«Κάνετε τὰ σώματά σας θυσία ζωντανή, ἅγια, εὐάρεστη στὸ Θεὸ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ λατρεία ἄξια τοῦ λογικοῦ σας».
(Ρωμ. ιβ΄1)
Ὑμνεῖ τὸ Θεὸ τὸ μάτι, ὅταν δὲν βλέπῃ ἀκόλαστα· καὶ ἡ γλώσσα, ὅταν ψάλλει· καὶ ἡ ἀκοή, ὅταν δὲ δέχεται πονηρὰ ἅσματα, οὔτε κατηγόριες ἐναντίον τοῦ πλησίον· καὶ ἡ διάνοια, ὅταν δὲν πλέκῃ μηχανορραφίες, ἀλλὰ ἀναβλύζει ἀγάπη· καὶ τὰ πόδια, ὅταν δὲν τρέχουν στὸ κακό, ἀλλὰ φροντίζουν γιὰ ἔργα ἀγαθά· καὶ τὰ χέρια, ὅταν δὲν ἁπλώνονται γιὰ βιαιοπραγίες, γιὰ ἁρπαγὴ καὶ πλεονεξία ἀλλὰ γιὰ ἐλεημοσύνη καὶ προστασία τῶν ἀδικουμένων. Τότε ὁ ἄνθρωπος γίνεται μιὰ κιθάρα μελωδική, ποὺ ἀναμπέμπει στὸ Θεὸ μιὰ πανορμόνια καὶ πνευματικὴ μελωδία.
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
