Χρίστος Παναγιώτου
Πάλι ἀναγκαζόμαστε νά ἀσχοληθοῦμε μέ τήν ἐμμονική στάση τοῦ Μητροπολίτου μας, τοῦ Λαρίσης καί Τυρνάβου, ὑπέρ τοῦ ἐμβολιασμοῦ μέ τά ἐνέσιμα γενετικά σκευάσματα. Θά ἔπρεπε νά διακηρύσσει, στεντορείᾳ τῇ φωνῇ, γιά τό μοναδικό ἐμβολιασμό μέ τό πανάγιο Σῶμα καί Αἷμα τοῦ ζωοδότη Χριστοῦ! Αὐτό ἄλλωστε εἶναι τό λιγώτερο πού ὀφείλει νά πράξει γι’ Αὐτόν, στό ὄνομα τοῦ Ὁποίου μισθοδοτεῖται ἀπό τόν ἑλληνικό λαό. Ἀντίθετα, ἔδιωξε μέ τό φοβικό του τρόπο τό λαό ἀπό τίς ἐκκλησίες. Αὐτή τή φορά, ὁ Μητροπολίτης μας βρῆκε «παρηγοριά» σέ κείμενο1, στό ὁποῖο ὁ κειμενογράφος καταθέτει τόν προβληματισμό του γιά τόν ἐμβολιασμό καί μέ κλιμακωτή σκέψη κλίνει ὑπέρ αὐτοῦ· ἐξαιρεῖ αὐτούς πού ἔχουν τήν πίστη «κάποιων ερημιτών ασκητών».
Τό πρόβλημα στό ἐν λόγῳ κείμενο, εἶναι ὅτι χρησιμοποιήθηκαν λογικοφανῆ ἐπιχειρήματα, πού ὅμως δέν ἰσχύουν. Ἴσως προορίζονται γιά τούς πιστούς πού δέν ἔχουν ἐκκλησιαστική παιδεία, καί δυστυχῶς εἶναι οἱ περισσότεροι! Οἱ θεοφόροι Πατέρες τονίζουν ὅτι δέν ὑπάρχει κάποιο γεγονός στή ζωή τοῦ χριστιανοῦ, πού νά μήν ἅπτεται τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τῆς θεολογίας· καί πώς ὅ,τι πράττουμε, «εἰς δόξαν Θεοῦ» τό πράττουμε. Ἑπομένως, ὁ ἰσχυρισμός ὅτι ἡ Θεολογία πρέπει νά διαχωρίζεται ἀπό τήν ἐπιστήμη, δέν εὐσταθεῖ· ἡ Θεολογία χωρᾶ παντοῦ!
Ἐντύπωση προκαλεῖ ἡ ἐστίαση τοῦ κειμενογράφου, «πως κάτι δεν πηγαίνει καλά με την εμμονική άρνηση της λήψης εμβολίων κατά της πανδημίας» ἐνῷ ἡ λυσσώδης ἐμμονή τῶν κυβερνώντων, νά ἐμβολιάσουν παντί τρόπῳ καί πάσῃ θυσίᾳ, ὅλους τούς χριστιανούς, ἀπορίας ἄξιον, τοῦ διαφεύγει!;
Παρακάτω, ἐκφράζει τήν ἀπορία του: «ποιος τελικά πλανάται: η επίσημη Εκκλησία ή οι υπόλοιποι αντιδρώντες;». Γιά τήν ἐπίλυσή της, στό ένα ζύγι τοποθέτησε, ὅλους τούς «ἀρνητές» τούς ὁποίους, μέ συνοπτικές διαδικασίες, κατέταξε στίς τάξεις τῶν «ζηλωτών αδελφών – κυρίως παλαιοημερολογιτών – καθώς και άλλων ακραίων στοιχείων (κυρίως εθνικιστών)» (προφανῶς εἶναι καρδιο-παντο-γνώστης!). Στό ἄλλο ζύγι τοποθέτησε τήν πλειοψηφία «Ορθοδόξων Επισκόπων και Πατριαρχών (απανταχού γης)», «εγχώρια Μοναστήρια εγνωσμένου κύρους και πνευματικότητας» καθώς καί «πολλούς σοβαρούς κληρικούς και λαϊκούς χριστιανούς». Τό ζύγι προφανέστατα γιά τόν κειμενογράφο ἔγειρε ἀπό τή μεριά αὐτῶν, πού κατά τή γνώμη του καί φυσικά καί τή γνώμη τοῦ Μητροπολίτου μας, εἶχαν τό μέγιστο βάρος· αὐτῶν πού ἀποκαλεῖ «Ἐκκλησία», θά λέγαμε ἐμεῖς τῶν ἐμβολιασμένων ἤ τῶν «πιστοποιημένων καθαρῶν»! Ἡ πρώτη σκέψη τοῦ συγγράμψαντα τό κείμενο, μέ αἴσθημα ταπείνωσης, ἦταν: «ποιος είμαι εγώ που θα θέσω εμαυτόν υπεράνω των προαναφερθέντων;».
