τοῦ Ἰωάννου Μηλιώνη, ἐκπαιδευτικοῦ, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.
Στό περασμένο φύλλο προσπαθήσαμε νά σκιαγραφήσουμε τά σχετικά μέ τήν γένεση τοῦ ἀρχαιολατρικοῦ (νεοπαγανιστικοῦ) φαινομένου στή χώρα μας, μέ τήν σύσταση, στά μέσα του 1984, τοῦ σωματείου «ΟΛΥΜΠΟΣ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ», πού εἶχε ὡς στόχο του τήν ἀνέγερση τῆς «Ἀρχαίας Πόλης στόν Ὄλυμπο». Τό σωματεῖο, ὅπως εἴδαμε, εἶχε συγκεντρώσει ὡς ἱδρυτικά μέλη διάφορα πρόσωπα, ἐπώνυμα καί μή -Ἀκαδημαϊκούς, Μεγαλοδημοσιογράφους, Ἐπιχειρηματίες, Καλλιτέχνες-, μεταξύ τῶν ὁποίων ὁ Ἀκαδημαϊκός Φαίδων Κυδωνιάτης κ.ἄ. Αὐτή ἦταν ἡ πρώτη προσπάθεια ἐμφάνισης τοῦ ἀρχαιολατρικοῦ φαινόμενου τό ὁποῖο ξέσπασε πλέον μαζικά μετά δυό δεκαετίες.
Νά σημειώσουμε, γιά τήν ἱστορία, ὅτι σ' αὐτή τήν πρώτη προσπάθεια συμμετεῖχε κι ὁ νεαρός τότε Τρύφων Κωστόπουλος, ὁ μετέπειτα -ἐπί τό ἀρχαιοελληνικότερον- Τρύφων Ὀλύμπιος, ἰδιαίτερα δραστήριος μέχρι σήμερα στήν προσπάθεια ἐπιβολῆς τοῦ ἀρχαιολατρικοῦ συνδρόμου.
Ἐπίσης ὁ νεαρότατος τότε, ἀνιψιός τοῦ πνευματιστῆ καί κορυφαίου ἀποκρυφιστῆ τοῦ περασμένου αἰώνα Ἀντωνίου Πισσάνου, ὁ ὁποῖος, Παῦλος Πισσάνος, ἐμφανίστηκε ὡς ὁ δῆθεν ἐμπνευστής τῆς οἰκοδόμησης τῆς ἀρχαίας πόλης στόν Ὄλυμπο.
Πιστεύουμε δέ ὅτι ἕνα τόσο μεγαλεπήβολο σχέδιο ἀποκλείεται νά εἶναι προϊόν ἑνός νεαροῦ ἄνδρα ὁ ὁποῖος, κατά τήν ἐκτίμησή μας, ἐπελέγη γιά νά ἐκπροσωπήσει καί νά συγκαλύψει ἄλλα πρόσωπα πού ἔπρεπε νά διατηρήσουν ἀδιάβλητο, ἀπό ἐμπλοκές μέ τήν ἀρχαιολατρία, τό κοινωνικό προφίλ τους, ἐνῶ συγχρόνως θά προωθοῦσαν τούς σκοπούς τοῦ ὅλου ἔργου κοινωνικά καί οἰκονομικά.
Μεταξύ αὐτῶν τῶν ἐπωνύμων καί κοινωνικά καταξιωμένων προσώπων συγκαταλέγεται καί ὁ γνωστός συλλέκτη καί τέως Δήμαρχος Παιανίας Ἴων Βορρές, Πρόεδρος τοῦ «Ἑλληνοκαναδικοῦ Συνδέσμου», σέ χώρους τοῦ ὁποίου, Συνδέσμου, φιλοξενήθηκαν διάφορες ἐκδηλώσεις γιά τήν ἐνίσχυση τοῦ «Παγκόσμιου Πνευματικοῦ Κέντρου – Ὄλυμπος». Ἄς σημειωθεῖ ἀκόμη ὅτι, ὁ πνευματιστής Ἀντώνιος Πισσάνος, θεῖος τοῦ «Προέδρου» τοῦ «Παγκόσμιου Πνευματικοῦ Κέντρου – Ὄλυμπος», κατεῖχε μεταξύ πολλῶν ἄλλων τίτλων καί τοῦ Ἀντιπροέδρου τοῦ «Ἑλληνοκαναδικοῦ Συνδέσμου».
