Ὁ Ἀντίχριστος
Ἡ ἱστορία εἶναι ἡ διαμάχη μεταξύ τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ, Θεοῦ καί σατανᾶ, Χριστοῦ καί ἀντίχριστου. Ἡ ἁμαρτία, ὁ σατανᾶς καί ὁ ἀντίχριστος βρίσκονται σέ διαρκῆ ἐπίθεση κατάκτησης τοῦ κόσμου, νά τόν πᾶνε πρός τήν κόλαση: τήν ἱστορική καί τήν αἰώνια
κόλαση, τήν πνευματική καί τήν ὑλική. Ἡ ἀρετή, ἡ Χάρη καί ὁ
Χριστός ἀγωνίζονται
συνεχῶς γιά ν᾿ ἁγιάζουν τόν κόσμο καί νά τόν ὁδηγοῦν πρός
τόν παράδεισο, στήν γῆ καί
στούς οὐρανούς, στόν
πνευματικό καί ὑλικό παράδεισο.
Σ᾿ αὐτή τήν μάχη δεν νικοῦν πάντα οἱ χριστιανοί, ἀλλά ὑπάρχουν καί ἀποχές ἀντιχριστιανικοῦ θριάμβου. Σ᾿ αὐτή τήν διαμάχη δέν ὁριοθετοῦνται καλά πάντοτε οἱ δυνάμεις τῆς ἀρετῆς καί οἱ δυνάμεις τῆς ἁμαρτίας ἤ οἱ ὑπηρέτες τοῦ Θεοῦ κατά τῶν ὑπηρετῶν τοῦ σατανᾶ. Ὁ ἀντίχριστος χρησιμοποιεῖ καί τό προσωπεῖο τοῦ καλοῦ γιά νά παραπλανήσει τούς ἀνθρώπους.
Ὁ ἀντίχριστος δέν εἶναι ἕνας ἁμαρτωλός ἄνθρωπος, ἀλλά ἕνας δαιμονισμένος ἄνθρωπος, μέσα στόν ὁποῖο τό κακό γίνεται μέ ἀντιχριστιανική καί ἀντιανθρώπινη σκέψη καί πράξη. Ὁ ἀντίχριστος μισεῖ συνειδητά τόν Χριστό, ἐπειδή ὁ Χριστός δεν προσκύνησε τόν σατανᾶ καί δέν ἤθελε νά γίνει αὐτοκράτορας ἑνός ἁμαρτωλοῦ καί ψεύτικου κόσμου.
Ὑπάρχουν περισσότερες ἀποκαλυπτικές δυνάμεις, οἱ ὁποῖες διενεργοῦνται στήν ἱστορία–ἡ πόρνη, τό φίδι, ὁ δράκος–ἀλλά ὅλες διοχετεύουν τήν δύναμι τους στό μέ θηρίο, μέ τόν ἀριθμό 666. Αὐτός εἶναι ὁ ἀντίχριστος.
Οἱ ἀντιχριστιανικές δυνάμεις ἀναγνωρίζονται διά τοῦ γεγονότος ὅτι εἶναι ψεύτικες, κακές, διεφθαρμένες, ἄπιστες, ἐξαχρειωμένες, αὐταρχικές, γεμάτες ἀπό μῖσος, ἀσέβεια καί βλασφημία.
Ἀφ᾿ ἑτέρου, ἡ Χριστιανωσύνη μορφώνει χριστιανικές δυνάμεις οἱ ὁποῖες πολεμοῦν τήν ἁμαρτία, τόν σατανᾶ καί τόν ἀντίχριστο. Αὐτές ὁμολογοῦν τήν ἀλήθεια, τήν ἀγάπη, τήν δικαιοσύνη, τήν ὡραιότητα, τήν αἰώνια χαρά, τήν πιστότητα καί τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὁ θρίαμβός τους ἐξασφαλίζεται ἀπό τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἁμαρτία ἔχει διαφθείρει τήν πνευματική καί ὑλική φύση τῶν ἀνθρώπων, εἰσδύοντας στήν κοινωνία τους, στήν ἱστορία τους καί στήν φύση τους. Διά τῆς ἁμαρτίας ὁ ἄνθρωπος ἔχει χάσει τήν κοινωνία του μέ τόν Θεό καί ἔχει περιπλανηθεῖ εἴτε διά τῶν δικῶν του σφαλμάτων, εἴτε διά τῶν σατανικῶν πειρασμῶν.
Ἡ ἁμαρτία εἶναι προσωπική, κοινοτική καί πολιτική, γι᾿ αὐτό καί οἱ τιμωρίες εἶναι προσωπικές, κοινοτικές καί πολιτικές. Ἡ ἁμαρτία ἐπιδιώκει νά προσανατολίσει, νά διοργανώσει καί νά ἐξουσιάσει τόν κόσμο.
