τοῦ Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.
Ἡ ἰδέα γιά ἕνα τέτοιο ἄρθρο ξεκίνησε ἀπό κείμενο πού μοῦ ἔστειλε ὁ Ἀντώνιος, δραστήριος συνεργάτης, ρωτώντας μέ ἄν βγάζω ἄκρη ἀπό τά γραφόμενα καθώς τό ἀποσταλέν ἀποτελοῦσε σχόλιο σέ Ὀρθόδοξη ἱστοσελίδα...
Λέγει τό κείμενο:
«Ὁ θάνατος εἶναι τό τέλος τοῦ βίου, καί ἡ ἀρχή τῆς Ζωῆς». Μέχρις ἐδῶ πᾶμε καλά... Ἀλλά συνεχίζει:
«Εἶναι ἱστορικά ἐξακριβωμένο ὅτι ἡ πλειονότητα τῶν “εἰδωλολατρικῶν” θρησκειῶν πίστευαν σέ μία τριάδα.
»Δεῦτε, λαοί, τήν τρισυπόστατον Θεότητα προσκυνήσωμεν, Υἱόν ἐν τῷ Πατρί σύν Ἁγίῳ Πνεύματι. Τήν ὑπερούσιον Τριάδα σέ δοξάζομεν, Πατέρα ἄναρχον, Υἱόν καί Πνεῦμα ἅγιον».
Ἐδῶ, κατ' ἀρχάς, δέν ἀποδεχόμεθα τήν ἔνταξη τῆς Ἐκκλησίας μας μεταξύ μίας δῆθεν πλειονότητας “εἰδωλολατρικῶν” θρησκειῶν, πού δῆθεν πίστευαν σέ μία τριάδα».
Καί τώρα... λίγη ἀσυνάρτητη ἑτοιμολογία:
«Ἁγία Τριάδα μά ἁπλά λόγια Ὀρθολογικά: Κλέος = Δόξα, Δόξαντα = Ψηφίσματα, Δόξα Πατρί καί Υἱό καί Ἅγιο Πνεύματι = εἶναι ΔΕΔΟΜΈΝΑ καί ψηφισμένα…! Θεός = αὐτός πού μᾶς χαρίζει τή θέαση, μπορεῖ νά ἔχουμε μάτια ἀλλά δέν εἴμαστε αὐτόφωτοι, “ἐθεάθη ἡ γεωργία ἀπό ἐδῶ?” = τό Φῶς = ὁ Ἥλιος ὅμως, ποιός ἥλιος?».
Παρακάμπτουμε τήν ἀσυνάρτητη «γλωσσολογία» γιά νά προχωρήσουμε σέ πιό «θεολογικά» θέματα.
«Ἡ Βίβλος μᾶς λέει, μᾶς μιλάει γιά δυό ἀδέρφια, τόν Κάϊν καί τόν Ἄβελ, ὁ Ἄβελ εἶναι ὁ Κακός ἀδελφός, πού μέ τά Ἄ βέλη του -πυρηνικά- (Ἄβελ), πού στέλνει στόν Κάϊν τόν ὑποχρεώνει νά αἱμορραγεῖ γιά τή σωτηρία μας».
Καί μετά τήν ἀθεολόγητη «θεολογία», προχωροῦμε... στήν Ἀστρονομία!
«ΔΗΛΑΔΗ, ὁ Ἥλιός μας εἶναι ὁ Κάϊν πού ὅ,τι κάνει καί ὅπως συμπεριφέρεται εἶναι ἀποτέλεσμα τοῦ Ἄβελ δηλαδή, τοῦ ΣΕΙΡΙΟΥ (δύο ἀδέρφια). Αἱμορραγεῖ = τό φῶς πού ρέει στή γῆ γιά τή σωτηρία μας.
»Ὁ Σείριος ὅμως, εἶναι δυαδικός Ἀστέρας, μπροστά ἀπό τόν Μεγάλο Ἀστέρα Σείριο εἶναι ἀκόμα ἕνας μικρότερος, ἀλλά τό ἴδιο λαμπερός, πού γυρίζει γύρω ἀπό τόν πατέρα Σείριο, Ὁ ΥΙΟΣ.
»Ἔ…, αὐτός ὁ διπλός δυαδικός ἀστέρας εἶναι ὁ Πατήρ καί ὁ Υἱός, πού ἐμεῖς βλέπουμε σάν ἕνα. Τό Ἁ’γιό πνεῦμα εἶναι ἡ θεία φώτιση τά τρία αὐτά εἶναι ἡ Ἁ’γιά, Ὁμοούσιος, καί ἀδιαίρετος τριάδα».