Ἔτσι διαπιστώνεται ὅτι μεταξύ τῶν ἐνισχυτῶν τοῦ ἐγχειρήματος συγκεντρώνονται διάφορα πρόσωπα προσκείμενα σέ ἰδέες καί «φιλοσοφίες» ἀσυμβίβαστες μέ τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική πίστη. Αὐτά ὅλα τελικά ἐπιβεβαιώνονται καί ἐπισημοποιοῦνται ὅταν τό 1995 ἡ ὀργάνωση «Παγκόσμιο Πνευματικό Κέντρο – Ὄλυμπος» καταχωρεῖται μέ αὔξ. ἀριθ. 293, στόν κατάλογο τῶν ἀσυμβίβαστων μέ τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική πίστη ὁμάδων, πού καταρτίσθηκε ἀπό τήν «Ζ' Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων γιά θέματα αἱρέσεων καί παραθρησκείας»[1].
Ἀλλά, γεννᾶται τό ἐρώτημα: Πῶς φθάνει ἕνας καταξιωμένος κοινωνικά ἄνθρωπος, ἕνας «γνωστός συλλέκτης, καί εὐπατρίδης» καί Δήμαρχος Παιανίας, νά ἐμπλέκεται μέ τά «ἔργα τῶν σύγχρονων ἱπποτῶν κι ἄλλα μασονικά θέματα»! ὅπως εἴχαμε ἀναφέρει στό προηγούμενο φύλλο;
Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλῆ καί προφανῶς ἀνάγεται στήν παιδική-ἐφηβική ἡλικία καί στό εὐρύτερο οἰκογενειακό καί κοινωνικό περιβάλλον τοῦ περί οὗ ὁ λόγος.
Πολλοί ἀγνοοῦν ὅτι ὁ γνωστός συλλέκτη καί τέως Δήμαρχος Παιανίας Ἴων Βορρές, Πρόεδρος τοῦ «Ἑλληνοκαναδικοῦ Συνδέσμου», ὑπῆρξε ἀνιψιός τοῦ ἐπίσης ἀναφερομένου στό προηγούμενο ἄρθρο μας Τζών Βορρέ.
Ἀξίζει λοιπόν νά ἐρευνήσουμε τόν βίο καί τήν πολιτεία τοῦ δευτέρου αὐτοῦ σημαντικοῦ μέλους τῆς οἰκογενείας Βορρέ, τοῦ θείου τοῦ Ἴωνα Βορρέ, πού γεννήθηκε τό 1887 στά Φιλιατρά Μεσσηνίας καί πέθανε τό 1968 στό Μαρούσι, ἀφοῦ κατά τά δημοσιεύματα τῆς ἐποχῆς ὑπῆρξε φιλάνθρωπος, εὐπατρίδης, δυό φορές Δήμαρχος Ἀμαρουσίου ἀλλά καί «Ὁ πρῶτος Ἕλληνας δήμαρχος γιόγκι, πού μύησε καί τή Φρειδερίκη»[2].
Διαβάζουμε λοιπόν ὅτι «Ὁ Τζών Βορρές ὑπῆρξε μία ἀπό τίς σημαντικότερες προσωπικότητες πού ἔζησαν στό Μαρούσι. Εὐεργέτησε τούς Μαρουσιῶτες στά σκοτεινά χρόνια τῆς Κατοχῆς προσφέροντας ὅλη τήν παραγωγή τοῦ κτήματός του (χιλιάδες κιλά λαχανικά, πατάτες, φροῦτα, γάλα κ.ἄ) γιά τό συσσίτιο τῶν πεινασμένων κατοίκων τῆς πόλης».