Ἡ προσωπική ἁμαρτία εἶναι βαρειά στό βάθος τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου ἀλλά δέν ἔχει μεγάλη ἔκταση. Ἡ διοργανωμένη, νομιμοποιημένη καί κρατική ἁμαρτία σηκώνει ὅλη τήν βαρύτητα τῆς προσωπικῆς ἁμαρτίας καί τῆς προσθέτει ἕνα εὐρύ ὁρίζοντα, πού ἀποσκοπεῖ νά πλανᾶ καί νά καταστρέφει ὅλον τόν κόσμο. Οἱ πιό ὀδυνηρές θλίψεις τοῦ κόσμου εἶναι οἱ κοινοτικές, πολιτικές καί ἐπιδέχονται καί τίς πιό βαρειές τιμωρίες.
Ὁ Χριστιανισμός ἀντιπαραθέτει τήν ἀρετή καί τήν ἁγιότητα στήν ἁμαρτία. Γιά ν᾿ ἀντιμετωπίσει τίς ὀργανωμένες δυνάμεις τῆς ἁμαρτίας, ἡ πίστη πρέπει νά εἶναι πιό ἐνεργητική, πιό ἰσχυρή καί πιό πειστική ἀπό τούς πειρασμούς τῆς ἁμαρτίας. Ἡ μάχη γίνεται στό προσωπικό, κοινοτικό καί πολιτικό ἐπίπεδο.
Ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά περιορίζεται στήν ἀντιμετώπιση μόνο τῆς προσωπικῆς ἁμαρτίας, ἀλλά πρέπει νά διαθέτει τίς ἀντιλήψεις καί τά μέσα τοῦ πολέμου κατά τῆς κοινοτικῆς καί τῆς πολιτικῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἐπανόρθωση τοῦ κόσμου εἶναι μία πολύπλοκη καί μεγάλη διαδικασία διά τήν νίκη τοῦ Χριστοῦ σέ ὅλα τά ἐπίπεδα καί τῆς μορφές τῆς ζωῆς. Ὁ Χριστός ἐνίκησε τόν κόσμο. Αὐτή εἶναι ἡ ἐλπίδα τοῦ κόσμου.
Ὁ σατανᾶς εἶναι τό πρῶτο κτίσμα τό ὁποῖο ἀντιστέκεται στόν Θεό. Ἡ προπατορική ἁμαρτία ξεκίνησε μέ τόν πειρασμό τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν σατανᾶ. Ὁ σατανᾶς προκάλεσε στόν ἄνθρωπο τό Ἐγώ δελεάζοντάς τον μέ τήν ὑπερηφάνεια καί μέ τήν ἀπόλαυση καί πειράζοντάς τον ν᾿ ἀποχωρίσει ἀπό τόν Θεό. Ἔτσι ἔφτασε ὁ ἄνθρωπος νά λέει: «ἐγώ χωρίς τόν Θεό», ἤ ἀκόμα καί «ἐγώ κατά Θεοῦ».
Τό σατανικό πνεῦμα πειράζει πρῶτα ἐξωτερικά τόν ἄνθρωπο, μετά εἰσέρχεται μέ κάποιο λογισμό καί τελικά ἐξουσιάζει ὅλη τήν ψυχική καί σωματική φύση τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ δαιμονισμένοι ἄνθρωποι χρησιμοποιοῦν τήν μαύρη μαγεία, ἀλλά τίς περισσότερες φορές δεν συνειδητοποιοῦν τόν δαιμονισμό τους. Ἀκόμη ἀρνοῦνται καί τήν ὕπαρξη τοῦ σατανᾶ, ἀλλά τό τέλος τους εἶναι ἡ ἀλλοφροσύνη καί ἡ αὐτοκτονία.
Ὁ σατανᾶς πρῶτα ἐξουσιάζει τόν ἄνθρωπο, ὕστερα τόν κάνει ὄργανο τοῦ κοινοτικοῦ καί τοῦ πολιτικοῦ κακοῦ. Ὁ δαιμονισμένος ἄνθρωπος εἶναι ἕνας κοινωνικός, μορφωτικός, πολιτικός καί πνευματικός κίνδυνος. Ὁ ὁμαδικός καί πολιτικά ὀργανωμένος δαιμονισμός εἶναι ἕνα μνημεῖο κακίας, τό ὁποῖο μοιάζει μέ τήν σατανική νουθεσία πού ἔρχεται ἀπό τήν κόλαση, μέ τά στρατεύματα τῶν δαιμόνων καί μέ τήν σατανική παράταξη ἀπό τήν κόλαση.
Ὁ σατανισμός σάν μία νόμιμη, διοργανωτική καί κυβερνητική κατάσταση δημιουργεῖ ἕνα σατανικό περιβάλλον, μία ψεύτικη πνευματικότητα κι ἕναν τρόπο σατανικής διαβίωσης. Ὑπάρχουν σήμερα ἄνθρωποι δαιμονισμένοι, οἱ ὁποῖοι διασπείρουν τόν σατανισμό. Ἡ δαιμονοκρατία εἶναι χειρότερη ἀπό τόν παγανισμό.
