Δέν διαφέρω εἰς τίποτε ἐκείνου τοῦ ἀσώτου,
ὅστις ἀφῆκε συγγενεῖς, πλούτη καί τήν οἰκίαν
διά νά χαρῆ ἐλεύθερος κόσμου τήν ἁμαρτίαν.
Εἰς ταύτην τήν Παραβολήν μᾶς λέγει ὁ Δεσπότης,
ὅτι ὁ ἄσωτος υἱός, πλησίον τοῦ Πατρός του
ἔζη λαμπρῶς, περιχαρῶς, χωρίς καμμιά ἀνάγκη,
κι ὅμως ἐπεριφρόνησε, τήν εὔμορφον ζωήν του
πλησίον τοῦ πατέρα του, φίλων καί τ᾿ ἀδελφοῦ του,
διότι κακῶς ἐνόμισε ὅτι εἶναι δεσμευμένος.
Ζήσας μακράν τῆς τοῦ πατρός στοργῆς καί καλωσύνης,
μετά τήν σπάταλον ζωήν χρημάτων στίς κακίες,
κατήντησε χοιροβοσκός, τρώγων ἐκ τῆς τροφῆς των
καί τότε ἐμνήσθη τοῦ πατρός, ἀνένηψεν ὁ τάλας
καί δρόμον τῆς ἐπιστροφῆς, πρός πατρικήν οἰκίαν
ἐπῆρεν ὁ ταλαίπωρος, ψωμάκι νά χορτάση.
Χρόνους πολλούς ἀνέμενε ἔξω εἰς τήν οἰκίαν
ὁ στοργικός πατέρας του καί μόλις ἀνεφάνη,
ἔσπευσε πρῶτος ἔδραμε, θερμῶς τόν κατεφίλει
εἰς οἶκον τόν ὡδήγησε, ἐκάλεσε τούς φίλους
λαμπρῶς ἐπανηγύρισαν ἐπιστροφήν τοῦ υἱοῦ του,
διότι νά! ἀνέζησε καθ᾿ ὅτι ὡς νεκρός γάρ
ὑφ᾿ ὅλων ἐνομίζετο, χαμένος διά πάντα.
Ἔτσι κι ἐγώ ὁ δυστυχής εἰς τά τρελλά μου νειᾶτα
τό Σπίτι τοῦ Πατέρα μου, Χριστοῦ τοῦ Παναγάθου,
ἀρνήθηκα, ἐμίσησα, ἔφυγα διά πάντα
καί μέσα εἰς τήν ἔρημον τῆς κοσμικῆς μανίας
ἔτρεξα καί συνδέθηκα μ᾿ ἀνθρώπους ἁμαρτίας.
Τά χρήματα πού μοὔδωσε, τήν Χάριν ὁ Χριστός μου,
καθ᾿ ἥν στιγμήν τό Βάπτισμα ἔλαβον νηπιόθεν,
σπατάλησα, ἐσκόρπισα μετά πορνῶν ὁ τάλας.
Ἐγεύθηκα τήν νέκρωσιν ψυχῆς μου τῆς ἀθλίας ,
καί σκέφθηκα στό φέρετρο εἶμαι διά τήν κηδείαν.
Οἱ τῶν δαιμόνων λογισμοί μέ ἔπληξαν καιρίως
ἰκμάδα δέν μοῦ ἄφησαν Χάριτος Παναγίας.
Οἱ τῆς ψυχῆς ἐπίβουλοι καί μοχθηροί ἐχθροί μου
ὅλον μέ κατερράκωσαν μοῦ ἀγρίεψαν τόν νοῦν μου.
Ἀκόμη καί τό σῶμα μου βρώμισε κι ἡ μορφή μου
ἀγρίεψε, ἀσχήμισε, πρᾶγμα φρικτόν νά λέγω.
