Θα ανανήψουμε άραγε επιτέλους; Θα έλθουμε ποτέ εις εαυτόν;
Κλειδωμένοι ἔξω ἀπό τό Σπίτι τοῦ Πατέρα τους. Προφανῶς μπερδεμένοι, φοβισμένοι καί οἱ ἴδιοι (ἀρκετοί ἴσως καί βαθύτατα τρομοκρατημένοι) ἀπό τά ψέματα τῆς καθεστωτικῆς ἀλητείας καί τῆς χυδαιότερης προπαγάνδας πού ἔζησε ποτέ αὐτός ὁ τόπος. Καί σίγουρα παραζαλισμένοι κι ἀπό τήν πρωτοφανῆ ἐμπειρία τοῦ ἀντίχριστου διωγμοῦ πού συνεχῶς κλιμακώνεται.
Κι ἄς μήν τό ἔχουν ἀκόμη ἅπαντες πλήρως συνειδητοποιήσει ὅτι περί αὐτοῦ πρόκειται. Κι ἄς ὑπάρχουν ἐπίσης καί ἀρκετοί πού συνήθισαν πλέον νά τά θεωροῦν φυσιολογικά ὅλα αὐτά (μοιραῖο ἐπίχειρο, μεταξύ ἄλλων καί αὐτό, μιᾶς ἐκπτωτικῆς πορείας δεκαετιῶν για ἕνα λαό σκοτεινεμένο καί ἀκατήχητο πλέον, πού ἀκόμη κι ὅταν δεν τον κυριεύει ἡ ἀπιστία ἤ ἡ πλήρης ἀδιαφορία, τόν κατατρώει ἡ σύγχυση καί ἡ ἄγνοια). Καί τώρα πλέον ὄχι μόνο μπερδεμένοι, ἐκμαυλισμένοι, ἀκατήχητοι. Ὄχι μόνο πεπτῶτες καί ἀμνήμονες. Τώρα πιά κλειδωμένοι καί ἔξω.
Ἐπί ἕνα καί πλέον χρόνο κλειδωμένοι ἔξω. Καί αὐτό δέν ἀλλάζει βεβαίως οὔτε καί ὅταν δῆθεν ἀνοίγουν οἱ ναοί, ἀλλά μέ ὅλα τά ἀποτρόπαια μέτρα τῶν ἀριθμητικῶν περιορισμῶν καί τῆς ἐκβιαστικῆς καί βλάσφημης ὑγειονομικῆς ὑστερίας. Μέτρα ὄχι ἀσφάλειας, ἀλλά ἀποκλεισμοῦ. Καί αὐτά πού ἤδη ζήσαμε, ἀλλά καί ὅσα πολύ χειρότερα θά δοῦμε στό ἐγγύς μέλλον. Οί ἐφιαλτικές εἰκόνες τῶν ἐκατοντάδων ἱερωμένων πού περίμεναν σέ ἀτέλειωτες οὐρές γιά νά λάβουν πιστοποιητικά ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά νά μπορέσουν νά μποῦν στους ναούς καί νά τελέσουν τίς μεγαλοβδομαδιάτικες ἀκολουθίες, δέν ἦταν παρά ἡ τρομακτική προτύπωση μιᾶς συνέχειας ἀκόμη πιό ἐφιαλτικῆς. Τό ἴδιο και οἱ διώξεις τῶν ἄλλων ἱερέων, ἐκείνων πού ἀρνήθηκαν νά μετάσχουν στην ἀθλιότητα τῆς ἀπολυμαντικῆς ὑστερίας καί στό ὄνειδος τῆς διημέρου Ἀναστάσεως. Τό ἴδιο ἐπίσης καί οἱ ναοί πού σφραγίζονται κατά τό δοκοῦν τοῦ κάθε μητροπολίτη (ὅποτε ἐμφανίζεται κάποιο…κροῦσμα), τό ἴδιο καί τά Μυστήρια πού βλέπουμεκατά τόπους νά «ἀναστέλλονται» (κόντρα σε κάθε λογική και σε κάθε πνευματική ἀνάγκη). Τό ἴδιο καί γενικότερα οἱ πιστοί πού σε ὁλοένα και μεγαλύτερη κλίμακα ἀποκλείονται καί ἐκδιώκονται ἀπό τούς ναούς, ἐπειδή δέν δέχονται νά συμμετάσχουν στην ἔκπτωση καί τήν ἐκτροπή.
