ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Β’ Κορ. ς‘ 1-10
1 Συνεργοῦντες δὲ καὶ παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς 2 λέγει γάρ· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι· ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας- 3 μηδεμίαν ἐν μηδενὶ διδόντες προσκοπήν, ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία, 4 ἀλλ᾿ ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, 5 ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις, 6 ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, 7 ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ, διὰ τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν, 8 διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας, διὰ δυσφημίας καὶ εὐφημίας, ὡς πλάνοι καὶ ἀληθεῖς, 9 ὡς ἀγνοούμενοι καὶ ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνήσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι, 10 ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Λκ. ζ’ 11-16
11 Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ἑξῆς ἐπορεύετο εἰς πόλιν καλουμένην Ναΐν· καὶ συνεπορεύοντο αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἱκανοὶ καὶ ὄχλος πολύς. 12 ὡς δὲ ἤγγισε τῇ πύλῃ τῆς πόλεως, καὶ ἰδοὺ ἐξεκομίζετο τεθνηκὼς υἱὸς μονογενὴς τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ αὕτη ἦν χήρα, καὶ ὄχλος τῆς πόλεως ἱκανὸς ἦν σὺν αὐτῇ. 13 καὶ ἰδὼν αὐτὴν ὁ Κύριος ἐσπλαγχνίσθη ἐπ᾿ αὐτῇ καὶ εἶπεν αὐτῇ· μὴ κλαῖε· 14 καὶ προσελθὼν ἥψατο τῆς σοροῦ, οἱ δὲ βαστάζοντες ἔστησαν, καὶ εἶπε· νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι. 15 καὶ ἀνεκάθισεν ὁ νεκρὸς καὶ ἤρξατο λαλεῖν, καὶ ἔδωκεν αὐτὸν τῇ μητρὶ αὐτοῦ. 16 ἔλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ
Στίς 10 Ὀκτωβρίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν μνήμη τοῦ ὁσίου πατρός ἡμῶν Θεοφίλου τοῦ ὁμολογητοῦ. Ὁ ὅσιος γεννήθηκε στήν Τιβεριούπολη, ἡ ὁποία σήμερα ὀνομάζεται στά βουλγαρικά Στρούμιτζα. Οἱ γονεῖς του ἦταν πολύ εὐσεβεῖς καί πῆγαν τόν γυιό τους σέ ἕναν ἀσκητή, τόν ἅγιο πατέρα Στέφανο, γιά νά τόν εὐλογήσει. Ἀπό μικρός σπούδαζε τά ἱερά γράμματα καί ὅταν ἔγινε δεκατριῶν ἐτῶν, πῆγε στόν προαναφερθέντα ἅγιο Στέφανο μέ σκοπό νά ἀσκητεύσει κοντά του. Στήν ἐρώτησή τοῦ γέροντα, γιατί ἄφησε τούς γονεῖς του καί πῆγε νά τόν βρεῖ, ὁ νέος τοῦ ἀποκἀλυψε, ὅτι ἄκουσε τήν φωνή τοῦ ὅσίου Στεφάνου νά τόν καλεῖ νά ἀκολουθήσει τόν λόγο τοῦ Κυρίου “Ἆρον τόν Σταυρό σου καί ἀκολούθει μοι”. Ὁ ὅσιος τότε ἀφοῦ εὐχαρίστησε τόν Θεό, δέχθηκε τόν νέο καί ἐπί τρία χρόνια τόν κράτησε κοντά του γιά νά τόν διδάξει τήν μοναδική πολιτεία. Κατόπιν τόν ἔστειλε στήν Λαὐρα γιά να καρεῖ μοναχός. Πέρασαν κάποια χρόνια μετά ἀπό τήν κουρά του, ὅταν ἔφτασαν οἱ γονεῖς του στήν περιοχή ἀναζητῶντας τον. Μετά ἀπό πολλές παρακλήσεις καί μέ μεγάλη ἀπροθυμία, συγκατένευσε ὁ ἡγούμενος καί τούς τόν φανέρωσε. Μέ πολλή χαρά τόν ἐναγκαλίζονταν καί τόν κατασπάζονταν, γνώρισαν δέ ὅτι ὁ γυιός τους εἶχε γίνει κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Παρακάλεσαν τότε τόν ἡγούμενο νά ἐπιτρέψει νά πάρουν μαζί τόν γυιό τους, διότι ἐπιστρέφοντας θά ἔχτιζαν μοναστῆρι καί ἤθελαν νά κατοικεῖ σέ αὐτό καί τό παιδί τους. Στην ἀρχή ὁ ἡγούμενος δέν τό ἐπέτρεψε, μετά ὅμως παρακάλεσαν τόν Θεό νά τούς ἀπαντήσει, ἀγρυπνῶντας καί νηστεύοντας ἐπί τρεῖς ἡμέρες. ‘Ἀκούστηκε τότε ούράνια φωνή πού πρόσταζε νά ἀφήσουν τόν Θεόφιλο νά πάει μέ τούς γονεῖς του.