Στίς παραπάνω σκέψεις τοῦ καλοῦ ἀρθρογράφου, δέ λήφθηκε ὑπ’ὅψιν, ὅτι στήν ὑπέρλογη ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐνίοτε οἱ ζυγαριές δέ λειτουργοῦν μέ τό συνηθισμένο τρόπο. Ἐνίοτε, τό ζύγι παρασέρνεται ἀπό τό βάρος τῶν ἁμαρτιῶν (π.χ. ἐκούσια παραδοχή προϊόντων φόνου-ἐκτρώσεων), τῆς ἐκκοσμίκευσης καί κυρίως τῶν κακοδοξιῶν καί βουλιάζει στά κατώτατα σκοτεινά στρώματα πού δέ θά θέλαμε νά βρίσκεται κανείς! Ἀπό τήν ἄλλη, τό ζύγι ἀνυψώνεται πρός τόν ουρανό, μέ τούς λίγους, ἁμαρτωλούς μέν, πού ἀκολουθοῦν δέ, τό λόγο καί τό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Μέ τούς λίγους πού χλευάζονται καί διώκονται «ἕνεκεν δικαιοσύνης». Ποτέ ἡ Ὀρθοδοξία δέν ὑπολόγιζε τίς μεγάλες μάζες· οὔτε τούς πολλούς καί ἐπισήμους κλητούς, ἄν καί θά τούς ἤθελε ὅλους.
«Η Εκκλησία μας δεν είναι ένας σύλλογος στον οποίο επιβάλλεται και διατάσσεται η μονοφωνία και πειθαρχία στρατιωτικού χαρακτήρα», συνεχίζει ὁ κειμενογράφος. Αὐτό τό διαψεύδει ἡ σημερινή ἐπίσημη Ἐκκλησία, στήν πίστη τῆς ὁποίας βασίζονται οἱ σκέψεις του. Συγκεκριμένα «δεν επιτρέπει πλέον σε κανέναν απολύτως, Αρχιερέα, Ιερέα, Διάκονο, Μοναχό ή άλλον εργάτη της Εκκλησίας, να προβαίνει σε δημόσιες δηλώσεις»2 καί «Αυτός λοιπόν που διαφωνεί και δεν θέλει να τηρήσει τη γραμμή της Εκκλησίας, της Ιεράς Συνόδου έρχεται και λέει αυτά που έχω είναι δικά μου πιστεύματα, αλλά όμως οφείλω υπακοή στην Εκκλησία (σ.γ. ἐννοῶντας τόν ἑαυτό του), επομένως σας δίνω ένα χαρτί και σας λέω αποτειχίζομαι»3. Δηλαδή πρέπει ὅλοι νά ὑποτασσόμεθα σέ ὅ,τι μᾶς ἐντέλλεται ὁ ἀρχιεπίσκοπος καί ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία, ἀλλιῶς, «τό καπελάκι μας καί φεύγουμε»! Δέ συμφωνοῦμε ὅταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ἀλλάζει τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, κλείνει τίς ἐκκλησίες καί ἀπαγορεύει ἀκόμη καί τή θεία Κοινωνία;4 Ἀνατριχιάζουμε5 καί ἀποτειχιζόμαστε γιά νά τόν ἁφήσουμε ἥσυχο νά διοικεῖ τήν «ὀργάνωσή» του ὅπως θέλει αὐτός!
