Μελέτη στό εὐαγγελικό ανάγνωσμα
Εἶναι προτιμώτερον νά ἔχει κανείς δεχθεῖ τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν του, διά μέσου τοῦ μυστηρίου τῆς ἐξομολόγησης, ἀπό τοῦ νά ἔχει τό ὕψιστο δῶρο τῆς καλῆς ὑγείας. Ἡ καταλαγή μας μέ τόν Θεό εἶναι ἡ πρώτη προτεραιότητα τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας.
Μερικές φράσεις τοῦ Κυρίου μᾶς φαίνονται σκληρές ὅπως: «οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπί τήν γῆν, ἀλλά μάχαιραν» ἤ «Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος» (Ματθ. 10,37) ἤ «πολλοί οὖν ἀκούσαντες ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπον∙ σκληρός ἐστίν οὖτος ὁ λόγος∙ τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν;»(Ιωαν. 6,60). Ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι ὁ Κύριος θέλει νά ἀποστασιοποιηθοῦμε ἀπό τίς μικροχαρές αὐτοῦ τοῦ κόσμου, γιά νά μήν ταυτισθοῦμε μαζύ τους καί ἀγαπήσουμε τήν κτίση καί ὄχι τόν κτίσαντα. Πνευματική πρόοδος εἶναι νά λές μαζύ μέ τόν Ἀπόστολο Παῦλο «τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός» (Κολ. 3,11). Ὅλα ὅσα κάνουμε πρέπει νά γίνονται πρός δόξαν Θεοῦ: ἡ οἰκογένειά μας, ἡ ἐργασία μας, ἡ κάθε ἀναστροφή μας. Ἀκόμη καί ἡ μεταξύ μας ἀγάπη γιά νά εἶναι ἀληθινή πρέπει νά εἶναι ἐν Χριστῶ ἀγάπη. Δέν ἀνήκουμε κἄν στόν ἑαυτό μας, εἴμαστε τοῦ Θεοῦ: «οὐκ ἐστέ ἑαυτῶν, ἠγοράσθητε τιμῆς» (Α΄Κορ. 6,20). Ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου στόν κόσμο τοῦτο εἶναι μία πορεία πνευματικῆς ὁλοκλήρωσης, διά μέσου τῶν «μεθηλικιώσεων» τοῦ Χριστοῦ. Πασχίζει νά ξεφύγει ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό του, πού εἶναι τό κύριο ἐμπόδιο, καί νά ἀγαπήσει τόν Θεό «ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς καί ἐξ ὅλης τῆς καρδίας καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας καί τόν πλησίον ὡς ἑαυτόν». Ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι μία πορεία πρός τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τήν ἀνιδιοτελή ἀγάπη. Γεννηθήκαμε προκειμένου νά μάθουμε νά ἀγαποῦμε, ἐφόσον «ἀγαπῶ ἴσον ὑπάρχω».
Οἱ ἀσθένειες, οἱ ἀποτυχίες, οἱ θλίψεις αὐτῆς τῆς ζωῆς ξεπερνῶνται μέ τήν ἐπιβεβαίωση τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Χριστό. «Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλίψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα;» (Ρωμ. 8,35). Ὁποιοσδήποτε ἄλλος τρόπος νά διαχειρισθοῦμε τίς θλίψεις αὐτῆς τῆς ζωῆς εἶναι ἀνθρωποκεντρικός καί ὁδηγεῖ σέ μεγαλύτερη δυστυχία: «Πᾶν ὅ οὐκ ἐκ πίστεως, ἁμαρτία ἐστίν» (Ρωμ. 14, 23). Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης ἔλεγε: «ὁ καρκίνος ἔχει γεμίσει τόν Παράδεισο». Οἱ ἀσθενεῖς μέ μία ἀνίατη νόσο παύουν νά ἔχουν ὅλη τους τήν ἐμπιστοσύνη στίς δυνατότητες τοῦ ἀνθρώπου, ταπεινώνονται, στρέφονται στόν Θεό καί σώζονται.
Ὁ Χριστός μέ τήν σάρκωση καί τήν Ἀνάστασή του ἀνακαίνισε τήν ἀνθρώπινη φύση, γιατί ὅλη ἡ ἀνθρώπινη φύση ἦταν ὑποστασιασμένη στό πρόσωπό του, καί ἄνοιξε τόν δρόμο γιά τή θέωση τοῦ ἀνθρώπου. Στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἐξαφανίζεται ἡ διάσπαση τῆς ἀνθρώπινης φύσης καί βρίσκει ξανά τήν ἑνότητά της. Στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ἀποκαλύπτεται ὁ ἀληθινός ἄνθρωπος. Τό πρότυπο τοῦ τελείου ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἐνυπόστατη ἀλήθεια, ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Οἱ Πατέρες, συνεπῶς, ταυτίζουν τόν ἀνακαινισμό τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν ἐν Χριστῶ ζωή. Δέν ὑπάρχει καμμιά ἀσαφής «πνευματικότητα», ἀλλά μόνο ἡ ἐν Χριστῶ ζωή. Ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης μας στόν Χριστό εἶναι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν. Σήμερα ὁ κόσμος βρίθει ἀπό πλανεμένες διδασκαλίες κάθε εἴδους: Γκουρουισμό, βουδισμό, γιόγκα, νέα ἐποχή, καταστροφικές λατρεῖες καί τά τοιαῦτα. Ὅμως, ἡ περί ἀνθρώπου διδασκαλία δέν μπορεῖ νά διαφέρει ἀπό τήν ἐν Χριστῶ διδιασκαλία.
Στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή ὁ Κύριος συγχωρεῖ τίς ἁμαρτίες τοῦ παραλυτικοῦ. Ἡ Ἐκκλησία, πού εἶναι ἡ παράταση τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο, ἔχει αύτό τό ρόλο σήμερα, μέ τό μυστήριο τῆς μετάνοιας-ἐξομολόγησης. Τά μυστήρια δέν εἶναι τελετές, εἶναι ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ καί δέν ἀριθμοῦνται, οὔτε κλείεται ποτέ ἡ άρίθμηση. Εἶναι μυστηριακές φανερώσεις τοῦ Θεοῦ, τά σημεῖα ὅπου ἑνοῦται ὁ ἄκτιστος Θεός μέ τόν ἄνθρωπο. Ὅσοι εἶναι προετοιμασμένοι νά δεχθοῦν τόν Κύριο καί μετέχουν ἐνεργῶς, ἔχουν αἰσθητή τήν παρουσία του στά μυστήρια. Μέ τόν τρόπο αὐτό οἱ ἐνεργῶς μετέχοντες ἔχουν αίσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καί τά μυστήρια λειτουργοῦν ὡς θῦρες πού ἀνοιγόμενες μᾶς δείχνουν τά μέλλοντα. Ἐφόσον τά μυστήρια συνδέονται μέ τά στάδια τῆς ἐν Χριστῶ ζωῆς, τήν κάθαρση, τόν φωτισμό καί τήν θέωση, συντελοῦν, γιά ἐκείνους πού θέλουν καί εἶναι ἄξιοι, νά ἔχουν ἐμπειρία τοῦ Θεοῦ ἀπό αὐτήν τήν ζωή. Ὁ Θεός δέν μᾶς ξέχασε, εἶναι διαρκῶς παρῶν στήν κτίση, μᾶς ἀγαπᾶ ἕως «μανικοῦ ἔρωτος» καί μπορεῖ νά θεραπεύσει καί τήν δική μας παράλυση καί νά γεμίσει τήν ζωή μας μέ νόημα καί σκοπό.
