Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς
«Σήμερα φορτώνουν τα παιδιά ένα σωρό και τα μπερδεύουν. Τα μπουχτίζουν στα γράμματα χωρίς πνευματικό αντιστάθμισμα. Στα σχολεία τα παιδιά πρέπει πρώτα να μαθαίνουν τον φόβο Θεού. Μικρά παιδιά να πάνε να μάθουν αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά-ενώ Αρχαία να μην μάθουν-μουσική, το ένα, το άλλο… Τι να πρωτομάθουν; Όλο γράμματα και αριθμούς και εκείνα που είναι να μάθουν, για την Πατρίδα τους, δεν τα μαθαίνουν. Ούτε πατριωτικά τραγούδια ούτε να τίποτε...
-Και οι απεργίες, Γέροντα, τι κακό κάνουν!
Ολόκληρο μήνα χωρίς μαθήματα τα παιδιά, να γυρίζουν στους δρόμους!
-Εγώ λέω τους δασκάλους ποτέ να μην κάνουν απεργία, εκτός αν πάνε καταργήσουν τα θρησκευτικά, την προσευχή ή να κατεβάσουν τον σταυρό από την σημαία. Τότε πρέπει να διαμαρτυρηθούν….». (Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Α΄, «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», εκδ. «Ιερόν Ησυχαστήριον Ευαγγελιστή Ιωάννου του Θεολόγου», σελ. 297).
Αυτά ειπώθηκαν πριν από 50-60 χρόνια από τον άγιο. Σαν τους παλαιούς προφήτες μάς προειδοποίησε για την επερχόμενη λαίλαπα της αθεΐας και της αφιλοπατρίας, που ξεβράζονται στον χώρο της παιδείας.
«Κατέβηκε», ως είθισται να λέγεται, πρόσφατα, ο κλάδος των εκπαιδευτικών σε απεργία με κυρίαρχο αίτημα την κατάργηση της αξιολόγησης. (Αν δεν κάνω λάθος είναι μνημονιακή υποχρέωση και επιταγή, οπότε εφ’ όσον είμαστε χώρα μειωμένης κυριαρχίας και αξιοπρέπειας και ένα χρόνο να απεργήσουμε τίποτε δεν θα καταφέρουμε. Η ΕΕ, δηλαδή το γερμανικό κοινοβούλιο λαμβάνει τις αποφάσεις. Τα άλλα είναι για τους αφελείς που νομίζουν ότι ζουν την δεκαετία του ’80, τότε κυβερνούσαν οι συνδικαλιστές με τα τρωκτικά των κλαδικών). Προσωπικώς δεν έλαβα μέρος. Αυτό δεν σημαίνει επ’ ουδενί ότι υποτιμώ όσους συναδέλφους απήργησαν. Σέβομαι ιδιαιτέρως τους μάχιμους δασκάλους, που αγωνίζονται με αυταπάρνηση μες στις αίθουσες για να μάθουν γράμματα στα παιδιά του λαού μας. Και είναι σίγουρο πως, αν το υπουργείο, που ευφημιστικώς ονομάζεται Παιδείας, μας άφηνε ήσυχους και δεν μας βομβάρδιζε ο εκάστοτε «παιδοσωτήρας» υπουργός με τις επαναλαμβανόμενες μεταρρυθμίσεις, αναγεννήσεις, δεξιότητες και επανεκκινήσεις του, θα ήταν πολύ καλύτερα τα εκπαιδευτικά δρώμενα και τα σχολεία θα είχαν λιγότερα προβλήματα.
Τις απεργίες τις προκηρύσσουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Ο κλάδος των δασκάλων εκπροσωπείται από την Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδος (ΔΟΕ). Το Διοικητικό Συμβούλιο αποτελείται από συνδικαλιστές, εκπαιδευτικούς που ξέχασαν πότε πάτησαν το πόδι τους τελευταία φορά σε αίθουσα για να διδάξουν. Είναι περίπου επαγγελματίες, ανήκουν σε κόμματα και απολαμβάνουν περίοπτα προνόμια.
