«Μόνε σάν νά πηγαίναμε
μπουλούκι ἀνάκατο, θαρροῦσες, ἀπ’ ὅλες τίς γενιές καί τίς χρονιές, ἄλλοι
τῶν τωρινῶν καιρῶν κι ἄλλοι πολλά παλιῶν, πού ’χαν λευκάνει ἀπ’ τά
περίσσια γένια. Καπεταναῖοι ἀγέλαστοι μέ τό κεφαλοπάνι, καί παπάδες
θεριά, λοχίες τοῦ ’97 ἤ τοῦ ’12, μπαλτζῆδες βλοσυροί πάνου ἀπ’ τόν ὦμο
σειῶντας τό πελέκι, ἀπελάτες καί σκουταροφόροι, μέ τό αἷμα ἐπάνω τους
ἀκόμη Βουργάρων καί Τούρκων. Ὅλοι μαζί, δίχως μιλιά, χρόνους ἀμέτρητους
ἀγκομαχῶντας πλάι πλάι, διαβαίναμε τίς ράχες, τά φαράγγια, δίχως νά
λογαριάζουμε ἄλλο τίποτε».
Πάντα μέ ἔκανε νά
ἀνατριχιάζω αὐτό εἰδικά τό σημεῖο ἀπό τήν «Πορεία πρός τό Μέτωπο» τοῦ
Ἑλύτη. Αὐτή ἡ συγκλονιστική εἰκόνα μιᾶς σιωπηλά ἀποφασισμένης πολεμικῆς
παγκοινιᾶς τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὑπέρ βωμῶν καί ἐστιῶν, αὐτή ἡ μαζική
ἐξανάσταση ὅλης, θά λέγαμε, τῆς ἑλληνικῆς Διαχρονίας, πού ἔρχεται γιά νά
συντρέξει πάνω στόν θανάσιμο κίνδυνο πού ἀπειλεῖ νά καταπιεῖ τήν
πατρίδα.
Μιά τέτοια παγκοινιά αἰώνων
χρειαζόμαστε πάλι καί σήμερα, πιό ἐπιτακτικά μάλιστα ἀπό ποτέ, γιά νά
βγοῦμε ἀπό τόν δαιμονικό ζόφο πού βουλιάζουμε, στό μακράν πιό τραγικό
καί δύσβατο σημεῖο ὁλόκληρης τῆς Ἱστορίας μας. Μιά συνολική παγκοινιά
προγόνων, ἡρώων, ἁγίων, μαρτύρων τοῦ Χριστοῦ καί τῆς πατρίδας. Κάποιων
πού θυσίασαν τή ζωή τους (καί τήν…ὑγεία τους βέβαια – γιά νά μή ξεχνᾶμε
καί τά θεοποιημένα ἰδεώδη τοῦ σημερινοῦ ἀνάποδου κόσμου) γιά τήν
ἐλευθερία καί τήν πίστη τους. Καί ὄχι τό ἀντίστροφο.
Γιά νά μᾶς συντρέξει ὅμως
βέβαια, πρέπει καί ἐμεῖς πρῶτα ν’ ἀποφασίσουμε ν’ ἀγωνιστοῦμε. Γιά νά
ἀφήσουμε ἐπιτέλους πίσω μας τόν φόβο. Γιά νά ξαναπάρουμε τίς ζωές μας
στά χέρια μας. Γιά νά ἀβγατίσουν καί νά δυναμώσουνε τά μετερίζια τῶν
λίγων πού ἤδη ἀντιστέκονται ἀπέναντι στή μάνητα τῆς νεοφασιστικῆς
δυστοπικῆς φρίκης. Γιά νά γίνουν χείμαρροι τά ρυάκια.
Χρόνια πολλά λοιπόν,
Συνέλληνες. Ἄς ὀνειρευτοῦμε ἀπόψε τή λευτεριά καί τήν ἀνάσταση τῆς
σκλαβωμένης καί καταπληγωμένης μας Ἑλλάδας. Καί ἀφοῦ τήν ὀνειρευτοῦμε,
ἄς κάνουμε μετά καί κάτι γι’ αὐτό. Μέ πραγματικό φρόνημα ἀντίστασης καί
ὁμολογίας. Ταῖς πρεσβείας τῆς Θεοτόκου…