Ὅταν οἱ σατανικές δυνάμεις φτάνουν στό σημεῖο νά κυβερνοῦν τόν κόσμο, συντάσσουν καί στρατεύματα γιά νά τίς περιφρουροῦν, νόμους γιά νά διοργανώνονται, ἰδεολογίες οἱ ὁποῖες νά τίς δικαιολογοῦν, ἀκόμα καί θρησκεῖες γιά νά τούς παραπλανοῦν τούς ἀνθρώπους.
Ἡ κυβέρνηση τῶν σατανικῶν δυνάμεων δικαιολογεῖται διά τῆς ἁμαρτωλῆς καταστάσεως καί τῆς ἀπιστίας καί διαρκεῖ, ὅσο θέλει οἱ πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Δι᾿ αὐτῆς τῆς κυβέρνησης ὁ κόσμος θά πληρώσει τίς πλάνες του μέχρι πού νά μετανοήσει καί γυρίσει στό θεῖο δρόμο τῆς ζωῆς. Οἱ χριστιανοί δέν πρέπει ν᾿ ἀφήσουν τίς σατανικές δυνάμεις νά ἐξουσιάζουν τά πάντα. Ἄν κυριεύουν τά πάντα, αὐτοί πρέπει νά διοργανώσουν τίς δυνάμεις τους καί νά τίς νικήσουν στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Χριστιανισμός εἶναι ἡ νηφάλια καί ἁγία δύναμις ἡ ὁποία εἶναι ὑπεύθυνη γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου. Κι ἀλλοίμονο στούς χριστιανούς οἱ ὁποῖοι δέν ἀνταποκρίνονται στήν ἱερή ἀποστολή ἡ ὁποία τούς ἔχει εμπιστευτεί, διότι ὁ Θεός θάἐεγείρει κι ἀπό πέτρες ἄλλους δικούς Του ἐκλεκτούς, οἱ ὁποῖοι θά οἰκοδομήσουν τήν Βασιλεία Του!
Ὁ ἀντίχριστος θά εἶναι ἕνας ἄνθρωπος, ἕνας πολιτικός ὁ ὁποῖος θά κυβερνᾶ τόν κόσμο. Θέλοντας νά καταστρέψει τόν Χριστιανισμό θά φέρει ἀντί αὐτοῦ μία σατανική θρησκεία, καταστρέφοντας ἔτσι τόν κόσμο. Ὁ ἀντίχριστος θά εἶναι ἕνα πρόσωπο, ἀλλά τό ἀντιχριστικό φαινόμενο εἶναι κοινωνικό-πολιτικό.
Ὁ ἀντίχριστος θά εἶναι γεμάτος ἀπό σοφία, ἱκανότητα καί δύναμη. Θά ἔχει τό ἔθνος του, τόν στρατό του, τούς φιλοσόφους του, τούς πράκτορές του, τούς νόμους του, τήν πνευματικότητά του, τόν πολιτισμό του, τήν παιδεία του, τόν κόσμο του, τούς συμμάχους του, τούς συνεργάτες του, τούς δούλους του, τούς κατασκόπους του, τούς δημίους του, τίς μεθόδους του. Αὐτός θά εἶναι καί ὄμορφος καί ἀγαθός, θά ἔχει καί ἀνθρωπιά, γιά νά ἐξαπατᾶ τόν κόσμο.[4] Αὐτός,ἐπειδή μισεῖ τόν Χριστό, θά πείθει καί τούς χριστιανούς νά τόν προσκυνήσουν. Ἄν δέν δέχωνται θ᾿ ἀπειλεῖ νά τούς σκοτώσει κιόλας.
Ὁ ἀντίχριστος θά εἶναι ἐπιθετικός, κατακτητής καί ἐπαναστατικός. Αὐτός θά χρησιμοποιεῖ τόν χρυσό σάν θεό καί σάν δύναμη, τό ψεῦδος σάν ἐπιχείρημα καί παγίδα, τήν τυραννία σάν κυβέρνηση. Ὁ ἀντίχριστος ξέρει νά διαλύει μέσω ἐλευθερίας, νά ἀκυρώνει διά τῆς ἰσότητας καί νά κυβερνᾶ διά τῆς ἐξουσίας.