Κλεισμένοι ἔξω λοιπόν. Πέρα καί πάνω ἀπό ὅλα τά ἄλλα, αὐτό εἶναι τό πιό ἀποτρόπαιο. Κλειδωμένοι καί ἀποκλεισμένοι. Στυγνά ἀποδιωγμένοι ἀπό τή λατρεία Του, βίαια στερημένοιἀπό τίς μεγάλες Του εὐεργεσίες, πού Ἐκεῖνος μᾶς ἔδωσε εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ἀρραβῶνατῆς μελλούσης ζωῆς καί βασιλείας. Προδομένοι ἀπό τούς ἴδιους τούς ποιμένες τους, πού ἐνπλήρει συνειδότι παρέδωσαν τό λογικό ποίμνιο βορά στούς ἐξαγριωμένους λύκους. Πουλημένοι ἀπό τούς ἴδιους τούς ταγούς, πού αὐτοβούλως καί αὐτεξουσίως ἄνοιξαν διάπλατα τίς πύλες γιά νά μποῦν μέσα οἱ ὁρκισμένοι ἐχθροί. «Πᾶν ὃ δίδωσί μοι ὁ Πατήρ πρὸς ἐμὲ ἥξει, καὶ τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω» ἔλεγε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός (Κατά Ἰωάννην στ ́ 37). Κενόγράμμα καί αὐτό γιά κάποιους προφανῶς.
Καί ἐκεῖνοι μέν μᾶς κλείδωσαν ἔξω ἀπό τό Σπίτι μας, ἔχοντας παραβιάσει κάθε ἐντολή Του,ἔχοντας ρίξει τά Ἅγια τοῖς κυσίν, ἔχοντας καταπατήσει τήν ἀποστολή πού Ἐκεῖνος τούς ἀνέθεσε καί γενόμενοι σύμφυρμα μιαρό μέ τούς ἄρχοντες τοῦ αἰῶνος τούτου. Ἐμεῖς ὅμως, «υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι»; Ἐμεῖς θά καταλάβουμε ἐπιτέλους κάποια στιγμή; Θά συνειδητοποιήσουμε ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ ἐμμονή στήν ἀμετανοησία, ποῦ μᾶς βγάζει ἡ πλατιά ὁδός τῆς ἀπιστίας (ἀλλά καί ἡ ἄλλη, ἡ ἴσως ἀκόμη χειρότερη, ἐκείνη τῆς διαστρεβλωμένης πίστης), ποῦ μᾶς σπρώχνει ἡ ἔλλειψη θάρρους καί ὁμολογίας, ἡ ἀδιαμαρτύρητη σύμπλευση μέ τούς πεπτωκότες ταγούς, ἡ ἀπραξία καί ἡ ἀπάθεια ἀπέναντι στούς λυμεῶνες; Θά ἀνανήψουμε ἄραγε ἐπιτέλους; Θά ἔλθουμε ποτέ εἰς ἑαυτόν;
Πάντως τά πράγματα γίνονται ὅλο καί πιό ξεκάθαρα πιά. Τά σημεῖα τῶν Καιρῶν ὅλο καί πιόἔκδηλα, οἱ προειδοποιήσεις ἄνωθεν ὅλο καί πιό ἐκκωφαντικές. Καί μαζί τους ξεκαθαρίζει ὁλοένα καί περισσότερο ὅτι ὅσα παθαίνουμε στό ἐξῆς εἶναι θέμα προσωπικῆς καί ἀπολύτως συνειδητῆς βούλησης, ὅτι ὀφείλονται καθαρά στή δική μας θέληση καί ἐπιλογή καί ὄχι σέ ὁποιαδήποτεἀντιληπτική ἀδυναμία. Δέν τίθεται πλέον θέμα ἄγνοιας, οὔτε καί χωροῦν δικαιολογίες καί ἐλαφρυντικά. Μετά ἀπό ὅσα ἔχουμε βιώσει, ἡ ἐμμονή μας στόν κατήφορο ἰσοδυναμεῖ πλέον μέ ἔργο ἀσύγγνωστης αὐτοχειρίας. Και αὐτή εἶναι μία ἀνείπωτα τραγική διάσταση, πού κάνει τα παραπάνω ἐρωτήματα ἀκόμη πιό ἀγωνιώδη…
