«Καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ» (Β΄ Κορινθίους στ΄ 18). (:Καὶ θὰ γίνω πατέρας σας, κι ἐσεῖς θὰ εἶστε γιοί μου καὶ κόρες μου, λέει ὁ Κύριος ὁ Παντοκράτωρ).
Μόνο τότε εἴμασθε ἀληθινὰ εὐτυχεῖς ὅταν εἴμασθε ἀληθινὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Καὶ ποιὰ εἶναι τὰ ἀληθινὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ; Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἕνα ἀληθινὸ παιδὶ τοῦ Θεοῦ, ὁ ἅγιος Νεκτάριος, ὅπως ἀναφέρεται στὸ περιοδικὸ Φωνὴ τῶν Πατέρων Ἱ. Μ. Παρακλήτου ἐπισημαίνει:
«Τίποτα δὲν εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τὴν καθαρὴ καρδιά, γιατί μία τέτοια καρδιὰ γίνεται θρόνος τοῦ Θεοῦ. Καὶ τί εἶναι ἐνδοξότερο ἀπὸ τὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ; Ἀσφαλῶς τίποτα. Λέει ὁ Θεὸς γι’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν καθαρὴ καρδιά: «Θὰ κατοικήσω ἀνάμεσά τους καὶ θὰ πορεύομαι μαζί τους. Θὰ εἶμαι Θεός τους, κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου». (Β΄ Κορ. 6, 16).
Ποιοὶ λοιπὸν εἶναι εὐτυχέστεροι ἀπ’ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους; Καὶ ἀπὸ ποιὸ ἀγαθὸ μπορεῖ νὰ μείνουν στερημένοι; Δὲν βρίσκονται ὅλα τ’ ἀγαθὰ καὶ τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὶς μακάριες ψυχές τους; Τί περισσότερο χρειάζονται; Τίποτα, στ’ ἀλήθεια, τίποτα! Γιατί ἔχουν στὴν καρδιὰ τους τὸ μεγαλύτερο ἀγαθό: τὸν ἴδιο τὸ Θεό!
Πόσο πλανιοῦνται οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀναζητοῦν τὴν εὐτυχία μακριὰ ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους, στὶς ξένες χῶρες καὶ στὰ ταξίδια, στὸν πλοῦτο καὶ στὴ δόξα, στὶς μεγάλες περιουσίες καὶ στὶς ἀπολαύσεις, στὶς ἡδόνες καὶ σ’ ὅλες τὶς χλιδὲς καὶ ματαιότητες, ποὺ κατάληξή τους ἔχουν τὴν πίκρα! Ἡ ἀνέγερση τοῦ πύργου τῆς εὐτυχίας ἔξω ἀπὸ τὴν καρδιά μας, μοιάζει μὲ οἰκοδόμηση κτιρίου σὲ ἔδαφος ποὺ σαλεύεται ἀπὸ συνεχεῖς σεισμούς. Σύντομα ἕνα τέτοιο οἰκοδόμημα θὰ σωριασθῆ στὴ γῆ…
Ἀδελφοί μου! Ἡ εὐτυχία βρίσκεται μέσα στὸν ἴδιο σας τὸν ἑαυτό, καὶ μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὸ κατάλαβε αὐτό. Ἐξετάστε τὴν καρδιά σας καὶ δεῖτε τὴν πνευματική της κατάσταση. Μήπως ἔχασε τὴν παρρησία της πρὸς τὸ Θεό; Μήπως ἡ συνείδηση διαμαρτύρεται γιὰ παράβαση τῶν ἐντολῶν Του; Μήπως σᾶς κατηγορεῖ γιὰ ἀδικίες, γιὰ ψέματα, γιὰ παραμέληση τῶν καθηκόντων πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον; Ἐρευνῆστε μήπως κακίες καὶ πάθη γέμισαν τὴν καρδιά σας, μήπως γλίστρησε αὐτὴ σὲ δρόμους στραβοὺς καὶ δύσβατους…
Δυστυχῶς, ἐκεῖνος ποὺ παραμέλησε τὴν καρδιά του, στερήθηκε ὅλα τ’ ἀγαθὰ κι ἔπεσε σὲ πλῆθος κακῶν. Ἔδιωξε τὴ χαρὰ καὶ γέμισε μὲ πίκρα, θλίψη καὶ στενοχώρια. Ἔδιωξε τὴν εἰρήνη καὶ ἀπόκτησε ἄγχος, ταραχὴ καὶ τρόμο. Ἔδιωξε τὴν ἀγάπη καὶ δέχτηκε τὸ μῖσος. Ἔδιωξε, τέλος, ὅλα τὰ χαρίσματα καὶ τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ δέχτηκε μὲ τὸ βάπτισμα, καὶ οἰκειώθηκε ὅλες τὶς κακίες ἐκεῖνες ποὺ κάνουν τὸν ἄνθρωπο ἐλεεινὸ καὶ τρισάθλιο.