Ουδείς εχέφρων πολίτης αυτής της χώρας διαφωνεί ότι ο συνδικαλισμός είναι από τα καρκινώματα, τις πυορροούσες πληγές της ελληνικής κοινωνίας. Είναι συνένοχος στην οικονομική και κοινωνική αποσύνθεση της πατρίδας. (Ορθώς έχει ειπωθεί ότι οι κοινωνίες, τα κράτη πρώτα αποσυντίθενται και μετά πεθαίνουν σε αντίθεση με τους ζωντανούς οργανισμούς που πρώτα πεθαίνουν και μετά αποσυντίθενται).
Είναι γνωστό ότι τα στελέχη των συνδικάτων, εξαιτίας της ένταξης τους σε κόμματα, κατέχουν ενίοτε και υψηλά αξιώματα στους μηχανισμούς των πολιτικών παρατάξεων. Σκέπτονται και ενεργούν, όχι ως εκπρόσωποι των εργαζομένων, αλλά ως εντολοδόχοι του αρχηγού. Είναι δεκάδες τα παραδείγματα συνδικαλιστών που διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους για τα δικαιώματα των εργαζομένων, οι οποίοι «επιβραβεύτηκαν» και με υπουργικές θέσεις, προφανώς γιατί υπονόμευαν τους αγώνες και τους ενδιέφερε μόνο η προσωπική αναρρίχηση.
Ο συνδικαλισμός, όπως τον γνωρίσαμε, είναι πια πτώμα τυμπανιαίο, εκφυλίστηκε σε ομοίωμα, σε αντίγραφο των κομμάτων εξουσίας, υπόδουλος, ετερόφωτος εξαρτημένος. Και μακάρι να συσταθεί κάτι άλλο, από δασκάλους που ούτε σε κομματικές παρατάξεις θα ανήκουν, αλλά, το κυριότερο, θα είναι δάσκαλοι της τάξης. (Προσωπικώς έχω διαγραφεί από την ΔΟΕ εδώ και πολλά χρόνια. Αιτία ήταν η δήλωση του τότε προέδρου της, ονόματι Μπράτης-τώρα διαβάζω είναι Γενικός Γραμματέας της ΑΔΕΔΥ-ότι συμφωνεί να κατεβούν οι εικόνες του Χριστού από τις σχολικές αίθουσες).
Έχω γράψει και άλλοτε πόσο ωραίο θα ήταν και τι υγιή αντίκτυπο θα είχε στην ελληνική κοινωνία μια απεργία των δασκάλων με θέμα το είδος της παρεχόμενης Παιδείας. Μια απεργία για τα ακατάλληλα σχολικά βιβλία, για την κατάργηση του Εθνικού Ύμνου στα διδακτήρια ή τον περιορισμό μαθημάτων όπως τα Θρησκευτικά ή η Γεωγραφία. Μια απεργία για την εισαγωγή πονηρευμάτων όπως η σεξουαλική αγωγή από το νηπιαγωγείο κιόλας, την οποία επιβάλλουν με το καρύκευμα των λεγόμενων «δεξιοτήτων». Μια απεργία, τέλος πάντων, που δεν θα ενδιαφέρει αποκλειστικά τον κλάδο μας, αλλά τον λαό μας, τα παιδιά του και το τι γράμματα μαθαίνουν. Θα μας προσπόριζε κύρος μια τέτοια απεργία και θα κερδίζαμε σε υπόληψη και εκτίμηση του απλού κόσμου. Αυτά όμως με τέτοια συνδικαλιστική ηγεσία, ανθρώπους ανίδεους από διδασκαλία ή επαγγελματίες των ποικιλώνυμων συνιστωσών, δεν γίνονται.
Παρέθεσα στον πρόλογο κάποιες από τις, «με πόνο και αγάπη», συμβουλές του αγίου Παϊσίου για την παιδεία. Ουσιαστικά αυτό που μας κανοναρχεί ο όσιος είναι να ξαναγίνει η παιδεία μας, εθνική. Παιδεία πατριδογνωσίας. Ξέρω, κάποιοι χαμογελούν με συγκατάβαση, άλλοι ίσως ειρωνευτούν σκεπτόμενοι ότι αυτά είναι λόγια ενός καλογέρου, είμαστε στον 21ο αιώνα, στην Ευρώπη, ο κόσμος πάει μπροστά, άλλαξε ή, χειρότερα, είναι σκοταδιστικά και λοιπά και λοιπά.
