«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
-Πόσο διάστημα μένει ἡ θεία Χάρις μαζί μας; Ἐρώτησε ἕνας χριστιανός τόν π. Κλεόπα. Καί ὁ Γέροντας τοῦ ἀπήντησε:
-Ὅσο ζοῦμε. Ἀρκεῖ πάντοτε νά τήν ζητοῦμε ἀπό τόν Θεό.
-Πῶς μποροῦμε νά ἀποκτήσουμε τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ;
-Τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ τήν λαμβάνουμε ἀπό τό Ἅγιο Βάπτισμα καί τήν διατηροῦμε μέσα μας μέ τήν συμμετοχή μας στά Ἅγια Μυστήρια καί μέ ὅλα τά καλά ἔργα. Δηλαδή μέ τήν νηστεία, τήν προσευχή, τήν ἐξομολόγησι, τήν Θεία Κοινωνία, τήν ἀνάγνωσι τῶν ἱερῶν βιβλίων, τήν ἀγρυπνία, τήν ἐλεημοσύνη, τήν ταπείνωσι, τήν γέννησι καί ἀνατροφή τῶν παιδιῶν, τόν φόβο τοῦ Θεοῦ καί ὅλα τά ἄλλα πνευματικά μέσα.
Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἔρχεται μέσα μας ὅπως ὁ διαρρήκτης πού σπάζει τήν πόρτα τῆς ψυχῆς μας;
-Ὁ Θεός δέν παραβιάζει τήν πόρτα τῆς ψυχῆς κανενός γιά νά εἰσέλθη. Ἄκουσες τί λέγει τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως; «Ἰδού στέκομαι στήν πόρτα καί κρούω. Ἐάν θά ἀκούσει τήν φωνή μου ὁ ἄνθρωπος, τότε θά εἰσέλθω Ἐγώ καί ὁ Πατέρας μου καί θά κατοικήσουμε μαζί του μέσα στήν καρδιά του….».
Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μόνο τότε ἔρχεται, ὅταν ἐμεῖς ἀνοίξουμε τήν θύρα τῆς καρδιᾶς μας. Ὁ Χριστός κτυπᾶ καί, ἐάν ἐμεῖς εἴμεθα σκληρόκαρδοι καί δέν δεχόμεθα τοῦ Θεοῦ τήν πατρική ἐπίσκεψι, ἡ Χάρις Του δέν μπαίνει στήν καρδιά μας μέ τήν βία. Διότι ὁ Θεός ἔδωσε στόν ἄνθρωπο τήν ἐλεύθερη θέλησι νά δέχεται ἤ νά διώχνει τήν θεία Χάρι Του. Ἰδού τί λέγει καί τό Ἅγιο Πνεῦμα: «Ἐάν θέλετε νά μέ ἀκούσετε, θά φάγετε ὅλα τά ἀγαθά τῆς γῆς. Ἐνῶ, ἐάν δέν μέ ἀκούσετε, δίκοπο μαχαίρι θά σᾶς τεμαχίσει. Κι αὐτά τά λέγει τό στόμα τοῦ Θεοῦ».
Ἄκουσε τί λέγει πάλι ἡ Ἁγία Γραφή: «Ὁ Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπο καί τόν ἄφησε στό χέρι του νά συμβουλεύεται». Ὁ Θεός δίνει τήν Χάρι του κατά θαυμαστό τρόπο, ἀναλόγως τῆς ἰδικῆς μας καλῆς προαιρέσεως. Εἶναι σάν νά μᾶς λέγει: «Ἔε ἄνθρωπε, θέλεις τήν Χάρι μου; Νήστευε. Κάνε προσευχή, φύλαττε τόν νοῦ σου ἀπό τούς κακούς λογισμούς, κάνε ἐλεημοσύνη, πήγαινε στήν ἐκκλησία, παῦσε καί μίσησε τήν ἁμαρτία, ἐξομολογήσου καθαρά. Ἰδού ποῖα εἶναι τά χριστιανικά σου καθήκοντα! Σοῦ δίνω τήν Χάρι Μου. Ἐάν θέλεις, δέξου την. Ἐγώ δέν πιέζω κανέναν νά σωθῆ».
Δέν θά ὑπῆρχε κόλασις καί παράδεισος ἐάν ὁ ἄνθρωπος ἔκανε τά καλά ἔργα μέ τήν βία. Ὅλα πρέπει νά τά κάνει ὁ ἄνθρωπος μέ τήν καλή του διάθεσι καί καλή καρδιά. Τί λέγει πάλι τό Ἅγιο Πνεῦμα: «Ἀγαπᾶ ὁ Θεός αὐτόν πού ἔχει καλωσύνη καί κάνει ἐλεημοσύνη μέ τήν καρδιά του».
