«Πνευματική φαρέτρα τοῦ Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ»
Ὁ Παλαιός καί ὁ Νέος Ἰσραήλ
Στήν Παλαιά Διαθήκη ὑπάρχει ἕνα λευκό ἔλατο τῆς θεϊκῆς ἔμπνευσης κι ἕνα κόκκινο ἔλατο τῆς ὑλιστικῆς-ἀνθρωπιστικῆς-φυλετικῆς ἀντίληψης.
Ἡ Παλαιά Διαθήκη ἀρχίζει μέ τήν διαφορά μεταξύ Κάϊν καί Ἄβελ καί συνεχίζει μέ τήν διαφορά μεταξύ ἐθνῶν καί τοῦ Ἰσραήλ. Στό Ἰσραήλ ἔχουμε τόν ἱερό Νόμο, ἀλλά ἔχουμε καί τόν χρυσό μόσχο, ἔχουμε ἀνταρσίες ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, οἱ προφῆτες θανατώθηκαν ἀπό τούς εἰδωλολάτρες ἑβραίους, ὁ ἰουδαϊκός ρατσισμός μπῆκε στήν πνευματική ἀντίληψη τοῦ Ἰσραήλ.
Παράλληλα μέ τό κόκκινο πνεῦμα τοῦ ἀθεϊσμοῦ καί τοῦ ἰουδαϊκοῦ ρατσισμοῦ, στόν ἰουδαϊκό λαό ἀναδείχθηκε καί τό λευκό πνεῦμα τῆς ἔμπνευσης καί τῆς θεϊκῆς Χάρης, διότι στόν Ἰσραήλ δόθηκαν Διαθῆκες, τούς ἔδωσε ὁ Θεός τόν Νόμο καί τοῦ ἔδωσε τόν Νόμο τῆς Ἐπαγγελίας, τούς ἔδωσε τούς προφήτες, τόν Δαβίδ, τοῦ ἔδωσε τήν μεσσιανική συνείδηση, τόν ζῆλο γιά τήν ἅγια καί θαυμαστή κοινωνία μέ τήν θεότητα, οὕτως ὥστε ἦταν δυνατόν νά γεννηθεῖ η Παρθένος Μαρία ἀπό ἰουδαϊκό γένος καί νά εἶναι ναός τῆς Γεννήσεως τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ Υιοῦ τοῦ Θεοῦ.
Στό κόκκινο πνεῦμα, ὅμως, οἱ ἑβραῖοι δέν ἀνεγνώρισαν τόν Χριστό. Ὁ Ἄννας καί ὁ Καϊάφας ἐμαζέψαν τόν ἑβραϊκό λαό γύρω τους καί σκότωσαν τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἑβραῖοι εἶναι καταραμένοι καί ἀποξενωμένοι ἀπό τήν θεϊκή Χάρη. Μόνο ἕνα ὑπόλειμμα τοῦ ἰουδαϊκοῦ Ἰσραήλ μπαίνει στό νέο Ἰσραήλ. Οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν ἐθνῶν δέχθηκαν τήν Χάρη μέ τήν ἀποστολή ἑβραίων Ἀποστόλων. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ προσφέρεται στούς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν καί πιστεύουν τόν Χριστό, ἐνῶ ὁ ἰουδαϊκός λαός παρέμεινε μία ἄρνηση στήν ἱστορία μέ μία ἀντίχριστη στάση.
Ἐδῶ καί δύο χιλιάδες χρόνια αὐτοί ἀγωνίζονται στό κόκκινο πνεῦμα τῆς ἄνευ Θεοῦ καί ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ ἱστορίας τους. Εἶναι οἱ ἐχθροί ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί ἡ ἱστορία τους περνάει ἀπό καταστροφή σέ καταστροφή, σάν συνέπεια τῆς ἀθεϊστικῆς–ὑλιστικῆς ἁμαρτίας τους. Τό ἀρνητικό τους πνεῦμα βρίσκεται στόν γνωστικισμό, στόν θετικισμό, στόν ἀνθρωπισμό, στόν καπιταλισμό καί στόν κομμουνισμό. Θέλουν νά ἰουδαιοποιήσουν τόν κόσμο καί κατά ἕνα μεγάλο μέρος τό ἔχουν ἤδη καταφέρει. Ἐπειδή δέν πιστεύουν στόν Χριστό, τόν μισοῦν καί θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους σάν χριστούς. Αὐτοί πολεμοῦν μέ τόν Θεό, μέ ὅλο τό κόσμο καί μέ ὅλη τήν Χριστιανωσύνη. Ἡ τόλμη τους εἶναι ἐντυπωσιακή, ἀλλά καί φοβερή ἀποκάλυψη. Τό ἔργο τους στόν κόσμο εἶναι καταστρεπτικό καί ἐκτρωματικό.