Κι ἀκόμη, «Ὁ δήμαρχος πού στεκόταν ἐπί ὦρες ἀκίνητος... Πολύ ἰδιαίτερος ἄνθρωπος, ἀκόμη καί ὡς Δήμαρχος, ἀκολουθοῦσε τόν πνευματικό δρόμο τῆς Γιόγκα. Μάλιστα, ἦταν ὁ πρῶτος πού μετέφρασε τό 1956, τό βιβλίο «Αὐτοβιογραφία ἑνός Γιόγκι» τοῦ Παραμχάνσα Γιογκανάντα (Paramahansa Yogananda)[3]. Στενός φίλος τῆς τότε Βασίλισσας Φρειδερίκης, κατόρθωσε νά τήν προσελκύσει κι αὐτή στίς διδασκαλίες τῆς Γιόγκα», μέσω τῆς ὁποίας, συμπληρώνουμε ἐμεῖς, μυήθηκε στόν Ἰνδουϊσμό καί ἡ κόρη της, πριγκίπισσα Εἰρήνη, ἡ ὁποία ἔζησε γιά χρόνια στήν Ἰνδία μαζί μέ τήν μητέρα της Φρειδερίκη, ὅπου ἀσχολήθηκε μέ τίς ἀνατολικές θρησκεῖες καί τόν πνευματισμό[4].
Μᾶς διηγεῖται ὁ Ἴωνας Βορρές σχετικά μέ τόν θεῖο του Τζῶν, σέ ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἀνακοίνωσή του, τό 1999 στό Μαρούσι, στά πλαίσια τοῦ «Συμποσίου Ἱστορίας καί Λαογραφίας τῆς Ἀττικῆς»: «Φανατικός ὀπαδός τῆς ἰδεολογίας Γιόγκα, ὁ θεῖος μου, ἦταν ὁ πρῶτος ἕλληνας δήμαρχος γιόγκι. Τόν θυμᾶμαι μερικές φορές, νά κάθεται ἀκίνητος ἐπί ὤρα, σέ θέση ὀκλαδόν, κοντά στή λίμνη μέ τά νούφαρα ἀτενίζοντας τό κενό…»
Προπολεμικά, τό κτῆμα Βορρέ, 800 περίπου στρεμμάτων, ἔβριθε ἀπό πουλιά, πεταλοῦδες καί πολύχρωμες σαῦρες. Ἀπασχολοῦσε πάνω ἀπό 100 πρόσωπα, κηπουρούς καί ἀγρότες, ὅλους ἀπό τό Μαρούσι. Στό κέντρο, δέσποζε ἡ περίφημη Βίλα μέ τά Νούφαρα, σχεδιασμένη ἀπό τόν Τζῶν Βορρέ, ἕνα πυργοειδές κτίσμα 15 δωματίων κατασκευασμένο ἀπό κόκκινη μασίφ πέτρα... Ἐντυπωσιακή ἦταν ἡ λιμνούλα μπροστά ἀπό τήν βίλα, γεμάτη ἀπό νούφαρα, πού ὁ Βορρές, πρῶτος ἔφερε στήν Ἑλλάδα[5].
Στό κτῆμα τοῦ Τζῶν Βορρέ μαζευόταν ὅλη ἡ Ἀθήνα... Συγκέντρωνε πρίν καί μετά τόν Πόλεμο, σπουδαῖες προσωπικότητες τοῦ πνεύματος καί τῆς τέχνης. Ὁ Καβάφης, ὁ Σεφέρης, ὁ Ρίτσος, ὁ Ἐλύτης, ἡ Κοτοπούλη, ἡ Βέμπο, ἦταν μερικοί ἀπό ἐκείνους πού πήγαιναν τακτικά στό περίφημο κτῆμα. Ἡ Μελίνα Μερκούρη καί ὁ ἀδελφός της Σπύρος, ἔζησαν ἕνα διάστημα ἐκεῖ, ὅπως καί ὁ περιώνυμος μαρουσιώτης Κατσίμπαλης, ἀλλά καί ὁ συγγραφέας Χένρυ Μίλλερ, πού ἔγραψε τό καλύτερο βιβλίο πού ἔχει γραφτεῖ γιά τήν Ἑλλάδα, μέ τίτλο «Ὁ Κολοσσός τοῦ Μαρουσιοῦ».