Ἔτσι, ἐάν ἀπό ἀγάπη γιά τόν Θεό προσπαθεῖτε νά κάνετε αὐτά γιά τά ὁποῖα πιστεύετε, αὐτό εἶναι καλό καί ἐπαινετό ἔργο. Διότι, μετά τόν θάνατο δέν ὑπάρχει μετάνοια καί σωτηρία γιά κανέναν. Μετά τόν θάνατό μας κλείνει ἡ θύρα τῆς μετανοίας. Ὅ,τι μποροῦμε νά τό κάνουμε ὅσο ἀκόμη καίει ἡ λαμπάδα τῆς ζωῆς μας. Διότι μετά τόν θάνατό μας δέν ὑπάρχει χρόνος γιά τήν ἐπιτέλεσι ἀγαθῶν ἔργων γιά τήν σωτηρία μας.
Λέγει ὁ Ἐκκλησιαστής: «Ἐάν θά πέσει τό ξύλο στόν νότο ἤ ἐάν θά πέσει στόν βορρᾶ, ὅπου καί νά πέσει ἐκεῖ καί θά μείνει». Ἐνῶ ὁ ἅγιος Ἰωαάννης ὁ Χρυσόστόμος ἑρμηνεύει τόν Προφήτη: «Ἐάν θά πέσει τό ξύλο στόν βορρᾶ..δηλαδή θά ἔχει τήν φροντίδα του ὁ Θεός; Ἐδῶ ὁμιλεῖ γιά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου». Κατόπιν λέγει: «Ὁ βορρᾶς εἶναι ἡ ἀμετανοησία τοῦ ἀνθρώπου καί ὅταν γίνει νοτιᾶς, αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει μετάνοια καί ἐλεημοσύνη. Ὁπότε, ὅπου θά πάει ἡ ψυχή μετά τόν θάνατο τοῦ σώματος, ἐκεῖ καί θά παραμείνει…». Πῶς πιάνεται ἡ ψυχή, πρίν νά πεθάνει; Πιάνεται, ἐάν ἔστω καί στό τελευταῖο λεπτό τῆς ζωῆς της ἀντικρύσει τόν Σταυρωθέντα Σωτήρα μας καί τοῦ ζητήσει συγχώρησι. Αὐτή τήν στιγμή εὔχομαι νά τήν ἔχουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἐπί τῆς γῆς, οἱ ὁποῖοι ζητοῦν τήν ἀθανασία τῶν ψυχῶν τους.
Ἄς προσευχώμεθα λοιπόν στόν Καλό Θεό μας νά μᾶς δώσει εἰρηνικό τέλος καί νά μή φθάσουμε στήν θύρα τῆς ἄλλης ζωῆς ἀνεξομολόγητοι. Διότι, ἐάν κάποιος φύγει ἀπό τήν ζωή ἀνεξομολόγητος, εἶναι τό ἴδιο μέ τόν ἀβάπτιστό, ἐάν ἔχει διαπράξει θανάσιμα ἁμαρτήματα. Δέν τόν ὠφελεῖ τίποτε τό βάπτισμά του πού ἔλαβε στήν παιδική του ἡλικία. Οὔτε μπορεῖ μέ τίς προσευχές τῆς Ἐκκλησίας νά βγεῖ ἀπό τήν κόλασι, ἐάν ἔφυγε χωρίς τήν ἐξομολόγησι. Τό λάθος του εἶναι ἀνεπανόρθωτο, ὅσο ζοῦσε στήν παροῦσα ζωή, καί δέν ἔκαμε εἰλικρινῆ ἐξοιμολόγησι, καθαρή προσευχή καί τά ἄλλα ἀναγκαῖα ἔργα γιά τήν σωτηρία μας.
-Ἀλλά ἡ τελειότης δέν ἔχει συνέχεια καί μετά τόν θάνατο τοῦ ἀνθρώπου;
-Ναί, γιά τούς τελειωμένους στήν ἀρετή ὑπάρχει. Διότι ἄκουσε τί λέγει τό Ἅγιο Πνεῦμα: «Θά ὑπάγουν ἀπό δυνάμεως εἰς δύναμιν. Καί θά ἀναδειχθοῦν ἀπό τόν Θεόν τῶν θεῶν στήν Σιών…». Ἔτσι οἱ ψυχές τῶν δικαίων καί οἱ ἄγγελοι μεταβαίνουν στόν ἅπαντα αἰῶνα ἀπό τήν μία βαθμίδα τῆς εὐφροσύνης στήν ἄλλη βαθμίδα, πού εἶναι ὑψηλότερη, πάντοτε μέ πνευματικές θεωρίες. Ἐπειδή ὁ Θεός δέν ἔχει ὅρια (εἶναι ἄπειρος) καί σέ ἄπειρο ὕψος.
Ὁ ἄνθρωπος ὅμως πού θά ἀποθάνει ἀνεξομολόγητος καί μέ μεγάλα ἁμαρτήματα, κατεβαίνει χαμηλότερα στήν κόλασι, ἀπό τό ἕνα σκαλί στό ἄλλο, ἀπό τήν ὁποία εἴθε νά μᾶς λυτρώσει ὅλους ὁ Πανάγαθος Θεός μας. Ἀμήν.
Μετάφρασις ἀπό τά ρουμανικά Μον. Δαμασκηνός Γρηγοριάτης
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
