* * *
Διαβάζει κανείς αυτή τη φράση του Θουκυδίδη, και μένει έκπληκτος. Πόσο αληθινά τα παρουσιάζει ο μεγάλος αυτός ιστορικός. Αλλά συγχρόνως αναλογίζεται, ότι αυτό που ισχύει για τις ανθρώπινες σχέσεις, δεν ισχύει για το Θεό. Δεν ισχύει για την Αγία Τριάδα. Δεν ισχύει για το πρόσωπο του Χριστού μας.
Πόσο ισχυρός, πόσο παντοδύναμος είναι ο Θεός!
Λέει η αγία Γραφή, ότι ο Θεός είναι «ο επιβλέπων επί την γην και ποιών αυτήν τρέμειν»· ρίχνει ένα βλέμμα, και μπορεί μ’ αυτό να δημιουργήσει σεισμό. Είναι «ο απτόμενος των ορέων και καπνίζονται»· μια ανθρωποπαθής έκφραση· ότι ακουμπάει τα ηφαίστεια και αυτά εκρήγνυνται και χύνουν τη λάβα τους, η οποία σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της (Ψαλμ. 103,32).
Πόσο δυνατός είναι ο Θεός; Με ένα κατακλυσμό έπνιξε όλο τον κόσμο την εποχή του Νώε. Να θυμηθούμε τα Σόδομα και τη Γομόρα –την Αμερική θα λέγαμε της Παλαιάς Διαθήκης– που καταστράφηκε; Τα κατάστρεψε ο Θεός, λόγω των αμαρτιών τους και δεν υπάρχει τίποτε στη θέση τους παρά μόνο η Νεκρά Θάλασσα, η οποία δεν έχει καθόλου ζωή μέσα της.
Να θυμηθούμε ότι ο Ιησούς του Ναυή χρειάστηκε κάποια στιγμή, ενώ πολεμούσε με εχθρούς, παράταση της ημέρας, διότι αν ερχόταν η νύχτα οι εχθροί θ’ ανασυντάσσονταν και δεν θα ήταν εύκολο να τους νικήσει, και φώναξε ο Ιησούς του Ναυή· «Στήτω ο ήλιος», να σταματήσει ο ήλιος (Ιησ. 10,12); Ήταν μια προσευχή, που έκανε προς το Θεό. Και λέει η Παλαιά Διαθήκη –και το απέδειξαν και αστρονομικές παρατηρήσεις– ότι έχουμε στιγμή στην εποχή του Ιησού του Ναυή, που ο ήλιος φώτισε ολόκληρο 24ωρο και δεν παρενεβλήθη η νύχτα.
Ας μη συνεχίσουμε ν’ απαριθμούμε τα θαύματά του, ας μη συνεχίσουμε λέγοντας πως άνοιξε την Ερυθρά θάλασσα στα δυο και πέρασαν δυο εκατομμύρια ψυχές, ενώ πνίγηκε όλος ο στρατός των Αιγυπτίων…
Και όμως αυτός ο Θεός ο τόσο δυνατός, αυτός ο παντοδύναμος Κύριος, έρχεται, κατεβαίνει εδώ στη γη, ταπεινώνεται, γίνεται άνθρωπος, γεννιέται από άσημους γονείς, μένει στο σπίτι του Ιωσήφ και της Μαρίας, υποτάσσεται σ’ αυτούς, κάνει τα θελήματά τους, ζει φτωχικά· μετά μεγαλώνει, κηρύττει, διδάσκει, κάνει θαύματα· τον συκοφαντούν, τον βρίζουν, τον κατηγορούν, τον ειρωνεύονται, λένε ότι τα θαύματα τα κάνει με τη δύναμη του Βεελζεβούλ…
Και η μόνη αντίδραση του Χριστού σ’ όλη του τη ζωή ποια ήταν; Να ξηράνει μια συκιά με ένα του λόγο για να δείξει ποιος είναι, να πνίξει τα γουρούνια των Γαδαρηνών για να τους τιμωρήσει, που εκτρέφανε ζώα που η Παλαιά Διαθήκη απαγόρευε, και δυο φορές που πήρε το μαστίγιο κ’ έδιωξε τους εμπόρους από το ναό γιατί τον είχαν μετατρέψει σε εμπορικό κέντρο. Φυσικά αντέδρασε και με το ελεγκτικό κήρυγμα αλλά και με την διαφωτιστική και παρακλητική διδασκαλία του.
Και το αποκορύφωμα της ταπεινώσεως και της μακροθυμίας του· ανεβαίνει στο σταυρό, περνούν από κάτω και τον κοροϊδεύουν και του λένε· «Αν είσαι υιός του Θεού, κατέβα κάτω», «Εσύ, που έσωσες άλλους, σώσε το εαυτό σου», και όλα τα άλλα που μας λένε τα ευαγγέλια και η Καινή Διαθήκη. Και ο Χριστός ο παντοδύναμος, που μπορούσε με ένα του νεύμα, κουνώντας το δαχτυλάκι του, να καταστρέψει ολόκληρο τον κόσμο, παραμένει πάνω στο σταυρό χωρίς ν' αντιδράσει καθόλου.