Τό ξίφος του θά εἶναι τό ὑπέρτατο ὅπλο του. Θά σκοτώνει ὅσους δέν πειθαρχοῦν σ᾿ αὐτόν. Μισεῖ τήν ἀλήθεια, τήν ἀγάπη, τήν δικαιοσύνη κι ὅλες τίς προερχόμενες ἀπό τόν θεό ἀξίες. Ὁ ἀντίχριστος θά ἔχει τό καϊαφικό πνεῦμα πού συνεχίζεται στήν ἱστορία ἀπό τήν ἐποχή τῆς θανάτωσης τοῦ Χριστοῦ. Γιά τόν ἀντίχριστο, ὁ Ἰούδας καί ὁ Καϊάφας εἶναι ἅγιοι, ἐνῶ ὁ Χριστός εἶναι ὁ προδότης. Ὁ ἀντίχριστός θέλει νά εἶναι τό επίκεντρο τοῦ κόσμου διά τῆς ἐκδίωξης τοῦ χριστοκεντρισμοῦ.
Θ᾿ ἀναγκάζει πολλούς ἁγίους (δηλαδή χριστιανούς) νά τόν προσκυνοῦν, ἀλλά οὔτε κι ἔτσι θά ἐξασφαλίσει τήν δεσποτεία του. Ἡ κυβέρνησή του θά εἶναι ἀνεκτή ἀπό τήν θεία Πρόνοια διότι σέβεται ὁ Θεός τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ δύναμις του ἐξηγεῖται διά τῶν ἁμαρτιῶν καί τῆς ἀπιστίας τῶν ἀνθρώπων, διά τῆς ὑπερηφάνειας νά κυβερνήσει τόν κόσμο καί διά τοῦ σατανικοῦ ἡδονισμοῦ. Οἱ ἄνθρωποι θά διαλέξουν ποιόν θά ὑπηρετήσουν τόν Χριστό ἤ τόν ἀντίχριστο.
Ἡ δύναμις τοῦ ἀντίχριστου ἔχει ἕνα τοπικό καί ἕνα παγκόσμιο χαρακτῆρα, ἕνα χρονικό καί ἕνα αἰώνιο ἦθος. Ἡ ἀποκαλυπτική μάχη εἶναι διαρκής μέχρι τόν τελικό θρίαμβο τοῦ Ἀρνιοῦ.
Ἡ δύναμις τοῦ ἀντίχριστου θά εἶναι γιά ἕνα διάστημα ἀνεκτική. Αὐτό τό διάστημα θά εἶναι ἀνάλογο μέ τό ξύπνημα τῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι θά ὑποφέρουν μέχρι νά γίνουν ἄξιοι γιά τόν Χριστό, νά ἑνωθοῦν μαζί Του καί νά εἶναι νικητές διά Αὐτοῦ.
Οἱ χριστιανοί συμμετέχουν μέ τόν Χριστό στήν σωτηρία τοῦ κόσμου, ὅπως ὁ ἀντίχριστος μετέχει μέ τούς υἱούς τοῦ σκότους στήν πτώση τοῦ κόσμου. Οἱ χριστιανοί νά μή ξεχνοῦν ὅτι πολλές φορές οἱ υἱοί τοῦ σκότους εἶναι σοφώτεροι, πιό γεροί καί πιό ἰσχυροί ἀπό τούς υἱούς τοῦ φωτός. Οἱ χριστιανοί νά καταλάβουν ὅτι ἡ ἀγνότητα τους, ἡ ἐνέργεια καί ἡ δύναμις τους πρέπει νά ξεπεράσουν καί νά νικήσουν τήν δύναμη τῶν υἱῶν τοῦ σκότους.
Ἡ Χριστιανωσύνη θά θριαμβεύσει διά τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός ἔρχεται νά τελειοποιήσει καί νά κάνει δυνατή τήν σωτηρία τοῦ πεσμένου στήν ἁμαρτία κόσμου. Ὁ ἀντίχριστος θά νικηθεῖ ἀπό τόν Χριστό.
Ἑπτά λόγοι πρός τίς Ἐκκλησίες
(σκέψεις στό βιβλίο τῆς ἀποκαλύψεως)
Ἀποκάλυψη (1, 13-18)
Ἔχω ἐνώπιον μου τήν εἰκόνα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἔτσι ὅπως αὐτή περιγράφεται στό πρῶτο κεφάλαιο τῆς ἀποκαλύψεως καί βλέπω τήν παντοδυναμία Του καί δέν φοβᾶμαι, ἀλλά σκιρτῶ ἀπό χαρά καί ἐλπίδα, διότι αὐτός εἶναι ὁ ζῶν πού ἔρχεται καί θά σώσει καί τόν κόσμο τοῦ αἰῶνος μας.
Ἀποκάλυψη (2, 1-7)
Ὁ Σωτήρας ὀνειδίζει τήν ἐν Ἐφέσῳ Ἐκκλησία, ἐπειδή ἔχει ἀπομακρυνθῆ ἀπό τήν πρώτη της ἀγάπη καί τῆς ζητεῖ νά μετανοήσει καί νά ἐπιστρέψει στά προηγούμενες ἔργα της. Αὐτή ἡ περίπτωσή ὁμοιάζει πολύ καλά μέ τήν σύγχρονη Χριστιανωσύνη, στήν ὁποία τό Εὐαγγέλιο τόσο πολύ ἑρμηνεύεται, ὥστε δύσκολα μπορεῖ ν᾿ ἀναγνωριστεῖ στήν σημερινή συμπεριφορά τῶν χριστιανῶν, στό κήρυγμα τῶν ἱερέων ἤ στούς σημερινούς θεσμούς τῆς Χριστιανωσύνης.
