«Τί θέλετέ μοι δοῦναι καί ἐγώ
ὑμῖν παραδώσω αὐτόν;»
(Ματ. 26,15)
Αιώνες τώρα κυλάει η ιστορία της ανθρωπότητος, πότε ήρεμα και πότε πιεστικά, μέσα στην πείσμονα όμως προσπάθεια της υπαγωγής του πνεύματος κάτω από την δυναστεία της ύλης, διά μέσου της άοκνης αρωγής των χειραγωγούντων την κοινωνία· των αρχόντων αλλά και των επαναστατών. Η προσπάθεια των δευτέρων εμφαίνεται καθαρά, αν διεισδύσουμε στα ενδότερα των πλείστων επαναστάσεων, που ξεκίνησαν δήθεν με αγνά ελατήρια και κίνητρα, προπάντων δε να βοηθήσουν τον κατατρεγμένο άνθρωπο. Τον ενδεή. Το καταδικασμένο υποζύγιο, που σηκώνει στην ράχη του εξοντωτικά το αβάσταχτο φορτίο των κατακυριευόντων τα έθνη αιώνες τώρα.
Γέμει το πεδίο μάχης της απόδημης ζωής από την χώρα του Θεού από τα θύματα των «σωτηρίων» επαναστάσεων, που στέφθηκαν τελικά με τις δάφνες της αποτυχίας και της απάτης, μάλλον της θεϊκής κατακραυγής, ένεκα της απόπειρας εγέρσεως βαβελικών πύργων. Πύργων που στόχευαν τον ουρανό, όχι προς ανύψωση του ανθρωπίνου πνεύματος αλλά προς ψυχική «καύση», μέσω της αποκοπής από τον ένα και μοναδικό, γνήσιο αρχηγό, καθαρόαιμο «επαναστάτη», που ακούει στο όνομα Σωτήρας Χριστός. Πύργοι που αποσκοπούσαν στην επισκίαση και τον τελικό εξοβελισμό του υιού του ανθρώπου, για να κουμαντάρουν οι ίδιοι ανενόχλητοι την κοινωνία. Οι υιοί της απωλείας. Οι ανίκανοι. Οι εγκληματικοί πειραματιστές. Οι αγωνιζόμενοι λεκτικά να περισώσουν την ανθρώπινη ζωή, την ίδια στιγμή που «μοχθούν» παράφορα να την αφανίσουν ολοκληρωτικά.
«Ὑποκρισίας τό ἀνάγνωσμα! Ἀθεΐα πρόσχωμεν!»
Συναντούν όμως χρόνια τώρα, ένα απροσπέλαστο εμπόδιο μέσα στην στράτα της ληστρικής τους επιδρομής. Αυτόν που ήλθε σε έντονη αντιπαράθεση, κόντρα με το καθεστώς της ύλης, κηρύσσοντας μία μοναδική και ανεπανάληπτη «επανάσταση», εκφωνώντας διά ζώσης από τον θρόνο της φύσης τις αιώνιες προγραμματικές δηλώσεις του, αντικρίζοντας προπάντων τον λαό μέσα στα μάτια και έχοντάς τον σε απόσταση αναπνοής. Βρισκόμενος ο ίδιος, εν μέσω αυτού. Το σπουδαιότερο όμως, ένας «επαναστάτης» χωρίς καμιά προσωπική φρουρά και ασφάλεια, γιατί ήταν έντιμος. Στα χνάρια αυτού του εντίμου περπάτησαν μετέπειτα και πολλοί άλλοι Ηγέτες «περιπολώντας» ολομόναχοι μέσα στο πλήθος, στον λαό τους, χωρίς να φοβούνται όμως για την ψυχοσωματική ακεραιότητά τους. Ήταν Ηγέτες! Όλοι όμως αυτοί ήταν οι εκφραστές της ανασυρόμενης εννοίας γκλάσνοστ, που ξάφνου εμφανίστηκε στην βρώμικη σκηνή των τωρινών πραιτωρίων, ως καρύκευμα της υπαρχούσης δυσοσμίας. Ως άνεμος που θα καθαρίσει το θολερό τοπίο της ομιχλώδους ανήθικης ατμόσφαιρας. Αυτή την έννοια εδώ και χρόνια έχουν αρχίσει να πιπιλίζουν οι θεωρητικοί διδάσκαλοι της αληθείας, οι απέχοντες όμως απ’ αυτήν πόρρω, λόγω της ψυχικής διαστροφής τους και της υποκρισίας που τους χαρακτηρίζει. Μόνο ηχηρά ονόματα και τίτλους εκθαμβωτικούς γεμίσαμε για να σκεπάζονται όμως τα λύματα ευκολότερα. Γιατί η ειδικότης του αδιάφθορου που επιστατεί και επιτηρεί τα πάντα, είναι αυτή που διευκολύνει την κυοφορία της διαφθοράς.
