«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Σύμφωνα μέ τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀπό τήν ὥρα πού βαπτίζεται ἕνας ἄνθρωπος στήν κολυμβήθρα διά τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, ἐγγράφεται πλέον ἐπισήμως στούς καταλόγους τῶν γνησίων καί ἐκλεκτῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ μας. Γίνεται μέλος τῆς Ἐκκλησίας μας καί προορισμός του εἶναι ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.
Καί ὁ Φιλάνθρωπος Θεός μας, δέν μᾶς δίνει μόνον αὐτή τήν τιμητική υἱοθεσία νά γινόμεθα δικά του ἀγαπητά παιδιά, ἀλλά μᾶς δίνει καί τήν δυνατότητα, μετά τό Βάπτισμά μας, νά συμμετέχουμε σέ ὅλα τά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας Του. Καί τά Μυστήρια αὐτά εἶναι τρόποι συμμετοχῆς μας στήν αἰώνια Βασιλεία Του, ἀπό τήν παροῦσα κιόλας ζωή. Εἶναι τά πνευματικά μας κάστρα, μέσα στά ὁποῖα κατοικοῦμε γιά νά ἁγιαζώμεθα καθημερινά καί νά μή πολιορκούμεθα εὔκολα ἀπό τίς δυνάμεις τοῦ σκότους, τά πάθη καί τίς κακές μας συνήθειες.
Παράλληλα ὁ Χριστός στέλλει νά μένει γιά πάντα κοντά μας καί ἕνας Ἄγγελός του, στόν ὁποῖον δίνει τήν ἐντολή νά συντροφεύει τήν ψυχή καί ὅλη τήν ὕπαρξί μας ἀπό κάθε ἀρνητική ἐνέργεια πού ἔρχεται ἀπό τό ἀντίθετο στρατόπεδο τοῦ σατανᾶ, τῆς ἁμαρτίας καί τῆς δικῆς μας ἀνοησίας. Ὁ ἀγαθός αὐτός Ἄγγελός μας εἶναι ὁ προσωπικός φίλος, προστάτης, ὁδηγός καί σύμβουλός μας σέ ὅλη τήν πορεία τῆς ζωῆς μας. Καί πότε μᾶς ἐγκαταλείπει; Ποτέ, ἔστω κι ἀν ἐμεῖς τόν πικραίνουμε μέ τά λάθη καί τίς ἁμαρτίες μας. Μᾶς ἀκολουθεῖ ἀπό μακριά καί προσπαθεῖ νά ἐνσπείρει στόν νοῦ μας σκέψεις μετανοίας καί ἐπιστροφῆς κοντά στόν Πατέρα τῆς Ἀγάπης ἀπό τόν Ὁποῖον, γιά διαφόρους λόγους καί πειρασμούς, ἀπομακρυνθήκαμε. Καί ὅταν μετανοοῦμε καί τρέχουμε στόν Πνευματικό μας, κι αὐτός τρέχει μέ πολλή χαρά μαζί μας, διότι κατώρθωσε νά μᾶς ὁδηγήσει στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ, πού εἶναι τό Μυστήριο τῆς Μετανοίας. Μετά τήν ἐξομολόγησι, ἐάν βέβαια εἶναι εἰλικρινής, εἰσέρχονται στόν νοῦ καί τήν καρδιά μας δύο μεγάλα δῶρα: Εἶναι τό δῶρο τῆς συγχωρήσεως τῶν ἑξαγορευμένων ἁμαρτιῶν μας γιά τόν ἐδῶ καί γιά τόν ἅπαντα αἰῶνα καί ἡ πλούσια χορήγησις τῆς Θείας Χάριτος. Ἐάν κάποιος, ἀποθάνει, μετά τήν ἐξομολόγησί του, κι αὐτό συνήθως συμβαίνει στούς ἑτοιμοθανάτους, θά ὑπάγει χωρίς ἀμφιβολία στόν Παράδεισο. Πότε εἶναι κοντά μας ὁ φύλακας Ἄγγελός μας, ἔστω καί νά μή τόν βλέπουμε μέ τά σωματικά μας μάτια; Ὅταν ἔχουμε βαθειά εἰρήνη στήν καρδιά μας! Ὅταν πιστεύουμε ὅτι εἴμεθα χειρότεροι ἀπό ὅλο τόν κόσμο καί τρίτον ὅταν συγχωροῦμε ὅλους τούς ἀνθρώπους γιά ὅ,τι λάθος καί νά ἔκαναν ἐναντίον μας. Μία φορά, τό 1977, εἶχε πάει στόν Ὅσιο Γέροντα Παϊσιον ὁ μακαριστός τώρα ἱεραπόστολος π. Κοσμᾶς Γρηγοριάτης καί τόν ρώτησε ποῦ εἶναι ὁ Ἄγγελός μας. Καί ὁ Γέρο Παΐσιος τοῦ εἶπε: Νά ἐδῶ εἶναι. Καί ἔδωσε στόν Ἄγγελό του ἕνα φιλί δυνατό στόν ἀέρα! Ὁ Ἄγγελός μας εἶναι ὅπως ἡ φρόνιμη περιστερά, ἡ ὁποία διατηρεῖ τήν καθαρότητά της καί δέν λερώνεται σέ λασπόνερα. Καί ὁ Ἄγγελός μας δέν μένει πολύ κοντά μας, ἐάν ἐμεῖς στίς ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου, δέν ἀντισταθοῦμε μέ τά ὅπλα τῆς Θείας Χάριτος. Ἀπομακρύνεται λίγο καί μᾶς στέλλει στόν νοῦ μηνύματα εἰρήνης καί καταλλαγῆς, ἕως ὅτου μᾶς πείσει ὅτι πρέπει νά πάρουμε τό βάρος ἐπάνω μας. Πρέπει νά ταπεινωθοῦμε, πρέπει νά συγχωρήσουμε τόν ἀντίδικό μας. Μετά νά ἐξομολογηθοῦμε. Καί τότε τόν νιώθουμε κοντά μας, διότι ἔχουμε ἀγκαλιασθῆ ἀπό τόν Χριστό μας μέ τήν ἀλουργίδα τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης Του, πού κατέκλυσε ἤδη τήν ψυχή μας.