Ὁ ὑλιστικός-ἀθεϊστικός πειρασμός δέν εἶναι ἀκριβῶς ἰουδαϊκός, ἀλλά γενικά ἀνθρώπινος καί συχνά παραπλανᾶ καί τούς χριστιανούς.
Ἄν οἱ ἑβραῖοι ὀργανώνονται συνειδητά καί ἐθελοντικά σέ ἀντίχριστη στάση, πολλοί χριστιανοί κατατάσσονται στήν στάση τῶν ψεύτικων χριστῶν. Ἕνα κόκκινο πνεῦμα ἐμφανίζεται καί στήν ἱστορία τοῦ Χριστιανισμοῦ, πλάι σ᾿ ἕνα λευκό καί ἐναντίον του.
Ἡ μάχη μεταξύ πίστεως καί ἀθεϊσμοῦ συνεχίζεται μέχρι συντέλειας τῶν αἰώνων. Ὁ Νέος Ἰσραήλ διέρχεται ἐποχές ἄνθησης καί ἐποχές κατάπτωσης. Στόν πρῶτο Χριστιανισμό ἐμφανίσθηκαν ὁ Ἀνανίας καί ἡ Σαπφείρα, μετά στόν Χριστιανισμό ἐπί τῶν διωγμῶν ἦταν πολλοί οἱ ἀποστάτες, πού θεωροῦσαν τόν Ἰησοῦ μόνο ἁπλό ἄνθρωπο καί ἀρνήθηκαν τήν θεότητα Του. Ὁ βυζαντινός Χριστιανισμός ἦταν ὑπέροχος, ἀλλά καί ὑπέκυψε ἐνώπιον τοῦ ἐγωϊστικοῦ κόσμου. Ὁ ρωμαϊκός Χριστιανισμός ἦταν μεγαλειώδης, ἀλλά δέν μπόρεσε ν᾿ ἀποφύγει κάποια αὐτοκρατορικά ἐκτυπώματα. Ἡ Ἀναγέννηση ἀσκέπασε τόν Θεό μέσω τοῦ ἀνθρώπου, μετά ἡ Μεταρρύθμιση διήρεσε τήν Χριστιανωσύνη, ἡ Γαλλική Ἐπανάσταση ἔκαμε σάν νά προσκύνησε μία ἀκόλαστη γυναῖκα καί ὁ κουμμουνισμός ὑποδουλώθηκε στήν ὕλη. Οἱ σημερινοί ἄθεοι εἶναι οἱ χθεσινοί χριστιανοί.
Ἡ ἀνθρωπότητα ὑλοποιεῖται καί μηχανοποιεῖται. Οἱ χριστιανοί ἔχασαν τήν μεσσιανική διάσταση, στόν καιρό πού οἱ ἑβραῖοι χρησιμοποιοῦν τόν ἀθεϊσμό γιά νά διαλύσουν ὅλον τόν χριστιανικό πολιτισμό.
Δέν ἔχουμε πιά τόν Θεό, δεν ἔχουμε πιά τήν ἐλπίδα τῆς αἰώνιας ζωῆς. Ὁ κόσμος εἶναι στά χέρια τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἀναρωτιόμαστε, συγκλονισμένοι ἀπό εὐθύνες, τί κάνουν ἄραγε οἱ ἄνθρωποι; Ἔχονται αὐτοί στήν ὑποδοχή τοῦ Χριστοῦ; Ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου περνάει διά τῆς πίστεως τῶν ἀνθρώπων.
Σ᾿ αὐτή τήν προοπτική πιστεύουμε στήν ἀποστολή τοῦ νέου Ἰσραήλ καί ἀπορίπτουμε τόν ἰουδαϊσμό σάν ἀντίχριστο καί ἀθεϊστικό.
Τό ἀποκαλυπτικό θηρίο δολοφονεῖ ὅσους ὁμολογοῦν τήν ἀλήθεια. Παρ᾿ ὅλη τήν βαρύτητα τῆς καταστάσεως, καί τούς κινδύνους θά ὁμολογοῦμέ τήν ἀλήθεια, ἔστω κι ἄν σκοτωθοῦμε, διότι ἐδῶ καί πολύ καιρό εἴμαστε ἐσταυρωμένοι.