Έτσι λοιπόν ο πρότερος επαναστάτης, μέσω της τελειότερης ηθικής διδασκαλίας, των μακαρισμών, που αποτελούν τον κώδικα της χριστιανικής ηθικής, ξεκίνησε έναν πόλεμο κόντρα στην ύλη και τους εμπνευστές–εκφραστές της. Απέδειξε έμπρακτα, ότι είναι η μόνη υγιής επανάσταση και ότι όλες οι άλλες που θα ακολουθήσουν θα αποτελούν μία ανεπιτυχή και κλεψίτυπη φτηνή απομίμηση της μοναδικής και γνησίας, της δικής του. Και αυτό έγινε. Όλες οι επαναστάσεις που ονομάστηκαν επιστημονικές, εμπορικές, αστικές, βιομηχανικές, λαϊκής επιμόρφωσης, επανάσταση του προλεταριάτου, όλες οι τωρινές κοσμημένες με τίτλους εντυπωσιασμού, οι ενεργειακές, οι περιβαλλοντολογικές, προστασίας των κακοποιημένων γυναικών, ειδικά οι ψυχανώμαλες σεξουαλικές, σαν ουσιώδη αναφορά έχουν την ύλη. Την αμαρτία. Τα ταπεινά ένστικτα. Την υπαγωγή του πνεύματος κάτω από τον ζυγό της δαιμονικής επηρείας, μέσα σε μία κοινωνία που είναι βαθειά προσηλωμένη «στις γεμάτες αποθήκες, από τον άνθρωπο, που ‘χει όμως λησμονήσει ότι υπάρχει ψυχή» (Λουκ. 12,18). Μέσα σε μία κοινωνία που είναι οχυρωμένη πίσω από τα πλούτη της (τα οποία τελειώνουν όμως), απωθώντας ιταμά τον εχθρό Θεό στο παρασκήνιο.
Κι όμως ακόμη και οι πλούσιοι, όπως και οι πτωχοί, είναι όλοι σκλάβοι. Σκλάβοι ενός κοινού στόχου. Ενός απατηλού ονείρου. Μιας οφθαλμαπάτης μέσα στην έρημο του υλισμού. Πώς ν’ αυξήσουν τους πόρους τους. Πώς να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους. Πώς να συναντηθούν κάποια μέρα στην κορυφή ενός αμμόλοφου. Αυτού που έχει ως υψομετρικό σημείο την επιγραφή· «ψυχή μου έχεις πολλά αγαθά· φάγε, πιες, ευφραίνου», γιατί μία είναι η ουσία δεν υπάρχει αθανασία… Λησμόνησαν όμως ότι ο αμμόλοφος τη επαύριον, θα ισοπεδωθεί λόγω θεϊκού ανεμοστροβίλου.
Έτσι λοιπόν το σύνθημα που ποδηγετεί ύπουλα ολόκληρους αιώνες τώρα τους λαούς, είναι «άπληστη συσσώρευση αγαθών, περισσότερα κέρδη και ας είναι άνομα, υλική ευημερία…». Το κατά κεφαλήν εισόδημα και όχι η κατά κεφαλήν καλλιέργεια και αγιότητα είναι το ίνδαλμα όλων των κρατών. Όλα αυτά όμως κατεργάζονται την σκλαβιά του πνεύματος και της κοινωνικής υποδούλωσης. Παλεύει χρόνια η κοινωνία για «τό ἔχειν» και δεν ενδιαφέρεται κατ’ ελάχιστον για «τό εἶναι». Αλλά το ευαγγέλιο τονίζει ότι η υποδούλωση στο έχειν (στο χρήμα) είναι υποδούλωση σ’ ένα είδωλο· σε μία λαθεμένη κατάσταση. Στον Μαμμωνά που έπεσε από τον θρόνο του, γιατί τον κατέρριψε ο φτωχός Ναζωραίος απογυμνώνοντάς τον από την «ισχύ» του. Γι’ αυτό ο Χριστός τόνισε· «Εὐκοπώτερον ἐστι κάμηλον διά τρυπήματος ραφίδος διελθεῖν ἤ πλούσιον εἰς τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν» (Ματ. 19,24). Εκεί πάνω αναρωτήθηκαν λυπημένοι οι πτωχοί μαθητές του. «Τίς ἄρα δύναται σωθῆναι;» (Ματ. 19,25).