Και όταν πεθαίνει σαν άνθρωπος, τότε, φαίνεται ποιος ήταν· σχίζεται το καταπέτασμα του ναού, κρύβεται ο ήλιος, ανοίγουν οι τάφοι και πετούν τους νεκρούς, γεμίζει η Ιερουσαλήμ από αναστημένους, και ο Ρωμαίος εκατόνταρχος αναγκάζεται να πει «Αληθώς Θεού υιός ήν ούτος» (Ματθ. 27,54).
Πόσο πρέπει να μας συγκλονίσει αυτό το παράδειγμα! Και πόσο θα έπρεπε να συγκλονίσει και τις λεγόμενες χριστιανικές δυνάμεις! Αλλ’ αυτές, η Αμερική και η Ευρώπη, έπαψαν προ πολλού να είναι χριστιανικές· έχουν γίνει καθαρά ειδωλολατρικές.
Λοιπόν ο Χριστός, ο παντοδύναμος, ήλθε. Ταπεινώθηκε, εξευτελίσθηκε, «εκκένωσεν εαυτόν», όπως λέει ο απόστολος Παύλος στις επιστολές του (Φιλιπ. 2,7), για να μας συγκινήσει εμάς τους σκληρόκαρδους, και για ν’ αποδείξει, ότι το φοβερό αξίωμα του Θουκυδίδη «Ο δυνατός κάνει ότι του επιτρέπει η δύναμή του», δεν ισχύει τουλάχιστον για το Θεό. Είναι ο Μόνος, για τον Οποίο το αξίωμα αυτό δεν έχει εφαρμογή.
Αυτό βέβαια που κάνει ο Θεός για τον εαυτό του οι πιστοί το δέχονται και το θαυμάζουν, οι άπιστοι το θεωρούν μωρία και σκάνδαλο. Όλοι όμως ανεξαρτήτως πιστοί και άπιστοι σκανδαλιζόμαστε, όταν στις συγκρούσεις των μεγάλων ή μικρών δυνάμεων καίγονται πόλεις και χωριά, θανατώνονται άμαχοι και μάλιστα από τον πληθυσμό που δεν συμμετέχει στον πόλεμο και δη τα καημένα τα γυναικόπαιδα. Πού είναι ο Θεός, γιατί τα επιτρέπει αυτά, πού είναι η πρόνοιά του και άλλα παρόμοια λέγονται και διατυπώνονται. «Τις», όμως, «έγνω νουν Κυρίου; Ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο; (Ησ. 40,13). Η Γραφή πάντως μας διαβεβαιώνει ότι «Δίκαιος ει, Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις σου» (Ψαλ. 118,137). Μπορεί εδώ στην γη αυτό να μη το καταλαβαίνουμε, αλλά όταν ευρεθούμε στην αιώνια ζωή τότε και εμείς θα αναφωνήσουμε μαζί με τον ψαλμωδό αυτή τη φράση.
Όσοι λοιπόν δεχθούμε τα αλάθητο του Θεού και εμπιστευθούμε στην κρίση του θα αναρωτηθούμε από αγάπη και ιεραποστολικό ενδιαφέρον: Εν τάξει με το σχέδιο του Θεού, αλλά εμείς σαν πιστοί τι πρέπει να κάνουμε; Πώς πρέπει ν' αντιδράσουμε σε κάθε πολεμική κρίση, ενεργούμενη ή προετοιμαζόμενη;
Η απάντηση είναι πολύ απλή. Όλοι μας, εάν έχουμε συναίσθηση της καταστάσεως, να μετανιώσουμε. Όλοι μας να εξομολογηθούμε. Όλοι μας να γίνουμε περισσότερο άνθρωποι. Όλοι μας ν’ αφήσουμε κάθε άλλη ενασχόληση, και νυχθημερόν, εκτός από τις απαραίτητες δουλειές, όλη μέρα να κραυγάζουμε το «Κύριε, ελέησον». Όχι να καθόμαστε αποχαυνωμένοι στα μέσα ενημερώσεως και παθητικά να αναμένουμε ή να παρακολουθούμε τη φρίκη του πολέμου όποτε συμβαίνει, και η μόνη σκέψη μας να είναι ίσως, πώς ν’ αποκτήσουμε τρόφιμα, πώς να διασφαλισθούμε από τυχόν επερχόμενα δεινά. Αλλά να γίνουμε ενεργητικά συμμέτοχοι στα δεινά των ανά τον κόσμο συνανθρώπων μας, ανεξαρτήτως εθνότητας ή θρησκείας, δια της προσευχής. Διότι ο μόνος, που μπορεί να επηρεάσει τους άφρονες του Ν.Α.Τ.Ο. και της Αμερικής, της Ρωσίας και της Κίνας είναι ο Θεός.