Τό νά πεῖ κανείς τήν ἀλήθεια γιά τούς ἑβραίους δέν εἶναι ἀντισημιτισμός, ἀλλ᾿ ἐμεῖς, οἱ χριστιανοί, γεμάτοι μέ τήν ἀγάπη πού εἶχε κι ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐπαναλαμβάνουμε καί τώρα σ᾿ αὐτούς τούς δύσκολους καιρούς, ὅτι ἀγαπᾶμε πραγματικά τόν ἑβραϊκό λαό καί ξέρουμε ὅτι μόνο διά τοῦ Χριστοῦ εἶναι δυνατή ἡ σωτηρία τους. Ἡ τραγωδία τῶν ἑβραίων εἶναι καταστρεπτική διά τῆς ἀλληλεγγύης ὁλόκληρου τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ μέ τόν Ἄννα καί τόν Καϊάφα. Κράζουμε, λοιπόν, πρός ὅλους τούς ἑβραίους στούς ὁποίους προβάλλει τό φῶς τῆς πίστεως νά ἐγκαταλείψουν τόν σατανισμό, τό ψεῦδος καί τόν ἰουδαϊκό ὑλισμό, νά γίνουν χριστιανοί καί νά συμφιλιωθοῦν μέ τούς ἀνθρώπους.
Εἶναι προφανές ἀπ᾿ ὅλη τήν ἀρχαία καί τήν σύγχρονη ἱστορία ὅτι τά ἔθνη δέν μποροῦν ν᾿ ἀνέχονται νά κυβερνῶνται ἀπό τούς ἑβραίους. Γι᾿ αὐτό τούς λέμε κι ἐμεῖς νά ἐνταχτοῦν στήν ἀνθρωπότητα. Ἄν ὁ ζῆλος καί οἱ ποικίλες ἐνέργειές τους προσανατολισθοῦν πρός τήν σοφή ἔννοια τῶν θεϊκῶν ἀποκαλύψεων, τότε ὁ ἑβραϊκός λαός θά εἶναι εὐτυχής, οἱ οὐρανοί θά χαίρονται καί οἱ ἄνθρωποι θά τούς ἀγαποῦν. Ὁ ρατσισμός τους εἶναι ἀπόλυτος, ὁ ὑλισμός τους ἤδη ταυτίζεται μέ τήν φύση τους, τό ψεῦδος εἶναι τό κέντρο τῆς παραμορφωμένης σκέψεώς τους καί, ὅσο θά ἐπιμένουν περισσότερο σ᾿ αὐτές τίς συντεταγμένες, τόσο ἡ καταστροφή τους θά εἶναι πιό δραματική. Ἡ ἀνθρωπότητα δέν μπορεῖ ν᾿ ἀποδεχτεῖ οὔτε τήν φυλετική τυραννία τῶν ἰουδαίων, οὔτε τόν βάναυσο ὑλισμό τους οὔτε καί τήν διανοητική παρεξήγηση τοῦ ἰουδαϊσμοῦ. Διά θεϊκῆς παραχωρήσεως καί τῆς ἀνοχῆς τῶν ἀνθρώπων οἱ ἑβραῖοι εἶναι καταδικασμένοι σέ ἀποτυχία, ἐάν δέν μετανοήσουν καί στραφοῦν πρός τόν Χριστό. Ἡ ἀπώλειά σου ἔρχεται ἀπό τόν ἑαυτό σου, ὦ λαέ τοῦ Ἰσραήλ!