Τότε ἀναρωτήθηκα, πῶς εἶμαι τώρα πλέον;
Ποῦ εἶναι ἡ ὡραιότης μου, τό ἄδολον ψυχῆς μου;
Πῶς ἔτσι τόσο ξαφνικά, στῆς νιότης μου τά χρόνια
ἔχασα κιόλας ἰδανικά, ἐγέρασα προώρως;
Ποῦ εἶναι ἡ εἰρήνη μου, ἡ γαλήνη τῆς ψυχῆς μου,
ἡ αἴσθησις τοῦ Πλάστου μου, ἡ ἀγάπη Του γιά μένα;
Πῶς ἔτσι τόσο γρήγορα γκρεμίσθηκα στό χάος
καί ἔχασα ὁριστικά καρδίας μου τό πρᾶον;
Ποτέ δέν ἐπερίμενα, δέν εἶχα στό μυαλό μου
ὅτι μιά μέρα ἀκριβά ὅλα θά τά πληρώσω.
Ἐκεῖνα πού διέπραξα χωρίς ἀναισχυντίαν,
μακράν τοῦ ἀγαπημένου μου Ἰησοῦ καί Βασιλέως.
Καί τώρα πῶς θά ξαναβρῶ, τοῦ Πλάστου μου τά δῶρα,
τοῦ Πνεύματος χαρίσματα, πίστιν ἐλπίδ᾿ ἀγάπη;
Ἰδού σάν ζῶο περπατῶ, σάν τό σκυλλί στούς δρόμους,
χωρίς ἀνθρώπων Χριστιανῶν συμπόνια καί ἀγάπη.
Νύκτα καί μέρα κυνηγῶ νά βρῶ τήν εὐτυχίαν,
νά ἡσυχάσω δέν μπορῶ, δέν ἔχω ἠρεμίαν.
Ἀγροῖκος ἐκατήντησα κι ἄς ζοῦσα εἰς τήν πόλιν
μ᾿ ὅλους κακός, ἀπόβλητος, κάθαρμα κοινωνίας.
Κουράσθηκα νά κυνηγῶ τίς ἡδονές τοῦ κόσμου,
ἀπέτυχα, στοχάσθηκα δέν εἶν᾿ αὐτός ὁ δρόμος
γιά νἄβρω τήν γαλήνην μου καί τήν ἀνάπαυσίν μου.
Ἀπό μικρός ἐπόθησα Χριστόν νά ὑπηρετήσω,
ὅμως ἀσώτου διαγωγήν πῆρα ν᾿ ἀκολουθήσω.
Τά πάντα μέσα μου, Χριστέ, ἐρήμωσαν, ἀλ᾿ ὅμως
ἕνας σπινθήρ ἐπέζησε, ἡ ἐλπίδα μου σέ Σένα.
Εἶπα, μιά μέρα ὁριστικά τά σύννεφα θά φύγουν,
δαιμόνων τό κλυδώνιον ἔχει νά καταπαύση
καί φωταυγής ὁ ἥλιος σίγουρα θ᾿ ἀνατείλη.
Ἦταν ἀλήθεια ὅλ᾿ αὐτά, ζοῦσα μέ προσδοκία
καί μέ ἐλπίδα σταθερά ἐπιστροφῆς τελείας.
Κάποια ἡμέρα διάβαζα, Μάρτυρος Γεωργίου
βίον τόν πολυθαύμαστον καί μοὔρθε νά στενάξω.
Οἱ δήμιοι τόν ἀνάγκασαν παπούτσια νά φορέση,
πού εἶχαν μέσα τους καρφιά καί ἦσαν πυρωμένα.
Ἐκεῖνος τά ἐφόρεσε κι ἄρχισε νά βαδίζη,
λέγων: Τρέχε Γεώργιε, νά φθάσης τόν Δεσπότην".