Ἀδελφοί μου! Ὁ Πολυέλεος Θεὸς θέλει τὴν εὐτυχία ὅλων μας καὶ σ’ αὐτὴ καὶ στὴν ἄλλη ζωή. Γι’ αὐτὸ ἵδρυσε τὴν ἁγία Του Ἐκκλησία. Γιὰ νὰ μᾶς καθαρίζη αὐτὴ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, νὰ μᾶς ἁγιάζη, νὰ μᾶς συμφιλιώνη μαζί Του, νὰ μᾶς χαρίζη τὶς εὐλογίες τοῦ οὐρανοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἀνοιχτὴ τὴν ἀγκαλιά της, γιὰ νὰ μᾶς ὑποδεχθῆ. Ἂς τρέξουμε γρήγορα ὅσοι ἔχουμε βαρειὰ τὴ συνείδηση. Ἂς τρέξουμε, καὶ ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕτοιμη νὰ σηκώση τὸ βαρὺ φορτίο μας, νὰ μᾶς χαρίση τὴν παρρησία πρὸς τὸ Θεό, νὰ γεμίση τὴν καρδιά μας μὲ εὐτυχία καὶ μακαριότητα…».
- Ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Ὀνήσιμος» ἀντιγράφουμε ἕνα τρόπο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν εὐτυχία:
«Ἦταν κάποτε μία γριούλα ποὺ ἀφοῦ γέρασε ἀρκετὰ ἀποφάσισε πὼς καλύτερα θὰ ἦταν γιὰ τὴν ἴδια, νὰ μπῆ σὲ κέντρο φροντίδας ἡλικιωμένων ἀτόμων. Ἔτσι ἑτοίμασε μία μικρὴ βαλίτσα καὶ μὲ ἕνα ταξὶ πῆγε. Ἡ νοσοκόμα, ποὺ γνώριζε γιὰ τὴν ἄφιξή της, τὴν πλησίασε καὶ τῆς εἶπε:
-Ἐλᾶτε παρακαλῶ νὰ σᾶς δείξω τὸ δωμάτιό σας πρὶν τὸ ἑτοιμάσουμε.
-Μὰ δὲν χρειάζεται νὰ τὸ δῶ. Ἑτοιμάστε το, ἀπάντησε ἡ γριούλα.
-Μὰ ἔχετε ἐπιλογὴ ἀνάμεσα σὲ 3 εἴδη, ἂν θέλετε νὰ τὰ δῆτε καὶ νὰ διαλέξετε ποιὸ ἀπὸ ὅλα σᾶς ἀρέσει πιὸ πολύ.
-Δὲν χρειάζεται καλή μου, ἐπανάλαβε ἡ γριούλα. Δὲν χρειάζεται νὰ τὸ δῶ, μοῦ ἀρέσει ἤδη.
-Μὰ πῶς; Ξαναρώτησε ἡ νοσοκόμα. Ἀφοῦ δὲν τὸ εἴδατε.
-Δὲν χρειάζεται νὰ τὸ δῶ. Ἔχω ἤδη ἀποφασίσει ὅτι μοῦ ἀρέσει, ἀπάντησε μὲ ἕνα ζεστὸ χαμόγελο ζωγραφισμένο στὸ γλυκὸ, ἀλλὰ γερασμένο προσωπάκι της.
Τότε ἡ νοσοκόμα τῆς ἔδειξε τὸ ἕνα ἀπ’ τὰ 3 δωμάτια καὶ τὴν συνόδεψε μέχρι ἐκεῖ. Ἡ γριούλα τὴν εὐχαρίστησε καὶ ἡ νοσοκόμα τὴν ρώτησε ξανὰ μὲ κάποιο δισταγμό.
-Εἶστε σίγουρα ἐντάξει; Τώρα ποὺ τὸ εἴδατε συνεχίζετε νὰ πιστεύετε ὅτι αὐτὸ σᾶς ἀρέσει; Χωρὶς νὰ δῆτε καὶ τὶς ἄλλες δύο ἐπιλογές;
-Μὰ φυσικά. Πολλὰ πράγματα στὴ ζωή κορίτσι μου, τῆς ἀπάντησε ἡ γριούλα, δὲν θέλουν πολὺ σκέψη. Εἶναι θέμα ἀπόφασης καὶ ἀγάπης. Ἀποφάσισα ὅτι θὰ τὸ ἀγαπῶ χωρὶς νὰ μπῶ στὴν διαδικασία νὰ διαλέξω ἀνάμεσα σὲ ἄλλα. Σάμπως μία γυναίκα ἅμα γεννήσει τὸ παιδί της, ὅσο ἄσχημο καὶ ἂν εἶναι δὲν θὰ τὸ ἀγαπάει; Ἄσε ποὺ δὲν θὰ τὸ δεῖ ποτὲ ἄσχημο. Εἶναι θέμα ἀπόφασης καὶ ἀγάπης.