Ὅταν ἡ ἀθεολόγητη «θεολογία» περιπλέκεται μέ τήν τρελή «ἀστρονομία», τά ἀποτελέσματα εἶναι τά ἀνωτέρω. Ἀλλά συνεχίζει τό κείμενο:
«Ἁ’γιά ἐπειδή δέν εἶναι στή ΓΗ, δέν εἶναι γήινη… Ὁμοούσιος = ἀπό τήν ἴδια οὐσία καί ἀδιαχώριστος ἐπειδή αὐτά τά τρία δέν χωρίζουν. Αὐτός εἶναι ὁ τριαδικός Θεός πού στήν οὐσία ἀλλά καί στήν πράξη χαρίζει τή Ζωή καί τή θέαση σέ ἐμᾶς καί σέ ὅλα τά ὄντα στή γῆ. Τό μόνο συμπέρασμα τοῦ σύμπαντος κόσμου ὅτι, 1 + 1 + 1 = 1 εἶναι ἡ Ἁ’γιά Τριάδα…!».
Ἀλλά ἡ ἀσυναρτησία καί ἡ κακοδοξία ἔχει καί συνέχεια:
«Ἠλί, Ἠλί, ΛΑ-ΜΑ Σαβαχθανί = Ἥλιε, Ἥλιε, πού ΛΑ-μπής καί φωτίζεις τη ΜΑ-ὥρα γῆ τοῦ Θεοῦ, πού λέγετε καί Σαβαχθανή ἀπό τό προσωνύμιο τοῦ Θεοῦ Σαββάς (ἀπό Σαββάς, τό Σάββατο) ὁ Θεός λέγεται καί ΑΒΒΑΣ ἀπό τό ΑΒΒΑΣ τό Ἀββαεῖον. Σαββαχθανή = ἡ Χθώνα γῆ πού φωτίζει ὁ Θεός πού ἀλλιῶς λέγεται καί ΣΑΒΒΑΣ. Ὁ θεός ἔχει ἄπειρα προσωνύμια ἀπό τό ἈΒΒΑΣ (Ἀμπάς) καί τό Ἅρμα ἔχουμε… ΑΡΑ-ΒΒΑΣ … Ἀραμπάς περνάει».
Καί γιά νά μή μένουν παραπονεμένοι οὔτε οἱ παπικοί, τό κείμενο τάσσεται ὑπέρ τοῦ Filioque:
«Πάντως, τό “FILIOQUE” (καί ἀπό τόν Υἱό) τοῦ Πάπα δέν ἦταν τελείως ξεκάρφωτο. Κάτι αὐτός ἤξερε, ἀλλά δέν μποροῦσε νά τό ἐκφράσει...».
Καί ἕπεται συνέχεια:
«Τί νά ποῦμε γιά τούς πολλούς “εἰδωλολατρικούς“ θεούς τῶν ἀρχαίων ὑμῶν προγόνων? Πόσοι Ἀστέρες ὑπάρχουν στό οὐράνιο στερέωμα? Αὐτοί ὅμως διάλεξαν μόνο 12. Μά, ὁ εὔτακτος νοῦς τοῦ ἀνθρώπου θέλει ὑποχρεωτικά εἰκόνα… Εἴδωλο = ἀντανάκλαση, σκέψη, λογισμός… Πῶς ἀλλιῶς θά ἐξηγήσεις σέ ἕνα ὀκτάχρονο τήν ἁγία τριάδα, τό Θεό ἤ τή Λερναία Ὕδρα?».
Ἀλήθεια, τί νά ποῦμε γιά τήν παράθεση τῆς Ἁγίας Τριάδος μαζί μέ τή Λερναία Ὕδρα; Καί ἡ τρελή «ἀστρονομία» συνεχίζεται αὐτή τή φορά προσλαμβάνουσα τήν ἀγαπητή νεοεποχίτικη θεωρία περί δισχιλιετῶν περιόδων καί τῶν ἀντιστοίχων «Ἀβατάρ»:
«Μόλις ἡ ΝΑΣΑ μᾶς πληροφόρησε ὅτι ὁ Σείριος εἶναι δυαδικός ἀστέρας... Καί τότε θά ἔρθει τό τέλος... ὅμως πιό τέλος? Τό Τέλος τῆς ἐποχῆς τῶν ΙΧΘΥΩΝ ὅπου γεννήθηκε ὁ Χριστός...
»Ξέρετε, σέ κάθε ἐποχή γεννιέται καί ἕνας Μεγάλος Ἄνδρας στήν οἰκουμένη. Τήν ἐποχή τῶν Ἰχθύων, ὁ Ἰησοῦς. Τήν προηγούμενη ἐποχή τοῦ Κριοῦ, ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος. Στήν πρό-Ἀλεξάνδρου ἐποχή τοῦ Ταύρου, ὁ Μίνωας (Μινωική ἐποχή. Μινώταυρος = Δύναμη) ὁ δέ Μωυσῆς γεννήθηκε στό τέλος τῆς ἐποχῆς τοῦ Ταύρου καί στήν ἀρχή τῆς ἐποχῆς τοῦ Κριοῦ, ἀκριβῶς ἀνάμεσα...».
Περιττεύει ἡ ἀναφορά στά πολλά ὀρθογραφικά λάθη τοῦ ἀνωτέρω, πού διορθώσαμε.
Ἀλλά, ἄς ἐρευνήσουμε ἕνα ἀκόμη κείμενο· ἴσως πιό κατανοητό, ἀλλά σαφῶς πιό ἀρχαιολατρικό.
