ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ρωμ. ιβ΄ 4-5, 15-21
4 Καθάπερ γὰρ ἐν ἑνὶ σώματι μέλη πολλὰ ἔχομεν, τὰ δὲ μέλη πάντα οὐ τὴν αὐτὴν ἔχει πρᾶξιν, 5 οὕτως οἱ πολλοὶ ἓν σῶμά ἐσμεν ἐν Χριστῷ, ὁ δὲ καθ᾿ εἷς ἀλλήλων μέλη.
15 Χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων. 16 τὸ αὐτὸ εἰς ἀλλήλους φρονοῦντες. μὴ τὰ ὑψηλὰ φρονοῦντες, ἀλλὰ τοῖς ταπεινοῖς συναπαγόμενοι. μὴ γίνεσθε φρόνιμοι παρ᾿ ἑαυτοῖς. 17 μηδενὶ κακὸν ἀντὶ κακοῦ ἀποδιδόντες. προνοούμενοι καλὰ ἐνώπιον πάντων ἀνθρώπων· 18 εἰ δυνατόν, τὸ ἐξ ὑμῶν μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες. 19 μὴ ἑαυτοὺς ἐκδικοῦντες, ἀγαπητοί, ἀλλὰ δότε τόπον τῇ ὀργῇ· γέγραπται γάρ· ἐμοὶ ἐκδίκησις, ἐγὼ ἀνταποδώσω, λέγει Κύριος. 20 ἐὰν οὖν πεινᾷ ὁ ἐχθρός σου, ψώμιζε αὐτόν, ἐὰν διψᾷ, πότιζε αὐτόν· τοῦτο γὰρ ποιῶν ἄνθρακας πυρὸς σωρεύσεις ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ. 21 μὴ νικῶ ὑπὸ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ νίκα ἐν τῷ ἀγαθῷ τὸ κακόν.
ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΝ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Μτθ. ιβ΄ 9-13
9 Καὶ μεταβὰς ἐκεῖθεν ἦλθεν εἰς τὴν συναγωγὴν αὐτῶν. 10 καὶ ἰδοὺ ἄνθρωπος ἦν ἐκεῖ τὴν χεῖρα ἔχων ξηράν· καὶ ἐπηρώτησαν αὐτὸν λέγοντες· εἰ ἔξεστι τοῖς σάββασι θεραπεύειν; ἵνα κατηγορήσωσιν αὐτοῦ. 11 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· τίς ἔσται ἐξ ὑμῶν ἄνθρωπος ὃς ἕξει πρόβατον ἕν, καὶ ἐὰν ἐμπέσῃ τοῦτο τοῖς σάββασιν εἰς βόθυνον, οὐχὶ κρατήσει αὐτὸ καὶ ἐγερεῖ; 12 πόσῳ οὖν διαφέρει ἄνθρωπος προβάτου; ὥστε ἔξεστι τοῖς σάββασι καλῶς ποιεῖν. 13 τότε λέγει τῷ ἀνθρώπῳ· ἔκτεινόν σου τὴν χεῖρα· καὶ ἐξέτεινε, καὶ ἀποκατεστάθη ὑγιὴς ὡς ἡ ἄλλη.
ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
Η ΟΣΙΑ ΜΑΚΡΙΝΑ
Στίς 19 Ἰουλίου ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τῆς ὁσίας μητρός ἡμῶν Μακρίνης. Ἡ ὁσία Μακρίνα ἦταν ἡ μεγαλύτερη ἀδελφή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου καί ἀνατράφηκε μέ φόβο Θεοῦ ἀπό τήν εὐσεβέστατη μητέρα της Ἐμμέλεια, ἦταν δέ στολισμένη τόσο μέ τήν ἐξωτερική ὅσο καί μέ τήν ἐσωτερική ὀμορφιά. Ὅταν ἦλθε σέ ἡλικία γάμου ἀρραβωνιάσθηκε, ὅμως ὁ μνηστήρας της ἀπεβίωσε πρίν νυμφευθοῦν. Τότε ἐκείνη προτίμησε τήν χηρεία καί τίς δυσκολίες της παρά νά νυμφευθῆ καί νά δοκιμάση τίς χαρές καί τίς ἡδονές τοῦ γάμου. Ἔτσι, ἡ μακαρία Μακρίνα ἀπομακρύνθηκε ἀπό κάθε κοσμική συναναστροφή καί ἀφιερώθηκε στήν ἀγαθοεργία, στήν ἀνατροφή τῶν δέκα μικροτέρων ἀδελφῶν της, στήν φροντίδα τοῦ σπιτιοῦ, στήν ἀνάγνωση καί τήν μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Μάλιστα ἦταν αὐτή πού προέτρεψε τόν ἀδελφό της Βασίλειο νά ἀσχοληθῆ μέ τήν θεολογία καί μέ τήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας παρά μέ τήν δικηγορία. Ἀργότερα ἀποσύρθηκε μέ τήν μητέρα της σέ γυναικεῖο μοναστήρι στόν Πόντο κοντά στόν Ἴρη ποταμό. Ἐκεῖ πέρασε τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς της, ὅπου ἀφοσιώθηκε στήν προσευχή, στήν μελέτη, ἀλλά προπάντων στίς ἀγαθοεργίες καί μάλιστα ἦταν τόση ἡ ἀγάπη της πρός τόν συνάνθρωπο πού προέτρεπε τούς ἀνθρώπους, «ἀγαθοεργεῖν, πλουτεῖν ἐν ἔργοις καλοῖς, εὐμεταδότους εἶναι, κοινωνικούς, ἀποθησαυρίζοντας ἑαυτοὺς θεμέλιον καλὸν εἰς τὸ μέλλον, ἵνα ἐπιλάβωνται τῆς αἰωνίου ζωῆς». Ἔτσι, ἀφοῦ ἔζησε ὁσίως καί ἀσκητικῶς καί ἀφοῦ φιλοσόφησε στίς τελευταῖες στιγμές τῆς ζωῆς της περί ψυχῆς καί γιά θέματα ὑψηλά καί πνευματικά μέ τόν ἀδελφό της Γρηγόριο τόν Νύσσης ἀπῆλθε πρός τόν Κύριο.
Ἀπολυτίκιον
(Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.)
Σοφίας ἔρωτι, τὸν νοῦν πτερώσασα, κόσμου εὐπάθειαν, ἔμφρονως ἔλιπες, καὶ ἐνδιαίτημα τερπνὸν ἔγενου θείας ἀγάπης· σὺ γὰρ δι’ ἀσκήσεως, καὶ ἠθῶν τελειότητας, νύμφη ἔχρηματισας, τοῦ Σωτῆρος περίδοξος· ὦ πρέσβευε ὑπὲρ τῶν βοώντων χαίροις Μακρίνα θεοφόρε.
Μεγαλυνάριον
Ἤνθησας ἐκ ρίζης περικλεοῦς, κλέος εὐσεβείας, γεωργοῦσα ἀπό παιδός· βίῳ γάρ ἀμέμπτῳ, καί τρόποις ἐναρέτοις, Μακρίνα διαπρέπεις ὡς καλλιπάρθενος.
