«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
(Αποκαλυπτικό όραμα τοῦ Αγιορείτου Ασκητού π. Παϊσίου)
Εφέτος τό 1984, τήν Τρίτη ήμέρα τοῦ Πάσχα, ώρα 12η τά μεσάνυκτα, στίς 11 τοῦ μηνός Απριλίου, είδα ένα φοβερό όραμα! Ένώ είχα ανάψει δύο κεράκια, μέσα σέ δύο ντενεκεδάκια, όπως συνήθως και όταν κοιμάμαι άκόμη, γιά όσους πάσχουν ψυχικά καί σωματικά καί συμπεριλαμβάνονται καί οί κεκοιμημένοι, βλέπω ένα όραμα!
"Ενα κάμπο άπό σιτάρι, άλλά τό σιτάρι δέν είχε ξεσταχυάσει άκόμη, μόλις άρχιζε νά καλαμιάζη. Έγώ εύ ρισκόμουν έξω άπό τήν μάνδρα του χωραφιού καί κολλούσα κεριά άπέξω στόν τοίχο γιά τούς κεκοιμημένους.
Αριστερά άπό τήν μάνδρα ήταν μία έκτασι, τόπος άνώμαλος, κρημνώδης καί χέρσος, ό όποιος τόπος σείονταν συνέχεια άπό μία δυνατή βροντή, ή όποία άποτελεῖτο άπό χιλιάδες βοές σπαρακτικές, πού έκαναν νά σπαράζη άκόμη καί ή καρδιά τοΰ πιό σκληρού άνθρωπου.
Ένώ ύπέφερα άπό τό άκουσμα τών σπαρακτικών έκείνων φωνών καί δέν μπορούσα νά έξηγήσω τό όραμα, άκουσα μία φωνή νά λέγη: «Ό μέν κάμπος μέ τό σπαρμένο σιτάρι, πού δέν έχει άκόμη ξεσταχυάσει, είναι τό Κοιμητήρι μέ τίς ψυχές τών νεκρών πού θά άναστηθουν. Ό δέ τόπος εκείνος πού σείεται άπό τίς σπαρακτικές φωνές είναι ό τόπος πού εύρίσκονται οί ψυχές τών παιδιών άπό τίς εκτρώσεις».
Ένώ λοιπόν συνήλθα άπό τό όραμα, δέν μπόρεσα όμως νά συνέλθω άπό τόν πολύ πόνο πού ένοιωσα καί δέν μπορούσα νά πλαγιάσω γιά νά ξεκουρασθώ λίγο, παρ' όλο πού ήμουν κατάκοπος άπό τήν όδοιπορία καί ορθοστασία τής προηγουμένης ήμέρας.
Ἀπό π. Δαμασκηνό Γρηγοριάτη
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
