«Οφείλομεν ημείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν και μη εαυτοίς αρέσκειν», ακούσαμε σήμερα από τον απόστολο Παύλο (Ρωμ. 15:1). Τι ωραία επιδίωξη! Να μην λογαριάζει κανένας και να μην τον στενοχωρούν οι αδυναμίες, τα ασθενήματα των άλλων. Να ανέχεται κάθε άνθρωπο, κάθε ελάττωμά του. Με υπομονή και καρτερία, με πραότητα και καλοσύνη, να προσποιείται κάποτε πως δεν αντιλαμβάνεται. Να αδιαφορεί και να αντιπαρέρχεται καλόκαρδα τη συμπεριφορά του άλλου, και όταν τον θίγει ακόμη. Να απαντά με ηρεμία, σαν να του φέρεται κάποιος απότομα. Η καλοσύνη και η υπομονή αφοπλίζει και τον πιο δύστροπο.
Δεν είναι εύκολο βέβαια αυτό. Ο εγωισμός μας θα αντιδράσει. Όταν μας φέρονται άσχημα, κι εμείς θέλουμε να ανταποδώσουμε με τον ίδιο τρόπο. Δύσκολο να υπερνικήσει κανένας και να χαλιναγωγήσει τη γλώσσα του ή την ορμή του, την ώρα που κάποιος τον ενοχλεί και του δίνει αφορμή να νευριάσει. Είναι κάτι που μόνο οι «δυνατοί» – λέει ο άγιος Απόστολος – το κατορθώνουν. Θέλει να είναι κανένας με αγάπη πλούσια, ανεκτικότητα, αποφασιστικότητα και επιμονή προικισμένος. Μια λέξη αν ξεφύγει, φουντώνει πυρκαγιά, δημιουργεί έντονες αντιδράσεις, σπάζει δεσμούς.
«Ημείς οι δυνατοί». Ναι! Οι Χριστιανοί, εμπνευσμένοι από το θεϊκό παράδειγμα του Κυρίου – που ανέχτηκε την αγνωμοσύνη και τη συστηματική καταδίωξη των ανθρώπων και την αμαρτωλότητά τους, απλώνοντας τις παλάμες στον μαρτυρικό Του Σταυρό, για να ενώσει «τα το πριν διεστώτα» και να συμφιλιωθεί με τον άνθρωπο που εξακολουθητικά Τον περιφρονούσε – και λουσμένοι τη χάρη Του τη θεϊκή, μπορούμε να είμαστε «δυνατοί». Αυτοί που με την ανοχή και την αγάπη θα συντελέσουν στο ζέσταμα των καρδιών, στη σύσφιξη των σχέσεων, στη δημιουργική συνεργασία.
Μόνον έτσι θα ξαναβρεί η οικογένεια τη θαλπωρή της. Θα ξαναγίνει εστία. Θα επικρατήσει η ομόνοια. Θα νιώσουμε σαν αδέλφια μεταξύ μας όλοι οι άνθρωποι. Ας μην διστάζουν οι σύζυγοι, οι γονείς και τα παιδιά, τα αδέλφια, οι προϊστάμενοι με τους υφιστάμενους, οι φίλοι, οι συνεργάτες να αποδυθούν στην άμιλλα των αμοιβαίων υποχωρήσεων.
Πολλά προβλήματα θα βρουν τη λύση τους, από τη στιγμή που θα αναγνωρίσουμε πως έχουν και οι άλλοι δικαιώματα. Πως είναι και οι άλλοι άνθρωποι, με ατέλειες και αδυναμίες. Όπως εμείς αισθανόμαστε την ανάγκη να μας ανέχονται οι άλλοι και να μας συγχωρούν. Το δικαιούνται και εκείνοι αυτό.
Πολλές συγκρούσεις θα αποφευχθούν τότε. Πολλές δυστυχίες θα αποτραπούν. Θα ξαναζήσει, αδελφοί μου, η αγάπη, η αλληλοεκτίμηση, ο σεβασμός. Θα αποδώσει η συνεργασία. Θα στηθεί και πάλι της προόδου και της ευημερίας, της εσωτερικής χαράς και ικανοποίησης, της αδελφωμένης και της δημιουργικής ζωής το βάθρο. Νέοι ορίζοντες θα ανοίξουν. Ένας καινούργιος κόσμος γύρω μας στο ευρύτερο περιβάλλον μας θα γίνει πραγματικότητα ευτυχισμένη.
Από το βιβλίο: Πολυκάρπου Βαγενά, Μητροπολίτου Κερκύρας, «Ελθέτω η βασιλεία σου», τ. Γ’.