Ἐκεῖνος ἔτρεχε ταχύ μέ αἵματα στά πόδια
κι ἐγώ ὁ αἰσχρός, ὁ ἄσωτος δέν θέλω νά γυρίσω,
νά συναντήσω τόν Χριστό, τόν ποθεινόν Πατέρα;
Μιά δύναμι ἀπό Θεοῦ μέ ὤθησε μιά μέρα,
ἄφησα ὅλα ξαφνικά, σπουδές, λεφτά καί σπίτι
κι ἔτρεξα ὁ ταλαίπωρος στοῦ Ὄρους τό λιμάνι
νά εὕρω τήν γαλήνην μου, χρηστότητος τά κάλλη
καί ὅ,τι μοῦ κατέκλεψε, τοῦ κόσμου ἡ κακία.
Οἱ καταρράκται οὐρανοῦ τῆς Χάριτος ἀνοῖξαν,
σταδιακῶς μέ ἔπλυναν, τίποτε δέν ἀφῆκαν
καί τώρα πόσο εὔμορφη πού εἶναι ἡ ζωή μου!
Χωρίς ἄγχος, τήν ροπή πρός πᾶσαν ἁμαρτίαν,
χωρίς φροντίδες κοσμικές, ἐνοίκια καί ρεῦμα,
κοινόχρηστα καί πληρωμές κι ἀγῶνες μέ τό ψέμμα!
Χωρίς τήν ἐκμετάλλευσι τῶν πονηρῶν ἀνθρώπων,
τίς συμφορές καί τίς κραυγές ἀδίκων συνανθρώπων!
Παρότι μέ ἠλέησε ὁ Εὔσπλαγχνος Πατέρας
πάντοτε νοιώθω βρωμερός, μαῦρος σάν τό κατράνι,
ἄθλιος, σκληροτράχηλος, ἀκόρεστος στά πάθη,
παμμίαρος, πανάσωτος, παγκάκιστος, ἀλάστωρ.
Ἔτσι, ποθεῖ ὁ Λυτρωτής νά ζοῦμε κάθε μέρα
βιώνοντες μετάνοια καί τήν αὐτομεμψίαν
ποτέ νά μήν ἀφήσωμεν μέχρι τῆς τελευτῆς μας.
Ἔτσι, Χριστέ μου, ἄσε με καί σεῖς, ὦ Ἀδελφοί μου,
νά νοιώθω τήν κακία μου στά βάθη τῆς ψυχῆς μου
καί νά φωνάζω, ἥμαρτον, ἥμαρτον παναθλίως.
ἡμάρτησα ἐνώπιον Χριστοῦ μου τοῦ Δεσπότου,
διότι κατεπάτησα τάς θείας ἐντολάς Του.
Ἡμάρτησα ἐνώπιον Μαρίας τῆς Παρθένου,
διότι κατεμόλυνα τήν ἅγια ζωήν Της,
καθ᾿ ὅτι δέν ἠθέλησα Αὐτήν ν᾿ ἀκολουθήσω.
Ἡμάρτησα ἐνώπιον χορείας τῶν Ἀγγέλων,
διότι, καίτοι ἔβαλα τ᾿ Ἀγγελικό μου Σχῆμα,
εἰς τήν ζωήν ἀλλοίμονον! προδότης ἀνεφάνην.
Ἡμάρτησα ἐνώπιον στρατιᾶς τῆς τῶν Ἁγίων,
διότι κατεφρόνησα τήν θείαν διαγωγήν των,
τούς λόγους καί τά ἔργα των, τήν ἅγια ζωήν των
κι ἀδιάφορα διέρχομαι, χωρίς τόν θεῖον πόθον,
μοναστικήν μου βιοτήν, ἀλλοίμονον, σέ μένα.
Ἡμάρτησα, πρίν μεταβῶ στήν ἅγια Ἐκκλησία
καί ἐπιστρέψας ἔκαμα παράφορα τά ἴδια.
Ἡμάρτησα ἐν τῶ ναῶ, καθώς μέ πονηρία
ἀντίκρυζα τῶν γυναικῶν βαμμένα πρόσωπά των.