Τήν ἴδια Ἐκκλησία τῆς Ἐφέσου ἐπαινεῖ ὁ Κύριος, διότι ὑπέφερε θλίψεις γι᾿ αὐτόν καί δέν ἀφησε τόν ἑαυτό της νά ἐξαντληθεῖ. Θλίψεις πάσχουν καί οἱ σημερινοί πιστοί, ὄχι λόγω τοῦ ζήλου τους γιά τόν Χριστό, ἀλλά περισσότερο, λόγω τῶν χτυπημάτων πού τά δέχονται ἀπό τίς δυνάμεις τοῦ σκότους, γιά τήν νεκρανάστασή τους στήν πίστη. Ἡ σύγχρονη Χριστιανωσύνη φαίνεται ὅτι κουράσθηκε νά ἐφαρμόζει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ κι ἔτσι ἐπέτρεψε ἐλεύθερα στίς δυνάμεις τοῦ σκότους ν᾿ ἀναλάβουν τήν παντοκρατορία, ἐνῶ αὐτή βλέπει τόν ἑαυτό της νά προσκαλεῖται μετά τά γεγονότα.
Ὁ χριστιανικός κόσμος κυβερνᾶται ἀπό τόν ἀντίχριστο, ἡ Ἐκκλησία εἶναι τυφλωμένη καί τόσο ἀδύνατη ὥστε τήν φυσσοῦν ὅλοι οἱ ἄνεμοι τῆς ἱστορίας. Ἀλλά τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀναδεικνύει καί σήμερα μάρτυρες καί ἁγίους, ὁμολογητές καί ἀποστόλους. Τούς βγάζει ἀπό τήν ἀνωνυμία καί τήν ἀσημότητα ἔτσι ὥστε διαμορφώνεται μία νέα ἀρχή στόν Χριστιανισμό. Καί ὅποιος θά νικήσει θά τοῦ δοθεῖ νά γευθεῖ ἀπό τό δέντρο τῆς ζωῆς.
Ἀποκάλυψη (2, 8-11)
Πολύ ἐπίκαιρος εἶναι ὁ ἀπευθυνόμενος πρός τήν Ἐκκλησία τῆς Σμύρνης λόγος, πού ἦταν μία θλιμμένη, φτωχή καί ταπεινωμένη ἐκκλησία, ὅπου οἱ χριστιανοί της θεωροῦσαν τόν ἑαυτό τους σάν τούς Ἰσραηλίτες, ἀλλά ὄντως δέν ἦταν τίποτε ἄλλο παρά μία συναγωγή τοῦ σατανᾶ, οἱ ὁποῖοι ἐξεδίωκαν τούς χριστιανούς, τόν ἀληθινό Ἰσραήλ. Σ᾿ αὐτούς λέει ὁ Κύριος νά εἶναι πιστοί, διότι σ᾿ αὐτούς θά δοθεῖ τό στεφάνι τῆς ζωῆς. Λοιπόν, ἀπαιτεῖται ἀπό ἐμᾶς ν᾿ ἀγωνιζόμαστε καί ὅποιος νικήσει δέν θά ζημιωθεῖ ἀπό τόν δεύτερο θάνατο.
Ἀποκάλυψη (2, 12-17)
Ἐδῶ ἀποκαλύπτεται σ᾿ ἐμᾶς μία φρικτή εἰκόνα περί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Περγάμου, διότι ἐκεῖ κατοικεῖ ὁ σατανᾶς καί ὁ Ἀντύπας, ὁ ὁποῖος ἐπίστεψε στόν Κύριο καί κατόπιν δολοφονήθηκε. Ἦταν, τότε καιρός μαρτυρίου.
Παρ᾿ ὅλη τήν πιστότητα τῆς ἐκκλησίας τοῦ Περγάμου, ἡ ὁποία δέν ἔχει ἐπηρεαστεῖ ἀπό τήν δεσποτεία τοῦ σατανᾶ, ὅμως ὑπάρχουν ἐκεῖ παλαιές καί νέες ἁμαρτίες γιά τίς ὁποῖες ἀπαιτεῖται μετάνοια.
Ἄρα ἡ μάχη γίνεται μέ τόν ἔξω ἐχθρό, ὁ ὁποῖος κυριαρχεῖ στήν πόλη, καί μέ τό ἔσω ἐχθρό, πού καταστρέφει τήν ἀληθινή πίστη.