Ὁ μόνος τρόπος νά κρατοῦμε κοντά μας τόν φύλακα Ἄγγελό μας εἶναι ἡ ἁγία ταπείνωσις, ἡ ὁποία νικᾶ τούς δαίμονες καί διαλύει τίς πονηρές τους παγίδες. Ὅλοι μας σχεδόν δέν ἐπιθυμοῦμε νά πληγώνουμε τόν Ἄγγελόν μας. Προσβάλλομεθα ὅμως σχεδόν καθημερινά, περισσότερο ἀπό τά πάθη μας καί ὀλιγώτερο κατ᾿ εὐθεῖαν ἀπό τόν διάβολο, ὁ ὁποῖος μᾶς ὑποσκελίζει, ἀφοῦ ἐργάζεται κρυφά μέσα ἀπό τά πάθη μας, γιά τήν ἀπώλεια τῶν ψυχῶν μας. Καί κανείς δέν μπορεῖ νά νικήσει τόν διάβολο, πού εἶναι ὑπερήφανο καί ἀνυπότακτο ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ πνεῦμα καί κατεργάζεται πάντοτε τήν καταστροφή μας. Ἐγνώρισα στήν Καλαμάτα πρό ὀλίγων ἐτῶν ἕνα καλόν ἄνθρωπο, τόν κ. Κώστα, ὁ ὁποῖος παρότι ἦτο μορφωμένος, ἐπίστευε ὅτι ἠμποροῦσε νά πολεμήσει τόν διάβολο. Τόν ἄκουσα ὁ ἴδιος νά λέγει πρός τόν διάβολο: «Ποῦ θά μοῦ πᾶς, θά σοῦ σπάσω τά κέρατα...Θά σέ συντρίψω....Ξέρω τίς μεθοδεῖες σου...». Τελικά δαιμονίσθηκε ὁ ἄνθρωπος καί ἀπέθανε δυστυχῶς ἀμετανόητος. Μόνον, λοιπόν, ὁ Χριστός ἐνίκησε κατά κράτος τόν διάβολον καί ἐμεῖς καταφεύγουμε μέ ταπείνωσι στόν Χριστό νά ζητήσουμε τήν βοήθειά του, τήν Χάρι του μέ τήν ἀδιάλειπτη ἐπίκλησι τοῦ ἁγιασμένου Του Ὀνόματος, τό ὁποῖον καίει τούς δαίμονες, ὅπως πολλές φορές οἱ ἴδιοι τό ὡμολόγησαν! Στήν Μονή Διονυσίου πρό ἐτῶν ἀρρώστησε ἕνας ἀδελφός. Ἔπεσε στό κρεββάτι καί, ἴσως κατά παραχώρησι Θεοῦ, κανείς δέν ἀντελήφθη τήν ἀπουσία τοῦ Μοναχοῦ ἀπό τήν ἐκκλησία. Πέρασε μία ἑβδομάδα καί τότε σκέφθηκε ἕνας ἀδελφός γιά τόν ἀπόντα, τί συμβαίνει γιατί δέν ἔρχεται στήν ἐκκλησία. Ἐκτύπησε λοιπόν τήν πόρτα τοῦ κελλιοῦ του καί ἐζήτησε νά μπεῖ μέσα. Τότε ὁ ἄρρωστος τοῦ εἶπε: «Ἄχ τί κακό μοῦ ἔκανες, Ἀδελφέ...Γιατί ἦλθες; Εἶχα, ἀπό τήν ὥρα πού ἀρρώστησα τόν Ἄγγελό μου δίπλα μου καί μέ ἐφρόντιζε γιά ὅλα, γιά τό φαγητό μου, τό νερό, τά χάπια μοῦ ἔδινε. Ὅλη τήν νύκτα δίπλα μου στεκόταν....Ὅταν κτύπησες τήν πόρτα, ἀμέσως ἔφυγε...». Καί ἐδῶ ἀποδεικνύεται περίτρανα ὅτι ὁ Ἄγγελός μας, ὅταν δέν ὑπάρχει ἀπό πουθενά ἀνθρώπινη βοήθεια, τρέχει ὁ ἴδιος καί μᾶς ἐξυπηρετεῖ καί μᾶς φυλάγει ἀπό κάθε τέχνασμα τοῦ πονηροῦ.
Ἀπό π. Δαμασκηνό Γρηγοριάτη. 11-2-2021
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