Ἄλλοτε ὑπερήφανα ἐκύτταζα ἄν βλέπουν
οἱ ἄλλοι τό κοστούμι μου, γραβάτα καί παπούτσια.
Ἐνίοτε ἀναίσχυντα ἄνοιγα καί τό στόμα
δῆθεν μέ πόθο στόν Θεό ὕμνους νά ἀναπέμψω.
Στό βάθος ὅμως τῆς καρδιᾶς ἔκρυβα ἄλλον πόθον
ποιός ἄνθρωπος θά μοῦ εἰπῆ:"Μπράβο, ὡραῖα ψάλλεις".
Ἄλλοτε κατετόλμησα Χριστόν νά μεταλάβω,
χωρίς τά ἔσω τῆς ψυχῆς καλῶς νά καθαρίσω.
Τό πλέον ἀσυγχώρητον, ἀκοῦστε, ἀδελφοί μου,
ἔτρεχα ὁ παμμίαρος, μετά τήν Κοινωνίαν
εἰς καταγώγια σκοτεινά, πάλιν νά ἁμαρτήσω
καί τόν Χριστόν μου Ἰησοῦν πάλιν νά Τόν μισήσω.
Ποσάκις συλλογίζομαι, θά ἔπρεπε ὁ Κτίστης
νά μοῦ θερίση τήν ζωήν ἤ νά μέ κατακαύση
καί νά σκορπίση πανταχοῦ τέφραν τοῦ σώματός μου!
Ποσάκις θά ἠθέλησε νά μέ πετάξη κάτω
στά βράχια τῆς θάλασσας καί νά μέ καταπνίξη!
Λογίζομαι πώς ἡ Ἁγνή καί Μήτηρ Του Παρθένος
τοῦ εἶπε: "Κάν᾿ ὑπομονή, μιά μέρα θά γυρίση".
Ἦταν Μεγάλη Ἐβδομάς, Παρασκευή τοῦ Πάθους,
οἱ ἄνθρωποι, μικρά παιδιά μέ φανερό τό πένθος
τρέχουν καί νεκρολούλουδα στόν Τάφο τοῦ Χριστοῦ μας
νά μεταφέρουν καί μαζί τόν στολισμόν νά κάμουν.
Ἐγώ δέν ἔδραμον εὐθύς λουλούδια νά κομίσω
οὔτε ψυχήν μου στόλισα μέ ἄνθη εὐωδίας.
Προτίμησα νά περπατῶ ὁδούς τῆς ἀπωλείας
καί μόνον κατ᾿ εὐφημισμόν Χριστιανός νά εἶμαι.
Ἡμάρτησα ἐνώπιον τοῦ οὐρανίου θόλου,
ὅστις ἄν εἶχε ὄμματα, θά ἔβλεπε τί κάμνω,
εἰς ποίους τόπους κατοικῶ καί πόσο ἁμαρτάνω.
Ἐμόλυνα τοῦ οὐρανοῦ τόν καθαρόν ἀέρα,
καθ᾿ ὅσον οἱ κακίες μου ἔβγαζαν δυσωδίαν
κι οἱ ἄνθρωποι ἀνέπνεον ἐμοῦ ἀκαθαρσίαν.
Ἡμάρτησα ἐνώπιον ἁπάντων τῶν ἀνθρώπων,
οἵτινες καί μή βλέποντες τά πονηρά μου ἔργα,
πολύ ἐσκανδαλίζοντο τῆ τοῦ Σατᾶν μανίᾳ
καί ἐπηρείᾳ τῶν παθῶν καί πορνικῶν μου ἔργων.
Ἡμάρτησα εἰς τόν οἶκον μου καί εἰς τό σωμάτιό μου
κρυπτόμενος μή μέ ἰδοῦν γονεῖς καί ἀδελφοί μου.