Ἂς μὴ γελιόμαστε, τίποτα δὲν εἶναι εὔκολο καὶ ὅλα εἶναι στὸ χέρι μας. Μὰ κυρίως, ὅλα εἶναι θέμα νοῦ, τρόπου σκέψης. Ὁ νοῦς, ποὺ ἀποφασίζει – καὶ πρέπει νὰ ἀποφασίζη – νὰ εὐτυχήση, ἀντὶ νὰ ἐπιλέξη τὸν εὔκολο δρόμο τοῦ παραπόνου, τῆς μιζέριας καὶ τῆς ἐγκατάλειψης.
Μὴ ἐγκαταλείπετε τὴν ἐλπίδα, τὴν προσπάθεια, τὴν αἰσιοδοξία καὶ τὴν ἁπλὸτητα. Διότι τελικά, αὐτὴ ἡ παραγκωνισμένη ἁπλότητα, στὴν σκέψη καὶ στὶς ἐπιλογές, εἶναι ἡ χαμένη δίδυμη ἀδελφή τῆς εὐτυχίας».
- Στὸ περιοδικὸ «Ζωή τοῦ Παιδιοῦ» (Μάϊος 2021) διαβάζουμε: «Θυμήθηκα στὰ ξαφνικὰ ἕνα διευθυντὴ ἀπ’ τὰ παλιά, ποὺ ἤθελε νὰ διδάξη στὰ παιδιά, πῶς νὰ βροῦν τὴν εὐτυχία καὶ τὴ χαρά…
Τοὺς ἔφερε, λοιπόν, μία μέρα μπαλόνια πολλά:
«Πᾶρτε ἀπὸ ἕνα μπαλόνι», τοὺς εἶπε, «φουσκῶστε το καὶ γράψτε πάνω τὸ ὄνομά σας». Τὰ παιδιὰ τὸ ἔκαναν. Ὕστερα ὁ διευθυντὴς πῆρε τὰ πολύχρωμα μπαλόνια, τὰ πῆγε μὲ τὴ βοήθεια τῶν παιδιῶν στὴν αἴθουσα ἐκδηλώσεων τοῦ σχολείου καὶ τὰ ἀνακάτεψε.
«Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ σφυρίξω, σᾶς δίνω 5 λεπτά, γιὰ νὰ βρεῖτε τὸ δικό σας μπαλόνι», φώναξε στὰ παιδιά, ποὺ μέχρι τότε τὸν παρακολουθοῦσαν μὲ ἀπορία. Πέρασαν πέντε ὁλόκληρα λεπτά, ἀλλὰ οἱ μαθητὲς καὶ οἱ μαθήτριες ὅλο νόμιζαν ὅτι βρῆκαν τὸ μπαλόνι τους, ἀλλὰ ὅλο λάθος ἔκαναν… Κανεὶς δὲν εἶχε βρεῖ τὸ μπαλόνι μὲ τὸ ὄνομά του!
«Τώρα θὰ σφυρίξω πάλι καὶ θὰ πάρετε τὸ πρῶτο μπαλόνι ποὺ θὰ βρεῖτε, θὰ κοιτᾶτε τὸ ὄνομα καὶ θὰ τὸ δίνετε στὸν ἰδιοκτήτη του». Δὲν χρειάστηκαν οὔτε πέντε λεπτά, γιὰ νὰ πάη τὸ κάθε μπαλόνι στὸν ἰδιοκτήτη του…
«Βλέπετε, παιδιά, εἶπε τότε ὁ διευθυντής, ἂν ὑποθέσουμε ὅτι τὰ μπαλόνια εἶναι ἡ εὐτυχία… ὅποιος προσπαθεῖ νὰ τὴν βρῆ μόνος του, δὲν θὰ τὴν βρῆ ποτέ… Ὅποιος θέλει νὰ τὴν προσφέρη στὸν ἄλλον, θὰ βρῆ καὶ τὴ δική του…».
Γιατί ἡ ἀγάπη, ἡ συνεργασία, ἡ θυσία, ἡ προσφορὰ στὸν συνάνθρωπο, στὸν συγγενῆ, στὴν οἰκογένειά μας, στοὺς φίλους μας, στοὺς συμμαθητὲς μας εἶναι ἕνα πρᾶγμα παράξενο: ὅσο πιὸ πολὺ δίνεις, τόσο πιὸ ὄμορφα καὶ χαρούμενα νιώθεις… τόσο πιὸ εὐτυχισμένα… τόσο περισσότερο ἀγγίζεις τὸν Θεό, ποὺ εἶναι ἡ ἴδια ἡ Ἀγάπη»…