Θα κλείσουμε τον σχολιασμό αυτό με μια ιστορική λεπτομέρεια.
Όταν οι Αμερικανοί πήραν την απόφαση να ρίξουν τις πυρηνικές βόμβες στην Ιαπωνία, η εντολή ήταν να πληγεί η Χιροσίμα και μετά η ιαπωνική πόλη Κοκούρα. Αυτή την εντολή είχαν οι Αμερικανοί πιλότοι. Αλλ’ όταν έφθασαν πάνω από την Κοκούρα, ο ουρανός ήταν γεμάτος σύννεφα. Δεν είχαν ορατότητα. Τα καύσιμα των αεροπλάνων άρχισαν να τελειώνουν, με αποτέλεσμα, μη έχοντας στόχο, ζήτησαν άδεια και, αντί για την Κοκούρα, χτύπησαν το Ναγκασάκι. Ένα «τυχαίο» πράγμα, ένα νέφος, έγινε αιτία να πέσει η ατομική βόμβα σε άλλη πόλη.
Τι μπορεί να κάνει μια απλή ενέργεια του Θεού! Τα πάντα μπορεί να κάνει! Να σταματήσει ακόμα και ένα βομβαρδισμό. Ή τα τοξικά αέρια να τα κατευθύνει κάπου αλλού, εκεί που Εκείνος ξέρει. Τα γεγονότα της αγίας Γραφής, τα γεγονότα που ιστορεί η εκκλησιαστική αλλά και η κοσμική ιστορία, όλα σ’ αυτό συντείνουν.
Σπουδαίος ερμηνευτής της Γραφής, ο αείμνηστος καθηγητής Παναγιώτης Μπρατσιώτης, στον πρόλογο του υπομνήματός του στην Αποκάλυψη γράφει χαρακτηριστικά· Βλέποντας τον κόσμο νομίζουμε ότι τον διοικούν οι μεγάλες δυνάμεις, η Αμερική, το Ν.Α.Τ.Ο. κ.λ.π., αυτοί που ελέγχουν σήμερα την γη ολόκληρη. Να γνωρίζουμε όμως ότι τη γη δεν τη διοικούν ούτε οι μεγάλες δυνάμεις, ούτε ο Διάβολος, ούτε ο Αντίχριστος. Τη διοικεί ο ίδιος ο Θεός. Άσχετα αν δεν φαίνεται, κ’ εμείς νομίζουμε ότι κυβερνούν όλοι αυτοί οι «καραγκιόζηδες», που φαίνονται κατά καιρούς στις οθόνες και ακούγονται στα ραδιόφωνα.
Και αναφέρει το εξής επιτυχημένο παράδειγμα, παρμένο από ένα ξένο ερμηνευτή. Ο κόσμος μοιάζει με ένα πλοίο, που ξεκινάει να πάει κάπου. Μέσα στο πλοίο ο καθένας κάνει ό,τι θέλει· παίζει, κοιμάται, χορεύει, προσεύχεται, διασκεδάζει, αμαρτάνει, κολυμπά, γελάει, κλαίει, κάνει ό,τι θέλει. Το πλοίο όμως βρίσκεται υπό την διοίκηση του πλοιάρχου και οδεύει προς κάποιο λιμάνι, προς κάποιο σκοπό, που τον καθορίζει ο πλοίαρχος. Έτσι γίνεται και σ’ αυτό τον κόσμο. Οι επί μέρους κυβερνήσεις και οι δυνατοί της γης φαίνεται ότι κυβερνούν, ότι κάνουν ορισμένα πράγματα. Αλλά πίσω από τα γεγονότα κρύβεται το παντοδύναμο χέρι του Θεού, που οδηγεί την ιστορία προς το τέρμα της. Δεν καταλαβαίνουμε, εμείς οι φθαρτοί και πολλές φορές αμαρτωλοί άνθρωποι, τις κινήσεις της θείας πρόνοιας μέσα στον κόσμο. Κάποτε, στη Β΄ Παρουσία, όταν βρεθούμε εκεί, θα καταλάβουμε γιατί ο Θεός επέτρεψε κάποιες καταστάσεις και γιατί άφησε μερικούς «καραγκιόζηδες» να νομίζουν ότι κυβερνούν τον κόσμο και ότι αυτοί είναι οι πλανητάρχες.
Αγαπητοί αναγνώστες! Ο Θεός να δώσει σε όλους μας, ν’ αντιμετωπίζουμε συγκλονιστικά γεγονότα που συμβαίνουν σε κάθε εποχή με μετάνοια και προσευχή. Αμήν.
