Του π. Συμεών Κραγιόπουλου (†)
[...] Μας αξιώνει ο Κύριος, η Παναγία μας, ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος να δούμε μια κάποια ιδιαίτερη συγγένεια που υπάρχει μεταξύ της Παναγίας και του Τιμίου Προδρόμου. Υπάρχει, θα έλεγε κανείς, μια βαθιά, ας το πούμε έτσι, συγγένεια, μια βαθιά σχέση και ως προς το θέμα των παθημάτων μεταξύ Ιωάννου του Προδρόμου και βαπτιστού και της Παναγίας.
Φυσικά, όλοι οι άγιοι έπαθαν. Πρώτα ο Κύριος έπαθε πολλά και τελικά ανέβηκε στον Σταυρό. Μετά οι απόστολοι είχαν –όλοι σχεδόν– μαρτυρικό θάνατο, όπως αρκετές φορές το είπαμε, και μάλιστα κάποιοι από αυτούς υπέστησαν σταυρικό θάνατο. Ναι, όλοι οι άγιοι έπαθαν. Όχι μόνο οι μάρτυρες –οι άγιοι δηλαδή των τριών πρώτων αιώνων– αλλά αργότερα και οι όσιοι, που μαρτύρησαν το μαρτύριο της συνειδήσεως, και όλοι οι άγιοι μέχρι σήμερα.
Μαζί με αυτούς έχουμε λοιπόν και τον άγιο Ιωάννη, ο οποίος δεν πέρασε λίγα, έως ότου να φθάσει στο τέλος του. Και, όπως γνωρίζουμε, πολλοί άγιοι –μεταξύ των οποίων και πρώτος από όλους ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος– επεδίωκαν, θα έλεγε κανείς, τις δυσκολίες και γι’ αυτό ήταν μεγάλοι ασκητές. Αλλά και το μαρτύριο του αίματος υπέστη ο άγιος Ιωάννης. Είχε, όπως το γνωρίζουμε όλοι, αυτό το τέλος: «Απετμήθη την κεφαλήν».
Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος μαρτύρησε· του έκοψαν το κεφάλι. Και έτσι υπάρχει βαθυτάτη, μπορούμε να πούμε, σχέση και συγγένεια μεταξύ αυτού και της Παναγίας, την οποία γιορτάζουμε όλο αυτόν τον μήνα.
Όταν πήγε η Παναγία στον ναό μαζί με τον Χριστό, τον Υιό της, σαράντα ημέρες μετά τη γέννησή του, ο άγιος Συμεών –ο οποίος χρόνια και χρόνια περίμενε να εμφανισθεί ο Μεσσίας, για να τον δει, και εκείνη την ημέρα το Άγιο Πνεύμα του υπέδειξε να πάει στον ναό– τι είπε στην Παναγία;
«Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον». Αφού τους ευλόγησε, είπε προς τη Μαριάμ, τη μητέρα του παιδίου, τη μητέρα του Χριστού: «Αυτός θα γίνει αιτία να καταστραφούν ή να σωθούν πολλοί Ισραηλίτες και θα είναι σημείο αντιλεγόμενο». Άλλοι θα λένε έτσι, άλλοι θα λένε αλλιώς. Και αναφερόμενος στην Παναγία πρόσθεσε: «Και σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία». «Και ειδικότερα για σένα έχω να πω ότι θα διαπεράσει την καρδιά σου δίκοπο μαχαίρι». (Λουκ. 2:34-35)
Και ασφαλώς ο άγιος Συμεών εδώ, με τα λόγια αυτά, υπαινίσσεται τις όλες ταλαιπωρίες και στενοχωρίες που πέρασε η Παναγία –διότι, να, σε λίγο καιρό φεύγει εξορία στην Αίγυπτο– αλλά κυρίως αναφέρεται στο μεγάλο μαρτύριο που πέρασε η Παναγία τις ημέρες εκείνες της Μεγάλης Εβδομάδος, και ειδικότερα τις ώρες εκείνες κατά τις οποίες συνελήφθη ο Υιός της και δικάσθηκε, καταδικάσθηκε και τον ανέβασαν στον Σταυρό. Και αυτή κάπου εκεί βρισκόταν και τα παρακολουθούσε. Όντως διαπέρασε την Παναγία ρομφαία, διαπέρασε την Παναγία πόνος, θλίψη.
Όπως ξέρουμε, τα σχετικά τροπάρια προσπαθούν να παρουσιάσουν όσο γίνεται περισσότερο –με σεμνότητα βέβαια– όλον αυτόν τον πόνο που πέρασε η Παναγία. Οι ορθόδοξες αγιογραφίες παρουσιάζουν την Παναγία νηφάλια, συγκρατημένη.
Η Παναγία σηκώνει και αυτή τον σταυρό της, βαστάζει τον πόνο της, και τον βαστάζει μάλιστα με νηφαλιότητα ως μητέρα του Θεού, και δοξάζεται και αυτή κοντά στον Υιό της. Όμως, όντως –σύμφωνα με την προφητεία του αγίου Συμεών– διαπέρασε ρομφαία την καρδία της Παναγίας, τη διαπέρασε δίκοπο μαχαίρι. Πόνεσε στη ζωή της· πολύ πόνεσε.
Ας σκεφθούμε επάνω ακριβώς σ’ αυτό το θέμα, ότι δηλαδή και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος πόνεσε, και η Παναγία επίσης, σύμφωνα με την προφητεία του αγίου Συμεών, πόνεσε, και ότι ο Θεός επέτρεψε να πάθουν, ακριβώς διότι ήταν δικοί του. Πρέπει να διδαχθούμε εμείς από όλη αυτή την αλήθεια και να μη διστάσουμε να αναθεωρήσουμε την όλη εσωτερική μας πραγματικότητα, την όλη εσωτερική μας, ας πω, φιλοσοφία. Να το πάρουμε απόφαση να παραδοθούμε στα χέρια του Θεού, στο θέλημα του Θεού, ώστε να κάνει ο Θεός στον καθένα μας ό,τι εκείνος θέλει και να οικονομήσει τα πράγματα όπως εκείνος θέλει.
Είθε να μας βάλει ο Κύριος σ’ αυτόν τον δρόμο των παθημάτων και να μας δώσει κουράγιο να μη λιποψυχήσουμε, να μη φοβηθούμε, να μην κάνουμε πίσω, όπως κι αν έρθουν τα πράγματα. Γιατί πάντοτε έρχονται έτσι τα πράγματα, που λέει κανείς: «Εάν ήταν αλλιώς, καλά· αλλά, να, είναι έτσι, και αυτό δεν το μπορώ». Όχι! Μην το πούμε αυτό. Να τα δεχθούμε όπως τα επιτρέψει ο Θεός, και να βαδίσουμε τον δρόμο. Και ο Κύριος θα μαλακώσει τις ψυχές μας, θα τις χαροποιήσει, θα τις αναψύξει, αλλά κυρίως θα μας βάλει στη Βασιλεία του την αιώνια[...]