Πολλοί καί οἱ πολιτικοί τῆς ἐποχῆς πού πήγαιναν, ὡς φίλοι τοῦ Τζών Βορρέ, στό κτῆμα, ὅπως καί τό τότε βασιλικό ζεῦγος, Παῦλος καί Φρειδερίκη. Παρ' ὅλες τίς ὑψηλές γνωριμίες του καί τήν κοινωνική του θέση, ὁ Τζών Βορρές, ὅπως πάλι διηγεῖται ὁ ἀνιψιός τοῦ Ἴων, πού θαύμαζε τόν θεῖο του Τζών καί τόν ἀκολούθησε σέ ὅλα, ἦταν ἄνθρωπος ἁπλός, προσιτός καί προσφιλής σέ ὅλους[6].
Καί ἐρχόμαστε λοιπόν στό διά ταῦτα...
Δυό συγγενικά πρόσωπα, θεῖος κι ἀνιψιός· εὐπατρίδες, μέ ὑψηλές διεθνεῖς διασυνδέσεις, μέ συμμετοχή σέ διεθνῶς ἀναγνωρισμένους φορεῖς, μέ κοινωνικό καί φιλανθρωπικό ἔργο...
Ἔζησαν τή ζωή πλουσιοπάροχα· ἔφυγαν «πλήρεις ἡμερῶν» -81 ἐτῶν ὁ πρῶτος, 91 ἐτῶν ὁ δεύτερος- καί πέρασαν στήν αἰωνιότητα. Συγχρόνως ἀδίκησαν ὑπαρξιακά πολλούς... πόσοι ἄραγε ἀκολούθησαν τά σκοτεινά μονοπάτια τῆς γιόγκα ἤ τῆς μασονίας, ἔχοντας ὡς πρότυπα τέτοιους «κοινωνικά καταξιωμένους εὐπατρίδες»;
Σίγουρα οἱ δυό Δήμαρχοι δέν ἀκολούθησαν τόν δρόμο πού μας ἔδειξε ὁ Κύριος, ὅταν ἐπειράσθει ὑπό τοῦ Ἀνθρωποκτόνου στήν ἔρημο. Εἰδικά, ὁ τρίτος πειρασμός τῆς ἐρήμου εἶναι ὁ πειρασμός τῆς ἐξουσίας καί τῆς δύναμης. «Πάλιν παραλαμβάνει αὐτόν ὁ διάβολος εἰς ὄρος ὑψηλόν λίαν, καί δείκνυσιν αὐτῶ πάσας τάς βασιλείας τοῦ κόσμου καί τήν δόξαν αὐτῶν· καί λέγει αὐτῶ· ταῦτα σοι πάντα δώσω, ἐάν πεσών προσκυνήσης μοι»[7].
Ὁ τρίτος αὐτός πειρασμός ἀνακεφαλαιώνει κατά τρόπο ἁπτό καί ὠμό τήν τραγική ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου διά μέσου τῶν αἰώνων, μία Ἱστορία πολέμων καί βιαιοτήτων, ἁρπαγῶν καί διεκδικήσεων. Μία ἱστορία ἀσκήσεως ἐξουσίας ὄχι ἐν ὀνόματι τῆς ἀλήθειας καί τοῦ Θεοῦ, ἀλλά ἐν ὀνόματι τοῦ ψεύδους καί τοῦ διαβόλου. Μία ἱστορία πού δέν ὁδήγησε ποτέ τόν ἄνθρωπο σέ ἐλευθερία ἀλλά σέ χίλιες δυό μορφές δουλείας[8].
Καί ἀναρωτιόμαστε: «Τί ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐάν κερδίσει τόν κόσμον ὅλον, καί ζημιωθῆ τήν ψυχήν αὐτοῦ; ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;»[9].
Τὰ περιεχόμενα τοῦ ἐν λόγῳ ἄρθρου ἐκφράζουν θέσεις ἐκκλησιαστικὲς καὶ ἀντιαιρετικές καὶ δὲν ἔχουν τὴν πρόθεση νὰ προσβάλουν τὴν τιμὴ καὶ τὴν ὑπόληψη κανενός, τὶς ὁποῖες δηλώνουμε ὅτι σεβόμεθα δεόντως.