Εἶναι ἐντυπωσιακή ἐδῶ ἡ ὑπόσχεση, πού προσφέρεται στόν νικητή. Ἀφ᾿ ἑνός θά λάβει τό κρυμμένο μάννα, διότι ὁ Θεός ἐπιφυλάσσει πάντοτε ἕνα ἀπόθεμα φαγητοῦ, τό ὁποῖο κρύβει γιά νά μᾶς τό δώσει στόν κατάλληλο καιρό καί ἀφ᾿ ἑτέρου, θά λάβει ἕνα λευκό λιθάρι, ἐπάνω στό ὁποῖο εἶναι γραμμένο ἕνα καινούργιο ὄνομα, πού δέν τό ξέρει κανένας ἐκτός ἀπό τό ἀποδέκτη. Ἔτσι θεμελιώνεται πάντα μέ νέες πέτρες ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, διά μιᾶς νέας ἀποκαλύψεως, ἡ ὁποία γίνεται σ᾿ ἕναν ἐκλεκτό νά εἶναι ὁ ἱδρυτής της. Αὐτή ἡ πέτρα ἔρχεται ἀπό τούς οὐρανούς. Εἶναι τό μυστήριο τῶν ἐκλεκτῶν, πού εἶναι κάποιοι ἀθλητές τοῦ Χριστοῦ, νικητές τοῦ κακοῦ στόν κόσμο.
Ἀποκάλυψη (2, 18-19)
Τό Ἅγιο Πνεῦμα μιλάει καί πάλι πρός τήν Ἐκκλησία, ἀπευθυνόμενο συμβολικά πρός τούς χριστιανούς τῶν Θυατείρων. Ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου περιγράφεται ὅλο καί πιό ἰσχυρός, πιό αὐστηρός καί πιό ἀλύπητος, μέ πύρινα μάτια καί μέ λαμπερά ὀρειχάλκινα πόδια. Αὐτή ἡ ἀποκαλυπτική εἰκόνα τοῦ Κυρίου ἔχει σχεδόν ἐξαφανιστεῖ ἀπό τήν σκέψη τοῦ μοντέρνου Χριστιανισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐξαπατᾶται γιατί γνωρίζει ἕνα πρᾶο, ἐλεήμονα, ταπεινό καί ἀδιαμαρτύρητο Ἰησοῦ, διότι δυστυχῶς ἔτσι φαίνονται οἱ ἀδύναμες ψυχές μας. Ἔτσι ἀφήνουμε τήν ἐπώδυνη ἀδικία, πού ἐξαπολύεται σ᾿ αὐτό τόν αἰῶνα, ἐκτός τῶν ἀπασχολήσεων μας, θεωρώντας ὅτι αὐτή εἶναι δουλειά μόνο τῶν ἀρχόντων τοῦ σημερινοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖοι, ὡς γνωστόν, δέν καθοδηγοῦνται ἀπό τήν χριστιανική πίστη.
Ὁ Κύριος βρίσκει καλά πράγματα στήν ἐκκλησία τῶν Θυατείρων καί μᾶς ἐνθαρρύνει τό γεγονός ὅτι τά καλά πράγματα, πού γίνονται στά ἔσχατα εἶναι ἱκανά ν᾿ ἀντικαταστήσουν τίς ἐλλείψεις μιᾶς περιόδου ἱστορικῆς κρίσεως. Λοιπόν, ἡ Χριστιανωσύνη χρειάζεται τήν ἀναβίωση τῆς πίστεως, γιά νά γεμίσει τό κενό τό ὁποῖον ἄφησε στούς τελευταίους δύο αἰῶνες.
Ὑπάρχουν καί μεγάλες ἁμαρτίες, ὅπως εἶναι ἡ πορνεία, στήν σημερινή Θυάτειρα, ἡ ἀσέλγεια καί ἡ ὁμοφυλοφιλία πού προστατεύονται καί μέ κάποιους κρατικούς νόμους. Ὁ καθένας θά τιμωρηθεῖ ἀνάλογα μέ τίς πράξεις του.
Θρίαμβος σημαίνει νά φυλάγουμε μέχρι τέλους τά ἔργα τοῦ Κυρίου καί ὅσοι θά κάνουν αὐτό θά δεχθοῦν τήν κυριαρχία τῶν ἐθνῶν. Καί τό «πρωινό ἀστέρι», τό ὁποῖο σημαίνει μία νέα ἀρχή στήν ἱστορία τοῦ κόσμου, θά φανεῖ, μετά τήν νύχτα στά ξημερώματα καί θ᾿ ἀνοίξει καινούργιους ὁρίζοντες καί ὑψηλά κάστρα.
