*Όταν
ο άνθρωπος απλωθεί επάνω στη θάλασσα (ξαπλώσει δηλ. ανάσκελα) μη
κάνοντας καμμία κίνηση, η θάλασσα δεν τον καταπνίγει* (λόγω της άνωσης).
«Κάνει», λέει, «τον νεκρό». Δεν συμβαίνει αυτό; Δεν ξαπλώνουμε επάνω
στη θάλασσα και δεν μας πηγαίνει κάτω;
*Εάν
η θάλασσα όταν της παραδοθούμε δεν θα μας πνίγει, ο Χριστός θα μας
πνίξει; Αλλά που εμπιστοσύνη τέτοια;* Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη τέτοια
στον Χριστό... Ούτε και σε αυτούς τους Χριστιανούς. Γι’ αυτό και βλέπετε
Χριστιανούς με πολλά εικονίσματα, με πολλά καντήλια, με πολλούς
σταυρούς, με πολλά λιβάνια, αλλά πολιτεύονται σαν ορφανά.
*Λένε «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς...», αλλά όταν τους πλησιάσεις σε
κάποια στενοχώρια, σε κάποια αρρώστια, σε κάποια δυσκολία κ.λπ.
πολιτεύονται σαν ορφανά. Και τους λυπάται η καρδιά σου*, διότι δεν έχουν
φιλοσοφήσει, ότι πρέπει να περάσουν απ’ αυτά. Κλασσικά έχουνε μείνει τα
λόγια του Χριστού μας, που είπε προς Εμμαούς στον Λουκά και στον
Κλέοπα:
- Ουχί ταύτα έδει παθείν τον Χριστόν και εισελθείν εις την δόξαν αυτού; (Λουκ. 24,26)
Δεν
έπρεπε δηλ. ο Χριστός να τα πάθει αυτά (και να Σταυρωθεί) και να
εισέλθει στην Βασιλεία των Ουρανών; Γιατί σας κακοφαίνεται λοιπόν; Γιατί
στενοχωριέστε; Γιατί είστε κατηφείς; Αλλά εμείς νομίζουμε ότι ήρθαμε
εδώ στη γη για να ζήσουμε... και εκεί την παθαίνουμε. Εφόσον δεν ήρθαμε
για να ζήσουμε. Ήρθαμε για να πεθάνουμε και πεθαίνουμε για να ζήσουμε...
Μη
σε γελάει ο Σατανάς, ότι ήρθαμε εδώ για να ζήσουμε, γιατί σε κοινοποιεί
έξωση το Αφεντικό από τον κόσμο τούτο, ό,τι ώρα θέλει. Φιλοσόφησε
λοιπόν τη ζωή και πρόσεξε να μην γελάει ο Σατανάς. Μία ψυχή έχεις, για
την οποία θα δώσεις και θα δώσω λόγο μαζί της. Σου την εμπιστεύτηκε ο
Χριστός, πρόσεξε την! Και εάν ένας Χριστός επειράσθη, εγώ και εσύ ποιοί
είμεθα, που δεν θα πειρασθούμε;