Ἡ ἀποκαλυπτική ἔννοια τῆς ἱστορίας
Γιατί ἡ ἱστορία ἔχει μία ἀποκαλυπτική ἔννοια;
Αὐτή ἡ ἔννοια βρίσκεται στό θεϊκό νοῦ, στήν φύση, στόν ἄνθρωπο;
Πῶς ἔχει ἐμφανιστεῖ τό κακό στόν κόσμο;
Πῶς ἐνεργεῖ τό κακό στόν κόσμο, στό πνεῦμα, στό σῶμα, στήν φύση;
Πῶς ἐνεργεῖ τό κακό στόν κόσμο, ἀτομικά, συστηματικά, πολιτικά, στό ἐπίπεδο τῶν ἐλίτ καί τῶν λαϊκῶν μαζῶν;
Μπορεῖ κανείς ν᾿ ἀρνηθεῖ τό κακό πού ὑπάρχει στόν κόσμο;
Μπορεῖ κανείς νά ζεῖ τυχαία;
Μπορεῖ νά διαβιώνει κανείς νομικά καί μηχανικά;
Τό πνευματικό κακό δέν συνεπάγεται τήν ἠθική τοῦ κόσμου, τήν σκέψη τοῦ κόσμου, τόν πολιτισμό τοῦ κόσμου, τήν κοινωνία, τήν οἰκονομία, τήν εἰρήνη καί τόν πόλεμο;
Ποιός εἶναι τό ἀποκαλυπτικό θηρίο κι ὅλες οἱ ἀποκαλυπτικές δυνάμεις;
Ποιός εἶναι ὁ ψεύτικος χριστός, ὁ Ἀντίχριστος;
Εἶναι δυνατόν ν᾿ ἀρνηθεῖ κανείς τήν ἀποκαλυπτική ἔννοια τῆς ἱστορίας;
Δέν ὑπάρχει μία προσωπική ἀποκάλυψη;
Ποιός ὑπάγεται στά ἀποκαλυπτικά στρατεύματα;
Ποιός εἶναι ὁ ρόλος τῶν ἑβραίων, τῶν ψεύτικων χριστιανῶν, τῶν ἄθεων;
Τί ἄλλες ἀποκαλυπτικές δυνάμεις ὑπάρχουν;
Ποιοί εἶναι οἱ τρόποι τῆς ἀποκαλυπτικῆς μάχης–οἱ πολιτικοί, οἱ οἰκονομικοί, οἱ πολιτιστικοί, οἱ καλλιτεχνικοί, οἱ ἐπιστημονικοί, οἱ ἰδεολογικοί, οἱ στρατιωτικοί;
Ποιά εἶναι ἡ σχέση μεταξύ διαφόρων ἀποκαλυπτικῶν δυνάμεων;
Δέν μεταβιβάζουν δυνάμεις ἡ μία στήν ἄλλη;
Ποιά εἶναι ἡ στάση τῶν χριστιανῶν ἔναντι αὐτῶν;
Ἐπιδιώκει τό θηρίο τήν παγκόσμια ἐξουσία;
Ποιός εἶναι καί πότε θά κυβερνήσει τό θηρίο;
Δέν ἔχει ἀναλάβει ὁ Χριστός τήν ἀποστολή νά νικήσει τό ἀποκαλυπτικό θηρίο;
Δέν ἔχουν οἱ χριστιανοί τό καθῆκον νά πολεμοῦν καί νά νικοῦν τό ἀποκαλυπτικό θηρίο;
Δέν μποροῦν οἱ ἴδιοι οἱ χριστιανοί νά εἶναι οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ διά τῆς ἄγνοιας, τῆς ραθυμίας, τῆς ἀδιαφορίας, τῆς ὑποκρισίας, τῆς δειλίας;
Μποροῦν οἱ χριστιανοί νά γίνουν δοῦλοι τοῦ κακοῦ;
Ὀργίζεται ὁ Θεός κατά τοῦ ψεύτικου χριστιανοῦ;
Δέν πρέπει νά συντριβεῖ ὁ ψεύτικος Χριστιανισμός;
Ἡ δύναμις τοῦ κακοῦ στόν κόσμο εἶναι τό ἔργο τῶν δυνάμεων τοῦ κακοῦ, εἶναι τό ἔργο τῆς ἀνικανότητας τῶν χριστιανῶν;
Ὑπάρχει ἐπιθετικότητα, τυραννία μέ εἰρηνικό τρόπο;
Ὑπάρχει μία θεσμική ἀποκάλυψη διά τῶν ψεύτικων ἰδεολογιῶν, τῶν κακῶν κατεστημένων, τῶν ἄδικων νόμων, τῶν ἐγκληματικῶν ὑπερβάσεων, τῶν τοπικῶν καί παγκόσμιων τυραννιῶν, τῶν λανθασμένων ἰδανικῶν, δι᾿ ἑνός ἀτιμωτικοῦ τρόπου ζωῆς, διά τῆς ἠθικῆς κατάπτωσης τῶν ἀνθρώπων, διά μιᾶς σατανικῆς θρησκείας, διά τοῦ διωγμοῦ καί τοῦ σφαγιασμοῦ τῶν χριστιανῶν;
Οἱ ἀρχές τῆς Ἀποκαλύψεως δέν βρίσκονται στό προπατορικό ἁμάρτημα;
Δέν εἶναι ὁ Κάιν μία ἀποκαλυπτική δύναμις;
Δέν εἶναι ὁ χρυσός μόσχος ἕνας ἀποκαλυπτικός θεός;
Δέν εἶναι ὁ σφαγιασμός τῶν προφητῶν ἕνα ἀποκαλυπτικό σῆμα;