Στήν ἐπίσημη Ἐκκλησία λοιπόν, βασίζεται ὁ ἀρθρογράφος γιά νά ἐξάγει τά συμπεράσματά του. Ἀποφάσισε δηλαδή νά ἀκολουθήσει ὅλους αὐτούς, πού ἔχουν ταυτίσει τόν ἑαυτό τους μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί ἀποφασίζουν καί διατάζουν (ὅπως ὁ ἀντίχριστος Πάπας τόν ὁποίο τίμησαν προσφάτως), ἀλλάζοντας Ἱερούς Κανόνες καί παραδόσεις αἰώνων! Κατά σύμπτωση, οἱ περισσότεροι εἶναι στρατευμένοι σέ ἄλλο κύριο, ὄχι τόν Χριστό, προωθοῦν τόν παναιρετικό Οἰκουμενισμό καί βρίσκονται σέ πλήρη σύγχυση: ἀπό τή μία διακηρύττουν ὅτι ὁ ἐμβολιασμός εἶναι ἰατρικό θέμα καί ἀπό τήν ἄλλη διαρρηγνύουν τά ἱμάτιά τους, συμπεριφερόμενοι ἀκραῖα καί ἀπάνθρωπα ἐναντίον τῶν ἱερέων καί τῶν λαϊκῶν πού δέν θέλουν νά ἐμβολιαστοῦν.
Δέ θά ἀσχοληθοῦμε μέ τίς «μαγκιές», πού «Στοιχίζουν», ἐπειδή εἴδαμε «πολλούς καλούς κληρικούς να αποβιώνουν λόγω κορονωιού», καί μέ τό «κατεβατό» τῶν πολλῶν πληροφοριῶν· δέν ἀπαξιώνουμε, ἁπλῶς ἔχουν χιλιο-απαντηθεῖ καί θά μακρύνει πολύ ὁ λόγος. Θά συμφωνήσουμε ὅμως στό ἐξῆς: «Ο καθένας ξέρει τα όριά του. Άλλος είναι ασθενέστερος στην πίστη», καί γι’αὐτό δέν κατακρίνουμε καί δέν καταδικάζουμε κανέναν!
Θά ἀναφερθοῦμε ὅμως στόν θάνατο μέ ἕνα σύγχρονο γεγονός. Ὁ π. Νικόδημος Γρηγοριάτης μοναχός γνωστός γιά τήν ἀρετή του, ἔπασχε ἀπό βαρειά καρδιοπάθεια. Ἐπιθυμοῦσε νά ζήσει, γι’αὐτό δεχόταν νά βάλει τεχνητή καρδιά, δέ συμφωνοῦσε ὅμως νά κάνει μεταμόσχευση, ἐξηγῶντας στό γιατρό πώς δέ θά μποροῦσε νά δεχτεῖ κάτι τέτοιο, ἐφόσον τό ὄργανο αὐτό θά προερχόταν ὄχι ἀπό κάποιον πού θά ἦταν ἤδη νεκρός ἀλλά ἀπό ἕναν βαριά πάσχοντα ἀσθενή. Ὁ π. Νικόδημος εἶχε τήν πεποίθηση πώς ἡ τεχνητή καρδιά εἶναι ἕνας ἐπιστημονικός τρόπος παράτασης τῆς ζωῆς, ἐνῷ ἡ μεταμόσχευση δέν ἔχει σχέση μέ τήν ἐπιστήμη τῆς ἰατρικῆς, ἐφόσον ἡ ζωή ἑνός ἀνθρώπου, τήν ὁποία δίνει μόνο ὁ Θεός καί μόνο εκεῖνος ἔχει δικαίωμα νά τήν ἀφαιρέσει, θά ἔπρεπε νά ἀφαιρεθεῖ μέ ἀνθρώπινη παρέμβαση προκειμένου νά ληφθεῖ ἀπό τόν ἀσθενή ἡ καρδιά του. Ἀρνήθηκε λοιπόν, τήν μεταμόσχευση