Ὅταν θελήση ἀδελφός τόν κόσμον νά ἀφήση
καί βίου τόν ἰσάγγελον βίον ν᾿ ἀκολουθήση
θ᾿ ἀκούση μέ δέος ψυχικό ἡμέραν τῆς κουρᾶς του
τοῦτον τόν ὕμνον, Ἀδελφοί, πού ὅλους κατανύσσει.
Ἄνοιξε, ναί ὦ Δέσποτα, τήν πατρική Σ᾿ ἀγκάλη
καί δέξαι με τόν ἄσωτον τῆς βιοτικῆς κραιπάλης.
σπατάλησα, ἀλλά ἰδού, ἄφθορον θέλω πλοῦτον
καί τοῦτον ζητῶ ἐλπίζοντας στό θεῖον ἔλεός Σου.
Τήν ἄθλια καρδίαν μου μέ παραβλέψης, Πάτερ,
μέ δάκρυα βροντοφωνῶ, ἡμάρτησα μπροστά σου
καί μάτια δέν ἔχω νά ἰδῶ μήτε τόν οὐρανόν Σου.
Ἀλλά καί στό Τριώδιο, τήν Κυριακή τ᾿ Ἀσώτου,
τό ἴδιο τό τροπάριο ψάλλουμε μετά δέους
γιατί κι ἐμεῖς ἐζήσαμε μ᾿ ἀμέλεια τόν βίον,
μιμούμενοι τόν ἄσωτο, Παραβολῆς τοῦ Κτίστου.
Ἐκείνη τήν Παραβολή τ᾿ Ἀσώτου, Ἀδελφοί μου,
οἱ Ἁγιορεῖτες εὔχονται στά σοβαρά κι ἀστεῖα:
"Χρόνια πολλά, ὦ Ἀδελφοί, γιορτάζουμε οἱ πάντες
γιατί ἀσώτως ἅπαντα διανύσαμε τόν βίον,
ἄϊντε λοιπόν, καλήν ἀρχή μέ στόχο τήν μετάνοια
κι ἀκροτελεύτιο σταθμό πατρίδα τήν οὐράνια.
Πατέρα Πολυέλεε, ἄφησε τήν ματιά Σου
νά ἰδῆς τά πεπραγμένα μου, τά πλήθη τῶν κακῶν μου
καί τότε θά βγῆς στό ξέφωτο, ἔξω ἀπό τό σπίτι
νά ἀγναντεύσης μέ στοργή, μέ πόνο κι ἀγωνία
καί τούς διαβάτες νά ρωτᾶς: Μήν εἴδατε τόν γυιό Μου;
Γνωρίζω πόσο πόνεσες καί ἔκλαψες μαζί μου
νά τρώγω ξυλοκέρατα κι αὐτά νά μοῦ σαπίζουν
τήν ἄφρονη καρδία μου, τήν Χάρι νά μοῦ κλέβουν
νά μοῦ σκοτίζουμε τόν νοῦ καί κλάμμα νά μοῦ φέρνουν.
Ὅπου κι ἄν πῆγα κράτησα τό πρᾶον τῆς Μορφῆς Σου,
τήν ἀνοικτή ἀγκάλη Σου εἶχες γιά τό παιδί Σου,
πού ἄσκοπα ἐσκόρπισα τῶν δωρεῶν Σου κάλλη
κι ὅμως ποθοῦσα ὁ δυστυχής γιά νά γυρίσω πάλι.
Ἀναλαμπές πνευματικές μοῦ ἔστελνες συχνάκις.
καί μέ ὠθοῦσες, Ἰησοῦ, τά εἴδωλα τοῦ κόσμου
μέ βδελυγμία ν᾿ ἀρνηθῶ, κοντά Σου νά γυρίσω
νά εὕρω ὅ,τι ἔχασα καί νά πανηγυρίσω.
Θυμᾶμαι ἦταν δειλινό, ἔδυε καί ὁ ἥλιος
ὅταν ἐπῆρα μέ χαρά τοῦ γυρισμοῦ τόν δρόμο.
Μέ εἶδες ἀπό μακριά, μέ γνώρισες καί εἶπες:
"Νάτος, αὐτόν περίμενα μέ ἀνοικτάς ἀγκάλας",
καί τρέχεις ὄντας Γέροντας, ξυπόλυτος στ᾿ ἀγκάθια
μέ στεναγμούς κι ὀλοφυρμούς χαρᾶς καί εὐφροσύνης.
Διάπλατα τήν ἀγκάλη Σου, ἄνοιξες γιά νά σφίγξης
τόν ἄσωτο, τόν ἄθλιο, τόν γυιό τῆς ἁμαρτίας.
Θυμᾶσαι τί μοὖπες εἰς τ᾿ αὐτί, ὅταν ἀκόμη ἤμουν
στήν ἀγκαλιά Σου Πάτερ μου: "Μή κλαῖς, μή κλαῖς, παιδί μου",
Ἐγώ ποτέ δέν ἔκλεισα ἐτούτη τήν ἀγκάλη.
Ἦταν γιά σένα ἀνοικτή, γιατ᾿ εἶσαι τό παιδί Μου".
Τότε καί μένα, Πάτερ μου, ἄκουσες νά Σοῦ λέγω:
-Ἥμαρτον, Πάτερ ἀγαθέ, ἡμάρτησα μπροστά Σου
κι ἐνώπιον τοῦ οὐρανοῦ, δέν εἶμαι πιά παιδί Σου.
Πῶς καταδέχθηκες, Χριστέ, ἐμέ νά ἀγκαλιάσης;
Τήν τόση δυσωδίαν μου, πῶς μπόρεσες ν᾿ ἀντέξης;
Ἔχε με, Πάτερ ἀγαθέ, ὄχι πλέον παιδί Σου,
νά κατοικῶ νά ἐργάζωμαι ὅπου οἱ μισθωτοί Σου.
Εἶδες μου τήν μετάνοια;ν, ἔκλαυσες, Πανοικτῖρμον
καί μ᾿ἔφερες νά κατοικῶ στούς πύργους τῆς Ἐρήμου,
ὅπου ὁ πόθος Σου θερμός ἀνάβει στήν καρδιά μου
καί ἀλλοιώνει μου τόν νοῦ κι ὅλα τά σωθικά μου.
Καί τώρα εἶμαι ἄσωτος, μά μετανοημένος,
καί καθ᾿ ἡμέραν σοῦ ζητῶ νά μέ ποτίζης, Πάτερ,
ἐκ ρείθρων τῶν χαρίτων Σου καί θείων Σου ναμάτων
καί πάντοτε μετάνοιαν εἴθε νά μοῦ χαρίζης.
Ἐσεῖς, ὦ Φίλοι κι Ἀδελφοί, πού εἶσθε σάν ἐμένα,
θύματα τῆς κακίας σας, τῆς κάθε ἁμαρτίας,
μήν ἀπελπίζεσθε ποτέ, γυρίστε στά ὀπίσω,
σᾶς περιμένει καί ἐσᾶς ὁ Εὔσπλαγχνος Πατέρας.
Ἀλλ᾿ ὅμως μή βραδύνετε, ὁ βίος τελειώνει
ὁ κόσμος θά παρέλθη πιά, ψυχή θά μείνη μόνη.
Στολίστε τήν ψυχούλα σας μέ μετανοίας κρίνα
νά ζήση στόν παράδεισο μέ ἀρετῶν τά μῦρα. Ἀμήν.
Μ.Δ.Μ
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