Δεν ἦλθε ὁ Χριστός στόν κόσμο γιά νά διακόψει τήν ἀποκάλυψη ἐντός κόσμου;
Δέν εἶναι ἡ θανάτωση τοῦ Χριστοῦ ἡ νέα ἀποκαλυπτική ἔννοια τῆς ἱστορίας;
Δέν εἶναι ὁ πόλεμος κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡ ἀποκάλυψη ἐναντίον τῆς ἀναμφίβολης ἀληθείας;
Γιατί ὀργίζεται ὁ Θεός κατά τῶν ἀνθρώπων;
Γιατί ἀνοίγονται οἱ σφραγίδες στήν Ἀποκάλυψη;
Γιατί ἐμφανίζονται οἱ ἄγγελοι καί τό σφραγισμένο βιβλίο;
Τί εἶναι ἡ γυναίκα, τί εἶναι ὁ δράκος;
Γιατί ἐμφανίζεται τό Ἀρνίο;
Τί εἶναι τό θηρίο τό ὁποῖο πολεμάει τούς ἁγίους;
Τί εἶναι οἱ ψευδοπροφῆτες;
Τί εἶναι τό Θηρίο 666;
Ποιός ἐνίκησε τό θηρίο;
Δέν ἑτοιμάζεται ὁ πιστός λαός νά δεχτεῖ τόν Χριστό;
Ποιός εἶναι ὁ ρόλος τῆς Χριστιανωσύνης σχετικά μέ τίς ἀποκαλυπτικές ἐνέργειες;
Δέν προετοιμάζει τό Ἅγιο Πνεῦμα τόν κόσμο γιά τήν αἰώνια τελειότητα;
Δεν τελειοποιεῖται ὁ κόσμος ὅταν εἶναι σέ ἀντιπαράθεση μέ τόν ἀποκαλυπτικό ἐχθρό;
Οἱ θρίαμβοι τῆς Χριστιανωσύνης δέν εἶναι βαθμίδες πρός τήν πνευματική τελειοποίηση;
Ἡ ἔσχατη νίκη δέν θά συμπέσει μέ τήν τελειοποίηση τοῦ κόσμου, μέ τήν αἰώνια ζωή του;
Εἶναι δυνατή ἡ εἰρήνη στίς ἀποκαλυπτικές σημερινές συνθῆκες;
Ὑπάρχει μία συσσώρευση σήμερα τῶν ἀποκαλυπτικῶν δυνάμεων;
Ὑπάρχει μία αὔξηση τῶν χριστιανικῶν δυνάμεων;
Ἄν ὁ Χριστός εἶναι μαζί μας, ἀπό ποιόν νά φοβηθοῦμε;
Τίποτε δέν εἶναι πιό ἀληθινό ἀπό τήν ἀποκαλυπτική ἔννοια τῆς ἱστορίας. Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐμίλησε περί τῆς ἀποκαλύψεως καί τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐνέπνευσε τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο νά γράψει ἐκεῖνο τό προφητικό καί θαυμάσιο βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Δέν θά μπορούσαμε νά κατανοήσουμε τόν κόσμο χωρίς τήν Ἀποκάλυψη, ὅσο δυνατές καί νά ἦταν οἱ ἀποδείξεις τῆς πίστεως ἤ τά ἐπιχειρήματα τῆς σκέψεως.
Ὁ πόλεμος μεταξύ τῶν δυνάμεων τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ εἶναι ἀναπόφευκτος καί ἀλύπητος. Οἱ δυνάμεις τοῦ καλοῦ ἐπικαλοῦνται τόν Θεό, ἐνῶ οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ συνεργάζονται μέ τόν σατανᾶ. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργεῖ διά τῶν δυνάμεων τοῦ καλοῦ καί τό ἀκάθαρτο πνεῦμα ἐνεργεῖ διά τῶν δυνάμεων τοῦ κακοῦ. Στήν παλαίστρα τῆς ἱστορίας στέκονται τό ἕνα ἀπέναντι στό ἄλλο δύο στρατεύματα ἐμπνευσμένα ἀπό δύο πνεύματα. Οἱ ἐμπαθεῖς ἄνθρωποι ἔχουν γίνει οἱ ἴδιοι ἀκάθαρτο πνεῦμα κι αὐτοί δέν χρειάζονται τήν ἐπίκληση τοῦ σατανα. Οἱ ἄνθρωποι τῆς ὑπερηφάνειας, οἱ ἄνθρωποι τοῦ ἀθεϊσμοῦ κάνουν, μέσω τοῦ θελήματος τους, τό θέλημα τοῦ σατανᾶ. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἐμφάνιση τῆς ἀποκαλύψης στήν ἱστορία.