Αλλά ο σύγχρονος άνθρωπος δεν συμπαθεί ανάλογες ερωτήσεις. Τον ταράζουν. Τον χαλούν την διάθεση. Επιβουλεύονται την γήινη ασφάλειά του. Προσπαθεί λοιπόν ν’ απαλλαγεί από τους εφιάλτες του πνεύματος δημιουργώντας εσωτερικά οχυρώματα. Σφραγίζοντας την καρδιά του, σκληραίνοντας, κάνοντας το παν ν’ αποφύγει τον πτωχό Ναζωραίο. Τον πτωχό Λάζαρο. Έτσι στις μέρες μας μεγαλώνει και άλλο το χάσμα ανάμεσα στον «πλούσιο» άνθρωπο και τον «πτωχό». Έτσι αλιεύουν την ευκαιρία οι πλούσιοι, οι έχοντες και κατέχοντες, η εξουσία, ο νόμος, η «ελευθερία», οι υψηλές ηγετικές μορφές, τα υπέροχα αυτά ινδάλματα του νεοεποχικού γίγνεσθαι και αντιτείνουν οικονομικά κίνητρα–οφέλη στους πτωχούς νέους. «Όποιος κάνει εμβόλιο κερδίζει 150 ευρώ. Όποιος κάνει εμβόλιο κερδίζει δωρεάν πλοήγηση στις λεωφόρους του διαδικτύου. Όποιος κάνει εμβόλιο είναι προνομιούχος καθ’ όλα, γιατί είναι ο «έχων». Αυτά είναι τα υψηλά οράματα που μεταφέρουν οι νανοειδείς στο πνεύμα ιθύνοντες της κοινωνίας. Κέρδος, προνόμια και τα συναφή. Λόγος περί ψυχής ουδαμού. Αυτά και αν είναι ιδανικά και αξίες. Ενώ όσοι δεν κάνουν εμβόλιο, χάνουν το είναι τους. Χάνουν την θαλπωρή της ταβέρνας, την ψυχαγωγία της καφετέριας, την αποκτήνωση του νυχτερινού κέντρου και την ηδονή του οίκου ανοχής. Παρεμπιπτόντως θα πρέπει να λειτουργήσουν και ανάλογους οίκους για το τρίτο φύλο. Να είμαστε δίκαιοι έναντι όλων των πολιτών. Παράλληλα ακολουθεί και η σκληρή τιμωρία των 1.500 ευρώ για τους απείθαρχους Παπαφλέσηδες που τολμούν και λιτανεύουν τα άγια λείψανα. Πόσο τελικά η λαίλαπα του Ιμπραήμ, ήταν τελείως ανώδυνη σε σχέση με το γράμμα του νόμου των Ελλήνων πασάδων; Στη συνέχεια απομακρύνονται από την εργασία τους, όλοι οι ανυπότακτοι στο θέλημα της θεάς εξουσίας. Δόξα στο πολίτευμα της δημοκρατίας και ειδικά της νέας. Ο αγιασμός στα σχολεία επί τη ενάρξει του νέου σωτηριώδους σχολικού έτους τελείται σε εκπροσώπους των μαθητικών κοινοτήτων και ο ασπασμός του τιμίου σταυρού πραγματοποιείται φορώντας μάσκα. Αίρονται όλοι οι ανωτέρω περιορισμοί για τους οπαδούς των υπολοίπων δογμάτων και θρησκειών και ειδικά γι’ αυτούς που περιφέρουν ξόανα. Αυτά εκφράζει το πρωτόκολλο της ισοτιμίας και ισονομίας.