Ἡμάρτησα στήν ἐξοχή, στόν δρόμο, στό σχολεῖο
τούς φίλους ἐσκανδάλισα, τούς ἔφερα δολίως
εἰς χώρους ἀκατάλληλους, εἰς παρανόμους τόπους,
καί τούτους παρεκίνησα νά πράξουν ἁμαρτίαν.
Ἡμάρτησα μέ λογισμούς πορνείας καί μοιχείας,
τῶν ἄλλων κατακρίσεως σάν νἄμουν αὐθεντία.
Ἡμάρτησα ἀτέλειωτες φορές εἰς τήν ζωήν μου
ἄλλωστε λέγει κι ὁ Χριστός, στό ἅγιο Εὐαγγέλιο
καί μιά μέρα ὁ ἄνθρωπος ἐπί τῆς γῆς νά ζήση,
θά ἁμαρτήση σίγουρα, ἐπιρρεπής ὑπάρχων.
Ὅμως ποιό θἆν᾿ τό κέρδος μου, ν᾿ ἀπαριθμῶ τά αἴσχη,
ἄλλωστε κάθε ἄνθρωπος τήν ἴδια μοῖρα ἔχει
νά ζῆ χωρίς καί νά μπορῆ ν᾿ ἀπαλλαγῆ τελείως,
ἀπό τήν δίνη τῶν παθῶν καί λογισμῶν ἐφόδους.
Ὅλες οἱ μνῆμες τῶν παθῶν καί μοχθηρῶν μου ἔργων
τιτρώσκουν τήν καρδίαν μου, σάν βέλος τήν σουβλίζουν
κι αὐτή πονεῖ, ἀγωνιᾶ, κλαίει ἀναστενάζει
κι ἐπιζητεῖ τόν Λυτρωτή, τήν ἰδικήν Του ἀγάπην.
Ἔτσι, ἀλήθεια, διά παντός τό πένθος στήν ψυχήν μου
διαμένει καί τροφοδοτεῖ ὅλην τήν ὕπαρξίν μου.
Ἀνανεώνει μου τόν νοῦ, λαμπρύνει τήν καρδίαν,
καί ἀφανίζει τούς ἐχθρούς τούς νοητούς ἀνδρείως.
Ἀκόμη ὅ,τι ἀγαθόν βλαστάνει στήν καρδιά μου
τό πένθος, ἡ μετάνοια καλῶς τό διαφυλάττουν.
Ἔτσι καί ἐσεῖς, ὦ Ἀδελφοί, πού ἴσως ἐξ ἀγάπης
θελήσετε νά μάθετε, διατί νά κλαῖμε πρέπει,
μᾶς λέγει ὁ τῶν ἀσκητῶν, Μέγας Εὐφραίμ ὁ Σῦρος,
πώς νόθο κάθε ἔργο μας εἶναι χωρίς τό πένθος.
Τοῦτο, ὡς εἶπα, ἐμπλουτεῖ μέ ἀρετάς ἁγίας,
ὅσους θελήσουν στήν ζωή νά κλαύσουν νά πενθήσουν,
γιατί αὐτούς παναληθῶς Θεός θά ἀγλαΐση,
Μᾶς λέγουν καί οἱ Ἅγιοι, πώς τιμωρεῖ ὁ Πλάστης,
ὄχι τούς ἁμαρτάνοντας, ἀλλά τούς μή πενθοῦντας.
Μήν ἀπελπίζεσθε ποτέ, Φίλοι καί Ἀδελφοί μου,
ζητῆστε τήν ἐπίγνωσιν τῶν πεπραγμένων ἔργων
θρηνεῖτε καί στενάζετε, ὁ Κύριος θά ἔλθη
κάμετε ἐξαγόρευσιν εἰς ἅγιον Πατέρα
καί τότε μιά νέα ἀπαρχή ζωῆς ἐπουρανίου
θά ἀνατείλη ἐνώπιον τῶν νοερῶν ματιῶν σας. Ἀμήν.
Μ.Δ.Γ.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