Τά μέσα μέ τά ὁποῖα διοργανώνεται τό κακό στόν κόσμο εἶναι ἀναρίθμητα. Ἐπιδιώκει νά δελεάσει τίς ψυχές, τίς ζωές καί τόν αἰώνιο σκοπό τῶν ἀνθρώπων. Τό κακό ἔχει μεγάλη δύναμη δελεασμοῦ καί πολλά ἐπιχειρήματα, ὥστε εἶναι δύσκολο νά τοῦ ἀντισταθοῦν οἱ ἀδύνατοι στόν νοῦ, στήν καρδιά καί στήν πίστη ἄνθρωποι.
Τό κακό στόν κόσμο προέρχεται ἀπό τήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων, περνάει μέσω τοῦ νοῦ τους καί καταλήγει νά κυριαρχεῖ στό θέλημα τους. Ὑποδουλωμένοι στό κακό οἱ ἄνθρωποι γεύονται τήν ἀπόλαυση τοῦ κακοῦ. Σκλαβώνοντας τήν συνείδησή τους, τό κακό γίνεται μία μαύρη πνευματικότητα γιά τόν κόσμο, ἡ ὁποία τούς ὁδηγεῖ στήν ὁδό τῆς ἀπώλειας. Τό κακό γίνεται ἀρχή, κριτήριο καί τρόπος ζωῆς καί ἱστορικῆς φύσεως. Τό κακό ὀργανώνεται καί γίνεται δύναμις, ἐξουσία ἐπάνω στίς συνειδήσεις καί στόν κόσμο.
Τό κακό δέν γνωστοποιεῖται σάν κακό, ἀλλά δικαιολογεῖται σάν καλό καί μέ τά ἀρνητικά του ἀποτελέσματα γρήγορα ξεσκεπάζεται. Τό κακό δέν λέει ὅτι προέρχεται ἀπό τόν διάβολο, ἀλλά ἀρνεῖται νά προσκυνήσει τόν Θεό καί δι᾿ αὐτοῦ ἀποκαλύπτει τήν ἀναξιοπιστία του.
Τό κακό ψεύδεται λέγοντας τήν ἀλήθεια,. Τό κακό κάνει τό κακό δικαιολογώντας το σάν καλό. Τό κακό ἀσχημίζει τόν κόσμο, παρόλο πού παρουσιάζεται μόνο του ὡς αἰσθητικό.
Τό κακό εἶναι ὑποκριτικό μέ σπάταλη διανοητικότητα, ἀλλ᾿ ἔρχεται ὁ καιρός πού αὐτό θ᾿ ἀποδειχθεῖ γυμνό, βδελυρό καί τρομερό, ὅπως πράγματι εἶναι.
Ὁ κόσμος δέν μπορεῖ νά δέχεται ἄπειρα ψέμματα. Ὁ δελεασμός τοῦ κακοῦ μπορεῖ νά ματαιωθεῖ μέ τόν πόθο καί τόν φωτισμένο νοῦ γιά ἁγιότητα καί νοσταλγία τῆς αἰωνιότητας.
Οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νά μεταποιήσουν τόν κόσμο σέ παράδεισο, εἴτε σέ κόλαση. Αὐτές οἱ δύο δυνάμεις ἐπιδιώκουν νά κυριαρχοῦν τόν κόσμο καί ἡ μάχη εἶναι προφανής καί παντοτεινή. Κατά τρόπον ἀόρατον στήν ἱστορική αὐτή μάχη συμμετέχει καί ὁ Χριστός, ἀλλά καί ὁ σατανᾶς καί ὁρατά ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, χρησιμοποιῶντας ὅλη τήν ἱκανότητα τους, διοργανώνονται σέ δυνάμεις τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Ἀντίχριστου. Ὅλα τά καλά καί ὅλα τά κακά ἐντός κόσμου εἶναι οἱ χριστιανικές καί οἱ ἀντίχριστες δυνάμεις.
