952, ἡμέρα Παρασκευή. Ἀπό τότε χιλιάδες πιστοι ὀρθοδόξοι ἀπό ὅλο τόν κόσμο ἔχουν βοηθήθει ἀπό τήν Ἁγία καί πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι ποῦ ἐπικαλοῦνται τήν παρρησία της στόν Κύριο. Τήν Κυριακή ἔγινε ἡ νεκρώσιμη ἀκολουθία στό ἱερό Ναό τοῦ Ἱεροῦ Χιτῶνος τοῦ Κυρίου. Ἐνταφιάσθηκε στό νεκροταφεῖο τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγ. Δανιήλ. Στίς 8 Μαρτίου 1998 ἔγινε ἡ ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων της ποῦ μεταφέρθηκαν στήν Ἱερά Μονή τῆς Ἁγίας Σκέπης στή Μόσχα, ὅπου ὁ τάφος σήμερα ἔχει γίνει ἕνα ἀπό τά δύο μεγαλύτερα προσκυνήματα τῆς Ρωσίας· χιλιάδες προσκυνητές περιμένουν ὑπομονετικά καθημερινά γιά νά τά προσκυνήσουν. Μέ πράξη του ὁ μακαριστός Πατριάρχης Μόσχας Ἀλέξιος ἀναγνώρισε τήν Ἁγία Ματρώνα «ὡς τοπική Ἁγία της Μόσχας καί ὅλης της Ἐπαρχίας». Ἡ μνήμη της τιμᾶται στίς 2 Μαΐου, ἡμέρα τῆς κοιμήσεως τῆς.

Ἀπολυτίκιον τῆς Ὁσίας Ματρώνας.

Ἦχος πλ. ἀ΄. Τόν συνάναρχον Λόγον.

Ἀδιάσειστον στῦλον Ρωσίας ὄγδοον, τήν στερουμένην ὀμμάτων ἐκ γενετῆς, εὐλαβῶς ἀνυμνήσωμεν Ματρώναν τήν ἀοίδιμον, ὡς σκεῦος θείων δωρεῶν καί ἀγάπης ἀκραιφνοῦς πρός πάντας ἐμπεριστάτους βοῶντες· σκέδασον ζόφον παθών ἡμῶν φωτί σῆς χάριτος.

Ταῖς αὐτῆς ἁγίαις πρεσβείαις ὁ Θεός ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2022/05/2.html