πού τοῦ προτάθηκε συνεπής στίς εὐαγγελικές ἀρχές καί πέθανε6. Καλή εἶναι ἡ ἐπίγεια ζωή, δῶρο Θεοῦ· καλλίτερος εἶναι ὁ προσωρινός θάνατος, ὅταν πεθαίνει κανείς γιά νά μή θυσιάσει τίς χριστιανικές του ἀρχές, τήν πίστη του, τόν Χριστό, διότι «“ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου οὗτος σώσει αὐτήν»7. Αὐτή εἶναι ἡ πίστις μας! Καί ἐπί τῇ βάσει τῶν ἀνωτέρω, ἀπαντᾶμε στό ἐρώτημα: «Μπορεί αυτός (ο διάβολος) να έφερε τον ιό. Γιατί όχι και ο Θεός το ιαματικό αντίδοτο μέσω εμβολίων και φαρμάκων;». Μπορεῖ ὁ Θεός, ἀγαπητέ ἀρθρογράφε, νά ἀναιρέσει τόν ἑαυτό Του; Μπορεῖ νά ἐντέλλεται ταυτόχρονα τό «Οὐ φονεύσεις» μέ τό «Φόνευσε γιά τήν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης;»· ἐξ όσων γνωρίζουμε, ἡ ἔκτρωση εἶναι φόνος (ἡ ἀναφορά γίνεται γιά τά συγκεκριμένα ἐμβόλια)· ἔχετε ἀντίρρηση κ. ἀρθρογράφε καί Μητροπολίτα Λαρίσης;
Ὁ ἀρθρογράφος ρωτᾶ: «Μπορεί όμως η γνώμη μερικών, έστω και αγιασμένων μορφών, να εκληφθεί ως οριζόντια λύση για όλους και για όλα;». Ἀπαντοῦμε: Μπορεῖ, ἐάν εἶναι σύμφωνη μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ! Μήπως «τα τελευταία λόγια του οσίου Πορφυρίου: “Θα καταλάβουμε κάποια στιγμή το λάθος μας και θα πούμε: πίσω ολοταχώς! Πλανηθήκαμε!”», βρίσκουν ἐφαρμογή στά πρόσωπά τοῦ κειμενογράφου καί τοῦ Μητροπολίτου;
___________________
1 Κωνσταντίνος Νούσης: “Ο αντιεμβολιασμός ως (θρησκευτική) εμμονή”, https://imlarisis.gr
2 ΔΙΣ της 1ης Απριλίου 2020, http://www.ecclesia.gr
3 «Υπακοή στη Σύνοδο, υπό τον όρον, ότι και η Σύνοδος θα «ὀρθοτομῇ τόν λόγον τῆς ἀληθείας»!», https://orthodoxostypos.gr
4 «απέχοντας από τις ιερές Ακολουθίες, την Θεία Λειτουργία, αλλά και από αυτή την Θεία Κοινωνία», ΔΙΣ της 1ης Απριλίου 2020, http://www.ecclesia.gr
5 «Υπάρχει μια φράση, που πολλοί την ακούνε και ανατριχιάζουν: αποτειχίζομαι.», https://orthodoxostypos.gr
6 Περισσότερα, βλ. «Στή μνήμη τοῦ π. Νικοδήμου Γρηγοριάτου πού ἀρνήθηκε τήν μεταμόσχευση καρδιᾶς», https://www.hristospanagia.gr
7 Μάρκ. η΄ 35.