Ἡ ἀποκαλυπτική ἀντιπαράθεση δέν πρέπει νά θεωρηθεῖ σάν ἕνας συγκεκριμένος πόλεμος, παρόλο πού ἔχει αὐτήν τήν μορφή, ἀλλά σάν προσπάθεια τῆς κυριαρχίας τοῦ κόσμου ἀπό κάθε ἄποψη: πνευματική, πολιτική, οἰκονομική, πολιτιστική, κοινωνική, ἐπιστημονική καί στρατιωτική. Τό θηρίο θέλει ὁλοσχερῶς νά πνίξει τόν ἄνθρωπο καί τήν ἀνθρωπότητα, μέ ὅλα τά πνευματικά της ὅπλα, ἀλλά καί μέ ὅλα τά ὑλικά της, σ᾿ αὐτή τήν ζωή καί στήν αἰωνιότητα. Ἄρα ὑπάρχει μία ἀποκαλυπτική σύγκρουση σέ πολιτικό, οἰκονομικό, καλλιτεχνικό ἐπίπεδο, στήν φιλοσοφική σκέψη, στούς ἐπιστημονικούς τύπους, στά κοινωνικά κατεστημένα, καθώς καί στίς στρατιωτικές διαμάχες.
Ὁ θρίαμβος τοῦ Χριστοῦ καί συνεπῶς ὅλης τῆς Χριστιανωσύνης πρέπει νά εἶναι πλήρης ἀπ᾿ ὅλες τίς πλευρές καί πρός ὅλους τούς τομεῖς τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς.
Ἀπό τίς ἀντίχριστες δυνάμεις ἀναδεικνύεται ἡ στάση τῶν ἑβραίων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἐπάνω τους τήν ρύση τοῦ ἀθώου αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί οἱ ὁποῖοι ἐμφανῶς δι᾿ ἑνός δαιμονισμένου πάθους, πολεμοῦν κατά Χριστοῦ. Ἡ ἱστορία τῶν τελευταίων δύο χιλιάδων χρόνων τοῦ ἑβραϊκοῦ λαοῦ εἶναι μία ἀντίχριστη συμπύκνωση.
Ὁ ἑβραϊκός λαός ζεῖ ἐν Χριστῶ μέσῳ ἑνός ὑπολείμματος. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πιστεύει ὅτι θά σωθεῖ ὅλος ὁ ἑβραϊκός λαός. Αὐτό εἶναι ἕνα γεγονός τό ὁποῖο περιμένει ἡ ἀνθρωπότητα καί μπορεῖ νά πραγματοποιηθεῖ μόνο μέσω εἰλικρινοῦς μετάνοιας καί ταπεινῆς διακονίας.
Ἄν ἡ ἀντίχριστη στάση τῶν ἑβραίων εἶναι τόσο σοβαρή διά τήν μάχη της κατά τῆς πραγματικότητας, ἐξ ἴσου σοβαρή, πάλιν κατά τῆς πραγματικότητας εἶναι καί ἡ Χριστιανωσύνη ἡ ὁποία νομίζει ὅτι ἐξαπατᾶ καί περιγελᾶ τόν Χριστό. Ἀπό τόν Γάμο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Βασιλέως ἀποβάλλονται οἱ ἑβραῖοι, ἀλλά καί οἱ ἀνάξιοι χριστιανοί. Ἄρα ὑπάρχει ἕνα παράξενο ἀποκαλυπτικό στράτευμα ἐκ μέρους τῆς Χριστιανωσύνης τό ὁποῖο, ὅπως διαπιστώσαμε, δέν χρησιμοποιεῖ πάντοτε τό ξῖφος, ἀλλά τόν χρυσό, τίς ἰδέες, τά λόγια, τούς νόμους, τίς τέχνες, τίς ἐπιστῆμες καί τά ψεύτικα ἰδανικά τῆς ἀνθρωπότητας.
Μία ἄλλη ἀποκαλυπτική ἀντίχριστη δύναμις θά εἶναι ὁ ἀθεϊσμός, ὁ ὁποῖος ἔχει πολλά πλοκάμια: ὑλισμό, θετικισμό, προοδευτισμό, γνωστικισμό, ἀνθρωπισμό, ἀνθρωποκεντρισμό, ἰδεολογισμό. Οἱ ἄνθρωποι προσκυνοῦν ξανά τούς θεούς πού οἱ ἴδιοι ἔπλασαν, ἔστω καί ἄν τούς ὀνομάζουν ἰδεολογία, ἐπιστήμη, τέχνη ἤ πολιτική.
