Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
Ἀρκετοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ, οἱ ὁποῖοι ἀσχολοῦνται μὲ τὶς διάφορες ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες, παρεπόμενα ἀκολουθοῦν καὶ κάποια ἐναλλακτικὴ δίαιτα. Ἄλλο εἶναι νὰ ὑπάρχει ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα ὑγείας καὶ νὰ ὑπάρχει χρεία ἀποφυγῆς κάποιων τροφῶν κι ἄλλο εἶναι ἡ ἀποφυγὴ κρέατος, ἡ ὁποία ἐρείδεται σὲ κάποια ἐναλλακτικὴ δίαιτα, τὴν ὁποία τηροῦν μὲ καταπληκτικὴ ἀκρίβεια, ἐνῷ στὸ θέμα τῆς Νηστείας τῆς Ἐκκλησίας μας ἡ ἀκρίβεια ἑρμηνεύεται πολλὲς φορὲς ὡς ἀκρότητα.
Ἐνῷ στὰ ζητήματα κάποιας ἐναλλακτικῆς δίαιτας, καμιὰ παρέκκλιση δὲν δέχονται, στὸ θέμα τῆς Νηστείας τῆς Ἐκκλησίας μας, παρουσιάζονται ὡς ἐκφραστὲς τῆς διάκρισης καὶ ὁμιλοῦν κατὰ τὸ δοκοῦν γιὰ “οἰκονομία”. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι σὲ συζητήσεις μὲ αὐτοὺς ποὺ θέλουν “νὰ παρουσιάζονται πιὸ διακριτικοὶ καὶ ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες”, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Ὅσιος Παΐσιος, στὸ ζήτημα τῆς ἐφαρμογῆς κάποιας ἐναλλακτικῆς δίαιτας, ἡ ἀκρίβεια τήρησής της προκαλεῖ ἐρωτηματικά.
Παρατηροῦμε δυστυχῶς κάποιους Ὀρθόδοξους Χριστιανούς, ποὺ ἐνῷ γιὰ τὴν ἄσκηση τῆς θεσπισθείσας ἀπὸ τὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία Νηστείας, εἶναι πολὺ “ἐπιεικεῖς”, γιὰ τὶς ἐναλλακτικὲς δίαιτες ἡ ἀκρίβειά τους ἐγγίζει ὅρια ποὺ προξενοῦν ἀπορία, καθότι εἶναι ἐξαιρετικὰ γνωστὴ ἡ μεγάλη δυσκολία νὰ ἀκολουθήσει κάποιος ποὺ ζεῖ στὸν κόσμο, τὴν διαπαντὸς ἀποφυγὴ βρώσης κρέατος. Ἔτσι ἡ ἀποφυγὴ βρώσης κρέατος καθιστᾶ σύμφωνα μὲ τὴ στάση τους εὐκολότερη τὴ εἴσοδο στὸ στάδιο τῆς Νηστείας, κάτι ποὺ τελικὰ ἀποδεικνύεται ἐξωεκκλησιαστικὴ ψευδαίσθηση.
Καὶ δυστυχῶς τὴν ὅλη ἐπιχειρηματολογία τους τὴν ἐπενδύουν μὲ τὸ ὅτι, στὴ στάση τους αὐτή, σὲ αὐτὸ τὸ “κρᾶμα” ἐναλλακτικῆς δίαιτας καὶ νηστείας ποὺ ἐφαρμόζουν, συνηγοροῦν καὶ κάποιοι Ἱερωμένοι. Αὐτὸ ὅμως ποσῶς δὲν καθιστᾶ ἐκκλησιαστικὴ τὴ στάση τους. Ἡ Ἐκκλησία μας παρὰ τὶς λίγες καὶ μεμονωμένες ἀπόψεις κάποιων Ἱερωμένων, ἔχει ξεκάθαρη θέση, τόσο γιὰ τὶς ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες, ὅσο καὶ γιὰ τὶς ἐναλλακτικὲς δίαιτες.
Τὸ θέμα τῆς νηστείας πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζεται πάντοτε μὲ βάση τὸ κάλλος ποὺ προσέδωσε στὴν ἀρετὴ αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία μας. «Ὑποδεξώμεθα τῶν νηστειῶν τὸ χάρισμα ὡς θεοδώρητον», ψάλλομε στὸν Ὄρθρο τῆς Δευτέρας τῆς Α΄ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν. «Θεοδώρητον χάρισμα», καλεῖται ὁ τῆς νηστείας ἀγώνας, καταδεικνύοντας τοιουτοτρόπως τὸ κάλλος τῆς νηστείας ποὺ ἔχει θεσπίσει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία. «Ἡμέρα σωτήριος», ἐπίσης καλεῖται ἡ νηστεία στὴν Ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας. Σωτήριος καλεῖται ἡ τῆς Νηστείας εἴσοδος, γιατί ὄντως εἰς σωτηρία ἄγει.
Τὴν ἀρχοντιὰ τῆς Νηστείας τῆς Ἐκκλησίας μας, τὴ δίδαξαν μὲ τὴ βιοτὴ τους μεγάλοι Ἅγιοι, σὰν τὸν Ὅσιο Παΐσιο καὶ τὴν Ἁγία Σοφία τῆς Κλεισούρας. «Οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι τὸ κάνουνε γιὰ ψυχικὴ ὠφέλεια, γιὰ τὸν ἀληθινὸ Θεό», ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος. Ὅταν ἀναλογιστεῖ κανεὶς τὸ κάλλος τῆς Νηστείας τῆς Ἐκκλησίας μας θὰ ἀποφύγει αὐτὴ τὴν “ἐναλλακτικὴ συνέχεια”, μὲ τὸ “κρᾶμα” ἐναλλακτικῆς δίαιτας καὶ νηστείας.