Πράγματι χτίστηκε τὀ μοναστῆρι, πέρασαν ἀρκετά χρόνια, ἀλλά ξέσπασε ἡ εἰκονομαχία καί νέα δεινά ἔπληξαν τήν ὀρθοδοξία. Ὁ αἱρετικός αὐτοκράτορας Λέων ὁ Ἴσαυρος ἔμαθε γιά τόν ὅσιο Θεόφιλο καί τήν προσήλωσή του στά ὀρθόδοξα δόγματα. Πρόσταξε λοιπόν καί τόν ἔφεραν μπροστά του γιά νά τόν δικάσει. Πράγματι παραστάθηκε ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορα καί ὁμολόγησε ὅτι πρέπει νά προσκυνοῦνται οἱ ἅγιες εἰκόνες. Ἀφοῦ τόν ἔδειραν, τόν πῆγαν στήν Νίκαια μαζί μέ τόν ἅγιο Λογγῖνο τόν στυλίτη. Βασανίστηκαν ἀνηλεῶς καί οἱ δύο, τόσο πού ἡ γῆ κοκκίνησε ἀπό τό αἷμα τους. Τότε ὁ ἄρχοντας τόν ρώτησε: ἄραγε ἐσύ καί οἱ ὁμόφρονές σου εἶστε ἀνόητοι ἤ ὁ βασιλιᾶς; Ὁ ὅσιος τότε πρότεινε νά διαλεχθοῦν περί τοῦ θέματος, βασιζόμενοι στίς ἁγίες γραφές καί πράγματι ὁ ἄρχοντας πείστηκε, ὅτι πρέπει νά προσκυνῶνται οἱ εἰκόνες καί ἄφησε ἐλεύθερο τόν ἅγιο Θεόφιλο. Ὁ ὅσιος ἀν καί στεναχωρήθηκε, διότι δέν ὁλοκλήρωσε τό μαρτύριό του, ἐπέστρεψε καί μετά ἀπό λίγο προγνώρισε τήν κοίμησή του. Ἀφού τακτοποίησε τίς ὑποθέσεις τῆς μονῆς καί ἀποχαιρέτησε τούς ἀδελφούς, ἀπῆλθε πρός τόν Κύριο.
Ἀπολυτίκιον
(Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.)
Θεοῦ φίλον γνήσιον τὸν ἀτραπὸν τὴν στενήν, ὁδεῦσαι ποθήσαντα ἐξ ηλικίας μικρᾶς, Θεόφιλον μέλψωμεν, οὗτος γὰρ τὰς εἰκόνας, τὰς ἁγίας στηρίζων, ἤνεγκε στεῤῥοψύχως, ἀνυποίστους βασάνους, καὶ πάντων πρεσβευτὴς πρὸς Θεόν, ἔνθερμος γέγονε.
Μεγαλυνάριον
Χαίροις φίλε γνήσιε ἀρετῆς, ὁ τῷ Ζωοδότῃ, παιδιόθεν προσκολληθείς, καὶ ὑπὲρ εἰκόνων, Θεόφιλε τῶν θείων, ὑπενεγκὼν γενναίως, πόνους ὡς ἄσαρκος.