Ἀποκάλυψη (3, 1-5)
Πάρα πολύ μοιάζει ὁ λόγος πρός τήν Ἐκκλησία τῶν Σάρδεων μέ τήν κατάσταση πού βρίσκεται σήμερα ἡ Χριστιανωσύνη, ἐπειδή σήμερα ὑπάρχουν ἕνα δισεκατομμύριο ἄνθρωποι μέ τό ὄνομα χριστιανοί, ἀλλά αὐτή ἡ Χριστιανωσύνη εἶναι νεκρή. Σχεδόν ὅλες οἱ πράξεις τῆς πίστεως εἶναι ψεύτικες λόγω τῶν ἀναριθμήτων ἐκδουλεύσεων, εὐκολιῶν καί συμβιβασμῶν.
Ὅμως ὑπάρχει ἀκόμα κάτι καλό μέσα της καί ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ νά βγάλουμε ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ θανάτου ὅ,τι δέν ἔχει ἤδη καταχτηθεῖ (ἀπό τόν θάνατο) καί νά τό ἐπαναφέρουμε στήν ὀρθή πίστη, ἔτσι ὅπως Αὐτός μᾶς τήν ἔδωσε.
Ἄρα πρέπει νά μετανοήσουμε, διότι Αὐτός θά ἔρθει σάν κλέφτης καί κανένας δέν ξέρει τήν ὥρα τῆς Δίκης Του. Τότε οἱ χριστιανοί, τῶν ὁποίων δέν μολύσθηκε ἡ πίστη τους, θά γραφτοῦν στό Βιβλίο τῆς Ζωῆς καί θά τούς ὁμολογήσει ὁ Χριστός ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τῶν ἀγγέλων Του.
Ἀποκάλυψη (3, 7-12)
Ὁ Υιός τοῦ ἀνθρώπου, ἀπευθυνόμενος στήν Ἐκκλησία τῆς Φιλαδελφίας, εἶναι σάν ν᾿ ἀπευθύνεται σ᾿ἐμᾶς, τούς σημερινούς χριστιανούς.
Ἐδῶ ὁ Χριστός παρουσιάζεται ἰσχυρός, ζωντανός, δραστήριος, σύγχρονος, ἅγιο, ἀληθινό. Εἶναι Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔχει τήν δύναμη νά κλείσει καί ν᾿ ἀνοίξει, χωρίς κανένας νά μπορέσει νά Τόν ἐμποδίσει στό ἔργο Του. Ἕνας τέτοιος Χριστός δύσκολα ἀνακαλύπτεται κάτω ἀπό τό μεγαλεῖο, τήν εὐλάβεια καί τήν θρησκευτικότητα τῆς χριστιανικῆς ἱστορίας. Ἡ Σταύρωση τοῦ Κυρίου δέν μπορεῖ ν᾿ ἀντικατασταθεῖ οὔτε ἀπό τήν πιό εἰλικρινή χριστιανική ευλάβεια. Αὐτή παραμένει γεγονός καί ὄχι τελετουργία ἤ ἀκόμα καί μορφή πνευματικότητας.
Ἡ Ἐκκλησία τῆς Φιλαδελφίας ἔχει μικρή ἱκανότητα, ἀλλά εἶναι μεγάλη διά τῆς γνησιότητας τῆς πίστεως καί ἀκριβῶς σ᾿ αὐτήν δόθηκε ἡ ἐξουσία νά ἐξευτελίσει τήν συναγωγή τοῦ σατανᾶ, τούς ἑβραίους, οἱ ὁποῖοι θεωρώντας τούς ἑαυτούς τους σάν γνήσιους Ἰσραηλίτες, ὅμως βρίσκονται ἐκτός τῆς θεϊκῆς Χάριτος. Παρότι ἔχουν τόση δύναμη, θά ἔλθη καιρός νά προσκυνήσουν κι αὐτοί ἐνώπιον τῆς ἀληθείας, ἔστω κι ἄν αὐτή ἡ Ἀλήθεια (ὁ Χριστός) δέν χαίρει στά μἀτια πολλῶν μεγάλης δόξας καί παντοδυναμίας.
Σ᾿ ἕνα ταπεινό, ἀλλά ἰσχυρό στήν πίστη τόπο θά κατέβει ἀπό τούς οὐρανούς ἡ οὐράνια Ἱερουσαλήμ καί ταυτόχρονα μ᾿ αὐτήν ἔρχεται καί ὁ Κύριος, μεταμορφώνοντας τόν κόσμο.