Πόσο απέραντος είναι τελικά ο λαβύρινθος και το κύκλωμα της κρατικής μαφίας; Πόσο επιτακτική εμφαίνεται στις μέρες μας η επάνοδος στον Ιησού που είναι ο μοναδικός που αποκωδικοποιεί το μυστήριο της ανθρώπινης ζωής; Ο Χριστός την πρώτη μάχη που έδωσε, την έδωσε μέσα στον χώρο του έχειν. Σ’ όλη του τη ζωή επί γης ερχόταν αντιμέτωπος με πλήθος από αισθήματα ρυπαρά και ένοχα. Με ανθρώπους συμφεροντολόγους, Χριστέμπορους, εισπράκτορες φόρων, με τα τριάκοντα αργύρια της προδοσίας; Τα ίδια δεν έχουμε στις μέρες μας; Όλα τα πρότερα που αναφέραμε αυτό δεν δηλούν; Όλοι οι πολίτες συν τοις προηγουμένοις, βρίσκονται αντιμέτωποι μ’ ένα κράτος που διατηρείται, συντηρείται, επιβιώνει μετά «κόπων και βασάνων» από ένα ελεεινό φορομπηχτικό καθεστώς προστίμων και παραλλήλου λαδώματος των ομοίων, για να γυρίζει ο τροχός της ανομίας και των λοιπών κρυφίων κυκλωμάτων. Αλλά και όλοι οι πολίτες «του είναι» βρίσκονται στα πρόθυρα ανηλεούς διωγμού. Ήδη κάποιοι οι πιο θαρραλέοι τον υπέστησαν και τον υφίστανται. Αποκλεισμένο λοιπόν το πνεύμα από παντού. Αποκλεισμένος και ο ίδιος ο Θεός σε μία οδυνηρή εξορία, αυτήν της περιφρόνησης από το δημιούργημα του· την κορωνίδα του· τον άνθρωπο.
Όμως ο Μεσσίας είναι ένας Θεός που ξανάρχεται στις μέρες μας ν’ αποκαταστήσει εκ νέου τις αληθινές αξίες, ανατρέποντας την ολότελα λαθεμένη κατάσταση. Έτσι ρωτάει και πάλι τους τωρινούς μαθητές του: «Με ποιους είσαστε; Πρέπει να διαλέξετε». Τελικά όσοι πιστοί προσέλθετε. Όποιος βρίσκεται μέσα στο πνεύμα του Χριστού, στο πνεύμα των ανυπότακτων στην διαφθορά της κοινωνίας, των μειονοτικών έναντι στο Χοτζικό καθεστώς, ας εμβριθήσει μέσα στο πνεύμα της προσευχής. Της προσευχής του επισκόπου Πολωνίας, Στεφάνου Wyszynski (γραμμένη στο κελλί της φυλακής του, στις 18-1-1954) : «Όλοι οι δρόμοι Σου Κύριε, είναι δικαιοσύνη και αλήθεια! Η θλίψη μεταβάλλεται σε ευγνώμονα αγάπη. Η τιμωρία παύει να ‘ναι ένα μέτρο καταναγκαστικό, γιατί είναι σαν ένα φάρμακο, που δίνεται απ’ την αγάπη του πατέρα. Η λύπη που συνταράσσει την ψυχή, είναι σαν το όργωμα του αγρού, πριν από την νέα σπορά. Η μοναξιά είναι μία ευκαιρία μιας πιο στενής επικοινωνίας μαζί Σου. Η οργή των ανθρώπων είναι ένα σχολείο σιωπής και ταπεινώσεως. Η κατ’ εντολή της εξουσίας, απομάκρυνση από την εργασία, είναι μία προσφορά της καρδιάς σ’ Εσένα. Το κελλί της φυλακής είναι ένα σημάδι, που δεν το ‘χουμε εδώ κάτω, για μόνιμη κατοικία. Τέλος, για όλα αυτά Κύριε, κανείς δεν τολμάει να Σε κατηγορήσει για υπερβολική αυστηρότητα. Η ευσπλαχνία Σου, ουράνιε Πατέρα, εκτείνεται στους απέραντους αιώνες».
Μετά την προσευχή όμως, επέρχεται η γαλήνη και κυριαρχεί η ιδέα του χρέους και της θυσίας. Μετά την προσευχή στον κήπο της Γεθσημανή, ο Χριστός πήγε και σταυρώθηκε. Εμείς τι κάνουμε; Υπάρχουν άνθρωποι απ’ όλα τα στρώματα της κοινωνίας που αντιτίθενται σ’ όλο αυτό το ρεύμα της εκπορνευμένης ψυχοσωματικά κοινότητος που αντικρίζουνε και όμως κάθονται. Τι περιμένουν; Κάποιον που θα τους μισθώσει στον Αμπελώνα; (Ματ. 20,7).
Ας οργώσουμε λοιπόν τον απέραντο αγρό της κοινωνίας με όποιο τρόπο μπορεί ο καθένας, ώστε ο σπόρος να βρει ένα φιλόξενο έδαφος και να βλαστήσει. Ας πράξει ο καθείς σύμφωνα με ό,τι του επιτάσσει η συνείδησή του. Η Εκκλησία από πλευράς της πρωταρχικά σ’ αυτήν απευθύνεται. Όμως· «Σε θέματα συνείδησης, ο νόμος της πλειοψηφίας δεν έχει θέση» (Μαχάτμα Γκάντι).