«Ἀπό τό Ὅλον Φῶς (δημιουργό τῶν πάντων) μπορεῖτε νά κρυφτεῖτε, διoτι ἡ μέγιστη μεγαλοπνευματοσύνη τῆς ὑπέρτατης ἀγάπης Του πού διαρρέει ἀπό τήν πνοή Του, σᾶς θεωρεῖ τέκνα του καί ὑπαρξιακές ὑπομονάδες τῆς Σκοτεινῆς καί Βαθείας Ὕλης τοῦ Ὅλου».
Ἐδῶ, μέ «τό Ὅλον Φῶς» ἀναφέρεται στόν Θεό τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν; Καί πῶς μπορεῖ νά κρυφτεῖ τό δημιούργημα ἀπό ἕναν τέτοιο Θεό; Τά ὑπόλοιπα περί «ὑπαρξιακῶν ὑπομονάδων τῆς Σκοτεινῆς καί Βαθείας Ὕλης τοῦ Ὅλου», θά τά θεωρούσαμε βλάσφημα καθώς, ἄν ἀναφέρονται σέ μας, τούς ἀνθρώπους, δέν θά ἀποδεχόμουν τήν προέλευσή μας ἀπό κάποια «Σκοτεινή καί Βαθεία Ὕλη τοῦ Ὅλου».
Καί συνεχίζει τό κείμενο:
«Ἀπό τούς χθόνιους γαιανθρώπους πού ἔχετε ψυχοσκλαβώσει μπορεῖτε νά κρυφτεῖτε διότι ἡ νόησή τους ἐστί μηδαμινή καί εἰκονική.
»Ἀπό "Ἐμᾶς" ὅμως δέν δύναται νά κρυφτεῖτε. Ἄπειρα ἔτη περιμέναμε αὐτό πού ἐσεῖς δέν μπορεῖτε νά νοήσετε· τήν διασυντριβή καί διαπαντός ἐξαφάνιση τῆς ἑρπετικῆς δρακονίας φυλῆς σας».
Παύση γιά σχολιασμό· ποιούς ἐννοεῖ ὡς «χθόνιους γαιανθρώπους, πού ἔχουμε ψυχοσκλαβώσει»; Ποιοί εἶναι οἱ «Ἐμεῖς», ἀπό τούς ὁποίους «δέν δυνάμεθα νά κρυφτοῦμε»; Κι ἐρχόμαστε στό «ζουμί» τῆς ὅλης ὑπόθεσης καθώς ὁ συγγραφέας τοῦ παρόντος, μᾶς ἐντάσσει στήν «ἑρπετική δρακόνια φυλή»... Περί ἧς θά ἀσχοληθοῦμε σέ ἑπόμενο ἄρθρο καθότι πρόκειται γιά δημοφιλῆ θεωρία συνωμοσίας ἄκρως διαδεδομένη.
Καί συνεχίζει τό κείμενο: «Ἡ ὑπέρτατη ὕβρις πρός τά θεῖα, ἡ θανατοπνευμάτωσις πού ἔχουν ὑποστεῖ ὅλα τά ὄντα πού ἐξουσιάζετε, τό πλῆγμα τῆς μάνας Γαίας, ἡ θανάτωση τῶν πανίερων ἁγνῶν Οὐρανίων Ἑλλήνων, ἡ ἄδικη ἐξόντωση τῆς χθόνιας Οὐρανόσταλτης Φυλῆς μας, ἡ μέγιστη ἀσέβεια πρός τόν Ἱερό Ἄρχων τοῦ Φωτός καί ἀνυπακοή σας πρός τούς ρητούς ὅρους του, ἐντός τοῦ χθονίου κόσμου ἀποτελοῦν ἀφορμή γιά τόν ὁριστικόν ἀφανισμό σας».
Ἐδῶ πλέον μπήκαμε στό ἀρχαιολατρικό μέρος τοῦ κειμένου.
Ἡ «ὕβρις πρός τά θεῖα, τό πλῆγμα τῆς μάνας Γαίας, ἡ θανάτωση τῶν πανίερων ἁγνῶν Οὐρανίων Ἑλλήνων, ἡ ἄδικη ἐξόντωση τῆς χθόνιας Οὐρανόσταλτης Φυλῆς τους καί ἡ μέγιστη ἀσέβεια πρός τόν Ἱερό Ἄρχων τοῦ Φωτός» εἶναι χαρακτηριστικές ἀναφορές, ἀρχαιοθρήσκων, πού λατρεύουν τόν πλανήτη Γῆ ὡς ζωντανή ὀντότητα (Γαία), τούς καλούς Ἑλλάνιους, Ἀνδρομέδιους, Ὀλύμπιους, ἀνήκοντες στήν «Ὁμάδα Ἔψιλον» -τούς προερχόμενους ἀπό τόν ἀστερισμό τῆς Ἀνδρομέδας ἤ ἀπό τόν Σείριο- ἐνῶ συγχρόνως μισοῦν τούς κακούς Ἑρπετόμορφους, Ἑρπετοειδεῖς, Δρακονιανούς -τούς προερχόμενους ἀπό τόν ἀστερισμό τοῦ Δράκοντος.
Ἀλλά ἕπεται συνέχεια...