Ἀποκάλυψη (3, 14-21)
Αὐτός πού εἶναι ὁ Ἀμήν, ὁ πιστός καί ἀληθινός μάρτυρας, λέει πρός τήν Ἐκκλησία τῆς Λαοδικείας τόν λόγο ὁ ὁποῖος ἁρμόζει καλύτερα στό ἕνα δισεκατομμύριο χριστιανῶν τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος. «Γνωρίζω τά ἔργα σου καί εἶδα ὅτι δέν εἶσαι οὔτε ζεστός οὔτε ψυχρός. Ἐπειδή ὅμως εἶσαι χλιαρός, θά σέ κάνω ἐμετό! Ὀνειδίζεται ἡ Ἐκκλησία τῆς Λαοδικείας διότι εἶναι πολύ πλούσια καί πανίσχυρη. Ἐμεῖς λέμε ὅτι εἶναι μία δύναμη, ἡ ὁποία μπορεῖ νά συντρίψει ὅλο τόν πλανήτη, μία δύναμη ἡ ὁποία μπορεῖ νά κατευθύνει ὅλον τόν κόσμο σάν νά εἶναι ὅλοι ἁπλᾶ ἕνα ρομπότ, μία συγκεντρωμένη δύναμη μέ κέντρο τόν σατανᾶ. Ἄρα εἶναι ἀκόμα πιό φρικτή καί πιό συντριπτική.
Καί ὁ Κύριος λέει σ᾿ αὐτή τήν τρομερή ἀλαζονεία, πού ποτέ δέν ὑπῆρξε ἄλλη τέτοια στόν κόσμο, ὅτι ὁ πλοῦτος σου εἶναι φτώχεια, ἡ δύναμή σου εἶναι ἀχρειότητα, ἡ ἀξία σου εἶναι σπαραγμός, ἑπομένως μήν ἐμπιστεύεσαι σ᾿ αὐτά, διότι ὅλα αὐτά θά καταστραφοῦν τελικά. Ὁ κόσμος βρίσκεται στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀνθρώπινη ἱκανότητα, ὅσο ὑπερήφανη κι ἄν εἶναι καί ὅσες ἐπιδόσεις ἐπέτυχε, ἔχει μόνο σάν ἀποτέλεσμά της τήν μηδενοποίηση. Ἀλλά αὐτή τήν προοπτική τοῦ μηδενός τήν ἀνατρέπουν ἐξ ἴσου ὁ νοῦς, ἡ ζωή καί ἡ φύση, οὕτως ὥστε διά τῆς ἴδιας τῆς πορείας τῶν πραγμάτων θά ἐπιστραφεῖ ὁ κόσμος στόν Δημιουργό τῶν πάντων.
Γι᾿αὐτό λέει ὁ Κύριος πρός τήν Ἐκκλησία τῆς Λαοδικείας ν᾿ ἀγοράσει ἀπ᾿ Αὐτόν γνήσιο χρυσό, πού εἶναι ὁ μοναδικός πραγματικός πλοῦτος. Νά πάρει λευκά ἄμφια, γιά νά ντυθεῖ μέ ἀφθαρσία καί ἀλοιφή, πού καθαρίζει τόν νοῦ γιά νά δεῖ τήν Ἀλήθεια καί νά ἐγκαταλείψει τήν πλάνη. Ὅλα αὐτά, ὅμως, ἀπαιτοῦν ἀντί γιά τιμή, πόνο καί θλίψη, διότι εἴμαστε ὅλοι ἄξιοι μόνο γιά ἔλεγχο, ὅπως καί λέγεται στήν Γραφή: «Ἐγώ ὅσους ἀγαπάω, τούς ἐπιπλήττω καί τούς τιμωρῶ». Αὐτή ὁ ἔλεγχος τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἐπιδιώκει τήν κάθαρση καί τήν σωτηρία, διότι ἄν δέν ἐρχόταν αὐτή, θά χανόμασταν βυθισμένοι στίς ἁμαρτίες καί στίς πλάνες μας.
«Ἰδού, στέκομαι στήν πόρτα καί χτυπάω»! λέει Αὐτός. Ἐμεῖς δέν τόν βλέπουμε καί γι᾿αὐτό ἀπελπιζόμαστε. Ἀλλά, ἄν ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό χτύπημα τοῦ Κυρίου, τότε Αὐτός ἔρχεται καί δειπνίζει μαζί μας. Εἶναι ἡ στιγμή τῆς ἁγίας κοινωνίας μας μ᾿ αὐτόν, ἡ ὁποία μεταμορφώνει τήν ζωή τοῦ ἁμαρτωλοῦ.
Αὐτά τά φαινόμενά δέν εἶναι πεπρωμένο ὅτι πρέπει νά ἀναμένονται, ἀλλά εἶναι στιγμές τῆς σύγκρουσης μέ τόν κακό τοῦ κόσμου, ὥστε αὐτοί πού θά νικήσουν θά τούς δοθεῖ τό μεγαλύτερο δῶρο, δηλαδή νά κάθονται αἰώνια στόν θρόνο τοῦ Κυρίου, ὅπως ὁ ἴδιος, ὡς Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ἐνίκησε καί κάθισε στόν θρόνο τοῦ Πατέρα Του. Ὅλα αὐτά λέχτηκαν, ἀλλά δέν τά ἀκοῦν ὅλοι, γι᾿ αὐτό λίγοι θ᾿ ἀξιωθοῦν τήν δόξα καί τήν χαρά.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