Οἱ ἀποκαλυπτικές δυνάμεις συμπαρασύρουν τήν ἀνθρωπότητα μέ ὅλο τόν δυνασμισμό της. Οἱ πιό ἐπίφοβες ἀποκαλυπτικές δυνάμεις βρίσκονται ὅμως στούς κόλπους τῆς Χριστιανωσύνης καί γεννήθηκαν νά εἶναι σέ σύγκρουση μέ τόν Χριστό, συνειδητοποιώντας ἔτσι τόν ἀντιχριστιανισμό τους.
Ὑπάρχουν ἀποκαλυπτικές δυνάμεις καί ἐκτός Χριστιανωσύνης, δηλαδή ὅλες οἱ δυνάμεις, πού διώκουν τόν Χριστιανισμό. Ὁ Χριστιανισμός δέν εἰσχωρεῖ διά τοῦ ξίφους, ἀλλά πολλές δυνάμεις ἀπό τόν κόσμο, ὅπως ὁ ἰσλαμισμός, ἔχουν ἐπιβάλλει τό ξῖφος κατά τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ὁ χαρακτηριστικός ἀποκαλυπτικός τρόπος εἶναι ὁ πόλεμος, ὁ ἀφανισμός, ὁ θάνατος.
Ὅσο περισσότερο ἐξανθρωπιστεῖ ἡ ἀνθρωπότητα τόσο θ᾿ αὐξηθοῦν καί οἱ ἀποκαλυπτικές μορφές της. Τό κακό εἶναι ὅλο καί πιό βαθύ στήν ἀνθρωπότητα. Ἡ ἀνθρωπότητα ἀριθμητικά ὅσο πάει καί μεγαλώνει, ὁ πολιτισμός της γίνεται πιό ἐπιβλητικός, ἀλλά καί ἡ ἀποκαλυπτική καταστροφή της εἶναι πιό κατηγορηματική. Μία ἀνώτατη, ἀπρόοπτη καί ἀνεπιθύμητη ἀπό τούς ἀνθρώπους ἰσχνή οἰκονομία διαφαίνεται στήν ἱστορία.
Γιά τούς χριστιανούς τό νόημα τῶν θλίψεων καί τῶν πανωλεθριῶν βοηθεῖ στήν κάθαρση καί στήν σωτηρία. Γιά τούς ἀντίχριστους ἀνθρώπους τό νόημα τῶν θλίψεων καί τῶν καταστροφών εἶναι μία κακοδαιμονία, ἕνας μεγάλος σύντροφος τῆς ἀνταρσίας καί τῆς ὑπερηφάνειας.
Συχνά βλέπουμε μία διαμάχη μεταξύ διάφορων ἀποκαλυπτικῶν δυνάμεων (ἡ πόρνη, τό φίδι, τό θηρίο), πού ὅλες πορεύονται γιά ἐπικράτηση στόν κόσμο. Μ᾿ αὐτόν τόν τρόπο οἱ ἡττημένοι αὐξάνουν τήν δύναμη τῶν νικητῶν. Οἱ χριστιανοί, ὅμως, ἄς μή ἀπατηθοῦν ἀπό τήν μάχη μεταξύ τῶν θηρίων, διότι τό θηρίο τό ὁποῖο θά χορτάσει θά εἶναι πιό ἰσχυρό καί θά εἶναι ἕνας πιό ἐπίφοβος ἐχθρός.
Οἱ χριστιανοί νά στηρίζονται στόν Χριστό καί στούς ἑαυτούς τους. Οἱ χριστιανοί νά ἐπιστρατεύσουν ὅλα τά πνευματικά καί ὑλικά τους ὅπλα γιά ν᾿ ἀποτελέσουν μία δύναμη, ἡ ὁποία θά ἐξολοθρεύσει τό ἀποκαλυπτικό θηρίο.
Ὁ Χριστός εἶναι ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος νικᾶ μέσῳ τῶν χριστιανῶν. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Νικητής, τό Ἀρνίο. Νά προσέξουμε τήν ἐν Χριστῶ ἑνότητά μας, διότι ὁ Χριστός ἔρχεται καί πρέπει νά τόν δεχτοῦμε στήν μεγάλη μάχη μέ τό ἀποκαλυπτικό θηρίο.
Μέ τήν εὐλογία τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου
