Η
αλήθεια είναι ότι όταν εμείς οι άνθρωποι προσευχόμαστε, διαβάζουμε τον
προσευχητικό μας κανόνα χωρίς τη συμμετοχή ολόκληρου του είναι μας. Με
τα χείλη μας μονάχα κάνουμε το χρέος μας απέναντι στον προσευχητικό μας
κανόνα. Είμαστε γεμάτοι περισπασμό και ασφαλώς αυτό σημαίνει ότι δεν
προσευχόμαστε εν πνεύματι και αληθεία.(βλ Ιωάννη 4,23-24) Προσευχόμαστε
μονάχα με τα σώματα μας και προφέρουμε τα λόγια με τα χείλη μας, ενώ η
ύπαρξή μας είναι πραγματικά κάπου αλλού. Η προσοχή μας είναι αλλού
εστιασμένη, όχι στις λέξεις της προσευχής. Αυτός είναι και ο λόγος που
οι Άγιοι πατέρες λένε ότι η επαγρύπνηση και η προσοχή πρέπει πάντοτε να
προηγούνται της προσευχής. Όταν προσευχόμαστε χωρίς προσοχή, δεν
προσευχόμαστε εν πνεύματι και αληθεία, ή εν τοις λόγοισμοίς. Ωστόσο όταν
είμαστε προσεκτικοί όσον αφορά στο τι ζητάμε στην προσευχή μας,
επικεντρωνόμαστε στις λέξεις που λέμε και σε αυτό που ζητάμε .
Όταν
ζητάμε βοήθεια από κάποιον που ξέρουμε ότι μπορεί να μας βοηθήσει,
στρεφόμαστε προς εκείνον σοβαρά και τον ικετεύουμε με ολόκληρη την
ύπαρξή μας: "Κάνε σε παρακαλώ το τάδε για
μένα. Ξέρω ότι μπορείς να το κάνεις". Αυτό σημαίνει ότι είμαστε
πεπεισμένοι ότι μπορεί να μας βοηθήσει, οπότε του ζητάμε τη βοήθεια του.
Συχνά όμως προσευχόμαστε στο Θεό χωρίς προσοχή, μηχανικά και το
λογίζουμε αυτό για προσευχή, τη στιγμή που το μυαλό και η καρδιά μας δεν
συμμετέχουν. Ο νους μας βρίσκεται αλλού είτε σε κάτι που σχεδιάζουμε να
κάνουμε είτε σε κάποια προσβολή που μας έγινε... Ο νους μας εστιάζει σε
πολλά πράγματα εκτός από την προσευχή. Αυτός είναι ο λόγος που ο Κύριος
είπε ότι ο Θεός είναι πνεύμα και ότι πρέπει να προσευχόμαστε εν
πνεύματι και αληθεία. Αυτό σημαίνει ότι το πνεύμα μας πρέπει να είναι
παρών κατά την ώρα της προσευχής.
Οι λογισμοί καθορίζουν την ζωή μας.
Εκδόσεις Εν πλω
σελ:138-139
https://wra9.blogspot.com/2022/01/blog-post_300.html
